Μια φορά του το είπα απ\' έξω απ\' έξω ότι δηλαδή δεν προσέχει τον εαυτό του, μου φώναξε κάτι του στυλ ότι \"τα ξέρει όλα το σκ* και θα μας κάνει και υποδείξεις\". Και άλλη μια πάλι κάτι που του είπα πάλι με φωνές μου γύρισε ότι \"θα ακυρώσεις εσύ τόσους γιατρούς? Ξέρεις καλύτερα?\"
Φυσικά να του πασάρω ψυχολόγο δήθεν ότι είναι γνωστή/ός μου κλπ δεν υπάρχει περίπτωση... είναι γάτα και δε θα το δεχτεί πρώτον γιατί θα γίνει ύπουλα και θα το καταλάβει και δεύτερον γιατί είναι τόσο ξύπνιος και έχει τέτοια αυτοπεποίθηση που σίγουρα θα σκεφτεί ότι \"τί έχει να μου πει αυτός!\" Όταν ήταν νέος είχε πάει μια φορά γιατί είχε στρεσαριστεί με τη δουλειά και όλα καλά, και πριν από καμιά 15-20ρια χρόνια (ούτε και θυμάμαι) πήγε, και του έδωσαν χάπια για κατάθλιψη τα οποία τα πήρε μόνο μια φορά και τα σταμάτησε αυθαίρετα. Έκτοτε κουβέντα γι\' αυτό από κανένα στο σπίτι, λες και δεν υπάρχει το πρόβλημα. Μετά περάσαμε μια απαίσια περίοδο με πρόβλημα ποτού που το πάλεψε και το σταμάτησε, αλλά μπορώ να καταλάβω ότι δεν σταμάτησε τελείως απλά πλέον δεν είναι όπως ήταν έξω από τον έλεγχο. Γίνεται στο βαθμό του να ζαλίζεται και να ξεκινάει να λέει, ή στο βαθμό του να εκνευρίζεται όταν δεν πίνει κάτι για αρκετό καιρό. Καμιά φορά δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν οι κρίσεις του έχουν να κάνουν με το ζάλισμα, με την έλλειψη, ή με την κατάθλιψη.
Αυτό που λές ότι θα μειώσει τη δουλειά, το είχε πει πρόσφατα σε μια κρίση του στυλ \"Τέρμα, ως εδώ η δουλειά\" και εννοούσε ότι δε θα δουλεύει για την αχάριστη εμένα. It\'s ok, ποτέ δεν του ζήτησα περιουσία. Το πρόβλημα είναι ότι δε μου τα λέει κατευθείαν παρά έχω αγγελιοφόρο τη μάνα, κατάλαβες; Ωστόσο δεν είδα να τη μειώνει... ούτε να βγαίνει σε σύνταξη είδα. Αντιθέτως βλέπω να αυτοκαταστρέφεται. Όλη μέρα και νύχτα βλέπει ειδήσεις και καυγάδες σε παράθυρα και εκνευρίζεται, λέει ότι λόγω αυπνίας βλέπει tv, αλλά εγώ πιστεύω ότι συμβαίνει πλέον το αντίθετο καθώς πώς να ξέρεις αν μπορείς να κοιμηθείς αν έχεις να κλείσεις την tv 20 χρόνια; Η υγεία του καταρρέει και πλέον δεν επιτρέπεται να φάει πολλά πολλά, επίσης δεν έχει κουράγιο για τίποτα. Στο γάμο του ξαδελφού μου το πρώτο που ρώτησε ήταν αν θα έχει να κάτσει. Η άσκησή του το πολύ να είναι 30 ώρα περπάτημα την ημέρα κι αυτό συνολικά. Και η εργασιομανία καλά κρατεί. Με τί ψυχολογία να φτιάξει οτιδήποτε έτσι κουρέλια που έκανε τον οργανισμό του; Τί να του πρωτοπώ να φτιάξει; Και ύστερα φταίω εγώ που δουλεύει για μένα... πραγματικά μου το προσάπτει αυτό, σε όλους μας δηλαδή. Και πάντα τσιμπάω. Αλλά όταν μένω μόνη μου ξέρω ότι δε θα έπρεπε να με γεμίζει τύψεις και αρνούμαι να πιστέψω ότι φταίω ολοκληρωτικά. Κάποιες φορές μας έλεγε να δούμε τί θα κάνουμε γιατί δεν ξέρει πόσο θα αντέξει ακόμα-εννοώντας ότι αισθάνεται ότι θα πεθάνει. Κι έτσι εκτός από τύψεις, μου πάσσαρε και μια ωραία φοβία ότι θα πεθάνει, που άργησα πολύ να την τινάξω από πάνω μου. Σκεφτόμουν ότι θα πεθάνει και χτυπούσα ξύλο και 20 φορές μέχρι να αισθανθώ καλύτερα, λες και θα έφταιγα εγώ αν δεν είχα χτυπήσει ξύλο και πάθαινε κάτι. Μετά έμαθα ότι είναι ψυχαναγκασμός και το έκοψα με πολύ ζόρι. Έμαθα να σκέφτομαι κάθε φορά: \"Κάποια στιγμή θα πεθάνει, τί να γίνει, αν είναι να πεθάνει θα πεθάνει\". Έτσι το έκοψα. Όμως εκείνο που με φρικάριζε πιο πολύ ήταν η σκέψη ότι, για να ξεπηδάει κάθε τόσο η σκέψη του θανάτου του ίσως 1) να ήθελα ενδόμυχα να πεθάνει και 2) ότι δε φοβάμαι μην τον χάσω αλλά φοβάμαι μη μείνω ξεκρέμαστη οικονομικά. Και εκεί αισθανόμουν απαίσια...εκεί φοβήθηκα πραγματικά και σκέφτηκα σοβαρά για ψυχίατρο. Τέλος πάντων αυτό το ξεπέρασα εντελώς, δόξα τω Θεώ.
Η διαφορά μου είναι ότι δεν το χτύπησα σε κανένα για να αισθανθώ καλύτερα.... ούτε το ποτό, ούτε τίποτα δεν πέταξα σε κανένα κι ας τους θεωρώ όλους συνένοχους. Δε μου λείπει το να πληγώσω κάποιον, δεν το χρειάζομαι.
Μόνο να μ\' αφήσουν ήσυχη αν τους είμαι και βάρος. Μόνο αυτό.
