Καλημέρα!!!
Από την προσωπική μου εμπειρία θα ήθελα να παραθέσω ότι η σωματοποίηση ενός πόνου είναι μια διαδικασία που δεν προϋποθέτει κατάθλιψη. Αρκεί πολλές φορές να αφομοιώσουμε τον πόνο που μπορεί να προκαλέσει μια πάθηση με τέτοιον τρόπο που να τον κάνουμε δικό μας. Εκεί θα νιώσουμε ενοχλήσεις παρόμοιες χωρίς να έχουμε τίποτα παθολογικό.
Αν όμως ξεκινήσουμε με την σωματοποίηση του πόνου που μπορεί να προέλθει από κατάθλιψη μπορούμε να μιλήσουμε για πολύ πόνο που ανάλογα με την ημέρα μπορεί να αυξηθεί να μειωθεί ή ακόμα και να εξαλειφθεί. Επίσης η ένταση μπορεί να μεταβληθεί ανάλογα με το πως μεταβάλλεται η διάθεσή μας ή ακόμα και η στάση που κρατάμε απένατι σε κάποιες ώρες της ημέρας. ΠΧ το πρωί ήμουν πολύ καλά και όσο περνούσε η μέρα ξεκινούσε μέχρι που έφτανε σε σημείο να με διπλώνει όλη την νύχτα. Όλες οι γαστροσκοπήσεις που έκανα είχαν το ίδιο αποτέλεσμα: μια χαρά ή χωνεύεις και πέτρες κ.α..
Είπες και την μαγική λέξη η διάθεσή σου....
Θα ήθελα να πω και κάτι διαφορετικό: Το παιδί είναι ένα γεγονός που αποτελεί τον θάνατό μας και την ξαναγέννησή μας... σχεδόν κυριολεκτικά. Δεν θα είσαι ποτέ η ίδια. Όταν διαπιστώσεις από την καθυστέρηση ότι μπορεί να είσαι, όταν θα κάνεις το πρώτο ορμονικό τεστ που θα δείξει ότι είσαι, ο υπέρηχος που θα δεις την μάζα του, οι πρώτοι χτύποι της καρδιάς που θα ακούσεις, οι εξετάσεις που θα κάνεις, η αγωνία να δείς τα χέρια του τα πόδια του το κεφάλι του. τα δάχτυλά του. η αγωνία του να είναι όλα εντάξει, να βλέπεις την ανάπτυξή του. Να πετύχεις κανένα χασμουρητό (όπως το είδα σε υπέρηχο τον 7ο μήνα :)). Η αγωνία να γεννήσεις γιατί θα έχεις βαρεθεί τις καούρες, θα θέλεις να το δεις, θα νιώθεις ότι θέλεις να ελευθερωθείς (εξού και το καλή λευτεριά). όταν θα το πάρεις για πρώτη φορά στην αγκαλιά σου. Η Ώρα που θα νιώσεις τον σύντροφό σου μέσα σου όταν θα σε δει μετά μαζί με το παιδί. η διαδικασία της δημιουργίας του χώρου του. Οι αγωνία του πρώτου κρυώματος, του πρώτου βήχα κλάματος και γέλιου. όταν θα σε αναγνωρίζε μετά από 4 μήνες και θα σου γελάει όταν σε βλέπει. η απόγνωση που θα νιώσεις σαν νοικοκυρά όταν θα θέλει να γνωρίσει τα πάντα (τραβώντας, πετώντας, δακγώνοντας) τα ξενύχτια που θα ρίξεις..... Δεν είναι φάρμακο ένα παιδί είναι μια ζωή.
Οι διαδικασίες είναι διαφορετικές όπως και οι πράξεις όπως και οι φάσεις... Η άνοιξη είναι μια μεταβατική περίοδος που μπορείς να κυνηγήσεις σε χαλεπούς καιρούς ισχνών αγελάδων περισσότερο ελεύθερη βιώνοντας την αλλαγή ακόμα και με τα πιο ελαφρά ανοιξιάτικα ρούχα. Είναι τεράστια απόφαση αλλά με τον σύντροφό σου στο πλάι σου με κουβέντα και στιγμές γλυκές να βρείς ένα στήριγμα που είναι μεγαλύτερο από πολλά άλλα και που μπορεί να σου δώσει το έναυσμα να ανακινήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό από τον βάλτο και να τον βάλεις σε ένα ρυάκι. Δηλαδή να κινηθείς. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να βοηθήσουν όταν σκύψουν πραγματικά από πάνω μας και αυτοί είναι οι θεραπευτές: ψυχολόγοι ή ψυχίατροι, με αγωγή ή όχι...
Φιλικά πάντα
Δημήτρης
ΥΓ 1: Αν υπερβάλω ή ακόμα και αν οποιοσδήποτε θεωρήσει τα γραφόμενά μου μεμπτά ευχαρίστως να διαγράψω αυτή μου την απόκριση
ΥΓ 2: Η διαδικασία της έλευσης αλλά και του μεγαλώματος του παιδιού έτσι όπως το έχω ζήσει... δεν θα τη άλλαζα με τίποτα...
