Quote:
Originally posted by RainAndWind
Τι υπέροχο που ήταν αυτό το \"χρυσό χάνζαπλαστ\"oboro.
Tα χρειαζόμαστε αλήθεια τα ρημάδια ακόμη;Ίσως να φτάσει η στιγμή που θα μπορούμε να αποδεχτούμε το πληγωμένο σώμα ως όλον,να το αγαπήσουμε μαζί με τις πληγές του.
Κάποτε γνώρισα ένα άτομο που είχε ένα σώμα γεμάτο σημάδια από ανίατη δερματική ασθένεια.Έκρυβε τα σημάδια του,ντρεπόταν γι αυτά.Τον είχαν μάθει να τα κρύβει,να τα θεωρεί μείον του,κάτι που τον έκανε διαφορετικό,κάτι που απομάκρυνε τους άλλους.Η άγνοια,η έλλειψη γνώσης,η απέχθεια,η θέληση του περιβάλλοντος να ορίζει η επιφάνειά μας την ουσία,η τάση να φοβόμαστε αυτό που μας ξεχωρίζει,να μην το χαιδεύουμε,να μην το αποδεχόμαστε.Φωτογράφιζε τα σημάδια του,τα εξέταζε,πότε ήταν περισσότερα,πότε ήταν πιο ήπια,πότε ήταν έτσι,πότε αλλιώς.Αυτό το άτομο δεν είχε τις ίδιες ευκαιρίες ούτε για σχέση,ούτε για φιλία,ούτε για κοινωνικές επαφές.Γιατί έτσι τον έμαθαν,γιατί έμενε σε αυτά που τον έμαθαν.Καμία γυναίκα δεν άφηνε να αγγίξει τα σημάδια του,μαζευόταν και ζάρωνε στο άγγιγμα,έσβηνε το φως όταν ήμασταν στο κρεβάτι.Ο άνθρωπός μου.Το ταίρι μου.
Αγκάλιασα τον πόνο του,έκλαψα για ό,τι του έκαναν όσοι τον ήθελαν αλλιώτικο,όσοι τον έδιωχναν για κάτι που δεν είχε επιλέξει.
Με άφησε να αγγίξω τα σημάδια,με άφησε να τα χαιδέψω.Γιατί τα αγάπησα.Γιατί αγάπησα όλο του το δέρμα,όχι μόνο τα υγιή του μέρη.Δεν ξανάσβησε το φως,δεν άφησε να μείνει στο σκοτάδι,γιατί κάποιοι τον ήθελαν εκεί.Τον βοήθησε η αγάπη,τον βοήθησε η αποδοχή.Είναι ευτυχισμένο πια το αγόρι μου.Είναι μαζί μου και δεν τον νοιάζει,πάει στη θάλασσα χωρίς να μετράει την ώρα που θα έχει το λιγότερο κόσμο,πάει στις παραλίες που ήθελε να πάει αλλά δεν πήγαινε.Φορά τα ρούχα που ήθελε να φορέσει αλλά δε φόραγε.
Για μένα το σώμα αυτό,το σημαδεμένο,είναι όμορφο,πιο όμορφο από τα σώματα τα δίχως ατέλειες,είναι το σώμα που επιθυμώ,το σώμα του άντρα που αγαπάω.:)
Αγαπήστε τους άλλους όπως είναι.Χωρίς να τους θέλετε τέλειους.Και αγαπήστε τον εαυτό σας με τα σημάδια σας,χωρίς να σας θέλετε τέλειους.Χωρίς τα χρυσά χάνζαπλαστ.Και δίχως ενδοιασμούς.Κι αυτός έτσι μ\'αγάπησε.Με τα δικά μου σημάδια,τα μέσα μου,που δε φαίνονταν,γιατί τα κάλυπτε ένα ωραίο,αψεγάδιαστο δέρμα...
Κι αυτός αγάπησε τα σημάδια μου,όπως εγώ τα δικά του.:)
Ήμασταν τυχεροί...:):)
Rain, με συγκίνησε η ιστορία σου. Και η ικανότητά σου να αγαπάς τον άλλο όπως είναι.