Printable View
εσυ τι θα της προτεινες?
δεν το λεω για αντιπαραθεση αλλα για να ξερω
εγω ειμαι της αποψης του να φυγει γιατι και εγω που δεν εφυγα δεν ειδα προκοπη
και παλι δεν ειμαι αρνητικη στο να βοηθησω
π.χ. να παμε για κανενα καφεδακι με τον αδελφο μου
απλα η ολη και μεγαλη συναισθηματικη εμπλοκη με φοβιζει πολυ και γι αυτο τα λεω αυτα!
σε μενα π.χ. τι θα προτεινες?
οι προτάσεις μου είναι γραμμένες στα ποστ που έχω κάνει στα θέματα της Nikakikoukou. προς το παρόν, δεν έχω κάτι να προσθέσω. όσον αφορά τον αδερφό σου, όπως ξέρεις, η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και άρα καμμία πανάκεια. δεν μπορείς να κρίνεις πάντα και τα πάντα με βάση τη σχέση σου με τον αδερφό σου. δεν μπορώ να προτείνω κάτι συγκεκριμένο μιας και γράφεις σκόρπια πράγματα για τη σχέση σας. αν θέλεις, άνοιξε ένα θέμα να το συζητήσουμε.
σωστα
εαν ειναι θα ανοιξω θεματακι
αν και δεν με επηρεαζει πια τοσο
οποτε θα τα πουμε αλλου γι αυτο που σε ρωτησα
:)
αναφέρεσαι συχνά σε αυτόν οπότε με κάποιον τρόπο θα σε επηρρεάζει. τα λέμε αλλού λοιπόν.:)
Παιδια Παιδια!!!!!Ευχαριστω για το ενδιαφερον και ειναι ενδιαφερον που βλεπω τοσες διαφορετικες αποψεις για αυτο το θεμα!Ειναι γεγονος οτι πρεπει να στηριξω την αδερφη μου με τον ενα η τον αλλο τροπο.Ειναι γεγονος επισης οτι πρεπει να κοιταξω και τον εαυτο μου για να μη λαλισω!Οπως εχω αναφερει δυστηχως οι ρολοι στην οικογενεια μου για το θεμα εχουν παρθει κατα βουληση και καθολου αντικειμενικα.Ετσι λεμε να αρχισουμε οικογενειακως Συμβουλευτικη Ψυχαναλυση για να μαιθουμε αφενως πως να το διαχειριστουμε αφετερου να βρουμε τις ισορροπιες μεταξυ μας για να μη γινουμε και εμεις κωλος και αν μη τι αλλο να αναλαβει ο καθενας το μεριδιο της ευθυνης που μπορει και επιβαλλεται να αναλαβει.Ειναι στιγμες που θελω να φυγω να παω στο διαολο να μη βλεπω κανεναν τους.Απο την αλλη αισθανομαι αισιοδοξη οτι ρε παιδι μου θα δουμε φως καποια στιγμη,οτι στοπ νοσοκομειο θα ηρεμησει και οτι ολα θα μπουν σε μια σειρα.Εγω σαν μικρη αδερφη τη θεση μου την εχω ξεκαθαρισει στους γονεις μου.Προσπαθω ως εκει που αντεχω και μπορω.Προσπαθω να συνεχισω να κανω τη ζωη που εκανα,κανονιζω(με επιφυλαξεις παντα βεβαια διακοπες κλπ).Δεν ειμαι αναισθητη που κανονιζω διακοπες απλως πιστευω οτι επειδη ολοι ηδη ταλαιπωρουμαστε και θα ταλαιπωρηθουμε κι αλλο καλο θα ναι με βαρδιες εννοειται να γεμιζσουμε μπαταριες και να ξεκουραστουμε γιατι μας περιμενει δυσκολο φθινωπορο.Προσπαθω να ειμαι αισιοδοξη αλλα δε παιρνω πολλες ελπιδες.Τη μια μερα ειναι ηρεμη την αλλη τα σπαει ολα.Αλλα νιωθω να συνηθιζω σιγα σιγα.Της δωσαμε και χθες να διαβασει τον οδηγο που μου στειλε ο pelariry σε αλλο ποστ για τη διπολικη διαταραχη(thanksss).Στην αρχη αντεδρασε και ειπε\"καλα ειστε τρελοι?εχω εγω διπολικη διαταραχη?\"Καποια ωρα αργοτερα την ειδα να το ξεφυλλιζει.Μπορει τωρα να μη καταλαβει πολλα αλλα θελω να πιστευω οτι σιγα σιγα θα αρχισει ειδικα οταν νοσηλευτει.Δε ξερω τι αλλο να πω.Εχει να πει κανεις κατι επι του θεματος?
Thanks guys for the support :)