Ο μεγάλος θυμός

Quote:

---

Originally posted by PETRAN

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
δουλεια ειναι και σαν δουλεια την αντιμετωπιζεις,δανειζεις το σωμα σου για 8 ωρες ωστε να μπορεις να ζησεις τις υπολοιπες αξιοπρεπως.καλο ειναι οσο το δανειζουμε να μπορουμε να κραταμε καποιες ισσοροπιες ωστε να εχουμε οσο το δυνατον καλυτερες συνθηκες.μη ξεχναμε,το μονο που μας χωριζει ειναι η δουλεια ....

---

Εκτώς και αν \"Βρεις μια δουλειά να αγαπάς οπότε και δεν χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μαι μέρα στην ζωή σου\"

-confucius


Βέβαια η Ελληνική πραγματικότητα κάνει ότι μπορεί για να σκοτώσει τέτοιες \"διαστημικές απόψεις\" και οποιοδήποτε όνειρο δυστυχώς.



΄Άσχετο αλλά μ\'άρεσε η ροή του οριτζιναλ ποστ, ιδιαίτερα η τελευταία παράγραφος είχε κάτι το ποιητικό χμμ η εγώ το είδα έτσι. Nice.

---

Ωραίο και σοφό ρητό.
Πραγματικά, αν η δουλειά σου σου αρέσει και την αγαπάς, δεν αισθάνεσαι ότι \"πας\" στη δουλειά.
Και αυτό, είμαι (ή ήμουν) στους τυχερούς που το αισθανόμουν, όχι κάθε φορά, αλλά τις περισσότερες φορές. \'Οχι γιατί είχα την προνοητικότητα και την αυτογνωσία για να ξέρω τι μου αρέσει και να το διαλέξω. Μάλλον οι συνθήκες βοήθησαν, αλλά έστω κι έτσι θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό.
Αλλά, όπως λες PETRAN, μπορεί ενώ αγαπάς τη δουλειά σου, οι άλλοι παράγοντες της ελληνικής πραγματικότητάς μας, να σου σκοτώσουν το όνειρο, να βρεθείς σε ένα χώρο που αντί να ασχολείσαι με το πως θα προσφέρεις, να ασχολείσαι με άλλα πράγματα, το πως θα επιβιώσεις δηλαδή.
Κι αυτή η αγάπη να φθείνει, να φθείρεται.
Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να έχει κουραστεί και να αφαιρείται, να μην έχει όρεξη. Και μετά θυμώνω μαζί του. Γιατί δε θέλω να φτάσω να μην έχω όρεξη, δηλαδή να φτάσω στη θέση αυτών των οποίων η στάση με ενοχλεί.

Thanks.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Anwnimi,τον θυμό κάποιου εναντίον ενός συστήματος αξιών που δεν τον βρίσκουν σύμφωνο,τον θεωρώ σημάδι υγείας και συνείδησης που βρίσκεται σε εγρήγορση.
Αλλά ενυπάρχει ο κίνδυνος ο θυμός να είναι άγονος,όταν δεν μπορεί κάποιος να τον διοχετεύσει προς την κατεύθυνση αλλαγών που θα ήθελε να δει.
Ένας αγωνιστής είχε πει πως ο θυμός είναι όπλο.Απλά πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης,να υπάρχει ο δρόμος προς τη χρήση του.Αλλιώς μας καταβροχθίζει.

---

RainAndWind, ακριβώς, εκφράζεις την απάντηση στον προβληματισμό μου, όταν έγραφα στο αρχικό μου ποστ για το αν αυτός ο θυμός, είναι \"καλό\" σημάδι ή \"κακό\".
Αυτό που με τρομάζει είναι πως όσο θυμώνεις με μια κατάσταση, αυτό μεν σε κινητοποιεί για να προσπαθήσεις να την αλλάξεις, αλλά αν κάποια στιγμή φτάσεις στο σημείο να δεις ότι δεν θα γίνουν ίσως και ποτέ οι αλλαγές που ζητάς, ο θυμός αυτός θα σε καταβροχθίσει.
Επομένως, πως προστατευόμαστε; κρατώντας καθ\'οδόν κάποιες ισορροπίες στα συναισθήματά μας;

Quote:

---

Originally posted by DissolvedGirl
Δεν πιστεύω ότι αξίζει να θυμώνεις για κάτι που δεν μπορείς ούτε να ελέγξεις ούτε να αλλάξεις. Αδικίες συμβαίνουν ράνδου, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, τόσο στις μεγαλύτερες ηλικίες όσο και στις μικρότερες, δεν υπάρχει ούτε όριο ούτε κανόνας. Απλά οφείλεις να είσαι προετοιμασμένος για το χειρότερο.

---

Dissolved, όντως για να επιβιώσουμε σε μια δύσκολη κατάσταση αν τη δούμε πιο αποστασιοποιημένα θα αποφορτιστούμε κάπως συναισθηματικά.
Αλλά, όταν η αδικία είναι συνεχής, εκεί, καλώς ή κακώς, δεν μπορείς να είσαι ούτε αποστασιοποιημένος, ούτε αδιάφορος. Θα πρέπει να κάνεις κάτι έτσι ώστε αν δεν μπορείς να την εξαλείψεις, τουλάχιστον να την περιορίσεις. Δε γίνεται αλλιώς.

Είναι γεγονός ότι σε όλες τις ηλικίες γίνονται αδικίες. Αν και τείνω να πιστεύω πως όσο νεαρός δείχνει κάποιος, τόσο πιο \"ευάλωτος\" στόχος να θεωρείται από κάποιους.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που με τρομάζει είναι πως όσο θυμώνεις με μια κατάσταση, αυτό μεν σε κινητοποιεί για να προσπαθήσεις να την αλλάξεις, αλλά αν κάποια στιγμή φτάσεις στο σημείο να δεις ότι δεν θα γίνουν ίσως και ποτέ οι αλλαγές που ζητάς, ο θυμός αυτός θα σε καταβροχθίσει.

---

Aνώνυμη μου,μην τρομάζεις......
Αυτό που προσωπικά πιστεύω είναι πως θυμώνουμε κ κάποιες πολλές φορές πολύ γιατί καταβάθος βλέπουμε ή τρέφουμε ελπίδες για αλλαγή.Αν φτάσει η στιγμή που δεις πως ο θυμός είναι άσκοπος,ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι ο θυμός θα αρχίσει να φεύγει κ να δίνει χώρο στην προσαρμογή.
Ως ένα σημείο είναι καλός γιατί μας βοηθάει να αντιδράσουμε...από ένα σημείο κ πέρα ψυχοφθόρος.
Η ισορροπία νομίζω πως έρχεται με την αναγνώριση της κατάστασης.

Quote:

---

Originally posted by arktos
anwnimi, στην αρχή διαβάζοντας στα γρήγορα το ποστ σου νόμιζα πως είχες πάει σε δημόσια υπηρεσία και δυσκολέυτηκες να εξυπηρετηθείς.τώρα που το ξαναδιαβάζω μου θυμίζεις τον ευατό μου πριν μερικά χρόνια.μην επιτρέψεις να συμβεί κάτι τέτοιο.ζήτησε από τον διευθυντή σου να σου αφαιρέσει καθήκοντα.πάρε άδεια.χαλάρωσε.μην χαλιέσαι για το τίποτα.τουλάχιστον προσπάθησε για αυτά που σου λέω.όσο κι αν δουλέψεις και κουραστείς κανείς δεν θα το εκτιμήσει.να είσαι σίγουρη γι΄αυτό.

---

Αρκτε, άρα έχεις βρεθει κι εσύ σε παρόμοια θέση.
Το κακό με μένα είναι επίσης ότι δεν μπορώ να πω κατάμουτρα \"θέλω αφαίρεση καθηκόντων\". Θα αιστανθώ άσχημα με τον εαυτό μου, ότι θα φανώ ανίκανη:( Αλλωστε, 2 χρόνια τώρα, γι\'αυτό καθόμουν επιπλέον ώρα ή έπαιρνα γραφική δουλειά και σπίτι, για να μην είμαι ποτέ εκπρόθεσμη! Άλλωστε, γιάυτό και δεν είχα μέχρι πρώτινος πρόβλημα να τα \"ακούσω\". Γιατί ήταν όλα στην εντέλεια, αλλά με υπερπροσπάθεια.

Προτιμώ να το κάνω να γίνει εμφανές με άλλους τρόπους, δηλαδή με το να μη προλαβαίνω να τα έχω τακτοποιημένα όλα χωρίς υπερωρίες, αλλά και με το να αντιδρώ όταν ζητείται να γίνει κάτι άμεσα ενώ ο χρόνος που αντικειμενικά απαιτείται είναι περισσότερος.

Αλλά, κάποια στιγμή, έχεις δίκιο, θα πρέπει να το κάνω άμεσα και όχι έμμεσα αυτό που λες.
Αν δουλέψω περισσότερο συναισθηματικά το θέμα μου ότι διεκδικώ τα δικαιώματά μου δε σημαίνει ανικανότητα, θα το κάνω μάλλον πιο εύκολα...:( :)

Η άλλη λύση είναι, για να το διακωμωδίσω κιόλας, να τα φτιάξω με το γιο ενός ανωτέρου, που όλο μου τον \"προξενεύει\" (έλεος λολ), αφού έχει τόσο ελεύθερο χρόνο στην καρέκλα του, που δεν ξέρει πως να τον σκοτώσει...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αν και τείνω να πιστεύω πως όσο νεαρός δείχνει κάποιος, τόσο πιο \"ευάλωτος\" στόχος να θεωρείται από κάποιους.

---

Τα ίδια με τα παραπάνω αλλά και όσα προείπες μου έλεγε μια φίλη μου πρόσφατα που είναι διορισμένη στο δημόσιο εδώ κ 2 χρόνια.
Επιπλέον εργασίες(υποχρεώσεις άλλων),άλλοι κάνουν τα κορόιδα,άλλοι τρέχουν,εκμετάλευση του νέου κ.λ.π.κ.λ.π.
Κ αυτή με μεγάλο θυμό.....είναι μάλλον το στάδιο αναγνώρισης του τι παίζει...

Quote:

---

Originally posted by Mάνια
Το ίδιο χάλι έχουν οι περισσοτερες δουλειές.ειτε στον δημόσιο ,είτε στον ιδιωτικό τομέα.Και αν είσαι και ευαίσθητος,την πληρώνεις ακριβά.Και ελεύθερος επαγγελματίας να είσαι,έχεις εργοδότη τον πελάτη.Αν δεν μπορεις να αλλάξεις κάτι προς όφελος σου στον εργασιακό χώρο(που πάντα υπάρχουν περιθώρια)φρόντισε τουλάχιστον να ζεις τον υπόλοιπο χρόνο σου όπως σου αρέσει
Να γεμίζεις μπαταρίες.Να περνάς καλά
Και σκέψου οτι μια κακή δουλειά,είναι προτιμότερη απο την ανεργία

---

Σίγουρα Μάνια. Καταλαβαίνω τι λες, ακόμα κι αν προσπαθήσω να βελτιώσω κάποια πράγματα στη δουλειά, να μην αναλώνω το υπόλοιπο της μέρας μου σκεφτόμενη το εκεί. Μου αρέσει το σκεπτικό σου.

Μμμ, τι χόμπι νέο να αρχίσω; Σκοποβολή; Ή μποξ; :) Δίλλημα!

Πρόσφατα, σε μια φιλική συζήτηση, άκουσα το εντελώς αντίθετο. Μα πως έχεις κουράγιο μετά από ότι γίνεται εκεί μέσα (δεν είμαι η μόνη δυσαρεστημένη άρα οκ, δεν είμαι τρελή) να κάνεις πχ χορό;
Μα γι\'αυτό θέλω...

Έχω δουλέψει και στον ιδιωτικό τομέα αλλά και ως ελεύθερος επαγγελματίας, αλλά για λίγο καιρό, οπότε εκεί δεν πρόλαβαν να δουν τα μάτια μου όσα είδαν εδώ...

Quote:

---

Originally posted by Arsi

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που με τρομάζει είναι πως όσο θυμώνεις με μια κατάσταση, αυτό μεν σε κινητοποιεί για να προσπαθήσεις να την αλλάξεις, αλλά αν κάποια στιγμή φτάσεις στο σημείο να δεις ότι δεν θα γίνουν ίσως και ποτέ οι αλλαγές που ζητάς, ο θυμός αυτός θα σε καταβροχθίσει.

---

Aνώνυμη μου,μην τρομάζεις......
Αυτό που προσωπικά πιστεύω είναι πως θυμώνουμε κ κάποιες πολλές φορές πολύ γιατί καταβάθος βλέπουμε ή τρέφουμε ελπίδες για αλλαγή.Αν φτάσει η στιγμή που δεις πως ο θυμός είναι άσκοπος,ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι ο θυμός θα αρχίσει να φεύγει κ να δίνει χώρο στην προσαρμογή.
Ως ένα σημείο είναι καλός γιατί μας βοηθάει να αντιδράσουμε...από ένα σημείο κ πέρα ψυχοφθόρος.
Η ισορροπία νομίζω πως έρχεται με την αναγνώριση της κατάστασης.

---

Ελπίζω Άρσι μου...

Quote:

---

Originally posted by Arsi

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αν και τείνω να πιστεύω πως όσο νεαρός δείχνει κάποιος, τόσο πιο \"ευάλωτος\" στόχος να θεωρείται από κάποιους.

---

Τα ίδια με τα παραπάνω αλλά και όσα προείπες μου έλεγε μια φίλη μου πρόσφατα που είναι διορισμένη στο δημόσιο εδώ κ 2 χρόνια.
Επιπλέον εργασίες(υποχρεώσεις άλλων),άλλοι κάνουν τα κορόιδα,άλλοι τρέχουν,εκμετάλευση του νέου κ.λ.π.κ.λ.π.
Κ αυτή με μεγάλο θυμό.....είναι μάλλον το στάδιο αναγνώρισης του τι παίζει...

---

Άρσι μου ακριβώς. Ένας άλλος φίλος μου επίσης μου ειπε, ότι ο στρατός εκτός από τρέλα είναι και μεγάλο \"σχολείο\", όσον αφορά το να μάθει κανεις τι παίζει εκεί και έπειτα σε κάθε άλλη δουλειά όσον αφορά την εκμετάλλευση, αλλά και να μάθει κανείς να αποφεύγει τις κακοτοπιές με διπλωματικό τρόπο...
Ε πολλές γυναίκες, μην έχοντας το \"σχολείο\" του στρατού, αλλά και το κόμπλεξ να αποδεικνύουμε συνέχεια ότι αξίζουμε, πέφτουμε στο τρυπάκι αυτό πιο εύκολα.

Quote:

---

Originally posted by Helena
η ευαισθησια μας κανει καλο πολλες φορες ..αλλες παλι μας δημιουργει προβληματα.
σκεφτομαι οτι καποια αλλη στη θεση σου λιγοτερο ευαισθητη θα <πεταγε τη σκουφια>της οντας <τακτοποιημενη>στο δημοσιο(αν καταλαβα καλα απο οσα γραφεις δηλαδη)
τι λες ανωνυμη.. αντι να μας φαει με τα γραναζια της η μηχανη μηπως ηρθε η ωρα να το αντιμετωπισουμε πιο κυνικα το θεμα?δανειζουμε τον εαυτο μας για λιγες ωρες τη μερα με το αντιστοιχη αμοιβη-αλλο αν αυτη δεν ειναι αρκετη .μεγαλος πονος κι αυτος -..απο κει και περα ειμαστε ελευθεροι να διαχειριστουμε το χρονο μας οσο πιο καλα γινεται.και φευγοντας απο τη δουλεια αφηνουμε τα οποια προβληματα της εκει.
σε καταλαβαινω γιατι κι εγω και οι περισσοτεροι -αλλωστε- εχω στεναχωρηθει κατα καιρους .κυριως με το <συναδελφικο> και <αγαπησιαρικο >περιβαλλον που αντιμετωπιζω ..αλλα προσπαθω πλεον να τους γραφω στα παλαιοτερα των υποδηματων μου κανονικα :)

---

Αυτό το συναδελφικό και αγαπησιάρικο περιβάλλον Έλενα. Πόσο αληθινό είναι αυτό που γράφεις!
Είσαι καλός, αγαπητός όσο λες ναι.
Σου δείχνω καλός, αγαπητός, πως ότι κάνω το κάνω για το κοινό καλό και όχι για μένα(!), για να μη μου λες όχι.
Δύο βασικές αρχές, για να παει κανείς μπροστά.

Quote:

---

Originally posted by narnia
Για όλα έπρεπε να ρωτηθώ, για όλα να δώσω απαντήσεις, να δώσω λόγο, να κατηγορηθώ, να φορτωθώ άλλων ευθύνες. Δεν με κούρασε η δουλειά, ποτέ δεν ήταν υπερβολική ή ακατόρθωτη, με κούρασε η αδικία, η υποτίμηση, η μη αναγνώριση και η αδιαφορία όλων.


Ακριβώς narnia μου. Συμφωνώ τόσο μαζί σου...



Δείχνω αδιαφορία την πληρώνω με αυπνία. Δείχνω υπερβολικό ενδιαφέρον, φορτώνομαι και τρέχω και σπίτι ένα πτώμα.


Καιρός narnia μου να δείξουμε όσο ενδιαφέρον χρειάζεται. Και στη δουλειά και στον εαυτό μας. Καιρός να βρούμε πρώτα τις ισορροπίες εμείς και μετά να τις θέσουμε.


Δεν αλλάζω όσο κι αν το θέλω. Δεν αλλάζει τίποτα όσο κι αν προσπαθώ.


Μήπως προσπαθούμε με λάθος τρόπο;
Ναρνια μου εμένα ξέρεις τι μου έδωσε κάποιο θάρρος; Η συνειδητοποίηση ότι ίσως ένας ανώτερος έχει περισσότερο ανάγκη εσένα που βγάζεις ένα μεγάλο όγκο δουλειάς, παρά εσύ εκείνον. Οπότε, όταν αρχίσεις και κλωτσάς, θα πρέπει να επανεξετάσει τι τον συμφέρει.
:)


Μόνο μην ζητάς από άλλους, αυτό έχει σημασία, αν ζητάς δεν παίρνεις.

---

Αυτό δεν ξέρω καλή μου αν ισχύει πάντα και παντού...
Μήπως πρέπει πρώτα να ζητήσουμε από εμάς ξεκαθαρίζοντας τι θέλουμε και τι αντέχουμε και μετά από τους άλλους;

Quote:

---

Originally posted by Alterego
υπομονη εκτος αν εχουμε την δυναμη να αλλαξουμε την δουλεια μας,να κανουμε κατι που επιτελους θελουμε.

---

Αλτερ, ανέκαθεν δε θεωρούσα και τον εαυτό μου τολμηρό στις διεκδικήσεις όσον αφορά το εργασιακό περιβάλλον.
Και ούτε θα αδικήσω έναν άνθρωπο που σήμερα είναι αύριο δεν είναι σε μια δουλειά, αν δεν επαναστατεί.
Αλλά είναι το λιγότερο κρίμα, όταν κανείς έχει εξασφαλισμένη σίγουρη δουλειά, να μη μιλά αν αδικείται.
Είδωμεν...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Ένας άλλος φίλος μου επίσης μου ειπε, ότι ο στρατός εκτός από τρέλα είναι και μεγάλο \"σχολείο\", όσον αφορά το να μάθει κανεις τι παίζει εκεί και έπειτα σε κάθε άλλη δουλειά όσον αφορά την εκμετάλλευση, αλλά και να μάθει κανείς να αποφεύγει τις κακοτοπιές με διπλωματικό τρόπο...
Ε πολλές γυναίκες, μην έχοντας το \"σχολείο\" του στρατού, αλλά και το κόμπλεξ να αποδεικνύουμε συνέχεια ότι αξίζουμε, πέφτουμε στο τρυπάκι αυτό πιο εύκολα.

---

Το έχω ακούσει κι εγώ αυτό.
Ε εμείς περνάμε αυτό το σχολείο τα πρώτα χρόνια της επαγγελμτικής μας σταδιοδρομίας...
Θα μάθουμε που θα πάει:mad:

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που με τρομάζει είναι πως όσο θυμώνεις με μια κατάσταση, αυτό μεν σε κινητοποιεί για να προσπαθήσεις να την αλλάξεις, αλλά αν κάποια στιγμή φτάσεις στο σημείο να δεις ότι δεν θα γίνουν ίσως και ποτέ οι αλλαγές που ζητάς, ο θυμός αυτός θα σε καταβροχθίσει.
Επομένως, πως προστατευόμαστε; κρατώντας καθ\'οδόν κάποιες ισορροπίες στα συναισθήματά μας;

---

Σκεφτομαι αν αυτο που μας τρομαζει ειναι ο θυμος μας με μια κατάσταση ή ο φοβος οτι δεν μπορουμε ή δεν αντεχουμε να την αλλαξουμε?

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Το κακό με μένα είναι επίσης ότι δεν μπορώ να πω κατάμουτρα \"θέλω αφαίρεση καθηκόντων\". Θα αιστανθώ άσχημα με τον εαυτό μου, ότι θα φανώ ανίκανη:( Αλλωστε, 2 χρόνια τώρα, γι\'αυτό καθόμουν επιπλέον ώρα ή έπαιρνα γραφική δουλειά και σπίτι, για να μην είμαι ποτέ εκπρόθεσμη! Άλλωστε, γιάυτό και δεν είχα μέχρι πρώτινος πρόβλημα να τα \"ακούσω\". Γιατί ήταν όλα στην εντέλεια, αλλά με υπερπροσπάθεια.

Προτιμώ να το κάνω να γίνει εμφανές με άλλους τρόπους, δηλαδή με το να μη προλαβαίνω να τα έχω τακτοποιημένα όλα χωρίς υπερωρίες, αλλά και με το να αντιδρώ όταν ζητείται να γίνει κάτι άμεσα ενώ ο χρόνος που αντικειμενικά απαιτείται είναι περισσότερος.

---

Αυτο το βρηκα πολυ ενδιαφερον. Θα θελες να μου πεις γιατι? Το αποτελεσμα θα ειναι το ιδιο. Ο τροπος ομως για να φτασεις σ αυτο το αποτελεσμα (υποθετικα) ειναι διαφορετικος. Τί σε κανει να επιλεγεις εναν τροπο που μπορει να εχει περισσοτερη αγωνια, προσπάθεια κ ισως κ περισσοτερο χρονο? Διαβαζω αυτα που γραφεις, αλλα κατι \"χανω\". Αν θα ειχες την διαθεση, θα θελα να διαβασω τις σκεψεις σου.

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που με τρομάζει είναι πως όσο θυμώνεις με μια κατάσταση, αυτό μεν σε κινητοποιεί για να προσπαθήσεις να την αλλάξεις, αλλά αν κάποια στιγμή φτάσεις στο σημείο να δεις ότι δεν θα γίνουν ίσως και ποτέ οι αλλαγές που ζητάς, ο θυμός αυτός θα σε καταβροχθίσει.
Επομένως, πως προστατευόμαστε; κρατώντας καθ\'οδόν κάποιες ισορροπίες στα συναισθήματά μας;

---

Σκεφτομαι αν αυτο που μας τρομαζει ειναι ο θυμος μας με μια κατάσταση ή ο φοβος οτι δεν μπορουμε ή δεν αντεχουμε να την αλλαξουμε?

---

Ναι Sofia, αυτο που λες είναι.