Μακαρι και γω να μπορουσα και γω να κλαψω .Αλλα πανε πολλα χρονια απο την τελευταια φορα.Ειναι ανακουφισηενε,ισως ,αλλα το εγω μου,δεν το επιτρεπει. Χαιρομαι και παιρνω μια σταλα δυναμης . οταν διαβαζω μεσα απο το φορουμ , ανθρωπους που ειναι αισιοδοξοι,και προσπαθουν.ΕυχαριστωQuote:
Originally posted by giwta2
Εμένα ρωτάς;Ελα ντε;Και όλα γυρνάνε πάνω μου και οι πληγές πονάνε και ξέρω που είναι.Ασε το κυνήγι και βοήθεια καμμιά.Απο συμπαράσταση τι να σου πω.Και μια που εχουμε τόσα ως ενοχικό άτομο παίρνω και τις ευθύνες των άλλων πάνω μου.Είπαμε και για τον καιρό που θα κάνει αυριο εγώ θα φταίω.Ποτάμια τα δάκρυα αλλά κανείς δεν είδα να αλλάζει.Ούτε να τρέξει να με βόηθήσει όταν είχα απόλυτη ανάγκη.Έίχαν όλοι όμως απαιτήσεις και αφού για όλα εγώ εφταιγα, πάντα πίσω εκανα ακόμη και όταν ήταν πασιφανές ότι έχω δίκιο, γιατί έτσι έπρεπε.Αλήθεια υπήρξα τόσο βλάξ.οι ενοχές βλέπετε.Ο Θεός το δίνει η Γιώτα φταίει.Και όταν συνειδητοποίησα ότι η Γιώτα βαδίζει ολοταχώς στο τέρμα (ηλικιακά γιατί ψυχολογικά είχα προ πολλού χάσει τον ΄ελεγχο),χτύπησαν 50 καμπάνες και ήταν τόσο δυνατός ο ήχος που ξύπνησα απο τον λείθαργο.Εδωσα όρκο ότι οσο περνάει απο το χέρι μου δεν θα επιτρέψω να με πληγώσει κανείς εκτός των παιδιών μου.Εκεί το πολεμάω δεν τα εχω καταφέρει και δεν νομίζω πότέ.Γίνεται Μελίνα αν εκτιμήσεις τον εαυτό σου αν βάλεις όρια και το πιστέψεις.Και ως δια μαγείας ήμουν καλύτερα σταματώντας και την αγωγή.Με αγαπάω περισσότερο, αν και εχω δουλειά επάνω στο θέμα αλλά αν θέλει ο Θεούλης και μάφήσει,πιστεύω να μπορέσω να προχωρήσω με όσες δυνάμεις εχω.Χρειάζεται να βρείς κίνητρα να πιστέψεις πως η ζωή εχει και τις φωτεινές στιγμές της.Παλεύω πολύ και όταν πέφτω βιάζομαι να σηκωθώ να μην πιάσω πάλι πάτο.Μαγοι του εαυτού μας πρέπει να γίνουμε συνταγές δεν υπάρχουν,μόνο αν πιστέψουμε πόσο σύντομη είναι η ζωή και ότι για κάποιο λόγο γεννηθήκαμε πέρα απο το να γινόμαστε ο σάκος του μποξ ή το καλάθι με τα σκουπίδια.