Τελείωσε...

νου....μήπως αυτό που νιώθεις τώρα έχει να κάνει με το γεγονός πως αυτός ο άνθρωπος χάθηκε και τα έχεις κάνει τεράστια στο μυαλό σου?
Ξέρεις γιατί στο λέω? Από τη μια θρηνείς και από την άλλη έχεις συνεχίσει τη ζωή σου με κάποιον άλλο με τον οποίο είστε ακόμη αζί.
Μήπως όλο αυτό είναι τύψεις και τίποτε άλλο?
Ξέρεις γιατί στο λέω? Έβαλα τον εαυτό μου να σκεφτει πως θα ήμουν και πως θα ένιωθα αν ένας πρώην μου που είχα ξεπεράσει, έφευγε απ τη ζωή.
Θα τρελαινόμουν. Ενδεχομένως θα σκεφτόμουν και θα βίωνα όλα αυτά που βιώνεις εσύ.
Όμως, αν αγαπούσα πραγματικά κάποιον, δεν θα συνέχιζα τη ζωή μου με κάποιον άλλο.
Και όσο για το αν κάποιος έκανε κάτι πάνω στην πίεση και τη φρίκη του για σένα, αυτό δεν ισχύει. Εμείς καθορίζουμε τη ζωη μας. Κανείς άλλος.

Δεν ξεπερνιούνται εύκολα 13 χρόνια κοινής ζωής. Ούτε η αγάπη πεθαίνει, ότι καινούργιο κι αν σου φέρουν οι νέες καταστάσεις. Και πίστεψέ με, είναι πραγματική. Ο θρήνος μπορεί κάλλιστα να σου τσακίζει την καρδιά, ανεξάρτητα από το ποιος είναι δίπλα σου και σε στηρίζει. Όμως μένεις αν έχεις δει ότι ο άνθρωπος αυτός αξίζει. Μόνο που ακόμα δε μπορώ να του δώσω τίποτα, γιατί είμαι εκεί...

νου


πολυς πονος μπορει να εμπεριεχθει σε ενα τετοιο φριχτο γεγονος

πιο πολυ ομως τι σε πονα?

εχεις ενοχες οτι το προκαλεσες εμμεσως εσυ?

οτι θα μπορουσες να μη τον χωρισεις?

οτι ησουν αδικη μαζι του?

τι απο ολα αυτα?

μπορει και τιποτα

αλλα ξεκαθαρα αν ρωτησεις τον εαυτο σου τι θα απαντουσες?


ποιο ειναι το σημειο που σε πονα περισσοτερο απο την ολη κατασταση?

Το σκέφτηκα κι εγώ αυτό που ρώτησες researcher. Γιατί από τη στιγμή που έγινε το γεγονός έχω περάσει από διαφορετικές φάσεις που ανακυκλώνονται. Τις πρώτες μέρες δε μπορούσα να το πιστέψω. Είχα μία τεράστια άρνηση. Μετά ξεκίνησαν οι ενοχές κι έλεγα πως όλα τα στραβά θα τα διορθώναμε αν μπορούσε να έρθει ξανά στη ζωή και πως δεν με νοιάζει να θυσιάσω το οτιδήποτε. Το μη αναστρέψιμο όμως μου έσκιζε την καρδιά. Μετά σκεφτόμουν το πόσο ζωντανός και χαμογελαστός άνθρωπος ήταν, μέσα από όλες μου τις αναμνήσεις και με πονούσε αφόρητα που δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να κάνει τις εκδρομές του, να έχει τους φίλους του, να ζει. Έβρεχε κι εγώ σκεφτόμουν, τι δουλειά έχει εκεί μέσα μόνος του. Έβγαινε λιακάδα και δε μπορούσα να τη βλέπω γιατί δε μπορεί να την χαρεί. Έβλεπα τον κόσμο στον δρόμο να συνεχίζει αυτό που έκανε πάντα, την συνέχεια της ζωής κι έκλαιγα μέσα στις τράπεζες, στα πάρκα, έξω από τα σινεμά, γιατί δεν είναι εδώ. Γιατί λείπει από όλα. Και όλα αυτά διαδέχονται ξανά το ένα το άλλο. Μετά ξεκίνησαν τα χιλιάδες αν. Αν δεν είχαμε χωρίσει θα ζούσε, αν ερχόταν εδώ και δεν πήγαινε εκείνο το βράδυ στο σπίτι της μητέρας του θα ζούσε, αν είχε φύγει πέντε λεπτά αργότερα θα ζούσε, αν δεν είχε πάρει μηχανή θα ζούσε. Μόνο να ζούσε, τίποτα άλλο. Ο θάνατός του καθεαυτός και το ότι στερήθηκε την ζωή που είχε ακόμα να του δώσει πολλά, αυτό είναι που με πονάει περισσότερο από όλα. Μερικές φορές ξαναέρχονται οι ενοχές και με πιάνει μια τεράστια απελπισία και παραλογίζομαι. Αυτός ήταν και ο λόγος που έγραψα εκείνη την στιγμή το πρώτο μου ποστ. Ένοιωθα πως πρέπει να μιλήσω, να γράψω την απελπισία μου και να την μοιραστώ ακόμα και με ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Και είναι περίεργο το πως εναλλάσσονται τα συναισθήματά μου από τη μια μέρα στην άλλη και πως είναι όλα μαζί αλλά κάποιο από αυτά υπερισχύει την κάθε στιγμή για να το διαδεχτεί μετά κάποιο άλλο.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Θα τρελαινόμουν. Ενδεχομένως θα σκεφτόμουν και θα βίωνα όλα αυτά που βιώνεις εσύ.
Όμως, αν αγαπούσα πραγματικά κάποιον, δεν θα συνέχιζα τη ζωή μου με κάποιον άλλο.

---

Mπορει ετσι να ειναι. Κ μπορει ετσι να εκανες. Κ ισως οχι. Οπως κ να χει ομως, το βρισκω αδικο το να βαζουμε καποιον τριτο να τσεκαρει τα συναισθηματα του κ την γνησιοτητα τους, με βαση την δικη μας πορεια.

Quote:

---

Originally posted by νου
Δεν με συμφέρει; Τι θα πει δεν με συμφέρει; Εγώ πρώτη από όλους καταδικάζω τον εαυτό μου για τις προηγούμενες λάθος επιλογές μου. Η τελευταία μου επιλογή με τον άνθρωπο που με στηρίζει επαγγελματικά και συναισθηματικά, δεν αφορά κανένα αφεντικό που ίσως νομίζεις, εμπνευστη. Προέκυψε τους τελευταίους μήνες. Ολόκληρη η ζωή μου βασίζεται σε ένα όνειρο και έχω δώσει τίμιο αγώνα γι αυτό. Και αυτό το όνειρο μπορεί να γίνει πραγματικότητα αλλά δεν πουλήθηκα σε κανέναν. Γι αυτό τουλάχιστον είμαι σίγουρη.

Όμως δεν ήρθα εδώ για να απολογηθώ. Ούτε όλα αυτά ακυρώνουν τον πόνο που αισθάνομαι. Η ανώνυμη περιέγραψε ακριβώς την πραγματικότητα.

---

τελικα ποια ονειρα εχουν σημασια;ποια ονειρα εχουν πραγματικη αξια...το ονειρο σου διελυσε ενα αλλο ονειρο σου,γιατι ηταν αντικρουωμενα.απλα το δευτερο ονειρο το ειχες καταχτησει,και νομιζες πως θα το ειχες παντα διπλα σου.αλλα δεν ειναι ετσι,και τωρα το μαθαινεις.βασικα θα επρεπε να ησουν ευτυχισμενη,η ζωη σου παει μια χαρα,εισαι με εναν αντρα που τον θελεις(υποτιθεται,για αυτο εφυγες απο τον αλλον),οποτε ,τι ειναι αυτο που δεν κολλαει ....
το οτι νοιωθεις ετσι για εμενα ειναι καλο,σημαινει πως ακομα υπαρχει ψυχη μεσα σου.
και αυτο που βιωνεις ειναι ενα σκληρο μαθημα της ζωης,γιατι οι αποφασεις δεν ειναι διακοπτακια,υποκρυπτουν συναισθηματικες αλληλουχιες,που αν δεν τις προσεξεις ικανοιποιεις τα ονειρα ,αλλα αυτες μενουν κενες.
φιλεναδα,δεν υπαρχει ευκολος τροπος,οτι και να πουμε εδω οσα ελαφρυντικα να δωθουν,τα βραδια σου εσυ τα ξερεις,τις σκεψεις σου και τα συναισθηματα σου.
και οσο δεν αποδεχεσαι το τι εκανες και δικαιολογεις τον εαυτο σου ηρεμια δεν προκειται να βρεις.
και οταν λεω τι εκανες δεν εννοω οτι ησουν η αιτια που πεθανε το παλικαρι.
αλλου βασιζονται οι ενοχες σου και το ξερεις πολυ καλα ...
και ναι,θα πονεσεις και θα πονεσεις πολυ ,οπως εχουν πονεσει πολλα ατομα εδω μεσα για πολλα θεματα.
παρτο αποφαση,κανε τις κριτικες σου,χαρακτηρισε τον εαυτο σου και μετα προχωρα με το φορτιο σου ,οπως ολοι κουβαλαν το δικο τους.
οι μονοι ανθρωποι που δεν εχουν φορτιο ειναι τα παιδακια,και ακομα και για αυτα παιζεται το θεμα ....

Ενώ δεν είναι ακριβώς έτσι γιατί τα όνειρα δεν ήταν αντικρουόμενα, ούτε θυσίασα το ένα για να αποκτήσω το άλλο, αποδέχομαι όλα όσα έκανα και προσπαθώ όσο μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου, ελπίζοντας να μπορέσω να συνεχίσω με το βαρύ φορτίο μου. Ευχαριστώ.

Κοίτα εαν υπήρχε πρόβλημα δεν θα είχατε χωρίσει και δεν θα συνέχιζες την ζωή σου.Το ότι περνάς περίοδο πένθους, το ότι αγαπούσες αυτόν τον άνθρωπο σε κάνει να υποφέρεις ακόμη περισσότερο.Εαν συνέβει το μοιραίο δεν φταίς εσύ και δεν είσαι Θεός να μαντέψεις το τι επρόκειτο να συμβεί.Πριν 4 χρόνια πέθανε η αγαπημένη μου εξαδέλφη, η οποία αντιμετώπιζε πρόβλημα με τα κιλά της.Ποτέ κανείς δεν της είχε πεί μια καλή κουβέντα για την εμφάνιση και την απέρριταν ακόμη και οι γονείς με το να της λένε ότι το μόνο που της αρέσει είναι το φαγητό και ότι είναι χοντρή.Φυσικά δεν είχε καλύτερη αντμετώπιση απο τον άνδρα της.Αποφάσισε λοιπόν δίχως να πεί σε κανέναν τίποτε εκτός της κόρης της, να πάει να βάλει δακτύλιο ή παράκαμψη, πάντως να χειρουργηθεί για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της και την άλλη μέρα της επεμβάσεως απο λάθος του γιατρού πέθανε ,σε μια απο τις μεγαλύτερες κλινικές της Αθήνας.Λίγες ημέρες πριν το γεγονός ζήτησε να συναντηθούμε και ήταν περίεργη.Ενώ πάντα έδειχνε η δυνατή η σκληρή, μου είπε πως νιώθει συναισθηματικό κενό.Την κοίταξα και σκέφτηκα έχει ωραία μάτια όμως αλλά αν και ήθελα να της το πω δεν μίλησα.Αντίθετα η ίδια που ήταν 10 χρόνια μεγαλύτερή μου , πάντα με αποκαλούσε το κοριτσάκι της πάντα μου έλεγε τόσο όμορφα λόγια.Οταν την έχασα ένιωσα τόσες τύψεις γιατί δεν είπα αυτό που σκέφτηκα.Ποτέ δεν είχε ακούσει κάτι θετικό για την εμφάνισή της.Αυτό που συνέβη με σένα είναι απείρως τραγικότερο, αλλά να ξέρεις πως δεν ευθύνεσαι.Θα πενθήσεις γιατί μόνο έτσι θα συνέλθεις είναι κάτι φυσικό.Οπως λένε ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.Μην σε παρασύρει το συναίσθημα ότι φταίς και χάσεις την δική σου ζωή.Είναι εξ άλλου τόσο νωπό ακόμη.

Και ναι... πέρασαν σχεδόν δυόμισι χρόνια μετά από το τραγικό συμβάν που σημάδεψε για πάντα τη ζωή μου. Είχα πολύ καιρό να μπω στο φόρουμ και να σας μιλήσω. Έχω αγωνιστεί πολύ όλο αυτό το διάστημα και συνεχίζω να αγωνίζομαι, όμως με μεγαλύτερη ψυχραιμία. Επαγγελματικά προχώρησα (βρήκα δημιουργική διέξοδο), χώρισα λίγες μέρες μετά το τελευταίο μου ποστ από εκείνον τον άνθρωπο με τον οποίο ήμουν μαζί (δεν έφταιγε σε τίποτα ο χριστιανός, όμως εγώ έπρεπε να επαναπροσδιοριστώ και αυτές είναι διαδικασίες που θέλουν δουλειά με τον εαυτό σου και μόνο) αποδέχτηκα τον εαυτό μου με τα λάθη του και σήκωσα τις ευθύνες μου μέχρι εκεί που μου αναλογούσαν, χωρίς να μου "χρυσώσω το χάπι". Βρήκα μια ισορροπία, διαφορετικά δεν θα επιβίωνα. Μου λείπει ακόμα και μάλιστα πολύ, είναι φορές που η απώλεια είναι αβάσταχτη και ο πόνος οξύς, όμως άρχισα να συνηθίζω να ζω μαζί του.
Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί και το πώς, όμως όλα αυτά μου έμαθαν να αγαπάω τους ανθρώπους, να δείχνω κατανόηση και επιείκια, να χαρίζω το χαμόγελό μου αφειδώς, να αποφεύγω ευγενικά ό,τι προσπαθεί να με βλάψει, να αγκαλιάζω τρυφερά ολες τις στιγμές και τα συναισθήματά τους, είτε όμορφα ειναι αυτά είτε λυπηρά, να ζω αυτό που μου δίνεται την κάθε στιγμή.
Και να προχωρώ μέχρι να τον ξανασυναντήσω. Δε μπορώ να ξέρω αν αυτή είναι μια πραγματική ή μια φρούδα ελπίδα. Αν είναι πραγματική, η χαρά θα είναι τεράστια. Αν όλα τελειώνουν, δεν θα είμαι εκεί για να απογοητευθώ. Δεν ξέρω αν στο μέλλον θα βρεθεί κάποιος καινούργιος σύντροφος, όμως η πληγή που χαράχτηκε μέσα μου όσο κι αν επουλωθεί, θα αφήσει ένα σημάδι - παράσημο που με έκανε καλύτερο άνθρωπο για τον συνάνθρωπο.

θα στο πω όσο πιο τρελλά μπορώ για να μην θεωρήσεις ότι σε πρόσβαλώ το σύμπαν ενέκρινε την αγάπη σου με αυτόν τον άνθρωπο αλλά εσυ κοίταξεσ τον εαυτό σου η τιμωρία σου είναι αυτό που βιώνεις τώρα κ δυνατή να φανείς το σύμπαν θα σου βάλει κ άλλη τρικλοποδιά :-)

Quote:

---

Originally Posted by elis

θα στο πω όσο πιο τρελλά μπορώ για να μην θεωρήσεις ότι σε πρόσβαλώ το σύμπαν ενέκρινε την αγάπη σου με αυτόν τον άνθρωπο αλλά εσυ κοίταξεσ τον εαυτό σου η τιμωρία σου είναι αυτό που βιώνεις τώρα κ δυνατή να φανείς το σύμπαν θα σου βάλει κ άλλη τρικλοποδιά :-)

---

....μίλησε ο Coelho.

Quote:

---

Originally Posted by elis

θα στο πω όσο πιο τρελλά μπορώ για να μην θεωρήσεις ότι σε πρόσβαλώ το σύμπαν ενέκρινε την αγάπη σου με αυτόν τον άνθρωπο αλλά εσυ κοίταξεσ τον εαυτό σου η τιμωρία σου είναι αυτό που βιώνεις τώρα κ δυνατή να φανείς το σύμπαν θα σου βάλει κ άλλη τρικλοποδιά :-)

---

Κι εσύ πώς το ξέρεις;

Quote:

---

Originally Posted by elis

θα στο πω όσο πιο τρελλά μπορώ για να μην θεωρήσεις ότι σε πρόσβαλώ το σύμπαν ενέκρινε την αγάπη σου με αυτόν τον άνθρωπο αλλά εσυ κοίταξεσ τον εαυτό σου η τιμωρία σου είναι αυτό που βιώνεις τώρα κ δυνατή να φανείς το σύμπαν θα σου βάλει κ άλλη τρικλοποδιά :-)

---

μα τι λες στη κοπελα? ειναι δυνατον? ουτε ο εχθρος μας δε θα θελαμε να παθει κατι κακο οχι ο συντροφος μας... η κοπελα δεν τον σκοτωσε.. ετυχε να γινει εκεινη τη μερα...
και λυπαμαι πολυ για αυτο.. αλλα κατι που δεν μπορουμε να αλλαξουμε..

η δικη μου συμβουλη ειναι να διωχνεις τις αρνητικες σκεψεις οταν σου ερχονται με θετικες σκεψεις..
να σκεφτεσαι τα ομορφα χρονια που περασατε μαζι, τις στιγμες που χαρισατε ο ενας στον αλλον, και ολα οσα σου εμαθε..
αυτα μενουν ουτως η αλλος απο αυτους που αγαπαμε και φευγουν μια μερα...

Διάβασα την ιστορία σου, μπουνιά στο στομάχι..
Σε νιώθω, σε νιώθω όσο δε φαντάζεσαι..
Χώρισα με τον άντρα που αγαπούσα με δική μου πρωτοβουλία από δικό μου λάθος μετά από 13 χρόνια και είναι ένα βάρος που σηκώνω πάνω από ένα χρόνο τώρα, άσχετα αν είμαι με άλλον.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπορεί να πάθει κατι και όχι δεν είναι μόνο ενοχές..
Τρελλαινομαι και μόνο στη σκέψη..
Καλη δύναμη κοπέλα μου..

The authoritative point of view, it is tempting