Κατάθλιψη και μοναξια

Quote:

---

Originally posted by Paolo_1
Φυσικά κι έχω το θάρρος να αυτοκτονήσω.Ειδικά αν ήξερα έναν ανώδυνο τρόπο θα το είχα κάνει εδώ και χρόνια(και πιστεύω και πολλοί ακόμα θα το είχαν κάνει).Πραγματικά αυτή η μαυρίλα που νιώθω κάθε μέρα μ\'έχει διαλύσει.Η ζωή κυλάει κι εγώ μένω στάσιμος.Έχω ξεμείνει μόνο μ\'έναν φίλο που κι αυτός είναι στην ίδια κατάσταση με μένα.Φοβάμαι να μπλέξω με τρελογιατρούς γιατί από έρευνες που έχω κάνει ένα μεγάλο ποσοστό ασθενών δεν έμεινε ικανοποιημένο από τα αποτελέσματα των θεραπειών.Οι ψυχολόγοι-ψυχίατροι είναι άσχετοι,πως μπορούν να ξέρουν τι μας συμβαίνει;Μόνο εμεις οι ίδιοι γνωρίζουμε τι περνάμε και τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από το τέλμα.

---

Παολο πλάκα κάνεις έτσι?
Δεν μπορώ να πισέψω πως ένας νέος ανθρωπος είναι τοσο ανενημέρωτος.
Που την έκανες την έρευνα? Σε καμιά σπηλιά?

Όχι δεν την έκανα σε σπηλιά,την έκανα μέσω internet και διαπίστωσα ότι πολλοί τραβιούνται χρόνια μ\'αυτή την ιστοριά και καταλήγουν να πίνουν τα χάπια με τις χούφτες,αφού δεν μπορούν οι ψυχίατροι να τους βρουν τί πραγματικά έχουν.Όλοι αυτοί οι δήθεν ειδικοί τους βλέπουν ψυχρά επαγγελματικά και τους τρώνε ένα σωρό λεφτά.

Αν οι ψυχολόγοι και ψυχίατροι είναι άσχετοι και μόνο\"εμείς\"ξέρουμε πώς να βγούμε από το τέλμα,τότε γιατί είσαι ακόμη στο τέλμα Paolo;Δε θα σε χτυπήσει κανένας με το μαγικό ραβδάκι να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι αυτή την εποχή.Χρειάζεται βοήθεια από ειδικό κάποιος με αυτοκτονικό ιδεασμό,όχι σύμμαχους στο\"ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης\".

Πάολο...εχεις καμιά ιδέα σε τι φόρουμ είσαι?
Εδω λοιπόν, το 80% των μελών παίρνουν φάρμακα, αντιμετωπίζουν την ασθένεια τους και επειδή είχα την τύχη να γνωρίσω αρκετούς από εδώ θα σου πω, πως μια χαρά λειτουργικοί και ικανοποιημένοι είναι από τη ζωή σους, για να μην αναφέρω πως κάποιοι πραγματικά διαπρέπεπουν.
Τι σόι κουβέντες είναι αυτές περί \"τρελλογιατρών\" και \"παίρνουν με τις χούφτες φάρμακα\"?
Μου θυμίζεις νοοτροπία επαρχίας του 60, όπου οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν τα ψυχολογικά προβλήματα ως μη αρρώστια, αλλά κατάρα, μάγια και άλλα τέτοια τριτοκοσμικά.
Θα σου κάνω μια ερώτηση: αν σπάσεις το πόδι σου, θα πας σε γιατρό ή θα αυτοκτονήσεις?
Επίσης, σου είπα και στην αρχή του θέματος σου, πως δεν είναι ανάγκη να πας σε ψυχίατρο, αλλά σε ψυχολόγο, όπου δεν θα σου γράψει φάρμακα.
Δυστυχώς, όπως και ένα σπασμένο πόδι, αν δεν το αντιμετωπίσεις με τη βοήθεια ειδικού επιστήμονα, η κατάσταση θα χειροτερεύει όλο και περισσότερο.
Ακόμη και η σημερινή σου απαισιοδοξία εκεί οφείλεται. Αν σου έχει μείνει η παραμικρή αγάπη και ενδιαφέρον για τον εαυτό σου, ζήτα βοήθεια.

Quote:

---

Originally posted by Paolo_1
Όχι δεν την έκανα σε σπηλιά,την έκανα μέσω internet και διαπίστωσα ότι πολλοί τραβιούνται χρόνια μ\'αυτή την ιστοριά και καταλήγουν να πίνουν τα χάπια με τις χούφτες,αφού δεν μπορούν οι ψυχίατροι να τους βρουν τί πραγματικά έχουν.Όλοι αυτοί οι δήθεν ειδικοί τους βλέπουν ψυχρά επαγγελματικά και τους τρώνε ένα σωρό λεφτά.

---

Και από ένα μάτσο άτομα που βρήκες στο ιντερνετ έβγαλες και το επιστημονικό συμπέρασμα πως τελικά δεν βοηθάει τίποτα και ότι όλες επιστήμες που ασχολούνται με την αποκλίνουσα συμπεριφορά μάλλον είναι ψεύτικες. Εντάξει τουλαχιστον πριν αυτοκτονήσεις πήγαινε να παραλάβεις το νομπελ είναι κρίμα ένα τέτοιο breakthrough να πάει χαμένο από μια τέτοια δραματική διάνοια...



Πιθανών δεν σκέφτηκες ότι αυτοί που ποστάρουν είναι αυτό το ποσοστό (που πάντα υπάρχει και ναι στην κατάθλιψη είναι μικρό) που δεν παίρνει βοήθεια οπότε και λέει τον πόνο του στο ιντερνετ ενώ αυτοί που τελικά γίνονται καλύτερα-που ναι είναι και οι ποιο πολλοί-δεν μπένουν στον κόπο να ποστάρουν. Πριν το επόμενο σερτς καταργήσεις περισσότερες επιστήμες σκέψου λίγο και τέτοιες μεταβλητές...

Εγώ θα το θέσω αλλιώς:πείτε ότι είστε για καιρό μόνοι και βρίσκεστε στο ξεκίνημα μιας νέας γνωριμίας με άτομο του άλλου φύλου.Δηλαδή εσεις μου λέτε ότι το πρώτο που θα του πείτε είναι ότι παίρνετε ψυχοφάρμακα;Έχετε το θάρρος να το κάνετε;Στο ξεκίνημα μιας καινούριας σχέσης όλοι προσπαθούμε να δώσουμε μια εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού μας ,ότι είμαστε μια χαρά και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα.Αν πω από την αρχή ότι ζω με φάρμακα,τότε το πιθανότερο είναι το άτομο που μ\'ενδιαφέρει να μην αχοληθεί καν μαζί μου.Ας μην είμαστε τόσο υποκριτές,όλοι ντρεπόμαστε να συζητάμε τέτοια θέματα με τους γνωστούς μας,γιατί φοβόμαστε μη μας απομονώσουν.Γι\'αυτό και καταλήγουμε να συζητάμε σε τέτοια forum,όπου είμαστε όλοι άγνωστοι και μπορούμε να πούμε μια κουβέντα παραπάνω.

Paolo_1,

καλως ήρθες:)

Δεν νομιζω πώς καποιο απο τα παιδια παραπανω, σου ειπε να βγαλεις ανακοινωση με το τί εχεις ή δεν εχεις. Αλλο σου ειπαν: πώς υπάρχουν λυσεις περα απο την αυτοκτονια. Το κακο και το καλο, ειναι οτι μεσω αυτων των λυσεων χρειαζεται περισσοτερη δραση.

Σε οτι αφορα τις σχεσεις, κατα τη γνωμη μου τουλάχιστον, χρειαζεται καποιος χρονος για να εμπιστευτεις τοσο προσωπικες καταστασεις. Ειτε προκειται για φιλικη σχεση, ειτε για ερωτικη. Οι σχεσεις χρειαζονται επισης χρονο κ καποιο κοπο και δραση επισης. Ολα αυτα σε αποθαρρυνουν κ σκεφτεσαι την αυτοκτονια?

Λάθος.Όποιος στην αρχή της σχέσης του δώσει μια εξιδανικευμένη,επίπλαστη εικόνα,τότε πιθανότατα θα το κάνει γιατί αισθάνεται πως εξαρτάται απόλυτα από τη γνώμη που θα σχηματίσει ο κάθε άλλος γι αυτόν,θετική ή αρνητική.Το αίσθημα της αυταξίας του,το έχει συνδέσει λανθασμένα με την έγκριση των άλλων,έχει ανάγκη να τον βαθμολογούν καλά.Κι ο μαθητής που θα αντιγράψει θα εισπράξει ίδιον όφελος,αλλά όταν έρθει η ώρα της επανεξέτασης,θα πατώσει και θα τον τσούξει διπλά.

Δεν θέτει παρά τη βάση για την αυτοτιμωρία του και τις ενοχές του κάποιος όταν,καλύπτει την ύπαρξη των αρνητικών, η σχέση θα αποτύχει παταγωδώς,καθώς όσο κι αν το επιθυμεί,οι άλλοι δεν βλέπουν μόνο όσα τους δίνουμε στο πιάτο,αλλά πολύ περισσότερα.

Paolo,το χειρότερο για έναν άνθρωπο δεν είναι να τον \"βαθμολογήσουν\"άσχημα,είν� �ι πως ο ίδιος βαθμολογεί άσχημα τον εαυτό του.Μήπως είναι ώρα να αναρωτηθείς πού οφείλονται αυτές οι απολυτότητες που έχεις υιοθετήσει σαν κανόνες που δεν επιδέχονται καμία άλλη απόχρωση ή οπτική;

Θες να πεις πως είναι χειρότερο να χρειαστεί κάποιος μία εποχή φάρμακα ή ψυχανάλυση,παρά να του φέρνουν λουλούδια σε κάνα νεκροκρέβατο;Όχι Paolo,είσαι εδώ γιατί αναζητάς τη λύση και πολύ καλά κάνεις,έστω και με τα οποιαδήποτε κολλήματά σου που συνοδεύουν ως βαρίδι την επιθυμία αυτή για αλλαγή.

Άκουσε,δεν είμαστε από σίδερο,αλλά γήινα πλάσματα,με το παρελθόν μας και τις εμπειρίες μας,με τα λάθη και τα πάθη μας,τα πράγματα που μας έχουν σημαδέψει.Αλλά και με τα όνειρά μας που περιμένουν να τους δώσουμε τη δυνατότητα να βγουν στο φως,το φως που το πέπλο του φόβου τους στερεί.

Εγώ παίζει και να δοκίμαζα τις σχέσεις μου ακριβώς με το αντίθετο σκεπτικό.Το πρώτο που θα έλεγα θα ήταν \"Γεια σου.Έχω κατάθλιψη\"θα δοκίμαζα δηλαδή να ξεπεράσω το φόβο μου,δηλώνοντας εξαρχής αυτό μου το μείον,όχι με αποφυγή,ενώ ταυτόχρονα θα έκανα και ένα crash test απέναντι στο ποιος θα έμενε μαζί μου όχι για την ψευδαίσθηση της τελειότητας,αλλά για εμένα,ως άνθρωπο που αντιμετωπίζει τα προβλήματά του με γενναιότητα.Για τα τέλεια υπάρχει και το photoshop των εσώψυχών μας,αλλά έχω μάθει πια να μην γίνομαι του κάθε άσχετου το φαντασιακό.

Μπορούμε να το πάρουμε και αλλιώς το καθετί...:)

Θα τολμήσω να πω κι εγώ τη γνώμη μου. Βλέπω να είσαι έντονα ενάντιος σε γιατρούς, ειδικούς και θεραπείες μεν, αλλά με μοναδικό αντίποδα την λύση μέσω αυτοχειρίας. Αν μου επιτρέπεις, η εμπειρία μου μου λέει ότι δε βάζεις καθόλου τον εαυτό σου σα \'διαχειριστή\' μιας κατάστασης που σου προκαλεί δυσφορία μεν αλλά και άρνηση ως προς το να δεχτείς βοήθεια. Ένας ψυχολόγος δεν είναι απαραίτητο ότι θα σε παραπέμψει ας πούμε σε γιατρό για φαρμακοθεραπεία. Γιατί δε δίνεις μια πιθανότητα να τα καταφέρεις μόνο με τη βοήθειά του; Νιώθω ότι σου είναι δύσκολο να σκεφτείς έστω και στ\' αστεία θετικά, αλλά είσαι πολύ νέος κι αδικείς τον εαυτό σου. Δε ξέρω αν θα σου φανώ \'χρήσιμη\' αλλά είμαι κι εγώ σε μείζονα κατάθλιψη, γυναίκα 12 χρόνια μεγαλύτερή σου και με βεβαρυμένο παρελθόν υγείας. Κάνεις λάθος αν νομίζεις ότι οι γυναίκες την έχουν καλύτερα. Σε πληροφορώ ότι δεν είμαι καν στη θέση σου για να κάνω ψυχοθεραπεία, χρηματικά στερούμαι ακόμη και τα απολύτως αναγκαία. Σε πληροφορώ ότι το να είσαι γυναίκα άνεργη, ανύπαντρη και πρώην αλκοολική, είναι πολύ μεγαλύτερο ως \'στίγμα\' απ\' την κατάθλιψη. Ευτυχώς για μένα, είμαι σε θέση να την διαχειρίζομαι μόνη μου, έστω και με τα λιγοστά εργαλεία που διαθέτω. Πολύ σωστά σου είπε κάποιος, χρειάζεται να σκεφτείς και λίγο τα χειρότερα για να εκτιμήσεις τα όσα έχεις, όποια κι αν είναι αυτά. Αντίθετα με σένα, εγώ χρειάζεται να σκέφτομαι τα καλύτερα γιατί δεν έχω συμπαραστάτες καν. Όσο για σύντροφο; Θα συμφωνήσω πάλι με Ρέίν. Ναι Πάολο, αν ξαναέρθει κάποιος στη ζωή μου οφείλω σε μένα πρώτα απ\' όλα να του πω \'γεια φίλε, είμαι πρώην καρκινοπαθής και πρώην αλκοολική. Τώρα είμαι οκ και όφειλα και στους δυο μας να σου πω με τί \'κουμάσι\' έχεις να κάνεις...\'. Αν δεν αγαπούσα τη ζωή, δε θα τα είχα καταφέρει ούτε με το ένα ούτε με το άλλο Πάολο. Δοκίμασε να μείνεις λοιπόν στη ζωή με όσα σου φέρει, γιατί της χρωστάμε. Αυτή θα συνεχιστεί είτε λείψουμε, είτε όχι...

:)

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Paolo_1,

καλως ήρθες:)

Δεν νομιζω πώς καποιο απο τα παιδια παραπανω, σου ειπε να βγαλεις ανακοινωση με το τί εχεις ή δεν εχεις. Αλλο σου ειπαν: πώς υπάρχουν λυσεις περα απο την αυτοκτονια. Το κακο και το καλο, ειναι οτι μεσω αυτων των λυσεων χρειαζεται περισσοτερη δραση.

Σε οτι αφορα τις σχεσεις, κατα τη γνωμη μου τουλάχιστον, χρειαζεται καποιος χρονος για να εμπιστευτεις τοσο προσωπικες καταστασεις. Ειτε προκειται για φιλικη σχεση, ειτε για ερωτικη. Οι σχεσεις χρειαζονται επισης χρονο κ καποιο κοπο και δραση επισης. Ολα αυτα σε αποθαρρυνουν κ σκεφτεσαι την αυτοκτονια?

---

Αυτό.




Εξ\'αλλου εγώ είπα ότι πρώτη και καλύτερη λύση στην κατάθλιψη είναι η ψυχο- και όχι η φαρμακοθεραπεία αλλά μάλλον δεν διάβασε καν το αναλυτικό ποστ που έγραψα. Ούτε και για το ότι η φαρμακοθεραπεία δεν είναι τόσο τρομερό όσο νομίζει ότι είναι. Ούτε όπως καλά είπες και εσύ θα πρέπει να το πει σε κάποιον, πάντα κάποια πράγματα έτσι και αλλιώς τα κρατάμε για τον εαυτό μας. Αλλά και να θέλει να το πει τόσο πολύ ποια, να το πει στα κατάλληλα άτομα (άτομα με κάποιο επίπεδο) δεν θα γίνει θέμα. Ο Paolo μέχρι τώρα έχει προβεί σε κάθε πιθανή γενίκευση και στερεότυπο που υπάρχει για να επιβεβαιώσει κάθε αρνητική σκέψη που του έρχεται (από τα σερτς στο ιντερνετ και το τραγικό συμπέρασμα που βγάζουν μέχρι το πιθανό/δήθεν στίγμα που υπάρχει πιθανότητα να του κολλήσουν οι άλλοι-παρ\'όλο που ο όπως ο ίδιος λέει δεν έχει και πολλούς άλλους αυτή την περίοδο στην ζωή του...φαντάζομαι ότι μόνο λόγου του οποιουδήποτε πιθανού στίγματος τότε πρέπει να σταματήσουμε όλοι να γνωρίζουμε καινούργια άτομα-από το στίγμα που μπορεί να βάλουν στην \"untreandy\" τύπου κόμμωση μου μέχρι την μουσική που ακούω )-τυπική συμπεριφορά ατόμου που πάσχει από την διαταραχή-κάτι που του έγραψα και πολύ αναλυτικά στο ποστ.


Δες και τα άλλα παιδιά τι σου λένε για το πόσο δύσκολα έχουν περάσει αλλά παρ\'όλα αυτά το παλεύουν.

Οπότε πριν γκρινιάξεις για αυτοκτονία πάλυ και σκεφτείς την οποιαδήποτε αδυναμία/πιθανό αρνητικό/πιθανή ήττα γιατί δεν προσπαθείς να αποστασιωποιηθείς λίγο από τα συναισθήματα σου και για μια φoρά να σκεφτείς για/φανταστείς μια πιθανή νίκη? Για αρχή γιατί δεν ενημερώνεσαι για αυτό που περνάς...just a thought.

Petran δεν θέλω να έρθω σε αντιπαράθεση μαζί σου.Εσύ τα βλέπεις έτσι,εγώ τα βλέπω αλλιώς.Έχουμε διαφορετικές απόψεις,τι να κάνουμε.Εγώ αυτό που θέλω να πω για τους γιατρούς είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς(δεν λέω όλοι)είναι απατεώνες και άσχετοι με το αντικείμενο.Πηγαίνεις για να λύσεις το πρόβλημα σου και αντι να στο λύσουν σε κάνουν χειρότερα.Αυτή η ιστορία με τις ψυχοθεραπείες εκτος από χρονοβόρα,μπορεί και να σε φαληρίσει οικονομικά.Και επιπλέον οι ψυχίατροι δεν σου λενε και τίποτα παραπάνω από αυτά που ήδη ξέρεις.Χαίρω πολύ,το να παω εκεί και να μιλάω για τα δήθεν παιδικά μου τραύματα δεν πρόκειται να με βοηθήσει αυτή τη στιγμή.

Quote:

---

Originally posted by Paolo_1
Petran δεν θέλω να έρθω σε αντιπαράθεση μαζί σου.Εσύ τα βλέπεις έτσι,εγώ τα βλέπω αλλιώς.Έχουμε διαφορετικές απόψεις,τι να κάνουμε.Εγώ αυτό που θέλω να πω για τους γιατρούς είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς(δεν λέω όλοι)είναι απατεώνες και άσχετοι με το αντικείμενο.Πηγαίνεις για να λύσεις το πρόβλημα σου και αντι να στο λύσουν σε κάνουν χειρότερα.Αυτή η ιστορία με τις ψυχοθεραπείες εκτος από χρονοβόρα,μπορεί και να σε φαληρίσει οικονομικά.Και επιπλέον οι ψυχίατροι δεν σου λενε και τίποτα παραπάνω από αυτά που ήδη ξέρεις.Χαίρω πολύ,το να παω εκεί και να μιλάω για τα δήθεν παιδικά μου τραύματα δεν πρόκειται να με βοηθήσει αυτή τη στιγμή.

---

Εντάξει όλοι έχουν την άποψή τους αλλά η δικιά σου είναι λάθως τι να κάνουμε? Έχεις βγάλει συμπεράσματα για τους ψυχολόγους και τους γιατρούς από κάτι σερτς στο ιντερνετ και από από αυτά που ακούς από εδώ από εκεί. Εκτός και αν έχεις κάνει έρευνα με αντιπροσωπευτικό δείγμα γιατρών και βρήκες ότι όλοι τελικά είναι \"απατεώνες και άσχετοι\" με το αντικείμενο. Αλλά προφανώς δεν έχεις κάνει. Αντιπροσωπεύεις ότι είναι κακό για μένα στον Έλληνα. Αυτή η δήθεν \"παντογνωσία\" για το κάθε αντικείμενο γνώσης που παρουσιάζουνε όλοι, από τον ταξιτζή της διπλανής πιάτσας μέχρι τον δικηγόρο της γειτονιάς σου. Δηλαδή να βγει έναςμια φορά και να πει \"δεν ξέρω για αυτό το θέμα γιατί δεν είναι ο τομέας μου ρε παιδιά!\" δεν υπάρχει. Εσύ ας πούμε δεν έχεις ιδέα από ψυχολογικές επιστήμες και ιατρική και παρ΄όλα αυτά \"τα χεις βρει όλα\". Εντάξει τότε είναι ηλίθιοι όλοι αυτοί στον κόσμο που έχουν δώσει την ζωή τους για να ερευνούνε και να θεραπεύουνε αυτά τα πράγματα. Επίσης είναι και ηλίθιοι όλοι αυτοί που θεραπεύτηκαν χάρη σε όλους αυτούς (και που δεν κάθονται να σουλατσάρουν στο ιντερνετ για το πρόβλημά τους γιατί...θεραπεύτηκαν).\"Όλοι μόνοι μας τα κάνουμε\"! Μα πως δεν το σκέφτηκαν οι χαζοί!


Στην ψυχοθεραπεία για την κατάθλιψη δεν μιλάς για τα παιδικά σου τραύματα. Αν διάβαζες το πρώτο μου αναλυτικό ποστ θα καταλάβαινες. Στην θεραπεία για την κατάθλιψη-που λέγεται Γνωστική-Συμπεριφορική θεραπεία επικεντρώνεσαι στο εδώ και τώρα. Λες ότι εσύ ξέρεις τα πάντα για τον εαυτό σου και όμως έχεις επέλθει σε αυτή την κατάσταση. Παράδοξο. Δεν ξέρεις τίποτα, για τον απλούστατο λόγο ότι οι αρνητικές σου σκέψεις είναι αυτόματες πλέον στο σημείο που δεν τις καταλαβαίνεις, όπως όταν μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου και μετά από κάποια εμπειρία τα κάνεις όλα αυτόματα χωρίς συγκέντρωση και προσπάθεια. Αυτό κάνει αυτή η θεραπεία, προσπαθεί να σε κάνει ανα αναγνωρίζεις αυτές τις αυτόματες-πλέον- σκέψεις (και τα συναισθήματα που σου προκαλούν) και να τις σημειώνεις κάθε μέρα που συμβαίνουν ώστε να βρει ο θεραπευτής σε ποια σημεία \"χωλένεις\" και να προσπαθήσετε μαζί να τις αλλάξετε. Παράλληλα σου βάζει και στόχους για πράγματα που θέλεις να πραγματοποιήσεις. Είναι μια ρεαλιστικότατη θεραπεία με απόλυτα επιστημονικά στοιχεία από πίσω για την εγκυρότητά της, μπορώ να σε παραπέμψω σε άπειρες πηγές αλλά προφανώς θα είναι σαν να μιλάω σε ένα τοίχο.


Επίσης υπάρχουν και κέντρα ψυχικής υγείας που είναι τζαμπα αλλά προφανώς έχεις βρει άλλη μια καταστροφική υπόθεση για το πως δεν αξίζουν όλα αυτά οπότε να μην στην χαλάσω.


Επίσης τα \"ψυχοφάρμακα\" όπως τα λες τόσο μειoνεκτικά δεν είναι τόσο \"διαβολικά\". Υπάρχουν άνρωποι με πολύ σοβαρά προβλήματα (π.χ. σχιζοφρένεια) που πρέπει να παίρνουν ποιο δυνατά φάρμακα για πολλά χρόνια η και για πάντα-και δεν μπορώ να καταλάβω πως διαφέρουν αυτοί από κάποιον που πάσχει από διαβήτη η θυρεοειδή που επίσης πρέπει να παίρνει φάρμακα για μια ζωή-αλλά φαντάζομαι για σένα διαφέρουν στο ότι είναι \"τρελοί\". Και όμως μετά από μεγάλους αγώνες κάποιοι από αυτούς καταφαίρνουν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, καταφέρνουν να δημιουργήσουν και να εργαστούν και να ερωτευτούν και τελικά να ευτυχήσουν και να αφήσουν για πάντα πίσω τις τρομακτικές δυσκολίες που περάσαν. Πως τόλμησαν αυτοί οι στιγματισμένοι άνθρωποι να πάνε σε \"τρελόγιατρο\" που δεν ήξερε τίποτα και να επανέλθουν? Πήγαινε να τους δώσεις \"τα φώτα σου\" και ένα μάθημα σωστών απόψεων...

Απ\'οτι κατάλαβα Petran μάλλον πρέπει να είσαι κι εσύ γιατρός γι\'αυτό και θίγεσαι όταν κράζω τους συναδέλφους σου.Εν πάση περιπτώση,αυτό δε με αφορά.Εγώ αυτό που πιστεύω είναι ότι αν τυχόν σε χτυπήσει μια ψυχική πάθηση ναι μεν την αντιμετωπίζεις,αλλά ποτέ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙΣ ΕΝΤΕΛΩΣ.Πάντα μέσα στην ψυχή σου θα υπάρχει ένα σκοτεινό δωμάτιο,του οποίου την πόρτα δεν θα μπορεις να την κλειδώσεις ποτέ.Και όσες θεραπείες και να έχεις κάνει,αν σου παρουσιαστεί πάλι κανένα καινούριο εμπόδιο στη ζωή,τότε δυστυχώς κινδυνεύεις να ξαναμπεις εκει μέσα.Δεν είναι όπως ο πυρετός ή η πίεση που παίρνεις χάπια και σου πέφτουν.Η ψυχή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Quote:

---

Originally posted by Paolo_1
Απ\'οτι κατάλαβα Petran μάλλον πρέπει να είσαι κι εσύ γιατρός γι\'αυτό και θίγεσαι όταν κράζω τους συναδέλφους σου.Εν πάση περιπτώση,αυτό δε με αφορά.Εγώ αυτό που πιστεύω είναι ότι αν τυχόν σε χτυπήσει μια ψυχική πάθηση ναι μεν την αντιμετωπίζεις,αλλά ποτέ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙΣ ΕΝΤΕΛΩΣ.Πάντα μέσα στην ψυχή σου θα υπάρχει ένα σκοτεινό δωμάτιο,του οποίου την πόρτα δεν θα μπορεις να την κλειδώσεις ποτέ.Και όσες θεραπείες και να έχεις κάνει,αν σου παρουσιαστεί πάλι κανένα καινούριο εμπόδιο στη ζωή,τότε δυστυχώς κινδυνεύεις να ξαναμπεις εκει μέσα.Δεν είναι όπως ο πυρετός ή η πίεση που παίρνεις χάπια και σου πέφτουν.Η ψυχή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

---

και απο που προκύπτουν όλες αυτες οι γνώσεις σου πάολο?

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Quote:

---

Originally posted by Paolo_1
Απ\'οτι κατάλαβα Petran μάλλον πρέπει να είσαι κι εσύ γιατρός γι\'αυτό και θίγεσαι όταν κράζω τους συναδέλφους σου.Εν πάση περιπτώση,αυτό δε με αφορά.Εγώ αυτό που πιστεύω είναι ότι αν τυχόν σε χτυπήσει μια ψυχική πάθηση ναι μεν την αντιμετωπίζεις,αλλά ποτέ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙΣ ΕΝΤΕΛΩΣ.Πάντα μέσα στην ψυχή σου θα υπάρχει ένα σκοτεινό δωμάτιο,του οποίου την πόρτα δεν θα μπορεις να την κλειδώσεις ποτέ.Και όσες θεραπείες και να έχεις κάνει,αν σου παρουσιαστεί πάλι κανένα καινούριο εμπόδιο στη ζωή,τότε δυστυχώς κινδυνεύεις να ξαναμπεις εκει μέσα.Δεν είναι όπως ο πυρετός ή η πίεση που παίρνεις χάπια και σου πέφτουν.Η ψυχή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

---

και απο που προκύπτουν όλες αυτες οι γνώσεις σου πάολο?

---

Σαυτο που λες συμφωνω τα ψυχικα τραυματα δεν ειναι σαν τα ιατρικα που βαζεις μια γαζα και γιατρευεται η πληγη.Αλλα το οτι αυτα μπορει να παραμενουν και να μην προκαλουν τον ιδιο πονο που προκαλουσαν πριν ειναι μια μεγαλη κατακτηση.Απο το να καθεσαι οπως εσυ και να φτιαχνεις θεωριες και να το ψαχνεις απο δω κι απο κει και να λες οτι και να παω δεν ειμαι σιγουρος οτι θα γιατρευτω και να μην κανεις τιποτα κιαυτο δε νομιζω οτι βοηθαει.Η ψυχοθεραπεια δεν ειναι ευκολο πραγμα και θελει το χρονο του αλλα στο τελος θα δεις οτι αξιζε τον κοπο.Εξαλλου δεν εχεις και τιποτα να χασεις απο το να καθεσαι να λες δε θα γινω ποτε καλα.Και μη συγχεεις τους ψυχιατρους με τουσ ψυχοθεραπευτες ειναι διαφορετικο πραγμα.Εφοσον δε θελεις να δοκιμασεισ φαρμακα υπαρχει και η ψυχοθεραπεια και κατα κυριο λογο η ψυχαναλυτικη που πιστευω θα σε βοηθησει πολυ.