Ωραία αυτά που γράφεις vince, αλλά θα διαφονήσω με τα ποιο πολλά αυτά, εκτός και αν παρουσιάζεις το όλο θέμα σαν ένα είδους αλληγορίας η φιλοσοφικής άσκησης. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο φυσικά που να λέει ότι η ψύχωση είναι \"η ανταλλαγή της πραγματικότητας με κάτι βολικό\" η αυτό που λέει η weird (αν και εννοιολογικά κάπως σχετίζεται με κάποια καινούργια μοντέλα) ότι δήθεν προέρχεται όταν προβάλει κάποιος τον πόνο του σε εξωτερικές παραστάσεις. Αν γίνονταν όλα αυτά για \"αμυντικούς λόγους\", τότε το άτομο είτε θα \"αποφορτίζονταν\" από την ψύχωση είτε θα ένοιωθε έστω cool σε φάσεις ψύχωσης. Κάτι τέτοιο, εκτώς απο παν-σπανιες περιπτώσεις- δεν γίνεται και η συντριπτική πλειονότητα δεν περιγράφει την φάση ψύχωσης ως κάτι ευχάριστο και ανακουφιστικό. Άλλωστε δεν φαίνεται το πρωταρχικό πρόβλημα στις ποιο πολλές ψυχώσεις να είναι απαραίτητα συναισθηματικής φύσεως (αν και συνήθως συν-υπάρχει, αφού το άτομο βιώνει έντονες καταστάσεις ενώ έχει ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις). Επίσης, όλοι οι άνθρωποι μπορούν να καταπιέζουν πολύ έντονες τραυματικές καταστάσεις, γιατί όμως πάντα το 1% εμφανίζει ψύχωση? Ούτε φυσικά είναι και η \"νεύρωση\" απλά \"καταπιεσμένη σεξουαλικότητα\" αφού υπάρχουν άτομα που είναι \"master-bators\" (λολ) η και έχουν κανονικές η και έντονες σεξουαλικές σχέσεις και παρ\'ολα αυτά συνεχίζουν να έχουν ιδεο-ψυχαναγκασμούς και κρίσεις πανικού. Η αλήθεια είναι ότι τέτοιες πολύ απλές ψυχο-δυναμικού τύπου εξηγήσεις δεν ισχύουν, ήταν χρήσιμες στις αρχές του 20ου αιώνα όταν η ψυχολογία ήταν σε προ- η πρωτο-επιστημονικό στάδιο ακόμα και δεν είχε διαχωρισθεί πλήρως από την φιλοσοφία. Τέτοιες προσεγγίσεις πετυχαίνουν να είναι φαινομενικά \"βαθιές και ανθρώπινες\" ενώ ταυτόχρονα είναι και πολύ απλές, και γι\'αυτό γίνονται ελκυστικές από την \"λαική ψυχολογία\" (την \"ψυχολογία\" που ασκούμαι όλοι στην καθημερινότητα μας). Όμως απέχουν πάρα πολύ από το πολυ-παραγωντικό χάος που είναι το ανθρώπινο μυαλό.
Για την ψύχωση έχουν γίνει άπειρες έρευνες χωρίς το απαραίτητο αποτέλεσμα όμως τώρα τελευταία εμφανίζονται ολοκληρομένες νευρο-ψυχολογικές θεωρίες για το πως η ψύχωση μπορεί να υφίσταται. Η ποιο ριζοσπαστική από αυτές (την έχω ξαναγράψει) είναι αυτή του Frith και την ομάδας του που είναι μια πολύ δυνατή απόπειρα που βασίζεται σε πειραματικά δεδομένα ικανή να εξηγήσει τα \"θετικά\" η \"σναιντερικά\" συμπτώματα, δηλαδή τις παραισθήσεις και τις ψευδαισθήσεις. Σύμφωνα με αυτή, οι περιοχές του προμετωπιαίου λοβού (του \"ανθρώπινου λοβού\") ασκούνε κάποιες ανώτερες λειτουργίες γνωστές ως \"επιτελικές\" η/και \"μεταγνωστικές\" λειτουργίες.
Η μετα-γνωση είναι αυτή η λειτουργία που μας \"λέει\" ότι είναι ο εαυτός μας που δημιούργησε αυτή η εμπειρία και ότι δεν προήλθε από το περιβάλλον καθώς και γενικά μας δείνει πληροφορίες για τις πληροφορίες (μετα-γνωση = γνώση για την γνώση η η αντίληψη της αντίληψης). Ο λόγος που δεν γαργαλιέμαι από τον εαυτό μου είναι επειδή υπάρχει \"μετα-γνωση της απτικής εμπειρίας\". Οι κινητικές περιοχές του εγκεφάλου \"στέλνουν\" ένα σήμα στις αισθητικές που \"λέει\" ότι \"η κίνηση προήλθε από εσένα τον ίδιο και δεν κούνησε κάποιος άλλος το χέρι σου\" οπότε και \"μειώνουν\" την ενεργοποίηση τους με αποτέλεσμα το άτομο να μην γαργαλιέται από τον εαυτό του. Όταν όμως πάνε να μας γαργαλίσουν άλλοι δεν υπάρχει τέτοιο \"μετα-γνωστικό\" σήμα οπότε και νοιώθουμε το γαργαλιτό.
Επίσης το ίδιο συμβαίνει και με την οπτική αντίληψη. Κινούμε τα μάτια μας αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε την εικόνα να κινείται (το βλέμα μας πλανιέται σε μια \"στάσιμη εικόνα\"). Παρ όλα αυτά, είτε κινήσουμε τα μάτια μας, είτε είμαστε πάνω σε ένα τρένο, η εικόνα μπορεί να κινηθεί πάνω στον αμφιβληστροειδή με τον ακριβώς ίδιο τρόπο. Και όμως στην περίπτωση που κινούμε εμείς τα μάτια μας η εικόνα παραμένει στάσιμη αλλά όταν έίμαστε π.χ. στο αυτοκίνητο κινείται. Τι συμβαίνει λοιπόν?
Όταν κινούμε μόνοι μας τα μάτια, οι βουλητικές περιοχές του προμετωπιαίου λοβού \"ενημερώνουν τις οπτικές\" ότι η κίνηση προήλθε από μας και όχι από έξω\" και αυτό το \"μετα-γνωστικό σήμα\" \"αφαιρεί\" την κίνηση στην πρώτη περίπτωση.
Πειράματα έδειξαν, ότι άτομα που βρίσκονται σε ψυχωσική κρίση, δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν αν μια εικόνα που κινήθηκε, κινήθηκε λόγω του ότι αυτοί έστρεψαν το κεφάλι τους η κινήθηκε από μόνη της. Τα άτομα που βρίσκονται σε έντονο ψυχωσικό επεισόδιο πιθανών να χάνουν λοιπόν αυτή την μετα-γνωστική λειτουργία. Ακούνε την ίδια τους την φωνή, επειδή δεν υπάρχει μετα-γνωστικό σήμα να ενημερώσει ότι η φωνή προήλθε από τους ίδιους οπότε και ο εγκέφαλός του συμπερένει ότι είναι ένα εξωτερικό ερέθισμα. Ανάλογα με τις πεποιθήσεις και τις προηγούμενες εμπειρίες του ατόμου, οι φωνές παίρνουν συγκεκριμένη χροιά και τους λένε συγκεκριμένα πράγματα. Επίσης, πολλές φορές, αρκετά άτομα σε ψύχωση νοιώθουν εξωτερικές πηγές να ελέγχουν το σώμα τους, η την σκέψη τους η νοιώθουν την σκέψη τους \"εκτεθειμένη\" να διαφεύγει από το κεφάλι τους. Λόγου ακριβώς της ίδια δυσλειτουργικής διαδικασίας, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τι έρχεται από τους ίδιους και τι από έξω.
Λόγω επίσης της μειωμένης μετά-γνωσης, το άτομο δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι υπαίτιο για τι. Με αποτέλεσμα όλα να συνδέονται και όλα να έχουν κάτι το \"υπαίτιο\" από πίσω. Πράγματα που άλλοι δεν θα πρόσεχαν τραβάν την προσοχή των ατόμων σε ψύχωση γιατί κάτι/κάποιος τα προκάλεσε με κάποιο σκοπό. Όλα αρχίζουν και συνδέονται με κάποιο τρόπο και έτσι μάλλον δημιουργούνται οι ψευδαισθήσεις. Το άτομο με ψυχωσικό επεισόδιο έχει την εντύπωση ότι το άτομο που λέει τις ειδήσεις τις λέει προσωπικά σε αυτόν, γιατί το άτομο που βρίσκεται σε ψύχωση έχει την αίσθηση ότι ο τύπος που λέει τις ειδήσεις είναι υπαίτιος για την δικιά του εμπειρία και μόνο, οπότε και είχε σκοπό να απεθυνθεί σε αυτόν. Η όλη κατάσταση είναι τόσο εξωπραγματική που οδηγεί σε όλο και ποιο εξωπραγματικά σενάρια αφού η ίδια η διαταραχή της μετά-γνωσης δεν αφήνει το άτομο που βιώνει ψυχωσικό επεισόδιο να καταλάβει ότι όλα αυτά δημιουργούνται από αυτόν. Οπότε το μόνο εξωτερικό ερέθισμα ικανό να προκαλέσει ΄τετοιες εμπειρίες θα πρέπει να είναι εξίσου εξωπραγματικό με την εμπειρία του, π.χ. μια ανώτερη δύναμη, η μια εξωγήινη επιρροή. Όλα αυτά πιθανών να φοβήσουν πολύ το άτομο κάτι που οδηγήσει σε όλο και ποιο διαστεβλωμένες εμπειρίες και όλο και ποιο εξωπραγματικές και δυνατές εμπειρίες με κορύφωση ένα φουλ ψυχωσικό επεισόδιο.
Οι περιοχές του προμετωπιαίου λοβού που ευθύνονται για την μετάγνωση χρησιμοποιούν το \"γλουταμινικό οξύ\" για να επικοινωνήσουν, τον ποιο συχνό νευροδιαβιβαστή του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ένα φάρμακο (ναρκωτικό) που επηρεάζει το γλουταμινικό είναι το απαγορευμένο PCP γνωστό και ως \"αγγελόσκονη\". Το συγκεκριμένο drug φαίνεται να προκαλεί ακριβώς σχεδόν τέτοιου είδους συμπτώματα που βρίσκουμε στην ψύχωση και που είναι φαινομενικά διαφορετικά από τα ανάλογα του LSD (που δρα μέσω της υπερ-φόρτωσης της σεροτονίνης και δημιουργεί ποιο \"κοσμικές\" και \"θετικές\" εμπειρίες). Το γλουταμινικό λοιπόν ρυθμίζεται από την ντοπαμίνη και την σεροτονίνη, και γι\'αυτό φαίνεται να βοηθούνε στα συμπτώματα τα τυπικά και άτυπα αντι-ψυχωσικά. Ένα καινούργιο αντι-ψυχωσικό δρα μέσω του γλουταμινικού και έχι ακριβώς τα ίδια-και περισσότερα-αποτελέσματα.
Φυσικά, αυτό το μοντέλο δεν μπορεί να εξηγήσει όλα τα συμπτώματα όπως τα \"αρνητικά συμπτώματα\" (γενικότερη έκπτωση στις γνωστικές, συναισθηματικές και κινητικές λειτουγίες) ούτε και στην \"διαταραχή της σκέψης\" στην οποία το άτομο δεν μπορεί να έχει σταθερό ειρμό σκέψης. Ωστόσο, αυτά τα συμπτώματα μπορεί να εμφανίζονται με κάποιο πολύπλοκο έμμεσο τρόπο και βρίσκονται κάτω από διερεύνηση.
Το θέμα είναι ότι ευτυχώς πλέον γίνεται επιστημονική έρευνα αυτών των καταστάσεων και όλα αυτά ρίχνουν φως τόσο σε τέτοιες σοβαρές καταστάσεις όπως και στο μυστήριο του ανθρώπινου μυαλού.
