Printable View
Ναι Σοφία μου.Εκεί το εντοπίζω.Στην έλλειψη γνώσης πάνω στη σημασία του γονεικού ρόλου.Στην αμάθεια πάνω στον τρόπο της ισορροπημένης αγάπης.Η αγάπη δεν αρκεί εάν δε γνωρίζεις τον τρόπο,εάν δεν κατέχεις τα μυστικά της,τις διπλές αναγνώσεις των λόγων και των πράξεων.Quote:
Originally posted by Sofia
Το ελλειμα το εντοπιζεις στην γνωση?Quote:
Originally posted by RainAndWind
Δεν υπάρχουν ηλίθια παιδιά.Μόνο γονείς χωρίς γνώση.
Σήμερα μόλις συζητούσα με μία συνάδελφό μου το πως ντύνουν τα παιδάκια για να πάνε σχολείο. Μόνο γραβάτα δεν είδα. Εγώ τα αφήνω να ντυθούν μόνα τους και δεν ξέρω καν αν φοράνε το μπουφάν τους το πρωί. Ετοιμάζω πρωινό και φεύγω. Καταπνίγω την τελειομανία μου μην τυχόν και τους τη μεταδώσω, έχω τα αντίθετα αποτελέσματα αλλά καλύτερα αχτένιστα παρά με κουστούμι αρμάνι στο σχολείο.
Έχω συναντήσει μητέρα συμμαθητή του μικρού μου, πρωί, το σχολείο κλείνει εκτάκτως και ανησυχεί πού θα πάει ο μικρός της αφού αυτή έχει γυμναστήριο.
Καλά κάνεις νάρνια.Γίνονται ανεξάρτητα και παίρνουν αυτές τις μικρές-στην αρχή-αποφάσεις μόνα τους,που αργότερα θα γίνουν μεγαλύτερες και σε πιο σοβαρά θέματα.Μακάρι να μπορούμε να διακρίνουμε το σωστό και ισορροπημένο από το λάθος,το τι αποτελεί δικό μας κυνήγι και τι όχι,ώστε να έχουν την ελευθερία της επιλογής,την ξέχωρη ταυτότητα και την ηρεμία τους.:)
Δεν υποτιμώ την σημασια της γνωσης Rain. Ουτε της ενημερωσης. Απλα δεν νομίζω οτι αρκει. Πολλές απο τις μητέρες που αναφέρεις, σε μια κουβεντα μπορει να γνωριζουν, να φαινεται πώς κατέχουν θεωρητικα το μοντέλο της \"σωστης\" μητέρας\". Ελαχιστες οπως πολυ καλα λες, το ακολουθουν.Quote:
Originally posted by RainAndWind
Ναι Σοφία μου.Εκεί το εντοπίζω.Στην έλλειψη γνώσης πάνω στη σημασία του γονεικού ρόλου.Στην αμάθεια πάνω στον τρόπο της ισορροπημένης αγάπης.Η αγάπη δεν αρκεί εάν δε γνωρίζεις τον τρόπο,εάν δεν κατέχεις τα μυστικά της,τις διπλές αναγνώσεις των λόγων και των πράξεων.
Είναι μια ακομα αποδειξη του άλλα λέω και άλλα κάνω. Με άλλα λογια, ειναι μια ακομα αποδειξη του ποσο καλη επαφη εχει ο καθενας μας με τον εαυτο του. Οι συγκρουσεις των λογων μας και των πραξεων μας, ειναι κατι πολυ συνηθισμενο. πχ. λεω πώς ειμαι κατά της βιας, ειμαι σημαιοφορος της ελευθεριας του λογου, του ανθρωπου κλπ, αλλα σε εναν διάλογο προσβαλω, βριζω, στιγματιζω, περιθωριοποιω.
Μεγάλη κουβέντα είπες Σοφία.Όλες αυτές οι διαφορετικές προτάξεις/συμπεριφορές,δεν έχουν να κάνουν με προβολές,με ασυνείδητες,πρωτόγονες ανάγκες που πετάμε πάνω στους άλλους για να αποφύγουμε/επιλύσουμε/διαπραγματευτούμε άγχη,φόβους,ενοχές;
Αυτές οι διαφοροποιήσεις ανάμεσα σε πιστεύω και σε πράξη,πάντα δείχνουν ανωριμότητα εαυτού.Προσπαθώ να με παρατηρώ,εμένα αλλά και τους γύρω μου,για να μαθαίνω,χρειάζομαι όχι μόνο όση γνώση διαθέτω,αλλά και όση μπορώ να δανειστώ επίσης,κατά τη γνωστή φράση.:P
Το προβλημα δεν ειναι απαραιτητα των γονιων, μαλλον ειναι περισσοτερο κοινωνικο.
Αν ολα τα παιδια στο σχολειο ειναι ντυμενα σαν μοντελακια πως θα διαφερει το δικο σου για να μην περιθωριοποιηθει?
Αν ολα τα παιδια κανουν υπολογιστες,αγγλικα και χιλια μυρια πως θα γινει το δικο σου να μην περιθωριοποιηθει ή πως θα τα καταφερει στην ενηλικη ζωη του (ναι βαζω και αυτην)
Φυσικα μπορεις να εισαι ο ηρωας που θα παει κοντρα στο ρευμα...αλλα δεν θα εισαι ηρωας ουσιαστικα γιατι αυτο που διακυβεβεται ειναι το μελλον και η ευτυχια του παιδιου σου.
Ειναι κοινωνικο το προβλημα και προσπαθουν ολοι να προσαρμοστουν οπως μπορουν...τωρα το πως φτασαμε εκει παλι δυσκολο να απαντηθει.
Κeep,ισχύει και αυτό που ανέφερες.Αλλά και πάλι η αντίσταση στις κοινωνικές επιταγές,σε τέτοιες περιπτώσεις,που υπάρχουν κυνήγια προσωπικά με τα παιδιά ως θύματα,τη θεωρώ αναγκαία.Ο γονιός μπορεί να εξηγήσει,ανάλογα φυσικά και με την ηλικία,στο παιδί του δυο-τρία πραγματάκια για τα κυνήγια αυτά,έτσι ώστε να μπορεί να τα κρίνει κάποια στιγμή ίσως με διαφορετική ματιά,καλό είναι να γνωρίζει και την ύπαρξη της εναλλακτικής.Θα με ρωτήσεις,γιατί,έχεις εσύ τη σιγουριά πως η δική σου είναι καλύτερη από των άλλων;Σκατά έχω,βαδίζω στ\'άγνωστο με βάρκα την ελπίδα,μαζεύω ό,τι έχω μάθει και ό,τι μπορώ να δω,ελπίζοντας πως είναι αρκετό(και ταυτόχρονα γνωρίζοντας πως ίσως ποτέ δε θα είναι)...
Keep συμφωνω πώς ειναι ΚΑΙ κοινωνικο το ζητημα. Αυτο ομως δεν σημαινει, πώς δεν μπορει να υπάρχει μια κριτικη σκεψη κ ματια σε καθε μοντελο συμπεριφορας ή ζωης που πλασάρεται. Πώς δεν εχουμε ευθυνη γι αυτο που στην τελικη μεχρι ενα βαθμο επιλεγουμε να ζουμε...
Θυμαμαι, οταν ημουν μικρη, πριν πολλααααααααα χρονια, μεγάλωνα κι εγω σε ενα φουλ ανταγωνιστικο περιβαλλον σχολικο, μ ολες τις σχετικες απειρες δραστηριοτητες. Η μαμα μου λοιπον με ετρεχε ενα διαστημα σε αγγλικα, ρυθμικη, πιανο και φροντιστηρια...Μετα απο ενα διαστημα, της ζητησα μια χαρη. Να διακοψω οτι δεν αντεχα, οτι ενιωθα οτι δεν μου πάει. Απλα με ακουσε. Το ειχα εκτιμησει πολυ. Νομιζω οτι βοηθαει πολυ, να αισθανονται τα παιδια οτι \"ακουγονται\".
Το παιδι εαν μπορουσε να καταλαβει οτι το να μη παει σαν μοντελακι στο σχολειο ειναι κατι τοσο πολυπλοκο...θα σου ελεγε τι καπνιζεις?
Και οταν βλεπει τα αλλα παιδια να κανουν διαφορετικα πραγματα απο αυτον.
Θα καταλαβει βεβαια...αλλα σε καποια αλλη φαση της ζωης του της ενηλικης.
Αν παει κοντρα με το ρευμα μαλλον χειροτερα θα ειναι για αυτον...μπορει και καλυτερα αλλα αμφιβαλλω.
Να μου πεις και πως θα αλλαξει αυτο το μοτιβο?
Δεν υπαρχουν απαντησεις...θα θελαμε να δωσουμε αλλα δεν υπαρχουν γιατι δεν ειναι σε κανενος το χερι...σε μια κοινωνια που τρεχει ξεφρενα ετσι κι αλλιως και σε μια τεχνολογια που τρεχει 1000 φορες πιο ξεφρενα και αλλαζει τα παντα σε χρονο ρεκορ.
Καλο ειναι παντως να νοσταλγουμε το διαφορετικο που ειχαμε σαν παιδια να κοιταμε με κριτικο ματι καποια πραγματα και αν μη τι αλλο να δωσουμε οτι μπορουμε στα παιδια μας...και οχι να επιβαλλουμε τα θελω τα δικα μας.
Κeep,υπάρχουν μανάδες και πατεράδες που αγοράζουν στα παιδιά τους αθλητικά παπούτσια τόσο ακριβά,που του λένε τόσο πρόσεχέ τα,γιατί είναι ακριβά,που το παιδί δε λαμβάνει μέρος σε παιχνίδια στο προαύλιο γιατί φοράει τα καλά του παπούτσια.Βλέπεις τι εννοώ όταν λέω για τελειομανίες και κυνήγια,δεν εννοώ καθόλου να του στερήσεις ένα κινητό πχ,ή κάτι που και τα άλλα παιδιά έχουν και το επιθυμεί,αλλά το να δίνει ο γονιός μεγαλύτερη αξία στο κωλόρουχο ή το παπούτσι από το παιχνίδι,τη συμμετοχή στην ομάδα,το τρέξιμο και τη χαρά,ναι,έχω την εντύπωση πως πέφτει σε μεγάααλο σφάλμα.:P
Ζω με τη ρήση του Σωκράτη \"\'ενα ξέρω,οτι τίποτα δεν ξέρω\".Με κυριαρχεί.Αν είναι για καλό ή οχι δεν τα ξέρω στα αλήθεια ,για το μόνο που ειμαι σίγουρη ειναι πως με βοηθά να βλέπω και με τα μάτια των άλλων..
Δεν ξέρω αν οι γνώσεις ή οι εμπειρίες μου είναι αρκετές για δειξω στο παιδί μου τον δρόμο για την προσωπική του ευτυχία,θα προσπαθώ ομως με μοναδικό στοχο αυτό.Εχω αποφασίσει(προς το παρόν) να δείξω στα παιδια μου οτι θα ειμαι εδω ,ανεξάρτητα απο τα κατορθώματά τους..Οτι σημασία εχει να κάνεις οτι κάνεις για να νιωθεις όμορφα..
Το γεγονός π.χ οτι εγω μπορούσα να ειμαι σημαιοφόρος και να κάνω παρέα μονο με τους \"ασυμβίβαστους\",με βοήθησε να νιώθω οτι δεν εγκατέλειψα ποτέ το μέσα μου..Έπαιρνα τη γνώση και δεν ενιωθα μόνη χαμένη στα βιβλία μου (ειχα λύσσα με τα μαθηματικά).
Αν είχα και τους δικούς μου κοντά..
Δεν σας κρύβω οτι στο θέμα της μόρφωσης ,θα ήθελα να το θέλουν!!!Δεν θα τρελλαθώ ομως αν αποφασίσουν αλλιως..Εξάλλου και ο πατέρας τους εχει τη στοιχειώδη και μου αποδεικνυει συνέχεια πως ο κάθε ανθρωπος έχει τις δικές του δυναμικές..
Εκει συμφωνω μαζι σου ειναι τα ακρα...αλλα και το μεσο ορο πλεον δεν ειναι και τοσο καλο για το παιδι.
Νομιζα οτι αναφερεσαι στο μεσο ορο οπως εχει διαμορφωθει πλεον γιατι εγω στο δημοτικο ειχα πχ το σχολειο και τελος.
Αντε και διαβασμα στο σπιτι (σιγα το διαβασμα λολ).
Τωρα πλεον ειναι must ενα σωρο πραγματα.
Πρεπει να την κανω...ενδιαφερουσα η συζητηση αν μη τι αλλο...
Quote:
Originally posted by RainAndWind
Κeep,υπάρχουν μανάδες και πατεράδες που αγοράζουν στα παιδιά τους αθλητικά παπούτσια τόσο ακριβά,που του λένε τόσο πρόσεχέ τα,γιατί είναι ακριβά,που το παιδί δε λαμβάνει μέρος σε παιχνίδια στο προαύλιο γιατί φοράει τα καλά του παπούτσια.Βλέπεις τι εννοώ όταν λέω για τελειομανίες και κυνήγια,δεν εννοώ καθόλου να του στερήσεις ένα κινητό πχ,ή κάτι που και τα άλλα παιδιά έχουν και το επιθυμεί,αλλά το να δίνει ο γονιός μεγαλύτερη αξία στο κωλόρουχο ή το παπούτσι από το παιχνίδι,τη συμμετοχή στην ομάδα,το τρέξιμο και τη χαρά,ναι,έχω την εντύπωση πως πέφτει σε μεγάααλο σφάλμα.:P
χαχαχα!!Το εχω δει και εγω αυτό!Εχουμε ενα μεγάλο παρκο στην περιοχή και τα παιδιά αναποφευκτα σκονίζονται και λερώνουν τα παπούτσια τους..Φωναζε η μαμά \"γιωργάκη μη τρέχεις θα λερώσεις τα geox!!\".Το δικό μου κοιτούσε τα δικά του μεσα στη λασπούρα .Εμείς, δεν σου κρύβω ,αγοράζουμε ακριβά παπουτσια αλλα για να τρέχουμε καλύτερα!!