αγχος,αποφευγω φιλους,κοινωνικη φοβια???

Αυτό το ΠΙΟ το είχα και εγώ κάποτε, και για να μη λέω ψέμματα εμφανίζεται και τώρα αλλά πιο σπάνια.. Όταν φτάνεις στον πάτο δεν έχεις και πολλά περιθώρια για να είσαι ΠΙΟ.. Απλά τώρα προσπαθώ περισσότερο για μένα και βγαίνω έξω, ok δεν είμαι όπως πριν έχω βάλει κιλά αλλά προσπαθώ να μην ντρέπομαι επειδή δεν είμαι αυτή που ήμουν, ελπίζω να ξαναγίνω κάποια στιγμή. Προσπαθώ να αποδεχτώ τον εαυτό μου στην τωρινή φάση. Πάντως, εμένα αυτό το ΠΙΟ μου το είχε περάσει ο πατέρας μου: η πιο καλή μαθήτρια, η πιο όμορφη, η πιο χαμογελαστή, η πιο υπομονετική, η πιο ευγενική, η πιο φιλότιμη etc (ουφ! αγχώθηκα!) και πιστεύω ότι θα αργήσω να το αποβάλω.

Ρε παιδιά γιατί ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε κάπως; Γιατί πρέπει να είμαστε όμορφοι/αδύνατοι/ευγενικοί πάντα, κτλκτλκτλ; Σημασία έχει να είμαστε εμείς ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας! Γράψτε όλοι τους εξωτερικούς κριτές που, έτσι κι αλλιώς πάντα κάτι έχουν να κρίνουν! Δε λέω ότι είναι εύκολο, αλλά στο τέλος έχουμε να λογοδοτήσουμε μόνο (κυρίως στον εαυτό μας), και θα μας ζητήσει τα ρέστα που δεν τον αφήνουμε να είναι αυτό που μπορεί κ αυτό που θέλει!
(Σόρι για το \'\'ρε\'\' στην αρχή, μου το ενέπνευσες , magenta, με εκείνο το\'\'θα κερνάμε χαπάκια ο ένας το άλλον\'\' :-ΡΡΡ. Συνήθως είμαι πιο ευγενική..... :-Ρ......καλή είμαι κι εγώ που δε με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι!! :-) )

Άστα να πάνε magenta...:( Είχα φτάσει σε σημείο να μη βγαίνω για να μη με δει κανείς πως έχω παχύνει.. Κακά τα ψέμματα, όσο και να προσπαθώ να το διώξω από το μυαλό μου, νιώθω σαν.....ΚΟΛΟΚΥΘΟΠΑΤΆΤΑ! Καθόλου θηλυκότητα, καθόλου τσαχπινιά, όπως είπε παραπάνω και ο pad!!:(

Αχ σε ευχαριστώ πολύ magenta, ειλικρινά. Βασικά το κακό με εμένα είναι ότι ήμουν ψιλοκοκέτα και τώρα με στενοχωρεί που βλέπω τον εαυτό μου έτσι..:(

προς magenta
Έχω διαβάσει με πολλή προσοχή το πρώτο σου μήνυμα. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι μέσα από τα συμφραζόμενα σου λες ότι στο παρελθόν είχες τις ψυχικές δυνάμεις, την αυτοπαιποίθηση, δεν είχες πρόβλημα στις διαπροσωπικές σου σχέσεις, αντίθετα ήσουν ανοικτός και κοινωνικός άνθρωπος κλπ. Φαίνεται ότι μεσολάβησε κάτι που σε έχει συγκλονήσει στη ζωή σου και δημιούργησε την αρνητική κατάσταση που περιγράφεις. Μου κάνει εντύπωση και το ότι προσέφυγες σε ψυχολόγο, όχι σε φάρμακα, που ίσως δείχνει θέληση, μέσα από τη συμβουλή του να επανακτήσεις τις δυνάμεις σου, να βρεις τις μεθόδους που θα σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις τις δυσκολίες του τώρα, να δεις το πρόβλημα πρόσωπο με πρόσωπο, και όχι στα φάρμακα που οδηγούν σε ηρεμία, φυγή από την πραγματικότητα. Πιστεύω ότι αυτές τις δυνάμεις που σου λείπουν τώρα πρέπει να ψάξεις να τις βρεις στο παρελθόν σου, εκεί υπάρχουν, είναι οι δυνάμεις που υπάρχουν μέσα σου αλλά για κάποιους λόγους που εσύ γνωρίζεις έχουν μπλοκαριστεί. Ψάξε βρες τη μέθοδο που σου ταιριάζει με τη βοήθεια του θεραπευτή για να φέρεις ξανά πίσω αυτές τις δυνάμεις. Αυτές οι δυνάμεις θα σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις και το άγχος. Το σίγουρο είναι, και σε θεωρώ τυχερή για αυτό σ σύγκριση με άλλους ότι έχεις μέσα σου τις δυνάμεις, απομένει να τις επαναφέρεις.

Αντιλαμβάνομε αυτά που λες για το ρίσκο, όμως το να φτάσουμε σε τέτοιο οριακό σημείο εξαρτάται και από εμάς, αν θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να κατηφορίσει και να φτάσει μέχρι εκεί. Προσωπικά, πριν αρκετό καιρό επισκέφθηκα έναν ψυχολόγο ο οποίος με το τέλος της συζήτησης αμέσως με παρέπεμψε σε γιατρό και μου έλεγε ότι τα φάρμακα και η μέθοδος του μέσα σε έξι μήνες περίπου θα με άλλαζαν, αυτά που με βασάνιζαν μια ζωή. Όμως δεν τον άκουσα, μέσα μου σκέφτηκα ότι μου έδινε την εύκολη λύση, μια καλή δικαιολογία για τον εαυτό μου και δεν ξαναήγα κοντά του. Έκτοτε επισκέπτομαι κάποιο ψυχολόγο που κάνει γνωσιοσυμπεριφορική μέθοδο, καλή η μέθοδος παρέχει τα εργαλεία για έλεγχο σκέψεων και για υπερβάσεις στη ζωή αλλά θέλει ακόμα δουλειά πολλή σε μένα, ίσως και η εμπειρία του που είναι μέτρια. Αν δεν βάλει κανείς την προσωπική του θέληση να κάνει αυτά που τον φοβίζουν, έστω βήμα βήμα και αν δεν εξέγξει σιγά σιγά τις σκέψεις του από μόνος του δεν γίνεται τίποτα. Οι ψυχολόγοι παρέχουν τη μέθοδο, τα εργαλεία απ εκεί και πέρα είναι μόνο στο χέρι μας. Αυτό που βλέπω αισιόδοξο για σενα είναι ότι στο παρελθόν δεν αντιμετώπιζες πρόβλημα, με βάση το πρώτο σου μήνυμα. Αν είναι έτσι τα πράγματα να κάνεις την αναδρομή και εκεί θα βρεις τις δυνάμεις που θες για το τώρα.

εμμονές, φοβίες, αρνητικές σκέψεις από παιδικά χρόνια που δημιουργούν ένα μπλοκάρισμα, μειώνουν την αυτοπεποίθηση, δείχνουν ντροπαλότητα και ηρεμία και έχουν επηρεάσει τη ζωή μου. Αγωνίζομαι βήμα προς βήμα αν και νομίζω ότι έχω μέσα μου τις δυνάμεις οι οποίες έχουν μπλοκαριστεί και αγωνίζομαι με υπερβάσεις να τις βγάλω στην επιφάνεια, να κάνω τη ζωή μου.

Κι εγώ έχω αυτό το άγχος και το θέμα με τους φίλους και τις εξόδους.Ακόμα και για ένα καφέ αγχώνομαι και τις περισσότερες φορές ψάχνω να βρω πώς να το αποφύγω.Τα σαβ/κύριακα κυρίως όποτε χτυπάει το τηλ ή κάποιο μήνυμα στο κινητό πετάγομαι και με πιάνει άγχος..λέω \"ωχ με θυμήθηκαν και θα μου πουν να βγούμε\".Τον περισσότερο καιρό θέλω την ησυχία μου.Αλλά από την άλλη ξέρω ότι αυτό είναι λάθος αντιμετώπιση.Δεν μ\'αρέσει που είμαι έτσι.Ζηλεύω αυτούς που βγαίνουν και περνάνε καλά.εγώ και να βγω θα είναι μόνο από αγγαρεία για να πω ότι βγήκα και για να μην μου λένε συνέχεια οι φίλοι ότι τους αποφεύγω.

Quote:

---

Originally posted by αρης
επειδη πανω σε αυτα που γραφεις βλεπω και κατι απο μενα, ισως αυτη η σταση του \'δε σηκωνω τηλεφωνα, δε βγαινω κλπ\', μακροχρονια σου δημιουργησει μονιμη μαναξια.Και αυτο ειναι τραγικο...Το σκεφτομαι και θελω επι τοπου να βγω εξω με παρεα...Σχεδον παντα πληρωνουμε το τιμημα των αποφασεων μας.Το τιμημα της μοναξιας ειναι δυσβασταχτο-σε μενα τουλαχιστον!

---

Αχ ακριβώς έτσι είναι.Αλλά το θέμα είναι ότι εκείνη την ώρα που πρέπει να αποφασίσεις είναι τόσο μεγάλο το άγχος και η θέληση του να μην βγεις που νικάει τον γενικότερο φόβο για μοναξιά.Και μετά όταν έχεις μείνει πια μόνος τότε το σκέφτεσαι και στεναχωριέσαι.
Εσύ αυτό το κάνεις από άγχος ή απλώς έλλειψη διάθεσης?

Εγώ να δεις κοινωνική φοβία που είχα. Ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό που πάθαινα όταν έβγαινα έξω δικαιολογημένα αφού όλα τα βλέμματα πέφταν πάντα επάνω μου!:D

Janet γιατί νόμιζες ότι σε κοιτούσαν όλοι?Τι σκεφτόσουν δηλαδή?Εγώ πιο πολύ φοβάμαι λόγω πανικών.Οτι θα με πιάσει πανικός και τι δικαιολογία θα βρω να πω για να φύγω,μην το καταλάβουν κλπ.

Σκεφτόμουνα διάφορα αλλά κυρίως με έπιανε άγχος! Βέβαια σιγα σιγα το ξεπέρασα! Αυτό το έπαθα ξαφνικά στα καλά καθούμενα άρχησα να σκέφτομαι διάφορα όταν έβγαινα έξω και να με πιάνει άγχος.

Τις παρέες τις απέφευγα γιατί είχα κάποιες δήθεν φίλες που προσπαθούσαν να με ανταγωνιστούν και είχα άσχημη εμπειρία τελικά στάματησα να κάνω παρέα με αυτές τις κοπέλες και γενικά όλα αυτά τα ας πουμε δυσάρεστα και επειδή είμαι μάλλον πολύ ευαίσθητη μου δημιουργησαν κατάθλιψη με άγχος και πανικό.

Κατάλαβα.Σίγουρα παίζει ρόλο και η παρέα.

Εγώ πάλι πιστεύω ότι πρώτα φταίει ο εαυτό μας. Εμείς πρέπει να έχουμε άμυνες και να είμαστε αναίσθητοι γιατί τελικά η ευαισθησία βλάπτει.