Printable View
Δεν είναι εκδικητικό να μη γίνεσαι ταξιτζής όποτε βολεύει τον καθένα.Είναι υπεράσπιση των δικαιωμάτων σου.Μια χαρά είναι που έχεις αρχίσει να βλέπεις πως σε τρέχουνε όταν τους βολεύεις και πως σε χαλάγανε με τη συγκατάθεσή σου.Πωπώ κορίτσι μου,έχεις την τάση να σου δημιουργείς ενοχές για το παραμικρό.Σταμάτα το καλέεε.:o
ολγακι..........λαθος θεμα..........
diorthothike:P
Ναι βρε παιδιά.. τύψεις, ενοχές, ενοχές και τύψεις!! This is my life.. :o Προσπαθώ να απενοχοποιηθώ αλλά δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο..:(
δεν είναι εύκολο, αλλά μην σταματάς την προσπάθεια.
ίσως πρέπει να προσέξεις λίγο και τις δικές σου αντιδράσεις, γιατί μάλλον τροφοδοτούν περισσότερο τα αρνητικά συναισθήματα που σου δημιουργεί η σχέση με τη μαμά σου. πχ. στο γάμο έπρεπε όντωςνα γυρίσεις μετά, γιατί να ντραπείς για την βλακεία που είπε σε εκείνη τη φάση η μάνα σου? στην τελική αν γυρνούσες θα έδειχνες ότι καθόλου δεν φοβάσαι.
με το μετρό καλά το σκέφτεσαι, πήγαινε την μέχρι το σταθμό και μετά μπορείς να της έχεις γράψει οδηγίες για το ποιες γραμμές να πάρει. γενικά, επειδή δεν μπορείς να φύγεις άμεσα από το σπίτι χρειάζονται μικρά βηματάκια για να γίνει η σχέση σας πιο ομαλή και να είσαι πιο ήρεμη.
(χριστινα)
η πες της να ρωτησει καποιον συνεπιβατη πως να παει!! εμενα ξερεις ποσοι μου εχει τυχει να με ρωτησουν? κ απανταω παντα!
καθολα φυσιολογικο ειναι να μην ξερει, αλλα να σε εχει εσενα σαν τη baby sitter της, ελεος κοπελα μου!!! ΕΛΕΟΣ!
ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ! ΕΔΩ Κ ΤΩΡΑ! :)
αχχχχχχχ.. τι καλοί που είστε όλοι!!Άκυρο για τη Δευτέρα τελικά, δε θα χρειαστεί να πάει. Γμτ, ήθελα βέβαια να γίνει για να δει ότι δεν είμαι taxi και να ταλαιπωρηθεί λίγο (είμαι κακιά??τζιζζζζζζζ) Πού θα πάει, θα μου δοθεί άλλη ευκαιρία. Τίποτα παιδιά, πρέπει να μη λυγίσω αυτή τη φορά, πρέπει!! \"Όχι για μένα, για τη φουκαριάρα τη μάνα μου\"...:D
exeis u2u
Πάλι σήμερα ξέφυγα από τον έλεγχο.. Δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος που ξεκίνησε ο καβγάς, απλά κουβέντα με την κουβέντα ξέσπασα.. Γιατί συζητάω γμτ? Γιατί προσπαθώ να την κάνω να αλλάξει, γιατί δεν την αφήνω έτσι, γιατί δεν κοιτάζω τη δική μου ζωή, γιατί, γιατί, γιατί? Νιώθω πως με τις φωνές μου πληρώνει και τα \"σπασμένα\" για τον πατέρα μου, επειδή σε εκείνον φοβάμαι να φωνάξω. Και μετά από δύο ώρες έρχεται χαμογελαστή σαν να μη συμβαίνει τίποτα!! Και εγώ με γ....η ψυχολογία να τρέμω ακόμα. Λέω τόσο βαριές κουβέντες...Θεέ μου πώς μπορώ?? Πραγματικά με τρομάζω.. τόση οργή, τόσος θυμός.. Δεν ήμουν έτσι εγώ, δε μου αρέσω έτσι.. Γιατί δεν το βουλώνω, να μην της μιλάω, να μην τους μιλάω??