Τα κακοποιημένα παιδιά σαν αδέρφια

Ναι Σοφία μου,κατανοώ πως δεν γίνεται πάντα να έχουμε την ποιότητα των σχέσεων που επιθυμούμε,ιδιαίτερα σε τόσο δυσλειτουργικές οικογένειες θα ήταν μάλλον αξιοθαύμαστο ή κάνα ρεκόρ γκίνες να ήταν αρμονικές.Απλά το γαμώτο που μου βγαίνει μερικές φορές,όταν ξαναζώ τον χειρισμό,μέσω του χειρισμού που βλέπω να ισχύει ιδιαίτερα στον έναν μου αδερφό.Μπορεί να μην χειρίζονται πλέον εμένα,αλλά δεν παύω να πονάω για ό,τι ακόμη υφίστανται οι άλλοι.Ίσως τελικά η αδικία να πονάει ακόμη περισσότερο όταν έχεις αποκτήσει την \"ικανότητα\"να την αντικρίζεις κατάματα.Να της έχεις πετάξει τα πέπλα.
Ακόμη,πονά να αναγνωρίζω και την παραμέληση που υφίστανται τα παιδιά των παιδιών,με το μένουν οι ενήλικοι στην κοσμάρα τους.Αυτό πού το πας;Tα παιδιά που ζητάνε αλλά δεν παίρνουν,δεν θα έχουν και αυτά το δικό τους μερτικό στο οικογενειακό δράμα;Ελπίζω να κατορθώσουμε την επικοινωνία κάποια στιγμή,κανείς δεν ξέρει.

Rain, ομως τώρα πια δεν προκειται για παιδι...σωστα? Τώρα ο χειρισμος που συνεχιζεται, ειναι επειδη ο αδερφος σου τον αφηνει να συνεχιζεται. Αυτο σου φαινεται αδιαννοητο να συμβαινει? Σου ειναι αδιαννοητο να νιωσεις, οτι παιρνει κατι σε ανταλλαγμα, αφηνωντας να τον χειριζονται? Ως θυμα, έστω?

Εσύ πονας, για τους λογους σου. Ο ιδιος ομως, πιθανοτατα να ποναει για σενα που εχεις παρει αποστάσεις. Ο καθενας με την δικη του αλήθεια. Οσο κι αν τα γεγονοτα, ειναι τα ιδια.

Παρολα αυτα σου ευχομαι να επικοινωνησετε.:) Ακομα και τωρα, μπορει να υπάρχει πιθανοτητα να επικοινωνησετε στα μικρα κ οχι ουσιαστικα. Εκτος αν αφηνεις τις προσδοκιες σου, να πνιγουν κ αυτη την μικρη επικοινωνια...

Είναι γόνιμη η κριτική σου.:)Τη λαμβάνω υπόψη μου.Αλλά όχι,δε μου αρκούν τα τσουγκρίσματα των ποτηριών σε τραπέζια όπου ανοίγουν ακόμη μύτες και καλούμαι να γίνομαι blind,deaf and speechless για να μη χαλάσω το ρυθμό της παραμύθας.Πρόσφατα,ένα πάσχα,σε τραπέζι τέτοιο,ο αγαπητοί γονείς έριξαν το ξύλο της αρκούδας,και τ\'αδέρφια ξαναγύρισαν στο ψητό αρνί,μετά τη διακοπή για χαδάκια παρηγοριάς,ψελλίσματα ενοχών και σους ντροπή,μην ακούσουν οι γείτονες.Δε θέλω να συμμετάσχω,προτιμώ να με κατηγορούν ως το μαύρο πρόβατο.Εξάλλου αυτά τα μαύρα πρόβατα,πάντα τους είχα μεγάλη αδυναμία ρε γμτ.:D
Τα καθημερινά,να ξέρω πως είναι καλά(λέμε τώρα,γιατί το καλά όταν πχ ο ένας προτιμάει για να πάει σπίτι να είναι μεθυσμένος)τα πράττω.Αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δε συνιστά πραγματική επαφή.Πάλι τύποις \"καλά?καλάθια\" ρωτάμε κι απαντάμε.

Rain, δεν εννοουσα επικοινωνια με γονεις. Αναφερομουν στην επικοινωνια με τον αδερφο σου, μιας κ που αισθανθηκα πως ειναι αυτο που σε στεναχωρει παραπανω. Φανταζομαι πώς αυτη δεν χρειαζεται να επελθει μεσω τριτων (πχ γονιων). Ειναι κατι που θα το διεκδικησετε μονοι σας. Ουτε συνεπαγεται πως η επικοινωνια με τον αδερφο, μπορει να σημαινει κατι και για την επικοινωνια με τους γονεις. Ή κάνω λάθος?

Και σιγουρα δεν αναφερομαι σε καμια δραστηριοτητα που νιωθεις οτι κατι, καποιος σε πιέζει ή σε κανει να ανεχεσαι καταστασεις. Αλλοι ομως νιωθουν πώς ζουν καλα μεσα απο αυτο που εσυ πια δεν ανεχεσαι. Ειναι για άλλους τροπος ζωης, οπως ξερεις:(

Υπάρχει ένα θέμα πολύ ακάνθινο εδώ Σόφη μου,είναι η συγκατοίκηση.Και για να έχεις επαφή με τον αδερφό,αυτό περνάει αναγκαστικά μέσω των γονιών.Αλλά σ\'ευχαριστώ πολύ,έχεις τον τρόπο να βοηθάς μέσα από την εύρεση άλλων οπτικών,οπότε με έκανες να ανασκουμπωθώ λιγάκι,και να σκεφτώ και λίγο πάνω σε δικές μου δυνατότητες προσέγγισης εκτός των καθιερωμένων.Ευχαριστώ.:)

Να εισαι καλα και εσυ Rain:)

Aφου εκανες τοσα άλλα σπουδαια βήματα, μεχρι να φτασεις εδω που εφτασες, θα βρεις την δυναμη να προχωρησεις και προς εκει που θες να φτασεις:) Στο ευχομαι ετσι κ αλλιως ομως!

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
................
Δεν ξέρω γιατί με θλίβει τόσο,μάλλον γιατί αποτελεί τη ζωντανή υπενθύμιση του παρελθόντος μέσα στο τώρα,την επιβίωσή του στο σήμερα,με τρόπους που δεν συζητιούνται,γιατί αποτελούν οικογενειακό taboo.

Rαιν, μπορώ να γράφω σελίδες ολόκληρες για το θέμα αυτό αλλά θέλω να είμαι λακωνική. Αυτή την απομόνωση μεταξύ των μελών της οικογένειας λόγω του τραυματικού παρελθόντος, την έχω ζήσει στο πετσί μου. Είναι δύσκολο τα χέρια να ενωθούν, όταν μπαίνει στη μέση η άρνηση. Όταν για κάποιους το θέμα, παραμένει ταμπού.



O ένας μου αδερφός έχει τόση άρνηση,που φτάνει κάποιες φορές να λέει πως δε μεγαλώσαμε κι άσχημα...:P
Γελώ πικρά όταν τον ακούω να λέει τέτοια.Κι ενώ δεν μπορούμε να βρούμε σημείο επαφής,να ισχυρίζεται πως το θέμα είναι γιατί δεν τρώμε μαζί τις γιορτές και τις επετείους.Τι να πεις και τι να μολογήσεις.Να του πεις γιατί απλά δε γουστάρεις να ξαναζείς σκηνές πολυπαιγμένες,εις το άπειρον,το εκλαμβάνει πως δεν τον αγαπάς.Του εξηγείς πως τον αγαπάς αλλά αγαπάς κι εσένα,πάλι τίποτε.Του λες πως αρνείται,λέει όχι,εσύ απομακρύνθηκες.Ψυχολογική συγχώνευση ακόμη με τους γονείς ναζί.:P
Ο άλλος λέει τη μαμά μανούλα.Ωιμέ.Αν οι μανούλες ήταν έτσι,προτιμώ την ορφάνια,μα τον τουτάτη.:P
Επικεντρώνομαι στα βασικά,που είναι η αποφυγή των ξαναζεσταμένων πιάτων και η αποδέσμευση,απλά κάποιες φορές νοσταλγώ αυτό που δεν υπάρχει μεταξύ μας,γιατί δεν του δόθηκε η ευκαιρία να υπάρξει.

---

Το θέμα με την δική μου την αδερφή βέβαια είναι άλλο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που θα προβάλλει πάνω μου κομμάτια του παρελθόντος, του εαυτού της ή μορφών άλλων. Δεν είναι λίγες φορές που η διχόνοια μας θερίζει...
Που δεν μπορούμε να βρούμε επαφή, που μου βγάζει ένα θυμό και ένα μίσος, σαν να με βάζει σε μια μορφή που την βολεύει μέσα.

Έχουμε κάνει όμως τρελές προσπάθειες, κι έχουνε έρθει και δύσκολες μέρες που λέω πως δεν αντέχω και δεν θέλω να την ξαναδώ μπροστά μου.

Όμως αυτά είναι η εξαίρεση. Ευτυχώς εδώ και αρκετό καιρό, έχουμε αρχίσει να μπορούμε να βλέπουμε η μία την άλλη, να δίνουμε τα χέρια, να κάνουμε ένα κοινό μέτωπο... μπορεί το παρελθόν με μπλέκεται που και που στα πόδια μας αλλά δεν είναι όπως παλιά.
Τώρα πια είμαστε πολύ κοντά η μία στην άλλη, και αυτό το αίσθημα είναι για μένα πολύτιμο και σημαντικό.


Καταλαβαίνω οτι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά βημάτων και οπτικών απέναντι σε εσένα και τον αδερφό σου.
Αναρωτιέμαι, αφήνοντας στην άκρη το θέμα των γονιών, αν είναι εφικτό εσείς οι δυο να δώσετε χώρο σε αυτή την \"διαφωνία\" και να αφήσετε τα άλλα κοινά σας όπως και τα συναισθήματα που νιώθετε μεταξύ σας να σας δέσουν σε μια σχέση.

Το πιστεύω οτι είναι εφικτό και σου το εύχομαι πραγματικά.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Ναι Σοφία μου,κατανοώ πως δεν γίνεται πάντα να έχουμε την ποιότητα των σχέσεων που επιθυμούμε,ιδιαίτερα σε τόσο δυσλειτουργικές οικογένειες θα ήταν μάλλον αξιοθαύμαστο ή κάνα ρεκόρ γκίνες να ήταν αρμονικές.Απλά το γαμώτο που μου βγαίνει μερικές φορές,όταν ξαναζώ τον χειρισμό,μέσω του χειρισμού που βλέπω να ισχύει ιδιαίτερα στον έναν μου αδερφό.Μπορεί να μην χειρίζονται πλέον εμένα,αλλά δεν παύω να πονάω για ό,τι ακόμη υφίστανται οι άλλοι.Ίσως τελικά η αδικία να πονάει ακόμη περισσότερο όταν έχεις αποκτήσει την \"ικανότητα\"να την αντικρίζεις κατάματα.Να της έχεις πετάξει τα πέπλα.
Ακόμη,πονά να αναγνωρίζω και την παραμέληση που υφίστανται τα παιδιά των παιδιών,με το μένουν οι ενήλικοι στην κοσμάρα τους.Αυτό πού το πας;Tα παιδιά που ζητάνε αλλά δεν παίρνουν,δεν θα έχουν και αυτά το δικό τους μερτικό στο οικογενειακό δράμα;Ελπίζω να κατορθώσουμε την επικοινωνία κάποια στιγμή,κανείς δεν ξέρει.

---

Όταν πέφτουν τα πέπλα Ρειν μου, πολλά πονάνε πιο πολύ... οδυνηρή η θέαση της αλήθειας.
Και η μοναξιά μεγαλώνει περισσότερο, όχι πάντα, καμία φορά όμως, έχεις πραγματικά την αίσθηση οτι η \"όραση\" είναι πράγμα σπάνιο.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Είναι γόνιμη η κριτική σου.:)Τη λαμβάνω υπόψη μου.Αλλά όχι,δε μου αρκούν τα τσουγκρίσματα των ποτηριών σε τραπέζια όπου ανοίγουν ακόμη μύτες και καλούμαι να γίνομαι blind,deaf and speechless για να μη χαλάσω το ρυθμό της παραμύθας.Πρόσφατα,ένα πάσχα,σε τραπέζι τέτοιο,ο αγαπητοί γονείς έριξαν το ξύλο της αρκούδας,και τ\'αδέρφια ξαναγύρισαν στο ψητό αρνί,μετά τη διακοπή για χαδάκια παρηγοριάς,ψελλίσματα ενοχών και σους ντροπή,μην ακούσουν οι γείτονες.Δε θέλω να συμμετάσχω,προτιμώ να με κατηγορούν ως το μαύρο πρόβατο.Εξάλλου αυτά τα μαύρα πρόβατα,πάντα τους είχα μεγάλη αδυναμία ρε γμτ.:D
Τα καθημερινά,να ξέρω πως είναι καλά(λέμε τώρα,γιατί το καλά όταν πχ ο ένας προτιμάει για να πάει σπίτι να είναι μεθυσμένος)τα πράττω.Αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δε συνιστά πραγματική επαφή.Πάλι τύποις \"καλά?καλάθια\" ρωτάμε κι απαντάμε.

---

Καλή μου Ρειν, βγάλε απο τη μέση τους γονείς, για εσένα και τον αδερφό σου μιλάμε.
Για το αν αντέχεις το οτι δεν βλέπει και μπορείς παρόλη την ασυμφωνία σας να κάνεις μια σχέση μαζί του, για το αν χωρα σε αυτή τη σχέση αυτή του η εθελοτύφλωση, αυτό είναι το θέμα.

Είναι δύσκολο να δεχόμαστε την άρνηση, την εθελοτυφλία και το αυτομαστίγωμα όσων αγαπάμε, αλλά το να μπορούμε να το βάζουμε στην άκρη και να διατηρούμε μια κάποια έστω επικοινωνία, μπορεί να απαλύνει την δυσκολία πιστεύω.

Το θέμα είναι weird μου πως αυτό που με χαλάει,είναι πως στο δικό μου πρόσωπο βλέπει πολλές φορές ένα άτομο που \"διασπά\"την υποτιθέμενη αρμονία της οικογένειας,με την άρνησή μου να συμμετέχω σε οικογενειακά εθιμοτυπικά.Εντελώς υποκριτικά και ολοσχερώς ψεύτικα,όπου τα παιδιά ξαναγινόμαστε παιδιά,ενώ οι \"μεγάλοι\"εισπράττουν την ικανοποίηση πως συγχωρούμε τα πάντα δίχως συγγνώμη,τα ξεχνάμε και πάμε γι άλλα.Οι γονείς μου εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τους τρόπους διάσπασης μεταξύ μας,μια χαρά.Άλλοτε κατηγορούν τον έναν στον άλλον,άλλοτε δικαιολογούν,αναλόγως τη συμμαχία που είναι επιθυμητή ανά εποχή και συνθήκες.Ακόμη έτσι είναι και δεν πιστεύω πως αυτό ποτέ θα αλλάξει.

Το θεωρώ πολύ άδικο να γίνεται η αυτοπροστασία μου,αναγκαία για μένα για να διατηρήσω την αποδέσμευση που πόνεσα για να μπορέσω,μπούμερανγκ,όπλο στην κριτική κάποιου που βολεύεται μέσα σε παραμυθάκια.Ο αδερφός μου πάσχει από ocd,ο έλεγχος πάει χεράκι με την αυστηρότητα και την κριτική,όλα αυτά με κάνουν ενώ θέλω να μην μπορώ να τον προσεγγίσω με διαφορετικό τρόπο παρά να του αντιγυρίζω την κριτική.
Και ξέρω καλά πως αυτή η αυστηρότητά μας προέρχεται και συνδέεται στενά με τη βία που εισπράξαμε.Είναι πολύ δύσκολο να αποτινάξουμε το αλληλοφάγωμα,αφού το βιώσαμε κατά κόρον.Αλλά δε θέλω πλέον να με αφορά σαν τρόπος επικοινωνίας με τους άλλους γύρω μου.Και με στενοχωρεί που ο αδερφός μου γίνεται φερέφωνο των ανθρώπων που μας κακοποιούσαν με το να με βάζει στη θέση του υπόλογου για πράγματα που δεν έχω τη δυνατότητα-προς το παρόν-ούτε τη θέληση να αλλάξω.Πχ μου τονίζει πως η αγάπη για τους γονείς μας είναι ανεξάρτητη των παιδικών μας βιωμάτων.Εχμ,sorry,δεν είναι καθόλου.Ή με ενοχές τύπου\"πόσο θα ζήσουν οι γονείς μας,δε τους λυπάσαι\".Όχι ιδιαίτερα.Θεωρούμαι κανένα τέρας της φύσεως που δε λυπάμαι τους θύτες;Aυτό μου έλειπε τώρα,να αρχίσω να αισθάνομαι ενοχές πως είμαι υπεύθυνη για την μακροημέρευσή τους ή όχι.

Προσωπικα με βοηθησε πολυ η συνειδητοποιηση πως η αδερφη μου, περα απο συναισθηματικα απ\' τους γονεις μας κατεστραμμενη (πραγματικα ενα αδειο κελυφος μισους και απαξιας τις περισσοτερες φορες), ειχε και εναν προβληματικο χαρακτηρα ετσι και αλλιως. Λιγο ακραια προβληματικο σε πολλες περιπτωσεις, αλλα γενικα ο δρομος προς το σπασιμο των τοξικων δεσμων πιστευω περναει και απο τη συνειδητοποιηση του χαρακτηρα του Αλλου, οχι μονο του δικου μας και της δικης μας δυναμης. Ξενα και τοξικα δεν ειναι μονο τα επιβεβλημενα απο το προβληματικο περιβαλλον στοιχεια, ειναι και τα εγγενη στοιχεια του αλλου που απλως αδυνατουν να κανουν τη διαφορα. Ας την κανουμε εμεις.

Πού\'σαι ρε Ob,σε πεθύμησα!:)
Όλα καλά;
Έχεις δίκιο,μπορούμε να το κάνουμε αυτό.Φαντάζομαι πως θα είχα άλλη αντιμετώπιση εάν μπορέσω να τον συναντήσω εκτός σπιτιού,το περιβάλλον εκεί δεν είναι ιδανικό για μία έξω καρδιά συζήτηση,κουβαλά πολύ πόνο(μένει στο πατρικό μας).
Ίσως του προτείνω κάποια στιγμή να πάμε για ένα καφεδάκι οι δυο μας.Πάντως με βοηθήσατε,και σας ευχαριστώ πολύ όλους σας,γιατί χτες το βράδυ,αν και είχαμε λογομαχήσει το πρωί και είχα πέσει αρκετά,κατάφερα να πάω να δω τα ανηψούδια μου,να τα βοηθήσω σε κάποια μαθήματα,να τα αγκαλιάσω,χωρίς να αναφερθώ σε τίποτε από τα πρωινά στον bro.Τα προσπέρασα,είπα στον εαυτό μου πως δεν έγινε τίποτε το τραγικό,πως είμαστε έτσι γιατί κουβαλάμε βαρύ φορτίο και οι δύο και πως μας συγχωρώ γι αυτό.
Βρίσκετε αυτή την τακτική καλή;Πάντως λειτούργησε.:)
Εμένα ο αδερφός μου μπορεί να είναι προβληματικός χαρακτήρας,να αρνείται και να έχει τον έλεγχο σαν αξία ζωής,αλλά τον αγαπώ και θα ήθελα να έρθω κοντύτερά του.Θα μου κάνει και μένα καλό αυτό,να αισθανθώ πως δεν χάθηκαν όλα στη σχέση μας.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Το θέμα είναι weird μου πως αυτό που με χαλάει,είναι πως στο δικό μου πρόσωπο βλέπει πολλές φορές ένα άτομο που \"διασπά\"την υποτιθέμενη αρμονία της οικογένειας,με την άρνησή μου να συμμετέχω σε οικογενειακά εθιμοτυπικά.

Πάλι καλά.Υπάρχουν και καλύτερα.Εγω ειμαι η προβληματική με κοιτούν με αηδία και αποδοκιμασία.Στην καλύτερη περίπτωση πλησιαζουν τον \"καημένο\" το μπαμπα ή την \"καημένη\" τη μαμά με προστατευτικό υφος και λένε \"μη σε νοιζει εσενα αστη την αυτη ,ειμαστε εμεις εδώ\"

Εντελώς υποκριτικά και ολοσχερώς ψεύτικα,όπου τα παιδιά ξαναγινόμαστε παιδιά,ενώ οι \"μεγάλοι\"εισπράττουν την ικανοποίηση πως συγχωρούμε τα πάντα δίχως συγγνώμη,τα ξεχνάμε και πάμε γι άλλα.

Ασφαλώς αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά ειναι να ξεχνούν οι αλλοι (εν ριπη οφθαλμου)οτι προηγήθηκε ακομα και αν αυτο εγινε την ιδια ωρα.

Οι γονείς μου εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τους τρόπους διάσπασης μεταξύ μας,μια χαρά.Άλλοτε κατηγορούν τον έναν στον άλλον,άλλοτε δικαιολογούν,αναλόγως τη συμμαχία που είναι επιθυμητή ανά εποχή και συνθήκες.Ακόμη έτσι είναι και δεν πιστεύω πως αυτό ποτέ θα αλλάξει.

Βρε μπας και εισαι εγω?

Πχ μου τονίζει πως η αγάπη για τους γονείς μας είναι ανεξάρτητη των παιδικών μας βιωμάτων.Εχμ,sorry,δεν είναι καθόλου.Ή με ενοχές τύπου\"πόσο θα ζήσουν οι γονείς μας,δε τους λυπάσαι\".Όχι ιδιαίτερα.Θεωρούμαι κανένα τέρας της φύσεως που δε λυπάμαι τους θύτες;Aυτό μου έλειπε τώρα,να αρχίσω να αισθάνομαι ενοχές πως είμαι υπεύθυνη για την μακροημέρευσή τους ή όχι.

Τα ιδια ακούω κι εγω.Απλά δεν μου μένει κάτι απο αυτο,δεν θα με πεισουν οι αλλοι να μη νιώθω ή να νιώσω αλλιώς επειδή αυτοι δεν θέλουν να μπούν στη δική μου θέση.Δεν κρατώ κακία στα αδερφια μου οι γονείς ειναι αυτοί που ακομα και σήμερα ενθαρρύνουν τον αγώνα δρόμου..

---

Αυτό που θα ηθελα να σου πω γλυκειά μου Ρειν ειναι κατι που για τα αδέρφια μας λειτούργησε σαν βάλσαμο και βοήθησε να ξεχάσουν.Πήραν την πολυπόθητη \"συγνώμη\".
Οι γονείς επανορθώνουν το \"κακό\" που έκαναν,ειτε με μεταμέλεια ειτε με την προσφορά της αγάπης τους.
Εγω δεν την εχω πάρει και ουτε την περιμένω..
Μπορεί να εγινε κατι παρόμοιο και στη δική σου περίπτωση..

Quote:

---

Originally posted by Αφωτεινή

Αυτό που θα ηθελα να σου πω γλυκειά μου Ρειν ειναι κατι που για τα αδέρφια μας λειτούργησε σαν βάλσαμο και βοήθησε να ξεχάσουν.Πήραν την πολυπόθητη \"συγνώμη\".
Οι γονείς επανορθώνουν το \"κακό\" που έκαναν,ειτε με μεταμέλεια ειτε με την προσφορά της αγάπης τους.

---

Aφωτεινη, ξερεις πιστεύω πώς την \"συγγνωμη\" την ακολουθει ενας μυθος. Παρουσιάζεται κάπως σαν πανάκεια. Δεν λειτουργει πάντα θεραπευτικα, πιστευω. Ουτε φερνει πάντα τις αλλαγες που φανταζομαστε.

Απο την άλλη καταλαβαινω, οτι υπάρχουν ατομα που την εχουν αναγκη.

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by Αφωτεινή

Αυτό που θα ηθελα να σου πω γλυκειά μου Ρειν ειναι κατι που για τα αδέρφια μας λειτούργησε σαν βάλσαμο και βοήθησε να ξεχάσουν.Πήραν την πολυπόθητη \"συγνώμη\".
Οι γονείς επανορθώνουν το \"κακό\" που έκαναν,ειτε με μεταμέλεια ειτε με την προσφορά της αγάπης τους.

---

Aφωτεινη, ξερεις πιστεύω πώς την \"συγγνωμη\" την ακολουθει ενας μυθος. Παρουσιάζεται κάπως σαν πανάκεια. Δεν λειτουργει πάντα θεραπευτικα, πιστευω. Ουτε φερνει πάντα τις αλλαγες που φανταζομαστε.

Απο την άλλη καταλαβαινω, οτι υπάρχουν ατομα που την εχουν αναγκη.

---

Σοφία μου,
εφόσον αυτά που εγιναν στο παρελθόν ΔΕΝ αλλάζουν,κάθε προσπάθεια να διορθώσεις τα λάθη ειναι ευπρόσδεκτη..
Πιστεψέ με ,εγω αγαπώ ακόμα τους γονείς μου.ενιωσα την αδιαφορία,την παραμέληση της αναγκης να ασχολούνται ΚΑΙ μαζί μου (εκείνοι πιστευαν οτι ειμαι δυνατότερη των αδερφών μου και πρέπει να υποστηρίζουμε αυτους που εχουν ανάγκη),την προσοχή στα διλημματά μου,ενιωσα τη βία στην εφηβεία μου,και την απολυτη αναισθησία στην ενήλικη ζωή μου..
Αν έβλεπα στα μάτια τους την αλήθεια,αν σταματούσαν τα μυστικά,αν παραδέχονταν οτι δεν φταιω ΜΟΝΟ εγώ..θα ενιωθα οτι απαλύνονται οι πληγές μου..

Ρειν μου συγνωμη που προβάλλω τα δικά μου μεσω του θεματός σου,ξέρεις ..