Printable View
Fairy in boots,καλησπέρα...Εάν μπορείς επειδή από αυτά που γράφεις βλέπω ότι έχεις βαθιές γνώσεις και ξέρεις πολύ καλά να αναλύεις κάποια πράγματα,άμα θέλεις μπες και στο δικό μου θέμα που έχω αναρτήσει,είναι αυτό που λέει ότι θέλω να κάνω μία καινούργια αρχή στην ζωή μου και γράψε μου την γνώμη σου...Πραγματικά,θα με ενδιέφερε πολύ η άποψή σου...Ευχαριστώ...
Alobar,γεια σου.Γιατί να σταματήσεις να γράφεις;Πώς έφτασες στο συμπέρασμα πως έδωσες ό,τι ήταν να δώσεις;Ποτέ δε σταματάμε να δίνουμε,ούτε να παίρνουμε από την επαφή μας με τους άλλους,πάντα υπάρχει κάτι νέο να σκεφτούμε,μία καινούργια οπτική,ένα ερέθισμα άγνωστο στον δικό μας τρόπο σκέψης,που ίσως-αν έχουμε φτάσει την αυτογνωσία μας σε ικανοποιητικό σημείο-θα μας δώσει μία εναλλακτική,θα μας ανοίξει έναν άλλο δρόμο.
Πιστεύω πως αυτό το thread θα έπρεπε να έχει την ονομασία\"οι διαφορετικές\"λολ.Ας το συζητήσουμε λοιπόν.Ας δούμε πού πατάει ο χαρακτηρισμός που βάζουμε στους εαυτούς μας.
Τι σημαίνει \"διαφορετικός\";Αν εννοούμε πως ο τρόπος σκέψης μας δεν θεωρούμε απαραίτητο να εντάσσεται σε καλούπια,ούτε μας αισθανόμαστε υποχρεωμένες να υιοθετούμε το στυλ ζωής και τις απόψεις της πλειοψηφίας σε κάθε κοινωνία,ναι,τότε με θεωρώ κι εμένα μία \"διαφορετική\".Αυτό όμως που παρατήρησα είναι πως με το πέρασμα του χρόνου και κυρίως από την δουλειά με τον εαυτό μου-που θέλει ακόμη αρκετό ψωμί-αυτή μου η αίσθηση της διαφορετικότητας,έπαψε να έχει το στίγμα της μοναξιάς και του αρνητικού πρόσημου.Μέσα από την κοινωνικοποίηση της διαφορετικότητάς μου.Δηλαδή στους τομείς που επιλέγω διαφορετικά,έχω βρει ομοιδεάτες,ώστε να μη νιώθω μόνη.Στη μουσική,βρήκα εναλλακτικούς χώρους,στην τέχνη μπήκα στη διαδικασία της ανακάλυψης των δικών μου προτύπων,στην κοινωνία βρήκα άτομα που να μοιράζονται τις αντιλήψεις μου,δε νιώθω άγνωστη μεταξύ αγνώστων.Ναι,δεν έχω τις ίδιες επιλογές με τους πολλούς,αλλά δεν αισθάνομαι η διαφορετικότητά μου να με αποξενώνει.Αν τη χρησιμοποιώ σωστά,μπορεί να είναι ένα μου δυνατό κομμάτι,όχι ένα στοιχείο υποβοηθητικό της αποξένωσης.
Η απομόνωση που ένιωθα στα παιδικά μου χρόνια,η κακοποίηση και η παραμέληση ήταν που μου έδινε την αίσθηση πως ξεχωρίζω,αλλά εμπεριείχε τόση μοναξιά,που δεν σκεφτόμουν καν τι ωραία είναι να είσαι διαφορετικός.Ήθελα να είμαι ίδια με τα άλλα παιδιά και με πόναγε που δεν ήμουν.Ήθελα να είμαι μέσα στα παιχνίδια τους,στα γέλια και στις περιπέτειες.Αντίθετα ήμουν μία μικρή παρατηρητής των χαρών τους.Αυτό το χώρια,έφτιαξε στην ενήλικη ζωή μου και άργησε αρκετά το ρημάδι για να το μπορέσω.Δεν είναι ποτέ εύκολο να βρεις τον εαυτό που αγαπάς όταν νιώθεις πως είχες έλλειμμα αγάπης,ή σωστών τρόπων εκδήλωσής της.
Νομίζω πως το στάδιο του να κάνουμε τη διαφορετικότητα αυτή σημαία μας,έχει να κάνει με το γνωστό\"κάνω την ανάγκη φιλότιμο\",όχι τόσο με ιδεολογικά στοιχεία.Εννοώ πως καμία διαφορετικότητα δε σε οδηγεί στην αίσθηση της απαξίωσης,ή της ακύρωσης,ή της μοναξιάς,όταν έχουν γίνει τα βήματα της κοινωνικοποίησης.
Fairy In Boots,δεν είμαι απαισιόδοξη για το ανθρώπινο είδος.Η αγνότητα και η καλοσύνη επιβιώνει ακόμη και μέσα στην απόλυτη σκληρότητα.Έχουμε την τάση να βλέπουμε το κακό,τη διάβρωση και την ιταμότητα ως τα πιο ισχυρά κομμάτια της κοινωνίας,αλλά ας μην ξεχνάμε πως προσηλυτίζονται οι άνθρωποι σε τρόπο σκέψης και νοοτροπία από εξουσία και θεσμούς.Αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά,προσλαμβάνεις και το καλό από τις ανθρώπινες συμπεριφορές και αν είσαι αισιόδοξος έστω και το ελάχιστο καλό σου φτάνει για να μην αισθάνεσαι μόνος,ούτε ανέλπιδος.
Χρειάζεται η πίστη.Και να μπορέσεις το δικό σου όραμα να βρεις ποιοι άλλοι το έχουν και να περάσεις στις γραμμές τους.Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει δίχως τον άνθρωπο,χρειαζόμαστε το μοίρασμα και το κοινό μας τσουκάλι πάντα.
Αν το δεις και σε επίπεδο forum,που δεν είναι παρά μία μικρογραφία της κοινωνίας,μία μικροαποτύπωσή της,μπορείς να καταλάβεις πολλά διαβάζοντας και αναλύοντας,πως ο άνθρωπος
που λέει δε θέλω να είμαι μαζί σου, στην πραγματικότητα σου λέει πως είναι δυστυχισμένος που δεν μπορεί να είναι.
Αυτό που πρέπει να βρίσκουμε πάντα,είναι το δρόμο να εκφράζουμε την ανάγκη μας με καθαρό τρόπο.Να μην την κρύβουμε πίσω από επιφάσεις και ιδεολογήματα αμυντικά.Όταν θες να σε αγαπήσουν πρέπει να πάψεις να τη σιωπάς αυτή σου την ανάγκη,πρέπει να βγάλεις το χέρι που καλύπτει το στόμα σου και να μη ψιθυρίζεις,αλλά να ακουστείς.Για να σε προσεγγίσουν πρέπει να αποκαλυφθείς.
Η διαφορετικότητα είναι απλά ένα στοιχείο προσωπικό,που έχει και προεπιλεγμένα,γενετικά αίτια,όσο και επίκτητα.Την αγκαλιάζεις και προχωράς μαζί της.Την αγαπάς και της αφαιρείς τ\'αγκάθια,κρατάς το ρόδο της,την αποδέχεσαι και τότε μόνο γίνεστε ένα και παύει να σε ματώνει όταν την ακουμπάς.Αν τη χρησιμοποιείς ως ασπίδα,δεν είναι παρά η παραδοχή πως πίσω της είσαι ευάλωτος και μόνος.
Καλημέρα σας. Δε θέλω να συζητήσω κάτι, μπορώ πάντα απλά να διαβάζω. Κάποιοι καταφέρνουν να χειριστούν πράγματα, κάποιοι όχι. Ο λόγος που βγήκα απ\' τον αλκοολισμό είναι απλά και μόνο για να μην επιβαρύνω κι άλλο την υγεία μου. Στο κάτω - κάτω επιβαρύνονται άλλοι. Συμφωνώ σε όσα λες για τη μοναξιά ή την αποξένωση. Προσωπικά δεν έχω το κουράγιο να μοιραστώ τίποτα και με κανέναν. Στην ουσία δε θέλω και δε με ενδιαφέρει πια. Κατ\' τ\' άλλα, δε θεωρώ ότι προσφέρω κάτι στο χώρο. Και γενικώς δεν επιθυμώ ούτε να πάρω, ούτε να δώσω τίποτα και σε κανέναν στη ζωή μου. Είναι επιλογή. Καλή βδομάδα σε όλους.
Hey alobar θες δεν θες παιρνεις και δινεις:)
Ανεβα λιγακι:)
Ενα τραγουδακι:)
http://www.youtube.com/watch?v=aWmkuH1k7uA&feature=channel
Κηπ είσαι μια γλυκύτατη παρουσία. Ας μη παρεξηγηθώ και αναλωθείτε τζάμπα σε συζήτηση. Καταρχάς δεν είπα πουθενά ότι είναι λάθος να αγαπά κανείς τους γονείς του, ούτε ότι τους μισώ. Αλλά δεν είναι και εύκολο να βγαίνεις έξω απ\' τη σχέση που εξ\' ορισμού έχουμε μαζί τους, και να γίνεσαι παρατηρητής και κριτής τους. Ναι, είναι λάθος να περιμένεις αποδοχή από αδιάφορους και ανεπαρκείς ανθρώπους, που απλά έτυχε να τους έχεις γονείς. Και δεν είναι παράξενο να επιλέγει κανείς τη μοναξιά, αν νιώθει πια τόσο κουρασμένος. Ουδέποτε φοβήθηκα τους ανθρώπους, αντιθέτως πολλοί φοβήθηκαν εμένα. Κάποτε αναλωνόμουν στη διαδικασία να μάθω το γιατί κι αυτό κοστίζει. Σήμερα έχω πολύ κούραση και δεν επιθυμώ να ανακαλύψω τίποτα. Αγαπάω πολύ τους ανθρώπους αλλά θέλω να μείνω μακριά τους. Επίσης πιστεύω ότι αγάπη μπορείς να δώσεις ακόμη κι αν δεν έχεις πάρει. Σ\' αυτό τουλάχιστον έχω βρει τους τρόπους και προσωπικά καλύπτομαι. Κακά τα ψέμματα, δε μπορώ να αποκτήσω πράγματα ή να διεκδικήσω και λόγω χρόνου πλέον. Αλλά μου είναι απολύτως σεβαστό και κατανοητό. Κι ούτε να φέρω κάτι που χάθηκε πίσω. Καλή σας μέρα ξανά.
Ναι και φτανουμε σε ενα συγκεκριμενο γεγονος...σηκωθηκα σημερα για να πω και λιγο τα δικα μου με γκρινια....ο πατερας μου για 15000στη φορα μου λεει να κοψω το καπνισμα και οτι ειμαι χαλια.
Βασικα ανταλλασουμε 10 κουβεντες την ημερα...στις 6 μου αναφερει να κοψω το καπνισμα και στις αλλες 3 να κοψω το φαϊ και μια αδιαφορη που μπορει να μου λεει κατι παρεμφερες.
Ητοι εδω και μια 5ετια εχω ακουσει να κοψω το καπνισμα 365*5*6=οσο κανει.
Α ειναι και καπνιστης εκτος των αλλων....αααααααααααααααααα ααααααααααααααααααααααααα αααααααα
Τεσπα....προχωραμε δεν θα αφησω να με χαλασει τωρα:)
Λεπτομερειες που γινονται ογκολιθοι και σε χαλανε πολλες φορες.
Ουφ...ναναι καλα αλλα δεν αλλαζει...ουτε εγω αλλαζω...
Time to grow up keep_walking:) για να απαντησω στον εαυτο μου...το δουλευω...εμεινα λιγο πισω:)
Η διαφορετικότητα είναι όντως ένα στοιχείο που έχει τόσο κληρονομημένα στοιχεία όσο και επίκτητα.Quote:
Originally posted by RainAndWind
Πιστεύω πως αυτό το thread θα έπρεπε να έχει την ονομασία\"οι διαφορετικές\"λολ.Ας το συζητήσουμε λοιπόν.Ας δούμε πού πατάει ο χαρακτηρισμός που βάζουμε στους εαυτούς μας.
Τι σημαίνει \"διαφορετικός\";Αν εννοούμε πως ο τρόπος σκέψης μας δεν θεωρούμε απαραίτητο να εντάσσεται σε καλούπια,ούτε μας αισθανόμαστε υποχρεωμένες να υιοθετούμε το στυλ ζωής και τις απόψεις της πλειοψηφίας σε κάθε κοινωνία,ναι,τότε με θεωρώ κι εμένα μία \"διαφορετική\".Αυτό όμως που παρατήρησα είναι πως με το πέρασμα του χρόνου και κυρίως από την δουλειά με τον εαυτό μου-που θέλει ακόμη αρκετό ψωμί-αυτή μου η αίσθηση της διαφορετικότητας,έπαψε να έχει το στίγμα της μοναξιάς και του αρνητικού πρόσημου.Μέσα από την κοινωνικοποίηση της διαφορετικότητάς μου.Δηλαδή στους τομείς που επιλέγω διαφορετικά,έχω βρει ομοιδεάτες,ώστε να μη νιώθω μόνη.Στη μουσική,βρήκα εναλλακτικούς χώρους,στην τέχνη μπήκα στη διαδικασία της ανακάλυψης των δικών μου προτύπων,στην κοινωνία βρήκα άτομα που να μοιράζονται τις αντιλήψεις μου,δε νιώθω άγνωστη μεταξύ αγνώστων.Ναι,δεν έχω τις ίδιες επιλογές με τους πολλούς,αλλά δεν αισθάνομαι η διαφορετικότητά μου να με αποξενώνει.Αν τη χρησιμοποιώ σωστά,μπορεί να είναι ένα μου δυνατό κομμάτι,όχι ένα στοιχείο υποβοηθητικό της αποξένωσης.
Η απομόνωση που ένιωθα στα παιδικά μου χρόνια,η κακοποίηση και η παραμέληση ήταν που μου έδινε την αίσθηση πως ξεχωρίζω,αλλά εμπεριείχε τόση μοναξιά,που δεν σκεφτόμουν καν τι ωραία είναι να είσαι διαφορετικός.Ήθελα να είμαι ίδια με τα άλλα παιδιά και με πόναγε που δεν ήμουν.Ήθελα να είμαι μέσα στα παιχνίδια τους,στα γέλια και στις περιπέτειες.Αντίθετα ήμουν μία μικρή παρατηρητής των χαρών τους.Αυτό το χώρια,έφτιαξε στην ενήλικη ζωή μου και άργησε αρκετά το ρημάδι για να το μπορέσω.Δεν είναι ποτέ εύκολο να βρεις τον εαυτό που αγαπάς όταν νιώθεις πως είχες έλλειμμα αγάπης,ή σωστών τρόπων εκδήλωσής της.
Νομίζω πως το στάδιο του να κάνουμε τη διαφορετικότητα αυτή σημαία μας,έχει να κάνει με το γνωστό\"κάνω την ανάγκη φιλότιμο\",όχι τόσο με ιδεολογικά στοιχεία.Εννοώ πως καμία διαφορετικότητα δε σε οδηγεί στην αίσθηση της απαξίωσης,ή της ακύρωσης,ή της μοναξιάς,όταν έχουν γίνει τα βήματα της κοινωνικοποίησης.
Χρειάζεται η πίστη.Και να μπορέσεις το δικό σου όραμα να βρεις ποιοι άλλοι το έχουν και να περάσεις στις γραμμές τους.Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει δίχως τον άνθρωπο,χρειαζόμαστε το μοίρασμα και το κοινό μας τσουκάλι πάντα.
Αυτό που πρέπει να βρίσκουμε πάντα,είναι το δρόμο να εκφράζουμε την ανάγκη μας με καθαρό τρόπο.Να μην την κρύβουμε πίσω από επιφάσεις και ιδεολογήματα αμυντικά.Όταν θες να σε αγαπήσουν πρέπει να πάψεις να τη σιωπάς αυτή σου την ανάγκη,πρέπει να βγάλεις το χέρι που καλύπτει το στόμα σου και να μη ψιθυρίζεις,αλλά να ακουστείς.Για να σε προσεγγίσουν πρέπει να αποκαλυφθείς.
Η διαφορετικότητα είναι απλά ένα στοιχείο προσωπικό,που έχει και προεπιλεγμένα,γενετικά αίτια,όσο και επίκτητα.Την αγκαλιάζεις και προχωράς μαζί της.Την αγαπάς και της αφαιρείς τ\'αγκάθια,κρατάς το ρόδο της,την αποδέχεσαι και τότε μόνο γίνεστε ένα και παύει να σε ματώνει όταν την ακουμπάς.Αν τη χρησιμοποιείς ως ασπίδα,δεν είναι παρά η παραδοχή πως πίσω της είσαι ευάλωτος και μόνος.
Είναι λυπηρό το οτι οι άνθρωποι εξωθούνται συχνά στην ομογενοποίηση μεσω της άμβλυνσης των διαφορετικοτήτων τους, ικανοποιώντας έτσι την ενστικτώδικη ανάγκη τους να ανήκουν στο κοπάδι.
Δεν ζούμε στην εποχή που υμνει την διαφορετικότητα, αλλά στην εποχή που υμνεί την μαζικότητα.
Συνεπώς η περιθωριοποίηση του διαφορετικού, είτε είναι ο πάσχων, είτε είναι ο παράξενος, είτε είναι ο φτωχός του δρόμου, ο άστεγος, ο \"τρελός\" κτλ, είναι ένα φαινόμενο που έχει βάσεις κοινωνικές.
Το συλλογικό πνεύμα είναι για την εποχή μας ένα ωραίο ανέκδοτο.
Ωστόσο, δεν είμαι πεσιμίστρια. Ο άκρατος ατομικισμός σε συνδυασμό με την εύκολη δημοσιότητα και επικοινωνία άνευ ορίων ( βλ. νετ), οδήγησαν με την σειρά τους στο να βρουν τρόπο οι επιμέρους ατομικότητες να ενώσουν τις μοναξιές τους και έτσι αναδύεται σιγά σιγά μια νέα, ίσως όχι τόσο υλική αλλά διαχωρική συλλογικότητα, με τους ανθρώπους να επικοινωνούν μεταξύ τους και να αντιλαμβάνονται οτι παρά την όποια διαφορετικότητά τους, τους δένει μια κοινή μοίρα.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει δίχως τον άνθρωπο, μα δεν μπορεί πολλές φορές και να ζήσει με αυτόν.
Η σύγκρουση είναι εμφυτευμένη μέσα στο dna της ανθρωπότητας και δεν είναι λίγες οι φορές που ιστορικά παρατηρούμε οτι μια ομάδα κοινωνική για να αποκτήσει συνοχή έπρεπε να διαφοροποιηθεί απο τις άλλες ομάδες.
Οπότε η αντιπαράθεση μαζί τους, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία ήταν το αποτέλεσμα της προσπάθειας της ομάδας να αποκτήσει μια αίσθηση ταυτότητας και εσωτερικής συνοχής.
Πιστεύω οτι τα συνολικά φαινόμενα αντιστοιχούν κατά κάποιο τρόπο σε επιμέρους μεγέθη της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης.
Βρίσκουμε τους ομοίους μας για να νιώθουμε οτι δεν είμαστε εξωγήινοι και ερχόμαστε σε αντιπαράθεση με τους ανομοίους μας, για να νιώσουμε οτι εκείνοι είναι οι ξένοι.
Πέρα απο όλο το παραπάνω πλαίσιο όμως, η διαφορετικότητα είναι ένα μέγεθος που πάντα υπάρχει, άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό.
Το κλειδί της υπόθεσης, είναι το πώς μας έμαθαν να την αντιλαμβανόμαστε και να την διαχειριζόμαστε όταν είμασταν μικράκια.
Έτσι αν δεν της έδωσαν χώρο να υπάρχει και να εξελίσσεται προς την δική της κατεύθυνση αλλά την ενοχοποίησαν οι γονείς, αν την συνδέσαμε με παραστάσεις μοναξιάς της παιδικής μας ηλικίας, είναι λογικό στα μάτια μας η διαφορετικότητα να φαντάζει προβληματικότητα.
Έτσι φάνταζε και στα δικά μου μάτια, όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω εδώ.Εξ ου και το νικ μου :)
Αν όμως, αυτή η διαφορετικότητα επαινέθηκε, τροφοδοτήθηκε, απενοχοποιήθηκε, α γ α π η θ η κ ε απο τους γονείς μας, τότε μάλλον και μεις θα την αντιλαμβανόμαστε ως ξεχωριστότητα-ιδιαιτεροτητα και θα κάνουμε σπουδαία πράγματα μαζί της.
Και φυσικά η διαφορετικότητα δεν είναι πρόσκομμα στην κοινωνικοποίηση, μπορεί να μην ανήκεις στο main stream αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι δεν θα ανήκεις πουθενά.
Υπάρχουν όμοιοί σου εκεί έξω ή και διαφορετικοί σου που όμως σε αποδέχονται όπως είσαι και αν ξέρεις να αποκαλύπτεσαι και να εκφράζεις τις ανάγκες σου, θα τους βρεις.
Εξάλλου, ότι μας προγραμμάτισαν μέσα μας όταν ήμαστε ανήμπορα μικράκια, μπορούμε σαν ενήλικες να το επαναπρογραμματίσουμε, να αρχίσουμε δηλ να βλέπουμε και να αξιολογούμε τον εαυτό μας και τα πράγματα εντελώς διαφορετικά.
( απαντώ και σε σενα νεράιδα με μπότες)
Τέλος, δεν ξέρω αν τους γονείς πρέπει ή δεν πρέπει να τους αγαπάς.
Δεν υπάρχει πρέπει στο συναίσθημα. Τα συναισθήματα είναι τα πιο αλήθινά πράγματα στον άνθρωπο, δεν εξηγούνται πολλές φορές ούτε καταπιέζονται ( κι αν αυτό επιχειρηθεί ερχόμαστε σε σύγκρουση και σύγχυση).
Αυτό που σίγουρα πρέπει να κάνει κανείς σε σχέση με τους γονείς είναι το να απεξαρτηθεί, να κόψει τον ομφάλιο λώρο, να μπορεί να νιώθει αυτόνομη αντότητα με την δική της προσωπικότητα αν και συνέχεια των ανθρώπων αυτών.
Επίσης, δεν σου είπα Νεραίδα να αγαπήσεις την κοινωνία όπως είναι, αλλά να μην κρύβεις τα προβλήματά σου πίσω απο εκείνα της κοινωνίας.
Κοινώς να μην συγχέεις την ιδεολογία σου με την ψυχολογία σου ;)
Φιλάκια πολλά ευχαριστώ για την όμορφη, γεμάτη ερεθίσματα συζήτηση.
Συμφωνώ,πολύ γόνιμη συζήτηση όντως.Μπράβο λοιπόν στην Fairy In Boots που μας έδωσε τη δυνατότητα μέσα από την αυτοανάλυσή της να περάσουμε σε τόσο ενδιαφέροντα μονοπάτια τη σκέψη μας.:)
Quote:
Originally posted by RainAndWind
...αυτή μου η αίσθηση της διαφορετικότητας, έπαψε να έχει το στίγμα της μοναξιάς και του αρνητικού πρόσημου.Μέσα από την κοινωνικοποίηση της διαφορετικότητάς μου.
Και να μπορέσεις το δικό σου όραμα να βρεις ποιοι άλλοι το έχουν και να περάσεις στις γραμμές τους.Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει δίχως τον άνθρωπο,χρειαζόμαστε το μοίρασμα και το κοινό μας τσουκάλι πάντα.
Αυτό που πρέπει να βρίσκουμε πάντα,είναι το δρόμο να εκφράζουμε την ανάγκη μας με καθαρό τρόπο.Να μην την κρύβουμε πίσω από επιφάσεις και ιδεολογήματα αμυντικά.Όταν θες να σε αγαπήσουν πρέπει να πάψεις να τη σιωπάς αυτή σου την ανάγκη,πρέπει να βγάλεις το χέρι που καλύπτει το στόμα σου και να μη ψιθυρίζεις,αλλά να ακουστείς.Για να σε προσεγγίσουν πρέπει να αποκαλυφθείς.
Ναι,δεν έχω τις ίδιες επιλογές με τους πολλούς,αλλά δεν αισθάνομαι η διαφορετικότητά μου να με αποξενώνει.Αν τη χρησιμοποιώ σωστά,μπορεί να είναι ένα μου δυνατό κομμάτι,όχι ένα στοιχείο υποβοηθητικό της αποξένωσης.
Quote:
Originally posted by weird
Είναι λυπηρό το οτι οι άνθρωποι εξωθούνται συχνά στην ομογενοποίηση μεσω της άμβλυνσης των διαφορετικοτήτων τους, ικανοποιώντας έτσι την ενστικτώδικη ανάγκη τους να ανήκουν στο κοπάδι.
Ο άκρατος ατομικισμός σε συνδυασμό με την εύκολη δημοσιότητα και επικοινωνία άνευ ορίων ( βλ. νετ), οδήγησαν με την σειρά τους στο να βρουν τρόπο οι επιμέρους ατομικότητες να ενώσουν τις μοναξιές τους και έτσι αναδύεται σιγά σιγά μια νέα, ίσως όχι τόσο υλική αλλά διαχωρική συλλογικότητα, με τους ανθρώπους να επικοινωνούν μεταξύ τους και να αντιλαμβάνονται οτι παρά την όποια διαφορετικότητά τους, τους δένει μια κοινή μοίρα.
Και φυσικά η διαφορετικότητα δεν είναι πρόσκομμα στην κοινωνικοποίηση, μπορεί να μην ανήκεις στο main stream αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι δεν θα ανήκεις πουθενά.
Υπάρχουν όμοιοί σου εκεί έξω ή και διαφορετικοί σου που όμως σε αποδέχονται όπως είσαι και αν ξέρεις να αποκαλύπτεσαι και να εκφράζεις τις ανάγκες σου, θα τους βρεις.
Εξάλλου, ότι μας προγραμμάτισαν μέσα μας όταν ήμαστε ανήμπορα μικράκια, μπορούμε σαν ενήλικες να το επαναπρογραμματίσουμε, να αρχίσουμε δηλ να βλέπουμε και να αξιολογούμε τον εαυτό μας και τα πράγματα εντελώς διαφορετικά.
Επίσης, δεν σου είπα Νεραίδα να αγαπήσεις την κοινωνία όπως είναι, αλλά να μην κρύβεις τα προβλήματά σου πίσω απο εκείνα της κοινωνίας. Κοινώς να μην συγχέεις την ιδεολογία σου με την ψυχολογία σου ;)
Rain & Wind και Weird, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτά που γράφετε, βρήκα πραγματικά πολλές και ουσιαστικές απαντήσεις μέσα από τα λόγια σας, βλέπω πλέον ποιο είναι το σημείο που μπερδεύομαι, που χάνω την ουσία, που κάνω δράμα την ικανότητά μου και νοιώθω έτοιμη να τα αλλάξω.
Η παρατήρηση του εαυτού μου, των συναισθημάτων και των συμπεριφορών μου και η ανάλυσή τους έχουν γίνει πολύ σημαντικές διαδικασίες για μένα τελευταία, καθώς όλα αυτά τα χρόνια ήμουν έρμαιο των συναισθημάτων και των ορμών μου, χωρίς να καταλαβαίνω γιατί δε μπορώ να λειτουργήσω σωστά στις σχέσεις μου, τι δεν πήγαινε καλά μαζί μου. Η συζήτηση στο forum με βοηθάει πάρα πολύ, καθώς υπάρχει αλληλεπίδραση και ανταλλαγή απόψεων και οπτικών γωνιών, κάτι που εγώ δε μπορώ να το δω, για κάποιον άλλο είναι πασιφανές, και το αντίστροφο.
Αλήθεια Alobar, γιατί αντέδρασες αμυντικά στο μήνυμά μου; Ξέρεις, δεν είπα πώς κατάλαβα ότι θεωρείς κακό το να αγαπάει κανείς τους γονείς του, ούτε ότι εσύ τους μισείς. Αν και είναι λίγο ασαφή τα όρια των συναισθημάτων σου προς αυτούς, καθώς λίγο πιο κάτω τους αποκαλείς αδιάφορους και ανεπαρκείς ανθρώπους. Γιατί δε μπορείς να ξεπεράσεις την άρνηση της αποδοχής τους;
Μου έκανε επίσης εντύπωση ότι δεν σχολίασες τίποτα από αυτά που σου έγραψα, εκτός από το αν πρέπει κανείς να αγαπάει ή όχι τους γονείς του και αν εσύ τους μισείς. Ποιος είναι ο λόγος που αγνόησες όλα τα υπόλοιπα; Ήταν άστοχα, εκτός θέματος και δεν είχαν τίποτα να σου πούνε; Γιατί προέβαλες ξανά τόσο έντονα την ασπίδα της κούρασής σου και της συνειδητής επιλογής σου να απομονωθείς;
Σαν να μας λες \"μην ασχολείσται μαζί μου, εγώ δεν είμαι παρά μόνο ένα τέρας της φύσης και ακόμα κι αν από ευγένεια μου απαντήσατε, εγώ θα σας απωθήσω με όλη μου τη δύναμη, γιατί φοβάμαι να έρθω αντιμέτωπη άλλη μια φορά με τον τεράστιο πόνο που έχω βιώσει, με τη ματαιότητα των προσπαθειών μου να με καταλάβουν και να με αποδεχτούν οι άλλοι. Προτιμώ τη λήθη και την απραγία, ακόμα κι αν αυτό μου στερεί τη χαρά και τη ζωντάνια, την όρεξη για ζωή, ένα λόγο να ξυπνάω κάθε πρωί\".
Και ξέρεις, θα καταφέρεις να απωθήσεις πολλούς έτσι, αλλά το μόνο που θα κερδίσεις θα είναι ένα αίσθημα \"είχα δίκιο, κανένας δε νοιάζεται πραγματικά\". Ίσως και εκεί να στοχεύεις, στο να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι όντως είσαι αδιάφορη και τέρας της φύσεως για τους άλλους. Σου αρέσει αυτό το αίσθημα για τον εαυτό σου; Γιατί ξοδεύεις τόση ενέργεια στο να το διατηρείς;
Είναι και κάποιες φράσεις σου, τις οποίες δεν κατάλαβα:
- Ο λόγος που βγήκα απ\' τον αλκοολισμό είναι απλά και μόνο για να μην επιβαρύνω κι άλλο την υγεία μου. Στο κάτω - κάτω επιβαρύνονται άλλοι. (Δηλαδή ποιοι;)
- Ουδέποτε φοβήθηκα τους ανθρώπους, αντιθέτως πολλοί φοβήθηκαν εμένα (Για ποιο λόγο σε φοβήθηκαν, το έχεις ξεκαθαρίσει αυτό;)
- Δε μπορώ να αποκτήσω πράγματα ή να διεκδικήσω και λόγω χρόνου πλέον. (Τι εννοείς λόγω χρόνου; Τι ηλικίας είσαι; Αλήθεια, παίζει κάποιο ρόλο η ηλικία;)
Όσον αφορά εμένα σχετικά με το θέμα αυτό:
Κάποτε θα έβλεπα την αποτυχία ανόρθωσης του ηθικού ενός ατόμου όπως η Alobar, ως προσωπική μου αποτυχία, αποτυχία του σκοπού μου. Το να βοηθήσω ένα άτομο θα γινόταν ένα τόσο μεγάλο \"πρέπει\" μέσα μου, που θα επισκίαζε ακόμα και το νόημα, δηλαδή πιο πολύ σημασία θα είχε για εμένα το αν θα τα καταφέρω, παρά το αν το άτομο αυτό θέλει να βοηθηθεί. Μια πιθανή του άρνηση θα προκαλούσε τη δική μου κατάρρευση, ένα τεράστιο \"γιατί\". Και όλη αυτή η διαδικασία θα ήταν υποσυνείδητη, με αποτέλεσμα εκτός από το \"γιατί δεν τα κατάφερα\", να μην γνωρίζω και \"γιατί νοιώθω τόσο χάλια γι\' αυτό\".
Τώρα πλέον όχι, δεν είναι δική μου ευθύνη, ούτε δικαίωμα, ούτε και έχω την ικανότητα να γιατρέψω τα τραύματα της Alobar ή οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου. Αυτό είναι δική της δουλειά και εξαρτάται αποκλειστικά από τη διάθεση και τη δύναμή της να το κάνει, να ξεφύγει από την βολική παραίτηση της μεμψιμοιρίας, να πει \"αρκετά ξεκουράστηκα, καιρός να διεκδικήσω ξανά την διάθεσή μου για ζωή, που -όχι, δεν έχει χαθεί- εγώ παραιτήθηκα από αυτήν\".
Το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ, είναι να της δώσω κάποια ερεθίσματα, να της επιστήσω την προσοχή σε πράγματα που φαίνονται σ εμένα σημαντικά, σύμφωνα με τις προσωπικές μου εμπειρίες και τις όποιες γνώσεις έχω. Δεν έχω σπουδάσει ψυχολογία για να έχω τις γνώσεις ενός ειδικού, αλλά μου αρέσει πολύ να σκαλίζω ψυχές, πρώτη και καλύτερη τη δική μου και να βρίσκω τι είναι αυτό που μας πονάει και γιατί, ποια είναι η ρίζα του, γιατί αντιδράμε αμυντικά ή επιθετικά όταν μας λένε κάτι και πώς μπορούμε να επαναπρογραμματίσουμε τελικά τον εαυτό μας ώστε να μην σαμπτάρουμε την ίδια μας τη ζωή. Αν κάτι από αυτά που λέω έχουν κάτι να της πούνε κι αν αποφασίσει πώς θέλει να κάνει δουλειά με τον εαυτό της, θα τα δεχτεί. Αν όχι, δεν έχει κανένας το δικαίωμα να την πιέσει να το κάνει, όσο αγνός κι αν είναι ο σκοπός του.
Quote:
Originally posted by keep_walking
Ναι και φτανουμε σε ενα συγκεκριμενο γεγονος...σηκωθηκα σημερα για να πω και λιγο τα δικα μου με γκρινια....ο πατερας μου για 15000στη φορα μου λεει να κοψω το καπνισμα και οτι ειμαι χαλια.
Βασικα ανταλλασουμε 10 κουβεντες την ημερα...στις 6 μου αναφερει να κοψω το καπνισμα και στις αλλες 3 να κοψω το φαϊ και μια αδιαφορη που μπορει να μου λεει κατι παρεμφερες.
Ητοι εδω και μια 5ετια εχω ακουσει να κοψω το καπνισμα 365*5*6=οσο κανει.
Α ειναι και καπνιστης εκτος των αλλων....αααααααααααααααααα ααααααααααααααααααααααααα αααααααα
Τεσπα....προχωραμε δεν θα αφησω να με χαλασει τωρα:)
Λεπτομερειες που γινονται ογκολιθοι και σε χαλανε πολλες φορες.
Ουφ...ναναι καλα αλλα δεν αλλαζει...ουτε εγω αλλαζω...
Lol!! Έτσι είναι οι γονείς Keep, σχεδόν πάντα έχουν κάτι να σου πουν και κάποια συμβουλή να σου δώσου, άσχετα αν αυτοί δεν ακολουθούν τα διδάγματά τους!
Όπως λέει και ο Quino για τους γονείς της Mafalda: \"Δείξτε συμπάθεια! Κατά βάθος είναι τρομοκρατημένοι άνθρωποι!\"
Καλημέρα Φέρυ με τις μπότες και με τις... πολλές ερωτήσεις... για ποιό λόγο να θέλω να κάνω πιο ορατά τα όρια των συναισθημάτων μου Φέρυ; Θα χρειαζόταν ίσως να αναφέρω γεγονότα που απλά δεν επιθυμώ για να γίνει αυτό εκτός αν έχεις την αίσθηση ότι δεν είμαι σε θέση να τα οριοθετήσω. Δε θα με πείραζε πάντως. Δεν είμαι εδώ για να αποδείξω τί μπορώ ή δε μπορώ να κάνω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είμαι σε φάση υπερανάλυσης, το κάνω πολλά χρόνια, ο εγκέφαλός μου κοντεύει να σπάσει, ευτυχώς με προειδοποιεί ο ίδιος για να το κόψω λίγο το χούι. Ο λόγος που δε σχολίασα είναι γιατί πέρασες σε ένα ψυχογράφημα κατά κάποιο τρόπο της προσωπικότητάς μου, και δεν είναι ότι με ενοχλεί αλλά εγώ θέλησα απλά να καταθέσω δυο πράματα αρχικά με βάση εμένα. Από κει και πέρα δε θέλω να επεκταθώ σε λεπτομέρειες προκειμένου να καλυφθούν κάποια κενά, ούτε κι εσύ νομίζω το έχεις ανάγκη από πλευράς μου. Είμαστε σε αντίθετες φάσεις μάλλον. Εσύ συνεχίζεις την εποικοδομητική σου πορεία ως προς την ανεύρεση των έσω σου και την όσο γίνεται καλύτερη διευθέτησή τους, εγώ εγκαταλείπω για δικούς μου λόγους. Νομίζω ότι αυτά που έγραψες στα εισαγωγικά με αδικούν λίγο, εκτός πια βρε Φέρυ αν τόσο καλά έχεις καταλάβει πώς βλέπω εγώ τον εαυτό μου. Μήπως είναι λίγο άστοχο να προβαίνει κανείς σε χαρακτηρισμούς βλέποντας ένα - δυο γραπτά του άλλου; Από πού κι ως πού ξέρεις με τί φόβους έχω έρθει αντιμέτωπη, αν τους έχω βιώσει, αν με τρόμαξαν ή τους τρόμαξα... αν όντως έχω κάνει προσπάθεια να με αποδεχτούν οι άλλοι... εγώ έθεσα το θέμα του \'ξέρω\' πόσα καλά στοιχεία έχω αλλά δε \'πίστεψα\' ποτέ σχεδόν σε αυτά... δε με θεωρώ \'τέρας\' της φύσης, κι ευθέως σου λέω ότι με θεωρώ ιδιαίτερα καλό χαρακτήρα, για να το πω έτσι απλά... δε θέλω να περάσω σε αυτοχαρακτηρισμούς, ούτε και τους έκανα για μένα αν κάπου τους είδες. Ποιόν νοιάζει ρε Φέρυ τί θέλω εγώ; Γιατί να \'απωθήσω\' επειδή επιλέγω τη μοναχικότητα και γιατί να εξηγήσω τους λόγους; Πραγματικά στις τελευταίες σου ερωτήσεις δε θέλω να απαντήσω, θα δώσω κι άλλα προσωπικά μου κομμάτια πώς το λένε. Δόξα τω Θεώ - χμμ... - υπάρχουν μέλη που μετέχουν στη συζήτηση μια χαρά και βοηθητικά για σένα και για τους υπόλοιπους.
Η τελευταία σου παράγραφος θα μπορούσε και να με ενοχλήσει ίσως γιατί χρησιμοποιείς τί βρε Φέρυ;... την Αλομπάρ που δε μπόρεσες να βοηθήσεις;... σα να την ξέρεις ένα πράγμα και συγγνώμη κιόλας... ξέρεις, έχουμε το ίδιο χόμπυ, να σκαλίζουμε ψυχές... το παράτησα, κι αν σου είχα απαντήσει όπως πάνω - κάτω τα άλλα μέλη, μάλλον θα έλεγες άλλα πράγματα τώρα για μένα. Δε θέλησα να συμμετάσχω έτσι. Τα πράγματα ή ερεθίσματα που θέλεις να μου επισημάνεις ίσως, γιατί δε σου περνάει απ\' το μυαλό ότι μπορεί να μου είναι ήδη γνωστά; Κάποτε μπορεί να έκανα αυτό που κάνεις εσύ. Έχω βοηθήσει πολλούς ανθρώπους Φέρυ, τώρα δε θέλω ρε Φέρυ, τέλος. Ο καθένας έχει δικαίωμα στην εξέλιξη ή στην παραίτηση. Για κάποιους λόγους πάντα. Καλό θά \'ταν να μη βγάζουμε όμως τόσο συμπερασματικές απόψεις για το ποιόν του άλλου, τη δυναμική του απ\' τη στιγμή που αγνοούμε βασικά για αυτόν πράγματα. Και επειδή νιώθω να με έχεις \'τσουβαλιάσει\' κανονικά, θα σου πω λοιπόν ότι είμαι ένας άνθρωπος με μεγάλη δύναμη ψυχής - όσο αντιφατικό κι αν το θεωρείς - που δε γουστάρει άλλο. Βιώνω την απεξάρτησή μου αυτή την περίοδο Φέρυ. Και η αλλαγή στάσης ζωής είναι εξέλιξη έτσι κι αλλιώς. Αλλά δεν ενδείκνυται για άλλα \'σκαλίσματα\'. Τουλάχιστον απ\' την πλευρά μου. Καλή σου συνέχεια.
Έντιτ: Ένας απ\' τους λόγους που έχω κουραστεί πολύ σωματικά και ψυχικά, είναι έπειδή έχω κάνει πολύ και δύσκολη δουλειά με τον εαυτό μου. Νά \'σαι καλά.
Μου αρεσε αυτο που εγραψες εκπεμπει μια ζεστασια...και μου αρεσει η θετικοτητα.Quote:
Lol!! Έτσι είναι οι γονείς Keep, σχεδόν πάντα έχουν κάτι να σου πουν και κάποια συμβουλή να σου δώσου, άσχετα αν αυτοί δεν ακολουθούν τα διδάγματά τους!
Όπως λέει και ο Quino για τους γονείς της Mafalda: \"Δείξτε συμπάθεια! Κατά βάθος είναι τρομοκρατημένοι άνθρωποι!\"
Αlobar,άνθρωπος είσαι,δικαιούσαι και να κουράζεσαι,όλοι το δικαιούμαστε.Κάνε αυτό που σε αποφορτίζει και κανένας δεν θα σε πιέσει για το αντίθετο.Εδώ είμαστε,όταν νιώσεις πάλι ξεκούραστη και θες να ξαναμιλήσεις,να σε ακούσουμε.Δεν πέρασες και λίγα,αλλά είσαι δυνατή,θα τα καταφέρεις,όπως το κάνεις πάντα.:)
Fairy in Boots,είσαι σε πολύ καλό δρόμο,συνέχισε να ψάχνεις τις αλήθειες που θα σε πάνε μπροστά.Το ίδιο εύχομαι σε όλους μας.:)
Keep,μία από τα ίδια.Αλλά επειδή θεωρώ το λιγότερο οξύμωρο να ακούω από τους ανθρώπους που με κακοποιούσαν σε όλη την παιδική,εφηβική και ένα μέρος της ενήλικης ζωής μου πόσο κακό μου κάνει το τσιγάρο,μία ωραία ημέρα τους είπα πως τουλάχιστον αυτό το επιλέγω εγώ,ενώ αυτό που μου έκαναν το επέλεγαν αυτοί.Απίστευτη υποκρισία,να νοιάζονται για το αν πεθάνω όσοι με πέθαιναν χρόνια ολόκληρα.Κάτι δείχνει ε;Έχεις ακουστά το\"πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι\";:P:P