Προσπαθεια για ψυχολογικη ανοδο, μακρια απο καταθλιψη

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Παρόλο που η δική μου προυπηρεσία,λολ,δεν έχει και τόσο μεγάλη πορεία όσο άλλων μελών(είχα πάει παλιότερα σε ψυχολόγο για τρεις μήνες και ξανάρχισα πολύ πρόσφατα),δεν είχα ποτέ μου την αίσθηση πως ο ψυχολόγος μου χαιδεύει τ\'αυτιά.Αντίθετα,τις περισσότερες φορές η διαδικασία μου βγάζει αλήθειες που δε με συμφέρουν,αλλά τις αποδέχομαι και τον εμπιστεύομαι στον τρόπο που με οδηγεί να μάθω να τις αναγνωρίζω,καθώς είναι μέρος της αποδοχής και των δικών μου ευθυνών για τη ζωή μου.
Αυτό το συμπέρασμα Τριέλλα,ίσως δείχνει πως το άτομο δεν ήταν έτοιμο να φτάσει στις σκληρές του αλήθειες,η ψυχοθεραπεία έχει κάποια στάδια.Ίσως και ο ψυχολόγος να μην \"μπήκε\"στα χοντρά με τη μία,γιατί το άτομο αυτό να μην ήταν έτοιμο.Το σκέφτηκες αυτό;

---

Συμφωνώ πολύ με τη rain σ\'αυτό το κομμάτι.
Προσωπικά,έχω ζήσει και την περίοδο του \'χαιδέματος\' όταν ήμουν σε βαριά κατάθλιψη,με τάσεις αυτοκτονίας κ.λ.π.(άραγε πόσο έτοιμη ήμουν για αλήθειες τότε?)αλλά και στην παρούσα φάση την ανακάλυψη της σκληρής αλήθειας.Καθόλου χάιδεμα θα έλεγα ίσως \'\'χαστούκια\'\' δεν ξέρω...αλλά το τελευταίο που συμβαίνει είναι το χάιδεμα.Βγαίνω απ\'τις συνεδρίες βομβαρδισμένη σχεδόν κάθε φορά:mad:

Triella εύχομαι πάντως να βρεις έναν \'βοηθό\' που σου ταιριάζει.Δοκίμασε,δεν είναι εύκολο να βγεις μόνη σου απ\'την κατάθλιψη,το θεωρώ πολύ σπάνιο.Συνήθως περνάνε περίοδοι που νομίζουμε ότι ναι βρέθηκε ο δρόμος και μετά συμβαίνει κάτι και άντε πάλι απ\'την αρχή...(το λέω γιατί κ εγώ είχα πειραματιστεί έτσι) μάλλον γιατί η ρίζα του προβλήματος είναι πολύ πιο βαθιά απ\'ότι αντιλαμβανόμαστε κι αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στη ρίζα...υπάρχει,και το δέντρο της κατάθλιψης ξαναεπανέρχεται......

Quote:

---

Originally posted by Paolo_1
Εγώ πίστευα και πιστεύω ότι η παρουσία και μόνο ενός συντρόφου είναι ικανή να σώσει κάποιον.

---

Κι όταν αυτός ο άνθρωπος φύγει απ\'τη ζωή μας τι γίνεται???

Πορευομαστε πλεον σωσμενοι.

Προερχομενοι απο σχεση μεταμορφωσης κι οχι εξαρτησης.

Quote:

---

Originally posted by ΙΡΜΑ
ήθελα με σεβασμό προς τα υπόλοιπα μέλη και τις απόψεις τους..να υπερθεματίσω για την Triella..
Έχω και γώ πολλά διλλήματα σχετικά με το όφελος του ψυχολόγου ,των φαρμάκων (τα οποία βέβαια τα δέχτηκα και τα έχω ξεκινήσει εδώ και ένα τρίμηνο)..
απλά θα ήθελα να πώ ότι συμμερίζομαι της απόψεις του/της με την έννοια ότι τι παραπάνω θα σου πεί ο ψυχολόγος το οποίο δεν γνωρίζεις ήδη στην διαδρομή σου ώς εδώ ,σαν άνθρωπος λογικός?
Δηλαδή όσα θα μας πεί ο ψυχολόγος θα είναι κάποια καινούργια πράγματα?θα μας χρυσώσει το χάπι της μοναξιάς,της αποξένωσης ,του άγχους για την δουλεία μας?
Εγω έχω κάνει την αυτοδιάγνωση μου και ξέρω τι φταίει..με έχει αδειασει ψυχικά η επιλεκτική μου μοναξιά..πώς θα μου το γλυκάνει αυτό ο κάθε ψυχολόγος..ο καθένας για να ξαναβρεί τον ευατό του θεωρώ ότι πρέπει να έρθει στην πρότερη κατάσταση ή τελοσπάντων να του αποντήσει η ζωή στα δικά του ζητούμενα..βέβαια στην περίπτωση της triella ,ακόμα και με σύντροφο ,υποβόσκουν τα διάφορα σύνδρομα..

Πιστεύω πως δεν είναι καθόλου δουλειά του ψυχολόγου να χρυσώσει το χάπι της μοναξιάς ή του άγχους κ.λ.π.αλλά να σε βοηθήσει να ανακαλύψεις μέσα σου γιατί οδηγείσαι εκεί κ να αναγνωρίσεις τις βαθύτερες ανάγκες σου.Αλλιώς θα το ονόμαζα αφύπνιση του πραγματικού εαυτού.Εσύ λες πως έχεις κάνει την αυτοδιάγνωσή σου κ ότι σε έχει αδειάσει η επιλεκτική σου μοναξιά.Μόνος σου το είπες,είναι επιλογή σου,γιατί?σε γεμίζει?όχι κ όμως συνεχίζεις να την επιλέγεις...γιατί?τι κρύβεται από πίσω?ίσως θα πρέπει να το δεις για να σταματήσεις και να το κάνεις...

απλά και γώ ..σκέφτομαι..να παω σήμερα στον ψυχολόγο??
έχω άλλα δύο αδέρφια με τα οποία επείδη ήμαστε και πολύ αγαπημένοι,έχουμε αφιερώσει αρκετές ώρες στο να συζητάμε το πρόβλημα μου..δλδ ο ψυχολόγος π.χ. θα μου πεί ..βγές έξω ,κάνε παρέες,διάβασε ένα βιβλίο..ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΟΥ ..ΟΧΙΙ..άρα δεν με βοηθάει.

Αν αυτή ήταν η δουλειά του ψυχολόγου όντος δε θα βοηθούσε καθόλου σε κανέναν μας...Επικρατεί μια σύγχιση νομίζω σχετικά με τη δουλειά του ψυχολόγου κ τον τρόπο που γίνεται για τον απλούστατο λόγο πως δεν είμαστε ειδικοί και βγάζουμε συμπεράσματα από επιφανειακά δεδομένα.Ακόμα κ αν ο ψυχολόγος σου πει βγες έξω,κάνε παρέες κ.λ.π. δε νομίζω πως ο βασικός στόχος της θεραπείας είναι να τον ακολουθήσεις μέσω των προτάσεών του.Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρουμε την ακριβή διαδικασία της θεραπείας και των τεχνικών του κάθε ειδικού...πάντως δουλειά του είναι να μας βγάλει απ\'το πρόβλημα,τον τρόπο που το κάνει δεν τον ξέρουμε.

.ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ..ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΚΟ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΑΥΡΙΟ ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΓΗΣΕΙ ΠΟΛΛΥΥΥ..Εξάλλου το να διαβάσω π.χ.ενα βιβλίο θα είναι κάτι που θα είναι έξω απο μένα ..γιατί ποτέ δεν το χω κάνει ..άρα στην ουσία πάλι δεν θα έχω τον εαυτό μου..Βέβαια συμφωνώ 1000% οτι τα συμπτώματα δεν μπορούν να φύγουν εν μία νυχτι..απλά νομίζω ότι όλοι ψάχνουμε την συντομότερη ,την φωτεινότερη και την πιό εξασφαλισμένη οδό για την έξοδο απο το τούνελ..
Πολεμόντας την κατάθλιψη απο μόνος μου..διαπίστωσα ότι είναι πλέον θέμα ουσιών και νευροδιαβιβαστών (αν το λέω σωστά..)..Πήρα cipralex ..πολεμόντας το άγχος ..διαπίστωσα ότι πρέπει να πάρω atarax..αλλά βλέποντας μέσα στο είναι μου ..βλέπω ,..ξέρω ..αναγνωρίζω ..τι είναι αυτό που με έκανε απο ενα χαρούμενο κοινωνικό και γεμάτο γέλιο άνθρωπο ..τεσπα..αυτό που είμαι τώρα..δεν υπάρχει χάπι όμως για την αγάπη την συντροφιά και την ευτυχία..
Αν η τροφή για την ψυχή του κάθε ανθρώπου ..περικλείονταν σε ένα χάπι ..προφανώς θα ήταν XAPI END..

---

Quote:

---

Originally posted by oboro
Πορευομαστε πλεον σωσμενοι.

Προερχομενοι απο σχεση μεταμορφωσης κι οχι εξαρτησης.

---

μάλλον όμως μιλάμε για σχέση εξάρτησης όταν ψάχνουμε να σωθούμε μέσα από έναν σύντροφο,έτσι πιστεύω.

Οχι κατ\' αναγκην. Πιστευω οτι ανθρωποι σωζουν ο ενας τον αλλον σε καθημερινη βαση. Επισης ειμαι κατα του \"ψαχνω\" και υπερ του \"βρισκω\". Εννοουσα το να βρισκει κανεις μια σχεση θεραπευτικης αξιας και αυτη να τον αλλαζει. Σε μια τετοια φαση η εξαρτηση ειναι προσωρινη και φυσιολογικη με την εννοια οτι χρειαζεται ο ενας τον αλλον, μεχρι να κλεισει αυτος ο κυκλος, οποτε η σχεση συνεχιζεται η τελειωνει κι αυτη... Αλλιως ναι, ειναι μια στρατηγικη αναζητησης καποιου να συμπληρωσει τα κενα μας. Θελω ομως να πιστευω πως καπου, καπως και με καποιον μπορει να υπαρχει μια σχεση αναγκαια που μεταμορφωνει θεραπευτικα χωρις ιχνος παθολογιας και χωρις ελλειψεις σε αλλους τομεις που χρειαζονται σε μια σχεση. Ειναι υπερβολικο αυτο?

Quote:

---

Originally posted by oboro
Οχι κατ\' αναγκην. Πιστευω οτι ανθρωποι σωζουν ο ενας τον αλλον σε καθημερινη βαση. Επισης ειμαι κατα του \"ψαχνω\" και υπερ του \"βρισκω\". Εννοουσα το να βρισκει κανεις μια σχεση θεραπευτικης αξιας και αυτη να τον αλλαζει. Σε μια τετοια φαση η εξαρτηση ειναι προσωρινη και φυσιολογικη με την εννοια οτι χρειαζεται ο ενας τον αλλον, μεχρι να κλεισει αυτος ο κυκλος, οποτε η σχεση συνεχιζεται η τελειωνει κι αυτη... Αλλιως ναι, ειναι μια στρατηγικη αναζητησης καποιου να συμπληρωσει τα κενα μας. Θελω ομως να πιστευω πως καπου, καπως και με καποιον μπορει να υπαρχει μια σχεση αναγκαια που μεταμορφωνει θεραπευτικα χωρις ιχνος παθολογιας και χωρις ελλειψεις σε αλλους τομεις που χρειαζονται σε μια σχεση. Ειναι υπερβολικο αυτο?

---

Aυτό που περιγράφεις oboro είναι τόσο όμορφο και όντος συμβαίνει καθημερινά το πάρε δώσε από διάφορους ανθρώπους γύρω μας.Επίσης θεωρώ την ουσία των σχέσεων,ένα υγιές αλληλοδόσιμο προς την εξέλιξη του καθένα μας.
Όμως,όταν είμαστε σε σημείο τόσο απομακρυσμένο απ\'τον εαυτό μας ώστε να πιστεύουμε ότι η λύση θα έρθει απ\'τους άλλους κι όχι από εμάς τότε σημαίνει(για μένα πάντα)πως στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε την ικανότητα να δούμε καθαρά τον απέναντι,να λειτουργήσει όλο αυτό το σύστημα.Κ μου μιάζει επιφανειακό αν δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως μόνο ερεθίσματα μπορούμε να πάρουμε εν τέλει ώστε μόνοι μας να αλλάξουμε τελικά.Να μπορούμε πάνω απ\'όλα να δούμε πως η εξέλιξη και η σωτηρία εχει να κάνει μόνο με μας ανεξάρτητα με το ποιον έχουμε δίπλα μας.
Με άλλα λόγια η σωτηρία είναι δική μας υπόθεση ανεξάρτητα απουσιών,παρουσιών κ.λ.π.και οι άνθρωποι που αλληλεπιδρούμε παίζουν μερικές φορές καθοριστικό ρόλο προς αυτήν την κατεύθυνση χωρίς όμως να σημαίνει πως είναι απαραίτητη προυπόθεση η ύπαρξη π.χ. ενός συντρόφου για να βρούμε την λύτρωσή μας.

Το κατα ποσο αποτελει προυποθεση νομιζω εξαρταται και απο τις αναγκες του καθενος που εχει απο κατασκευης του. Ετσι ο ερημιτης μπορει να μην εχει αναγκη απο το συντροφο της ζωης του, και ναι με αυτο εννοω ακομη και να τον εχει βρει και εγκαταλειψει τελικα... Δεν ξερω, ωρες ωρες το ιδεωδες του πραγματικα ανεξαρτητου ανθρωπου μου φαινεται να περιγραφει ενα ατομο χωρις επιθυμιες, χωρις αναγκη για συνδεση, χωρις μυαλο για ευχαριστηση. Ακομη και ο ερημιτης μου φαινεται συνδεδεμενος με τη φυση με εναν τροπο περιπλοκα, εξαρτητικα ανθρωπινο και οχι \"απλο\" η ζωωδη. Ετσι η \"πραγματικη\" ανεξαρτησια πιστευω οτι ειναι ενας μυθος, οπως η τελειοτητα, η πραγματικη αληθεια, η ταυτιση με τον αληθινος εαυτο κλπ. Ειναι αρνηση της αναγκης και της επιθυμιας η κατι απογυμνωμενο απο ολα αυτα που μας κανουν ανθρωπους.

Συμφωνώ oboro.Kαι κρύβει ίσως ένα φόβο εξάρτησης,ένα φόβο παραδοχής της ανάγκης της ανθρώπινης παρουσίας στη ζωή του πιθανόν.Κοινωνικό ον ο άνθρωπος.Και ταυτόχρονα εκεί όμως είναι που κρύβονται και οι πηγές των δεινών του,στις κοινωνίες που καταπάτησαν το δικαίωμα του εγώ να είναι αυτόνομο,για να τεθούν οι προυποθέσεις της επιβίωσης του εσύ και του αυτού.Αν υπάρχει μέση λύση,αυτή για μένα είναι το συνυπάρχω,δίχως να πολτοποιούμαι,διατηρώντας τα απαραίτητά μου,χωρίς τον στιγματισμό γιατί δεν είναι ξεπατικωσούρα των αλλότριων θέλω.Ιδανικό ωστόσο,γιατί πάντα κάποιες υπαναχωρήσεις στις ξεπατικωσούρες τις κάνουμε,για να καλύψουμε ανάγκες μας.

Quote:

---

Originally posted by oboro
Το κατα ποσο αποτελει προυποθεση νομιζω εξαρταται και απο τις αναγκες του καθενος που εχει απο κατασκευης του. Ετσι ο ερημιτης μπορει να μην εχει αναγκη απο το συντροφο της ζωης του, και ναι με αυτο εννοω ακομη και να τον εχει βρει και εγκαταλειψει τελικα... Δεν ξερω, ωρες ωρες το ιδεωδες του πραγματικα ανεξαρτητου ανθρωπου μου φαινεται να περιγραφει ενα ατομο χωρις επιθυμιες, χωρις αναγκη για συνδεση, χωρις μυαλο για ευχαριστηση. Ακομη και ο ερημιτης μου φαινεται συνδεδεμενος με τη φυση με εναν τροπο περιπλοκα, εξαρτητικα ανθρωπινο και οχι \"απλο\" η ζωωδη. Ετσι η \"πραγματικη\" ανεξαρτησια πιστευω οτι ειναι ενας μυθος, οπως η τελειοτητα, η πραγματικη αληθεια, η ταυτιση με τον αληθινος εαυτο κλπ. Ειναι αρνηση της αναγκης και της επιθυμιας η κατι απογυμνωμενο απο ολα αυτα που μας κανουν ανθρωπους.

---

Κοίτα άλλο η ικανοποίηση κάποιων ανάγκών όπως μοίρασμα,συντροφικότητα,αγ άπη,έρωτας,φιλία
και άλλο λύτρωση από εσωτερικές συγκρούσεις,ψυχολογικά προβλήματα και ότι άλλο.Αυτό εννοούσα και με αφορμή το μήνυμα του paolo

\'\'

Τί να πούνε κι αυτοί που περνάνε μια παρόμοια ψυχολογική κατάσταση με σένα και δεν έχουν ούτε σύντροφο για να την μοιράζονται;Να πάνε να αυτοκτονήσουνε;Εγώ πίστευα και πιστεύω ότι η παρουσία και μόνο ενός συντρόφου είναι ικανή να σώσει κάποιον.Η μοναξιά είναι ο κυριότερος λόγος κατάθλιψης για μένα και τίποτα άλλο. \'\'

Όχι δεν πιστεύω πως τη σωτηρία μου θα τη βρω κάπου έξω από μένα αλλά επίσης ξέρω πως ποτέ δε θα είμαι ευτυχισμένη μόνη αφού θα μένουν ανικανοποίητες οι βασικότερες ανάγκες μου.
Μήπως έγινα λιγάκι πιο σαφής?

Καταρχας να ευχαριστησω ολα τα μελη που μου απαντησαν εκατσα και διαβασα προσεκτικα τις απαντησεις.

@paolo φιλτατε επειδη βιωνω την καταθλιψη μονη μου, αρκετο καιρο, ο εν λογω συντροφος ηρθε με το κλεισιμο του 2009 ενος ετους που για πολλους λογους ηταν μετριο οσον αφορα δουλεια, και συναισθηματα...το οτι εκλεισε ομως με αυτο το συναισθηματικο δεσιμο που εχω τωρα, μου εδωσε μια ελπιδα οτι ολα θα πανε καλυτερα...μεχρι να γνωρισω ομως και γω εκεινο το παιδι, αισθανομουν μονη και πολυ χειροτερα λογω του κομπλεξισμου των προηγουμενων σχεσεων μου που επειδη ημουν μονιμως σε ενα τεντωμενο σχοινι, ειχα ΠΟΛΥ χαμηλη αυτοεκτιμηση...απλως τωρα δεχομαι μια βοηθεια απο εκει που δεν το περιμενα...και δεν θελω να αφεθω πολυ στη βοηθεια του, γιατι υπαρχει περιπτωση οπως ανεφερε και η rainandwind και η arsi να γινει μια σχεση εξαρτησης και να σερνομαι απο πισω του...ειναι κριμα και δεν θελω να συμβει...

@oboro αυτο που ουσιαστικα προσβλεπω μεσα απο αυτη τη σχεση ειναι να εξελιχθω...αυτο περιλαμβανει και την επανακτηση των ψυχικων μου δυναμεων και το να φυγω απο την ληθη αυτη που με τρωει εδω και χρονια...

Επισης οσον αφορα τον ψυχολογο...μαλλον εχετε δικιο το οτι βιαζομαι και το καθε πραγμα θελει το χρονο του...να αναφερω οτι ειμαι 24 ετων και...δεν εχω στοχο...ενα χρονο τωρα προσπαθω μονη μου να βρω ενα κινητρο κατι το οποιο θα μου χτυπησει το καμπανακι και θα με κανει να διαβασω ή να ασχοληθω με τη δουλεια μου με ορεξη...αλλα δεν εχω καταφερει σημαντικες προοδους...δεν βρισκω λογο στο να παρω το πτυχιο, δεν βρισκω λογο στο να δουλευω ακομα και τα χρηματα για να συντηρηθω μου φαινονται τοσο μικρος λογος...αυτος ειναι ενας αλλος ενας λογος που δεν μπορω να προχωρησω...νιωθω σαν να τριγυρναω ασκοπα απο εδω και απο εκει...γιατι αλλοι που εχουν λιγοτερα απο μενα μπορουν και πορευονται παρολες τις δυσκολιες??? τι ειναι αυτο που τους παρακινει??? αυτο το κατι που ειχα παλιοτερα και με παρακινουσε να διαβασω ιστορια, μαθηματικα, ουτε που ξερω τι ηταν...αλλα μου αρεσε...σταδιακα το εχασα...τωρα πρεπει να βρω κατι αλλο ή το ιδιο που με παρακινουσε???

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind

Paolo,όσο κι αν πιστεύεις πως μία σύντροφος είναι η λύση για την έλλειψη ικανοποίησης σε βάση αυτοιδέας,τόσο δημιουργείς μέσα σου τις προυποθέσεις, όταν κάποια στιγμή τη βρεις,να της αναθέσεις το βαρύ έργο της σωτηρίας σου,άρα να πέσεις σε μία σχέση εξάρτησης,με σένα το παιδί κι εκείνη τη μαμά σου,που θα σε οδηγήσει στη ζωή.Ξεκίνα από σένα τη σωτηρία σου,όχι από την μελλοντική σύντροφό σου.Τη βαραίνεις,πριν καν την βρεις.Ποιος σου είπε πως μία γυναίκα ζητάει να γίνει μητέρα κάθε άντρα που θα πέσει στο δρόμο της;Eκτός αν βρεις μία αυταρχική γυναίκα,που έτσι κι αλλιώς θα σου αλλάξει τα πέταλα,εκμεταλλευόμενη την αδυναμία σου άντλησης ικανοποίησης από την ίδια σου την ξέχωρη ύπαρξη στον κόσμο που σε περιέχει.

---

Στη σημερινή αποξενωμένη κοινωνία το να έχεις έναν άνθρωπο στο πλάι σου είναι μεγάλο πράγμα.Για μένα το να γυρνάς πχ από τη δουλειά και να σε περιμένει μια ζεστή αγκαλιά,ένα χάδι,μια όμορφη κουβέντα είναι το μεγαλύτερο αγχολυτικό απ\' όλα τα φάρμακα που υπάρχουν.Ξέρεις ότι εκείνη τη στιγμή είσαι με τον άνθρωπό σου,ότι υπάρχει κάποιος που σ\'αγαπάει,ότι δεν είσαι ολομόναχος στη ζωή.Όπως ανέφερα και σε άλλο post ο έρωτας,το σεξ,η συντροφικότητα είναι βασικότατα συστατικά για την ψυχική μας ισορροπία.Αν η ζωή μας είναι μόνο δουλειά,άγχος και μοναξιά τρελαινόμαστε.Ίσως να ακούγομαι κάπως ρομαντικός αλλά έτσι το βλέπω εγώ.

Και κάτι για τις σχέσεις εξάρτησης:όταν είσαι σε κακή ψυχολογική κατάσταση,όταν έχεις καιρό να νιώσεις τον έρωτα και γενικά όταν σε πνίγει η μοναξιά τότε αν εκείνη τη στιγμή εμφανιστεί απ\'το πουθενά κάποιος άνθρωπος στη ζωή σου,ίσως για κάποιον καιρό να είσαι εξαρτημένος από αυτόν.Πάντα σε λογικά πλαίσια όμως.Αν αυτός ο άνθρωπος με την παρουσία του σε βοηθήσει να βγεις από τον βούρκο και δεν σε βυθίσει πιο πολύ τότε ναι μπορεί να υπάρξει εξάρτηση.

trielaki μου...

Ξέρεις πόσο χαίρομαι που εσύ η ίδια καταλαβαίνεις οτι δεν είσαι καλά και χρειάζεσαι βοήθεια? Αυτό είναι η αρχή του τέλους...
Μόνο που θέλει προσπάθεια και υπομονή.

1) Το ότι έγινε κάτι πάνω στις σπουδές σου και τη δουλειά σου δεν είναι απαραίτητο ότι ξεκίνησε απο κει η κατάθλιψη...απλά εκεί ενοιώσες εσύ ακόμα χειρότερα (χτύπησε το καμπανάκι μέσα σου που είπε Ε ΟΧΙ ΑΛΛΟ!!!) . Η κατάθλιψη δεν είναι γεγονότα που σημαδεύουν τη ζωή μας...είναι τρόπος σκέψης και φυσιολογικής αντιδράσης του οργανισμού. Κατάθλιψη είναι συσσωρευμένα και μη εκδηλωμένα συναισθήματα.

2) Από τη στιγμή που εσύ η ίδια λες οτι θέλεις ειδικό να μηλήσεις , σημαίνει ότι το αισθάνεσαι έντονα.Απλά ψάξε κάτι να σου βγάζει εμπιστοσύνη και ζήτα τι ακριβως θέλεισ μέσα από μια ψυχοθεραπεία, ψυχανάλυση ή τι άλλο... εγώ να σου πω την αλήθεια δεν στέκομαι σε επιστημονικούς όρους, τίτλους κτλ απλά αν μου αρέσει κάτι το κρατάω αν όχι...πάει στο καλό!!! Οι γονείς δε μπορούν ακριβώς να καταλάβουν τι νοιώθεις για τον απλούστατο λόγο ότι δε θέλουν να παραδεχτούν ότι το παιδί τους \"έχει πρόβλημα\" και φοβούνται να παραδεχτούν κάποιες αλήθειες(έτσι φυσικά μπορεί να κάνουμε κι εμείς με τα παιδιά μας).Δε μπορούν να δουν τα πράγματα αντικειμενικά (αυτή είναι η απόψη μου και το λέω από την εμπειρία μου).

3)Το ότι έχεις κάποιο σύντροφο αυτό είναι πολύ καλό και με χαροποιεί.Αυτό σημαίνει οτι έχεις στόχο και δε βαδίζεις στο πουθενά. Το κεφάλαιο δουλειά είναι διαφορετικό δεν είσαι η μόνη που παλεύει, απλά εσύ τώρα βλέπεις μόνο αυτά που θέλεις και το βρίσκω λογικό. Πρέπει να λύσεις βασικά προβλήματα και συναισθήματα που έχεις με τον εαυτό σου για να μπορέσεις να πορευτείς και στα υπόλοιπα. Ο συντροφός σου μπορεί να είναι καλός και να σε ικανοποιεί σε αρκετό βαθμό αλλά θέλει προσοχή γιατί και η αγάπη θέλει δύο. Θέλει δύο όμως δυνατούς ψυχικά και σωματικά.
Αυτό το λέω γιατί κι εγώ είχα και έχω σύντροφο κατά τη διάρκεια των δικών μου ψυχολογικών περιπετειών και όσο καλή θέληση και να έχει, τον έχει επηρεάσει και αυτόν,έχει κουραστεί. Αυτό έγινε αφού ξεκινήσαμε και συγκατοικούσαμε και ανακάλυψα ότι η κατάθλιψη με επηρέαζε και σε σχέση με το σύντροφό μου.

Έχω δουλίτσα θα ξανα επανέλθω...

Επανήλθα

4)Όσο αφορά τα φάρμακα δεν είναι απαραίτητο οτι σου χρειάζονται και φυσικά δε μπορεις να κανεις κάτι με το ζόρι επειδή σου το λέει ο άλλος. Καλά κάνεις και λες να το παλέψεις έτσι χωρίς φάρμακα.
Έγω πήρα φάρμακα για το λόγο του ότι είχα αρχίσει να έχω και έντονα ψυχοσωματικά προβλήματα, πόνους, εμετούς, ζαλάδες, έντονη κοπωση τα οποία συμπτώματα δε με αφήναν να καταλάβω τα πραγματικά μου συναισθήματα. Κι εγώ αντέδρασα στην αρχη και ειπα όχι θα τα καταφέρω μόνη μου μόνο με ψυχοθεραπεία αλλά όσο παιρνούσε ο καιρός χειροτέρευα με αποτέλεσμα να μη μπορεί να γίνει καλή δουλειά με τισ συνεδρίες οπότε και το αποφάσισα.
Άρχισα πραγματικά να αλλάζω να αισθάνομαι ήρεμη και όχι μπερδεμένη. Τα προβλήματα όμως τα συναισθηματικά που είχα δεν λυθήκαν με τα φάρμακα φυσικά γιατί αυτά θέλουν τον ειδικό τους...πρέπει να γνωρίσεις τον εαυτό σου και τισ αντιδράσεις σου για να λύσεις όλα αυτά που σε απασχολούν.

5)Πραγματικά έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι και να δέχομαι το γεγονός ότι έκανα πολλά \"λάθη\" στη ζωή μου, σκεφτόμουν πολύ διαφορετικά και απο μικρό παιδί ακόμα ακόμα. Έγώ ξεκίνησα την ψυχοθεραπεία με αφορμή κάποια γεγονότα που μου συνέβαιναν με το σύντροφό μου και πίστευα ότι αυτός φταίει που ήμουν έτσι και στην πορεία ανακάλυψα ότι έφταιγα εγώ και ο τρόπος που μεγάλωσα...(Θα τον έδιωχνα τον ανθρωπο για το τίποτα...χιχιχι!!!)

[