Κοινωνική Φοβία - Αντιμετώπιση

σαν κοινωνιοφοβικοσ θα σου πω οτι μαλλον το προβλημα σου ειναι μικροτερο απο οτι νομιζεισ αλλα παρολαυτα θα σου προτεινω να πηγαινεισ στη σχολη σου να κανεισ γνωριμιεσ που και θα σου χρειαστουν σε περιοδο εξεταστικησ και θα βελτιωσουν την κοινωνικοτητα σου τωρα πωσ μπορεισ να πιασεισ συζητηση με ενα συμφοιτητη θεματα γκομενεσ σχετικα με το μαθημα καποιεσ ερωτησεισ που μπορει να ξερεισς τισ απαντησεισ αλλα συζητηση να γινεται με αλλα μαθηματα στη χειροτερη γραψου σε κανενα κομμα οπου και θεματα θα παιρνεισ και αν γινεισ μελοσ θα εχεισ εγγυημενεσ φιλιεσ μεχρι να τελειωσεισ τι σχολη.ασχετο τι σχολη περασεσ;

StreetSpiri7 ας πούμε ότι \"πάσχω\" και εγώ από αυτό που ονοματίσαμε ως \"κοινωνική φοβία\". Στα όσα περιγράφεις \"βλέπω\" πολλά κοινά με τη δική μου εφηβική και μετεφηβική ζωή. Παρόλα αυτά αποφάσισα να προσεγγίσω τα όποια θεματά μου μετά από δεκαοκτώ χρόνια. Εσύ... είσαι πάρα πολύ κοντά στην πλήρη συνειδητοποίηση της κατάστασης σου. Και η συνειδητοποίηση του \"προβλήματος\" (αν μπορούμε να το θεωρήσουμε ως πρόβλημα) είναι πολλές φορές η απαρχή της λύσης του. Πιστεύω ότι η καθοδήγηση από ένα σχετικά καλό ειδικό θα ολοκλήρωνε τις ήδη σχηματισμένες απαντήσεις στα ερωτήματα σου.

Ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις σε αυτό το χώρο, θεωρώντας ότι έχεις να δώσεςι πολλά σε αρκετούς από εμάς :)

Να είσαι καλά... :)

Quote:

---

Originally posted by gus1973
StreetSpiri7 ας πούμε ότι \"πάσχω\" και εγώ από αυτό που ονοματίσαμε ως \"κοινωνική φοβία\". Στα όσα περιγράφεις \"βλέπω\" πολλά κοινά με τη δική μου εφηβική και μετεφηβική ζωή. Παρόλα αυτά αποφάσισα να προσεγγίσω τα όποια θεματά μου μετά από δεκαοκτώ χρόνια. Εσύ... είσαι πάρα πολύ κοντά στην πλήρη συνειδητοποίηση της κατάστασης σου. Και η συνειδητοποίηση του \"προβλήματος\" (αν μπορούμε να το θεωρήσουμε ως πρόβλημα) είναι πολλές φορές η απαρχή της λύσης του. Πιστεύω ότι η καθοδήγηση από ένα σχετικά καλό ειδικό θα ολοκλήρωνε τις ήδη σχηματισμένες απαντήσεις στα ερωτήματα σου.

Ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις σε αυτό το χώρο, θεωρώντας ότι έχεις να δώσεςι πολλά σε αρκετούς από εμάς :)

Να είσαι καλά... :)

---

Παντα γκας λεσς λιγα και καλα!εως πολυ καλα! 10\' στην απαντηση σου..κ εμενα με βοηθησες πολυ.να εισαι καλα:)

Μέσα από την συζήτηση αυτήν έχω καταλάβει και ο ίδιος ότι μπορεί να υπερβάλω σε έναν βαθμό και να μην έχω τόσο μεγάλο \"πρόβλημα\", όπως έχω υποστηρίξει. Αυτό που έχω καταλάβει βασικά είναι, ότι σε αντίθεση με πιο βαριές περιπτώσεις κοινωνιοφοβικών, εγώ δεν αδυνατώ πλήρως να επικοινωνήσω, αλλά η ποιότητα της επικοινωνίας μου είναι αυτή που με προβληματίζει και με έχει φέρει σε τόσες σκέψεις.

RainAndWind, αυτά που είπες με έβαλαν σε πολύ σκέψη, καθώς όπως και εσύ ανέφερες, πρόκειται για μια εναλλακτική άποψη, στην οποία όντως δεν έδωσα αρκετή προσοχή ούτε εγώ όταν μου πέρασε από το μυαλό. Και αυτό έγινε διότι αδυνατώ να πιστέψω πως η συμπεριφορά που έχω τώρα απέναντι στο περιβάλλον μου, μπορεί να με βοηθήσει να εκπληρώσω τους στόχους μου. Όντως ξέρω παραδείγματα ανθρώπων που πέτυχαν και δεν ήταν κοινωνικοί. Αλλά όπως και να έχει με την λογική και μόνο, έχω συνειδητοποιήσει ότι χωρίς να είναι κάποιος κοινωνικά ανοιχτός και ενεργός, στερείται πολλά από τους γύρω του, γνώσεις και συναισθήματα κυρίως. Και δεν θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου όυτε την ήρεμη δύναμη ουτε την εφησυχαστική συνοδεία συζητήσεων. Και ούτε θα ήθελα κατά βάθος, γιατί έχω υπερβολικά πολύ ενέργεια και ζωντάνια για να αναλωθώ στο να διατηρώ μια ήρεμη στάση, την στιγμή που οι υπόλοιποι διασκεδάζουν και κοινωνικοποιούνται. Δεν θέλω να είμαι αυτός που βλέπει μπροστά στα μάτια του γεγονότα να συμβαίνουν μέσα στην παρέα του, και να μην σχετίζεται με κανέναν τρόπο με αυτά, επειδή κανένας δεν του εμπιστεύτηκε το τι συμβαίνει, γνωρίζοντας ότι δεν θα είχε καμία σημασία είτε το μάθαινα είτε όχι.

Επίσης κατάλαβα ότι ο πραγματικός φόβος μου είναι ουσιαστικά ένας. Φοβάμαι μήπως δεν περάσω καλά στις εξόδους μου, μήπως φύγω ξανά απογοητευμένος με τον εαυτό μου, επειδή πολύ απλά καθόμουν σε μια γωνία και άκουγα μονάχα τι έλεγαν όλοι, αντί να πέρνω μέρος σε μια από τις συζητήσεις. Η τελευταία φορά που βγήκα έξω και πέρασα όμορφα και ήμουν περίφανος για τον εαυτό μου, ήταν πρίν 2 χρόνια. Από τότε όλες οι εξόδοι μου, χαρακτηρίζονται από ουδετερότητα, από αυτές τις αστείες ατάκες που πετάω και τίποτα άλλο. Δεν φταίνε οι φίλοι μου, δεν φταίει ο χώρος, έχω ξαναπεράσει καλά με τους ίδιους ανθρώπους στον ίδιο χώρο. Δεν αγχώνομαι πριν από κάθε έξοδο αλλά στο τέλος της είναι μεγάλη απογοήτευση να συνειδητοποιήσω ότι πάλι δεν πέρασα καλά. \"Την επόμενη φορά θα είναι πιο καλά...\" λέω μέσα μου. Και όντως, την επόμενη φορά στην αρχή προσπαθώ και τα καταφέρνω. Μέχρι που βλέπω ότι σιγά σιγά όλα καταρρέουν, γυρνάω πίσω στην ουδέτερότητα. Υπάρχουν φορές που απλά πηγαίνω και αμέσως βρίσκω τον εαυτό μου στην ουδέτερη κατάσταση.

Τώρα, όσον αφορά τον αν δέχομαι τον εαυτό μου ή όχι για αυτό που είμαι... Όχι, δεν τον δέχομαι. Δεν μπορώ να αποδεχτώ μια συμπεριφορά που τα τελευταία 12 χρόνια μόνο κακό μου έχει προκαλέσει και δεν με έχει κάνει ευτυχισμένο. Που μου έχει κλείσει τόσες και τόσες πόρτες αφήνοντας μόνο αυτήν της μοναξιάς μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή ανοιχτή. Ωφελήθηκα και από αυτό όμως. Έμαθα πράγματα, για το καλό μου ή και για το κακό μου, μπροστά από αυτήν την οθόνη. Και όχι, δεν την προτίμησα από μια έξοδο όπως πολλοί με ρωτάνε αν έκανα. Δεν είμαι αντικοινωνικός. Αγαπάω τους ανθρώπους και τους θαυμάζω, θέλω να είμαι κοντά τους και ξέρω πως έχω την ικανότητα να το καταφέρω. Δεν αναφέρομαι στην ικανότητα να γίνω \"άξιος για την παρέα τους\". Αναφέρομαι στην ικανότητα να επωφεληθώ εγώ ο ίδιος από την παρέα τους και να την ευχαριστηθώ.

Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα να αποδεχτώ από τα αρνητικά μου χαρακτηριστικά, μόνο να τα απολέσω και να απαλλαχθώ από αυτά. Τα θετικά μου ναι, τα έχω αποδεχτεί, και αυτό είναι που με κρατάει ακόμα μάχιμο, γιατί έχω πιστέψει σε αυτά και αυτά είναι που θα μου προσφέρουν την επιτυχία στη ζωή. Χρόνια τώρα ήμουν της λογικής, να δέχομαι τα πράγματα όπως είναι, να μην επιχειρώ να τα αλλάξω. Έτσι όμως, δεν είμαι ο άνθρωπος που προσδοκώ να γίνω.


(Επίσης, Pad, πιστεύω ότι μπορώ να πω με σιγουρία ότι του χρόνου θα είμαι φοιτητής Πληροφορικής στο Οικονομικό Αθήνας)

συγχαρητηρια για τη σχολη ειναι πολυ καλη.επιμενω ομωσ οτι δεν εχεισ μεγαλο προβλημα και θα σου ελεγα να αρχισεισ να παρατηρεισ τι λεει η παρεα σου μεταξυ τουσ και να μαθαινεισ πληροφοριεσ για τα θεματα αυτα αθλητικα γκομενεσ αυτοκινητα μουσικη τατουαζ ξερω εγω οτι να ναι με μερικα βιβλια αυτοβοηθειασ πηρα ενα καινουριο τωρα για την κοινωνικη φοβια θα το διαβασω και θα σου πω και εναν καλο ειδικο να σου δινει πρακτικεσ συμβουλεσ θα μπορεσεισ να λειτουργησεισ φυσιολογικα μη περιμενεισ να γινεισ αστερι ειναι πολυ δυσκολο οταν μιλασ μηπωσ πιστευεισ οτι αυτο που θα πεισ δε θα το βρουν καλο οι αλλοι; γιατι εμενα αυτο που μιλασ λιγο αλλα πετυχημενα μια χαρα μου φαινεται αυτο σημαινει οτι εισαι φορ περιοχησ με καλη πασα μπαινει γκολ απλα πρεπει να μαθεισ να δημιουργεισ τη φαση

Θα συμφωνήσω στο ότι η κατάσταση (και όχι πρόβλημα,αρνητικά φορτισμένη λέξη που μπορεί να τα κάνει όλα χειρότερα) δεν είναι τόσο απελπιστική. Υπάρχουν πολύ χειρότερα και τα έζησα. Είσαι σε καλή φάση! Εχεις φίλους,παρέα,σχέσεις..αυτά είναι τα βασικά που μπορούν να σε πάνε παρακάτω..Η δική μου γνώμη θα ήταν να πας σε έναν ψυχολόγο,είμαι πολύ θετική στην επιστήμη τους! Εμένα προσωπικά μου έδωσε και πρακτικές λύσεις,σαν \"ασκήσεις\" που με βοήθησαν.. Εσύ ξέρεις όμως..Είσαι κοντά στη λύση..

Δε νομίζω πως αυτό που έχεις είναι κοινωνική φοβία τελικά.You are too self-conscious to have fun,απλά.
Δυσκολεύεσαι να βγεις από τη θέση του παρατηρητή της διάθεσής σου και να περάσεις στην ευχαρίστηση της στιγμής.Σε τσεκάρεις συνέχεια,με συνέπεια να χάνεται ο αυθορμητισμός και να παρεμποδίζεται η επικοινωνία σου με τους άλλους.

Αναστέλλεις ο ίδιος την αμεσότητά σου,γιατί ο εγκέφαλος αντί να είναι σε mood χαλαρότητας,μπαίνει στη διαδικασία να κόβει κομμάτια την πραγματικότητα και να την επεξεργάζεται διαρκώς,την ώρα που θα χρειαζόταν να μην την αναλύει,απλά να τη ρουφά,να τη δέχεται δίχως να την κρίνει.

Το μυαλό σου βγαίνει από την \"ουδετερότητα\"που χρειάζεται για να προσλαμβάνει τα μηνύματα των αισθήσεων και παγιδεύεται σε μία διαδικασία\"τώρα είμαι έτσι,είπα αυτό,τώρα γιατί δεν νιώθω καλά,τώρα αυτό εκείνο,τ\'άλλο\".

StreetSpiri7 όσο πιο πολλά γράφεις τόσο πιο πολύ με συγκινείς μιας και οι ομοιότητες μας όλο και πληθαίνουν :)

Τα πράγματα δεν θα αλλάξουν από την μια στιγμή στην άλλη με κάποιο μαγικό τρόπο. Αλλά είμαι σίγουρος ότι θα αλλάξουν :) Ως πρώτο βήμα θα μπορούσε να θεωρηθεί μια προσπάθεια μείωσης των προσδοκιών σου. Δεν αναφέρομαι σε κάποιου είδους συμβιβασμό αλλά σε μια προσωρινή \"ανακωχή\" η οποία θα μειώσεις τις απογοητεύσεις οι οποίες μπορούν αν προκύψουν π.χ. από μια \"αποτυχημένη\" έξοδο...

Παράλληλα θα ήταν καλό να έχεις ένα καθοδηγητή, ένα οδηγό ο οποίος απλά θα \"καθαρίσει\" τα ήδη χαραγμένα μονοπάτια σου. StreetSpiri7 το έχεις :) δεν χρειάζεται να ανακαλύψεις κάτι, και μόνο που από τόσο νωρίς (ηλικιακά εννοώ) μπήκες στη διαδικασία της εξερεύνησης είσαι κοντά. Έχεις την ιδανική μαγιά για την ανάπτυξη μιας ενδιαφέρουσας προσωπικότητας.

Είμαι ήδη 2,5 χρόνια μέσα σε αυτό το ταξίδι της εξερεύνησης (αν και αρχικά το ονόμαζα θεραπεία έχω την εντύπωση ότι δεν ταιριάζει και τόσο στην περίπτωση μου). Με τον καιρό παρατηρώ ότι εμπλέκομαι σε κοινωνικές αλληλεπιδράσεις χωρίς να χρειάζεται να τις προγραμματίσω ή να καταβάλω σημαντική προσπάθεια. Αυθόρμητα... απλά... Έχω αρχίσει να πιστεύω (πραγματικά και συνειδητά) ότι έχω να δώσω πράγματα σε μια συζήτηση, σε ένα φίλο, γνωστό κ.λπ.

εχετε σκεφτεί ποτέ ότι αυτή η ταμπέλα ειμαι κοινωνιοφοβικοσ λειτουργει σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία????????
λεσ φοβαμαι να μιλησω σε κόσμο..το πιστεύεισ και λειτουργεισ σαν σα φοβάσαι..
ακομα και αν μπορεισ να μιλήσεισ σε κοσμο τότε παλι αφου πιστευεισ οτι δεν μπορεισ να το κανεισ το μυαλό κολάει εκει...
νομιζω οτι δεν πρεπει να σκεφτόμαστε καθόλου ετσι..δεν εχετε παρατηρήσει οτι όσεσ φορεσ καναμε πραγματα αυθόρμητα και χωρίσ να τα εχουμε δουλέψει στο μυαλό πηγαν καλά...
ισωσ δεν χρειαζονται τοση μεγάλη ανάλυση τα συμπτώματα..
γενικότερα ισωσ πρέπει να μην σκεφτόμαστε καθόλου όταν νιωθουμε οτι μασ καταβάλει ο αρνητισμόσ ..δεν μασ βοηθά...αλλα ενω βλέπουμε οτι δεν μασ βοηθα επιμένουμε..
ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ..
αλλα ποση δουλεια θέλει να πιστέψουμε την αλήθεια...
Ολοι μπορουμε να κανουμε τα παντα..αρκει να το πιστεψουμε..

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Δε νομίζω πως αυτό που έχεις είναι κοινωνική φοβία τελικά.You are too self-conscious to have fun,απλά.
Δυσκολεύεσαι να βγεις από τη θέση του παρατηρητή της διάθεσής σου και να περάσεις στην ευχαρίστηση της στιγμής.Σε τσεκάρεις συνέχεια,με συνέπεια να χάνεται ο αυθορμητισμός και να παρεμποδίζεται η επικοινωνία σου με τους άλλους.

Αναστέλλεις ο ίδιος την αμεσότητά σου,γιατί ο εγκέφαλος αντί να είναι σε mood χαλαρότητας,μπαίνει στη διαδικασία να κόβει κομμάτια την πραγματικότητα και να την επεξεργάζεται διαρκώς,την ώρα που θα χρειαζόταν να μην την αναλύει,απλά να τη ρουφά,να τη δέχεται δίχως να την κρίνει.

Το μυαλό σου βγαίνει από την \"ουδετερότητα\"που χρειάζεται για να προσλαμβάνει τα μηνύματα των αισθήσεων και παγιδεύεται σε μία διαδικασία\"τώρα είμαι έτσι,είπα αυτό,τώρα γιατί δεν νιώθω καλά,τώρα αυτό εκείνο,τ\'άλλο\".

---

Μα πώς θα ξεφύγω από αυτόν τον φαύλο κύκλο; Σπάνια είναι κάτι που μπορώ να διακόψω συνειδητά... Δεν είναι κάτι που φεύγει λέγοντας στον εαυτό σου \"Ξεκόλλα ρε!\" ή κάτι τέτοιο. Διάβασα κάπου πως ίσως αυτό το \"ξεκόλλα\" πρέπει να συνοδεύεται και από έναν αντιπερισπασμό, κάτι που να με απασχολήσει εκείνη την στιγμή και να με αποτρέψει από το να αρχίσω να σκέφτομαι υπερβολικά.

Το να σταματήσω να αναλύω τα πράγματα είναι κάτι που θέλει επαναπρογραμματισμό της αντίληψης μου. Τα τελευταία 10 χρόνια τουλάχιστον αυτό κάνω. Σκέφτομαι αναλυτικά, αυτόματα ψάχνω για προβλέψεις, υποπεριπτώσεις της κάθε κατάστασης. Δεν είναι κάτι που το ελέγχω.

Έχω παρατηρήσει ότι συνήθως άμα πιώ ένα-δυό ποτά, βελτιώνεται η κατάσταση και μιλάω πιο πολύ, είμαι πιο ενεργητικός, κλπ, πράγμα λογικό αφού το ποτό σε \"χαζεύει\" λίγο, αφήνει το μυαλό σου να κάνει ένα διάλειμμα. Αλλά προς θεού δεν θέλω να καταντήσω να κουβαλάω μαζί μου μπουκαλάκια με ουίσκι :D. Σκέφτηκα ίσως αν το κάπνισμα έχει παρόμοια αποτελέσματα. Από την άλλη είμαι αντίθετος σε οποιαδήποτε χρήση ουσιών, πόσο μάλλον και 2 που καθαρά βλάπτουν τον οργανισμό. Χάπια δε θέλω να πάρω, γιατί δε πιστεύω ότι τα χρειάζομαι και επίσης δε θέλω να νιώθω εξαρτημένος από αυτά, ψάχνω για μια θεραπεία εκ των έσω.

Μια άλλη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό πρόσφατα και θα μπορούσε να βοηθήσει είναι να ασχοληθώ με δρασηριότητες που θα με φέρουν σε επαφή με άλλους ανθρώπους, και όπου σε ελεγχόμενο περιβάλλον ουσιαστικά θα κάνω συζητήσεις και θα εξασκώ την επικοινωνία. Δεν μιλάω για ιδρύματα φυσικά. Σκεφτόμουν, παρόλο που βρίσκω το θέατρο \"κάπως\", να μπω σε μια θεατρική ομάδα, φοιτητική, της σχολής μου. Το θεωρείτε καλή ιδέα ή μήπως είναι too much και απογοητευτώ; Φοβάμαι μήπως με πάρουν χαμπάρι ότι δεν είμαι και ο πιο κοινωνικός άνθρωπος, και μπω στο περιθώριο...

PETRAAAAN,το παιδί σε χρειάζεται.:P
Σοβαρά τώρα,στείλτου ένα u2u,αν παρ\'ελπίδα δεν διαβάσει αυτό το thread.Πιστεύω πως με CBT,θα κατάφερνες πολλές από τις αλλαγές που επιδιώκεις.
Ναι,η προσπάθεια να βγεις από την υπερβολική αυτοπαρατήρηση είναι να επικεντρωθείς σε πράγματα και πρόσωπα έξω από σένα,παρατηρώντας,δίνοντας μεγαλύτερη σημασία σε λεπτομέρειες,λόγια,φάτσες,� �κφράσεις,ύφος,στυλ των άλλων.Αλλά μία καλή ιδέα είναι να αρχίσεις ο ίδιος να διακωμωδείς τον εαυτό σου,γιατί-προσωπική μου άποψη-υπάρχει μία τάση να τον παίρνεις πολύ στα σοβαρά,μία ιδέα την έχω για την απαιτητικότητα για απόδοση στο ζενίθ.Αν διδαχτείς να σε παίρνεις κάπου κάπου στ\'αστεία,θα σε βοηθούσε να χαλαρώνεις ευκολότερα.

Κάπου είχα διαβάσει πως ένα άτομο με παρόμοιο θέμα,αντί να προσπαθεί να γίνει \"αόρατος\"και να μη ξεχωρίζει από φόβο υποθετικών λαθών,έκανε το εξής(και για μένα αποτελεσματικό),έβαζε ένα στοιχείο στο ντύσιμο που κινούσε την προσοχή,πχ ένα περίεργο καπέλο,ή γυαλιά το βράδυ,ή ένα μπλουζάκι με έντονο χρώμα και ιδιότυπο στυλ.Έτσι,πήγαινε κόντρα στον φόβο αυτό του να ξεχωρίζει,τον χτύπαγε στη ρίζα του,γιατί όντως ξεχώριζε από αυτό το στοιχείο,οπότε κάποια στιγμή απευαισθητοποιήθηκε στο να τραβάει την προσοχή και δεν την θεωρούσε πλέον απειλητική.

Χαιρετώ και πάλι
Στο χρονικό διάστημα που πέρασε από το τελευταίο μου post ξεκίνισα να διαβάζω για CBT και μάλιστα βρήκα ένα πολύ βοηθητικό βιβλιαράκι, με μια οργανωμένη θεραπεία που περιλαμβάνει ασκήσεις και ανάλυση επί του θέματος της κοινωνικής φοβίας. Άσχετα με το αν αυτό που με προβληματίζει δεν είναι μια βαριά περίπτωση κοινωνικής φοβίας πιστεύω πως έχω βοηθηθεί μέχρι στιγμής. Δεν έχω νίωσει την ανάγκη να ζητήσω βοήθεια από κάποιον ειδικό μέχρι τώρα, όσα διαβάζω ευτυχώς είναι πολύ εύπεπτα και προσεγγίζουν όμορφα το θέμα. Μερικές από τις απόψεις που έχουν ειπωθεί εδώ υπάρχουν και έκει μέσα.

Μια άλλη απίστευτη ανακάλυψη που έκανα, ήταν ότι μια από τις κοντινότερες φίλες μου έχει το ίδιο ακριβώς θέμα με εμένα. Μπορέσα να μιλήσω μαζί της και από ένα σημείο και μετά ήταν απίστευτο το πόσο οικεία και γνώριμα της φαίνονταν όλα αυτά που έλεγα για την καθημερινότητα μου. Κάποια στιγμή φτάσαμε και στην συζήτηση για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Και σήμερα σκέφτηκα το εξής: να της προτείνω να κάνουμε από κοινού μια mini-ομαδική θεραπεία βοηθώντας ο ένας τον άλλον και υπενθυμίζοντας συγκεκριμένα σημεία όταν βγαίνουμε για παράδειγμα. Πιστεύετε ότι θα βοηθήσει κάτι τέτοιο;

Χαιρετώ,
και Θέε μου, πέρασαν 5 μήνες σχεδόν πια από τότε που έγραψα τελευτάια φορά. 5 μήνες ωστόσο οι οποίοι φιλοξένησαν μεγάλες αλλαγές στον χαρακτήρα μου, τις οποίες θέλω να μοιραστώ μαζί με όποιον περνάει κάτι παρόμοιο ή γενικά έχει άγχος στη ζωή του, την μόνη ψυχική ασθένεια που η κοινωνία απλά προσπερνάει και δέχεται ως κάτι δεδομένο. Αυτόν τον μικρό Γολγοθά που ανέβηκα, που για να λέμε την αλήθεια από την παρούσα μου οπτική, μοιάζει πιο πολύ με μια βόλτα στο βουνό, παρά για μια δύσκολη και οδυνηρή ψυχικά προσπάθεια για βελτίωση του εαυτού μου. Μου επιφύλαξε ωστόσο όμορφες στιγμές, που δεν τις περίμενα σε καμία περίπτωση, στιγμές που πηγάζουν από συμβουλές που αναφέρθηκαν στο topic αυτό από άλλους, και όπου εγώ τις θεώρησα τότε παράλογες. Όπως για παράδειγμα: "Πως γίνεται να αγαπήσεις τον εαυτό σου όπως είναι, από την στιγμή που η συμπεριφορά σου μέχρι στιγμής μόνο προβλήματα σου έχει προκαλέσει;". Πόσο χαζός νιώθω αυτήν την στιγμή για την απορία μου αυτήν, δεν μπορείτε να φανταστείτε... Μπαίνω στην ουσία του θέματος, γιατί ήδη προτρέχω με αυτά που λέω!

Αν αυτοί οι 4 μήνες που πέρασαν μετά το τελευταίο μου post εδώ θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν με μια λέξη από πλευράς τον εισροών που έλαβα από το περιβάλλον μου, αυτή η λέξη θα ήταν "απορρίψεις". Άπειρες απορρίψεις. Από συνομήλικους, μικρότερους, μεγαλύτερους, άντρες, γυναίκες, φίλους, αγνώστους, από κάθε λογής άνθρωπο στην τελική. Όλοι σχεδόν με απέρριψαν, από ένα σημείο και έπειτα στην γνωριμία μας. Μόνο η σχολή μου ίσως με δέχτηκε τυπικά, αλλά ακόμα και εκεί μέσα ένιωσα την απόρριψη από συμφοιτητές. Και όταν αναφέρομαι στην απόρριψη, δεν μιλάω μονάχα για την άμεση λεκτική απόρριψη, το "Όχι, δεν σε συμπαθώ". Μιλάω και για την έμμεση απόρριψη, το "Έχω να πάω κάπου σε μια δουλειά, θα τα πούμε..." ή το να κάτσει κανείς σε μια θέση μακρία σου στο αμφιθέατρο. Θα σχολιάσετε τώρα "σε αυτά δίνεις σημασία; είσαι ακόμα εκεί που ήσουν τότε...". Και όμως δεν είμαι.

Και αυτό επειδή πλέον, η απόρριψη δεν ακολουθέιται από την προσπάθεια μου να την αιτιολογήσω. Έμαθα στον εαυτό μου να δίνω την αρμόζουσα αξία στις πράξεις των ανθρώπων γύρω μου, αλλά και στον εαυτό μου τον ίδιο ως αποτέλεσμα. Γιατί δεν μετράει η άποψη των άλλων για μένα, ούτε και τα κριτήρια μας είναι ίδια. Είναι πλέον όλα ένα θέμα σερβιρίσματος, το πως θα αντιληφθώ τα λόγια των άλλων, το πως θα τα αποκρούσω την κριτική τους για να προστατέψω τον εαυτό μου, το πιο σημαντικό πράγμα για μένα. Ναι, ο εαυτός μας είναι το πιο σημαντικό πράγμα για εμάς. Εγωιστικό; Βεβαίως. Και καμάρι του, όποιος είναι εγωιστής και ζητάει το καλύτερο για τον εαυτό του.

"Έμαθα στον εαυτό μου", γράφω πιο πάνω... Εξηγώ, γιατί και εγώ ο ίδιος πρίν 5 μήνες, δεν τολμούσα να ρωτήσω το "πώς;", για βασικά πράγματα. Μαθαίνεις, κάνοντας λάθη. Μαθαίνεις όταν προσπαθείς κάτι καινούριο, μια νέα στάση, μια νέα λογική και αξιολογείς τα αποτελέσματα της. Μαθαίνεις όταν καταλάβεις όχι μόνο το τι έχασες σε μια αποτυχία, αλλά και τι κέρδισες. Στις δικές μου αποτυχίες, κέρδισα τον εαυτό μου, την μοναδικότητα μου, την γνώση του ότι δεν είμαι κοινός, του ότι ο χαρακτήρας μου σε κάποιους δεν αρέσει, ενώ σε άλλους ναι. Αυτό και αν είναι μια επιβεβαίωση του εαυτού μας, το να μας απορρίψουν δηλαδή για αυτό που είμαστε, επειδή είμαστε κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν κολλάει με την συνηθησμένη εικόνα που έχουν για τους γύρω τους. Το φοβερό εδώ, είναι να σχηματίσει κανείς την εικόνα ενός ανθρώπου, που την στιγμή που τον απορρίπτουν, αυτός μέσα στο κεφάλι του σκέφτεται ανώτερα και λέει "δεν πειράζει, δεν με ενδιαφέρει". Για μένα αυτός ο άνθρωπος μπορεί να συνεχίσει την μέρα του και να την αξιοποιήσει στο έπακρο, να αντιμετώπισει κάθε δυσκολία που θα βρει μπροστά του και να απαντήσει όπως απάντησε πριν, σε κάθε απόρριψη. Αυτός ο άνθρωπος έχει δύναμη. Αυτός ο άνθρωπος θα πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του, όχι για να αποδείξει κάτι στους άλλους, αλλά απλά επειδή θέλει ο ίδιος.

Αυτός ο άνθρωπος θέλησα να γίνω τελικά και κάθε μέρα πλησιάζω όλο και πιο κοντά. Σιγά-σιγά όμως κατάλαβα ότι δεν το κάνω για τους άλλους, αλλά για τον εαυτό μου. Αυτή την στιγμή είμαι ευχαριστημένος με τους φίλους μου και με μια κοπέλα που με αποδέχτηκε, όπως και οι φίλοι μου ουσιαστικά, για το γεγονός ότι είμαι λιγομίλητος, σκεπτικός, σωστός, έξυπνος και με χιούμορ, πράγματα που δεν ντρέπομαι να τα παραδεχτώ πια, γιατί αυτός είμαι. Είδε σε μένα έναν άνθρωπο που ενέμπνεε σιγουριά. Όταν την γνώρισα δεν σκεφτόμουν τίποτα απ'όλα αυτά. Απλά ήμουν αυτάρκης με τον εαυτό μου και αυτό ήταν που με έκανε να λάμψω μπροστά της. Η ομορφία του κάθε ανθρώπου κρύβεται σε αυτά που αρνείται να αποκαλύψει στους άλλους για τον κόσμο του και την ψυχή του.

Πραγματική αφορμή όμως για να γράψω εδώ δεν ήταν αποκλειστικά η βελτίωση αυτή που πέτυχα. Προχθές όλη αυτή η πρόοδος, όλη αυτή η βελτίωση παραλίγο να καταστραφεί και να γυρίσω στο μηδέν. Η παλιά μου συνήθεια να αμφιβάλω για τον εαυτό μου, χτύπησε στην πιο κρίσιμη στιγμή. Γιατί έκεί θα χτυπούσε ούτος ή άλλος. Όταν είχα πλέον χαλαρώσει τότε βρήκε την ευκαιρία του ο παλιός και 12 χρονών αυτός μηχανισμός του μυαλού μου για να αναβιώσει την συνήθεια αυτήν. Και παραλίγο να τα χάσω όλα. Για μια μέρα, έπεσα σε κατάθλιψη, σε αδιέξοδο. Αρνήθηκα ακόμα και να προσπαθήσω να υπερπηδήσω το εμπόδιο που βρέθηκε μπροστά μου. Το φούσκωσα στο μυαλό μου, του έδωσα όγκο απίστευτο, και παραλίγο να με καταστρέψει. Ήταν μια διαμάχη ανάμεσα στην "συνήθεια" και τον "νέο τρόπο σκέψης".

Πήρα 3 βαθιές ανάσες και βγήκα εκτός του εαυτού μου, σαν παρατηρητής από κάπου ψηλά. Είδα τον εαυτού μου σε τι κατάσταση με είχα φέρει. Έκει που όλα πήγαιναν καλά ξαφνικά το είχα χάσει... Και εκείνη την στιγμή είπα στον εαυτό μου "δεν πειράζει, δεν σε ενδιαφέρει". Και τότε, μαγικά, αυτή η φούσκα έσκασε. Η κάθαρση που έλαβα εκείνη την στιγμή ήταν ο καρπός των προσπαθειών μου. Ξεπέρασα το πρώτο μεγάλο εμπόδιο προς την αυτοβελτίωση. Και ξέρω ότι θα υπάρχουν και άλλα εμπόδια μπροστά μου. Αλλά επίσης ξέρω πλέον το άισθημα του να ξεπερνάς ένα τέτοιο εμπόδιο. Νιώθω πλέον ανανεωμένος και γεμάτος ενέργεια για να συνεχίσω στην ζωή μου και να πετύχω αυτά που θέλω.

Σας ευχαριστώ όλους, που ασχοληθήκατε και ακούσατε το πρόβλημα μου. Και εύχομαι να βοήθησα και εγώ όσους από εσάς ψάχνουν μια λύση στο πρόβλημα αυτό. Συνεχίστε να προσπαθείτε, η προσπάθεια είναι η λύση!

Χαίρομαι για σένα.Και συγχαρητήρια για το δρόμο που διάνυσες μέχρι να φτάσεις εδώ,στο σημείο της συνειδητοποίησης.Στο σημείο του restart.Να είσαι καλά.:)

Quote:

---

Originally Posted by StreetSpiri7

Μαθαίνεις όταν καταλάβεις όχι μόνο το τι έχασες σε μια αποτυχία, αλλά και τι κέρδισες. Στις δικές μου αποτυχίες, κέρδισα τον εαυτό μου, την μοναδικότητα μου, την γνώση του ότι δεν είμαι κοινός, του ότι ο χαρακτήρας μου σε κάποιους δεν αρέσει, ενώ σε άλλους ναι. Αυτό και αν είναι μια επιβεβαίωση του εαυτού μας, το να μας απορρίψουν δηλαδή για αυτό που είμαστε, επειδή είμαστε κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν κολλάει με την συνηθησμένη εικόνα που έχουν για τους γύρω τους. μου.

---

Streetspiri7,
μου άρεσε πολύ το μήνυμά σου!Καλή συνέχεια και συγχαρητήρια για ότι κατάφερες ως τώρα!

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το συγκεκριμένο που έκανα quote:)

Ευχαριστούμε για το αισιόδοξο μήνυμα σου!