Μια φορα κι εναν καιρο...

betty

ο τροπος που επικοινωνεις με συγκινησε πολυ

δεν ειναι καταθλιψη η κατι τετοιο

ειναι μια απροσδιοριστια εαυτου στα ματια μου αυτο που νιωθεις

μια απροσδιοριστια

σαν αυτο που σε πονα να μη διαφοροποιειται

και αυτο που σε χαροποιει να μην εχει σχημα επισης

δεν ξερω

θα πω τι βοηθα εμενα

με βοηθα οταν προσδιορισω ακριβως τι με πονα

τι σε πονουσε τοτε ...τοτε που ησουν δεκαξι και εκλαιγες ολη μερα?

σιγουρα σιγουρα κατι θα τραυματιζε την ευαισθητη εφηβικη ψυχη σου...

πιστεψε με πιστευω ειναι πολυ σημαντικο να προσδιοριστει

δεν ξερω

ξαναλεω οτι ειναι πολυ σημαντικος ο προσδιορισμος του τι ακριβως μας πονεσε του τι ακριβως απο αυτο το ολο που ζησαμε και που ζουμε μας πονα

εστω κι αν φαινεται χαζο η τετριμενο

εστω κι αν κι εμεις οι ιδιοι σνομπαρουμε τον εαυτο μας και λεμε ελα μωρε τωρα...

αυτο που μας πονεσε την ψυχη μας ειναι παντα κατι

κατι που αν προσδιοριστει αν παρει σαρκα και οστα

τοτε αυτο το κατι, αυτα τα κατι

παυουμε να ειμαστε εμεις...παυει να στρεφεται η οργη και ο πονος εναντιον μας

προσδιοριζομαστε πιο πολυ

χωρις βεβαια να χανουμε την αερινη ευαερη ευηλια μοναδικοτητα μας!