Η ζωή με εναν καταθλιπτικό

Ρωτάς και κάτι άλλο. Αν θα καταφέρει να κόψει τα φάρμακα. Μόνο αν δεχτεί ότι δε της κάνουν καλό φυσικά. Ξέρεις πόσα πράματα θα πρέπει να βάλει στη θέση τους; Πολλά. Η διακοπή θα είναι πολύ δύσκολη φίλη Βάλια και η ηλικία της για νέα ξεκινήματα είναι αποτρεπτική δυστυχώς. Προσωπικά ξέρεις τί σου εύχομαι;... να ξυπνήσει ένα πρωϊ η μάνα σου και να... φέρει τα πάνω - κάτω. Της εύχομαι κάθε κουράγιο και δε μετανιώνω για όλες τις φορές που βάρεσα το κεφάλι μου στον τοίχο, προτιμώντας να μη τα βάλω στο στόμα μου... για μένα ειδικά η ψυχανάλυση δεν ενδείκνυται για τη μαμά σου. Θέλει γερό στομάχι και κότσια και η μητέρα σου έχει χάσει τις δυνάμεις της... ειλικρινά, σου εύχομαι ό,τι καλύτερο και καλό κουράγιο...

αν υπαρχει θεληση για βελτιωση κ διαθεση για αλλαγη, νομιζω πως ποτε δεν ειναι αργα για να αλλαξει κανεις τη ζωη του! (ακομα κ την παραμονη του θανατου του, οπως ελεγε ο αλεξει αρμπουζωφ σε ενα πολυ χαριτωμενο θεατρικο του, το \"καημενε μου μαρικ\"!)

αλλα εδω υποθετω οτι δεν υπαρχει τετοια διαθεση, οποτε για μενα αυτο φταιει κ οχι η ηλικια.

η μανα μου ειναι 64 κ εχει αλλαξει σε αρκετα σημεια τον εαυτο της τα πολυ τελευταια χρονια. (αφου κομιζα στο σπιτι καινουριες ιδεες απο τη δικη μου ψυχοθεραπεια, αλλα κ απο αλλες αφορμες). και παντα οταν της ελεγα, \"τωρα θα αλλαξεις?\" \"δε σε ενοχλει που εφαγες τοσα χρονια να εφαρμοζεις την χ συμπεριφορα?\", μου απαντουσε χωρις κανενα ιχνος μιζεριας, \"εγω τωρα ζω κ το τωρα θελω να το ζω καλα, δεν με ενδιαφερει το παρελθον. γιατι να μην αλλαξω κ να ζησω καλυτερα το παρον μου, αν μπορω?\"

Ευχαριστω πολύ όλους και ιδιαίτερα εσένα yellowlemonTree.
Ξέρω πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι.Μου λέτε για λάθος φάρμακα, λάθος γιατρούς, λάθος συνταγές, ή ότι εγώ πρέπει να κάτσω δίπλα της να τη στηρίξω να την εμψυχώσω να τη ρωτήσω...ΕΧΩ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΕΧΩ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΣΕ ΟΛΑ...με ψύχή με μυαλό με αγάπη με ενδιαφέρον και ακόμα εδώ είμαι....Δεν βαρυγκομώ Δεν θα σταματήσω να είμαι δίπλα της...Οτι μου ζητάει το κάνω...Την Κυριακή ήθελε να πάμε στο Ψυχιατρικό του Κρατικού στη Νίκαια. Δεν αισθανόνταν καθόλου καλά...Πήγαμε και καθίσαμε 4 ώρες σε ένα περιβάλλον ασφυκτικό για μένα....Είχα να κλάψω τρεία χρόνια και με αυτά που είδα εκεί μέσα έκλαιγα με λυγμούς για 2 ώρες....μη με ρωτατε γιατί.... καταλαβαίνεται...Εχω πάει σε κάθε γιατρό και σε κάθε νοσοκομείο μαζί της...Δεν αντέχω να ακούω άλλο για αρρωστιες από ανθρώπους που κάθονται και περιμένουν εκεί...
Ψυχιατροι....η γνωμη μου είναι οτι ολοι τους μα ολοι τους είναι κομπογιανίτες και τσαρλατάνοι...
δεν υπάρχει κανένας ειδικός ψυχίατρος, ψυχαναλυτής ή ψυχολόγος. Καποιος μου λέει να ενημερωθώ...και βέβαια ενημερώνομαι... Αλλά κάποιοι εδώ είναι σα να με κατηγορούν που είμαι σε πολύ καλη ψυχολογικη διάθεση και πνευματική υγεία. Πρέπει να νιώθω ενοχές για αυτό; Οχι βέβαια... αλλωστε ποτε κανεις δε ξερει...αύριο μπορεί να τα παίξω και εγω....
Το χειρότερο από ολα ειναι οτι της μιλάω...της μιλάω...της μιλάω....αλλά φαίνεται σα να μη καταλαβαίνει...ακόμα και για έναν απλό προβληματισμό της λέω καποια λύση και φαίνεται σα πηγαίνει σε προηγούμενη κουβέντα.
Την αλλαγή στη ζωή της ένα θεός ξέρει τι έχω κάνει για να τη φέρει...δεν ....δεν .... δεν... δυο δουλειές μέσα στο σπίτι και μετα τηλεοραση...Εχει να δει θάλασσα δεκαπεντε χρόνια.....και δεν της λέω να πάει φιλοξενούμενη σε εξοχικο....εγω να τη παω....μαζι της δυο τρεις μέρες ...μία αν δεν αντεχει....
Ενταξει δεν΄θέλω να σας ζαλίζω άλλο με αυτή τη κατάσταση...ετσι θα μείνει το ξέρω...με τις αναλαμπές και τις διακυμάνσεις...ομως είναι πολύ δύσκολο και για κείνην που βασανίζεται αλλα και για ΜΕΝΑ...που βασανίζομαι και δεν ξέρω δεν μπορω να τη βοηθήσω...
Τώρα παίρνει ρεμερον με λεξοτανιλ....Παράγγειλα και από έναν γνωστό να μου φέρει ωμεγα-3....θα προσπαθήσω να τη πείσω για λίγο έξω....θέλω να παίρνει όσο το δυνατόν πιο χαλαρή αγωγή...πιο λίγα φάρμακα...Σας το λέω την έχουν κάνει χειρότερα αυτά....
Τον πατέρα μου τον ξεκαναν πριν πεντε χρόνια στα 60 του με πειράματα που έκαναν πάνω του... Νομίζαμε ότι πέθανε γιατί έτσι θα γινόνταν...μέχρι που μας κάλεσαν από το ανακριτικό γραφείο και πήγαμε χωρίς να ξέρουμε και μας είπαν τα πειράματα που του έκαναν σε αυτόν και σε άλλους 150.ενα νεο φάρμακο για την καρδιακή ανεπάρκεια. κανένας δεν έζησε...και μετα μου λες για τα φάρμακα που σου δίνουν...ούτε ασπιρινη δεν εμπιστεύομαι να πάρω από γιατρό και νοσοκομείο...είναι ολοι τους αδιαφοροι.
δεν κατηγορώ αυτούς για τις αρρωστιες των δικών μου όχι.....τους κατηγορώ όμως για τους θανάτους αυτών....
ευχομαι να πάνε για ολους καλά τα πράγματα και ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε και μου απαντησατε....
απλά οταν παίρνετε καποιο φάρμακο κυρίως για αυτές τις τόσο δύσκολες ασθένειες της ψυχής και του μυαλού σκεφτήτε το δυο και τρεις φορές....είναι ανακούφιση και θάνατος μαζί.

δε μετανιώνω για όλες τις φορές που βάρεσα το κεφάλι μου στον τοίχο,
YELLOWLEMONTREE

ΟΧΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΙΣ...ΕΣΥ ΝΙΚΗΣΕΣ....ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΙΚΗΤΗΣ....ΑΚΟΜΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΓΟΝΑΤΙΖΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗς ΚΑΙ ΝΑ ΤΗ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΚΟΨΕΙ ΤΑ ΧΑΝΑΧ....ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΑ...ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΑΛΛΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΑ.
ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΓΙΑΤΙ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΠΑΛΑΙΨΕΙΣ...ΘΑ ΣΟΥ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΝΙΚΗ....ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Καλημέρα σου Βάλια. Εγώ το μόνο που έχω να σου πω είναι ότι σου βγάζω απλά το καπέλο για όλο αυτό το \'φορτίο\' που έχεις πάρει πάνω σου. Διακρίνω έναν άνθρωπο που μιλάει με πολύ αγάπη για τη μητέρα του, και μόνο από υποχρέωση δε θα έκανες όλα αυτά που κάνεις. Αν ήταν έτσι το σκηνικό, σαφώς και θα είχες \'ξεμπερδέψει\' με άλλους τρόπους προφανώς. Μπορώ να σου πω πως με έκανες να σκεφτώ τη δική μου ανύπαρκτη σχέση με τη δική μου μητέρα. Σήμερα, μου έχει απαγορευτεί... δια ροπάλου να έρχομαι σε οποιαδήποτε επαφή μαζί της. Έχει την ίδια ηλικία με τη δική σου και δυστυχώς για μένα και για κείνη, κατά τη διάρκεια της τελευταίας μου περιπέτειας με την κατάθλιψη, έβγαλε αρκετά βίαιη συμπεριφορά απέναντί μου - καθώς και ανεπίτρεπτη - με αποτέλεσμα, και μέσα από άπειρες εξονυχιστικές συζητήσεις με τον ψυχαναλυτή μου, να καταλήξουμε στο ότι μάλλον υποφέρει από πολύ σοβαρότερο πρόβλημα από όσο δημιουργεί ένας απλά κάκιστος χαρακτήρας.
Ξέρεις, δεν ήταν καθόλου εύκολο να παραδεχτώ πως από μικρό παιδί είχα να κάνω με μια \'ξένη\' που μόνος σκοπός της ήταν να βγάζει επάνω μου όλη τη δική της ανεπάρκεια και γενικότερα όλα τα δικά της \'μείον\'. Και η ίδια αυτή ξένη γυναίκα, μισούσε δυστυχώς και τον πατέρα μου με τον οποίο είμαστε σχεδόν καρμπόν όσον αφορά την προσωπικότητά μας. Δε ξέρω, αλλά με το που σε διάβασα ένιωσα την ανάγκη να στα πω αυτά. Ίσως για να με δικαιολογίσεις εσύ ή ο καθένας για το ότι δε πρόκειται να την ξαναδώ ποτέ ξανά ως \'μητέρα\' και κυρίως, δε θέλω να έχω καμιά επαφή όταν ενδεχομένως αρχίσει για αυτήν η αντίστροφη μέτρηση.
Τη \'θανατίλα\' των νοσοκομείων την έφαγα γερά και όταν χρειάστηκε να μείνω μέσα για δικό μου πολύ σοβαρό πρόβλημα, και όταν χρειάστηκε να μείνω στο πλάϊ ενός πατέρα - φυτού, που με κόπο προσπαθούσα να του αλλάζω τα κατουρημένα του σεντόνια. Η δική μου μητέρα δεν ήταν ποτέ εκεί. Εσύ όμως είσαι για τη δική σου γιατί εμφανώς εισέπραξες την αγάπη της που σου άξιζε.Της δίνεις αυτό που κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη ειδικά σε τέτοιες στιγμές. Κι εγώ δεν εκδικούμαι τη δική μου, όχι. Αυτά είναι συναισθήματα κατώτερα - άλλο αν κατακλύζεται η εποχή μας από δαύτα - απλά εγώ μέσα από έναν πολύ δύσκολο εσωτερικό αγώνα με έναν θεραπευτή που έπαιξε κυρίως υποστηρικτικό ρόλο, έχω πια επανατοποθετηθεί απέναντί μου και επομένως απέναντί της και ομολογώ ότι δε θα μπορούσε να συμβεί το ένα δίχως το άλλο. Επομένως, ναι δεν υπάρχει κανένας λόγος να έρχομαι σε επαφή με έναν ξένο και μάλιστα έναν ξένο που μέσα απ\' τον γονεϊκό του μανδύα, μόνο την καταστροφή μου ήξερε να προκαλεί. Μπορεί να σου φανεί αστείο αυτό που θα πω, αλλά έστω και λίγο την ευχαριστώ και για τον αλκοολισμό που μου κονόμησε, και για την κατάθλιψη.
Ίσως τελικά να χρειάζεται κάποια πράματα να γίνονται όπως γίνονται για να εξελιχτούμε μέσα απ\' το δικό μας ταξίδι αυτοανακάλυψης. Και μετά τον εκκωφαντικό θυμό που σου φέρνουν οι συνειδητοποιήσεις, ναι έρχεται η ηρεμία και η απελευθέρωση αν θες.
Πίστεψέ με, χρωστάω πολλά σε αυτό το τελευταίο καταθλιπτικό μου επεισόδιο. Και ναι, πιστεύω ακράδαντα πια πως αν είχα πάρει φάρμακα - ήταν βλέπεις το πιο επίπονο που πέρασα - δε θα είχα βγει απ\' αυτό και θα είχε αλλοτριωθεί και η σκέψη μου παρέα με το έτσι κι αλλιώς ταλαιπωρημένο μου συναίσθημα. Ίσως αυτό είναι το σημείο που \'έχασε\' η μητέρα σου και μετά μπήκε σε αυτό τον ατελείωτο κύκλο. Κι όταν σου είπα πως θεωρώ την ηλικία της αποτρεπτική για αλλαγές, το εννοούσα με την έννοια της εξάντλησης που έχει πια λόγω της πολύχρονης ταλαιπώριας της.
Η δική μου εμπειρία από ανθρώπους που παίρνουν για χρόνια αντικαταθλιπτικά - και όχι μόνο δυστυχώς, μιας και οι περισσότεροι γιατροί γράφουν και άλλα που δε χρειάζονται καν ή δεν ενδείκνυνται αρκεί να γίνουν λίγο πιο βαριές οι τσεπούλες τους - είναι πως κάποια στιγμή \'βολεύονται\' με την πρόσκαιρη ανακούφιση, συνηθίζουν και πολύ δύσκολα τους γίνεται το \'κλικ\' για να αντιδράσουν. Και το \'κλικ\' χρειάζεται να χτυπήσει στο συναίσθημα. Μόνο που το συναίσθημα είναι πια ισοπεδωμένο.
Σου εύχομαι ειλικρινά να καταφέρει μια μέρα να δει τη ζωή (της) με άλλα μάτια. Γιατί αυτό χρειάζεται να γίνει και φυσικά δεν εξαρτάται πια από σένα, μη νιώθεις ενοχές. Όσο για αυτό που λες, ότι αισθάνεσαι σα να σε κατηγορούν κάποιοι για τη δική σου πνευματική συγκρότηση και αντοχή ψυχής, έ μη περιμένεις και το \'εύγε\'. Μα μόνο έτσι μπορείς να στηρίξεις έναν άνθρωπο που υποφέρει περισσότερο από σένα. Όχι Βάλια, ο γενικός κανόνας που θέλει να είναι κάποιος πιο δυνατός - ψυχή τε σώματι τε πνεύματι - για να στηρίζει τους πιο αδύναμους, δεν ανατρέπεται ό,τι κι αν ακούς να \'κυκλοφορεί\'.
Τελικά μου έβγαλες την ανάγκη να πω πολλά πράματα. Ίσως επειδή εγώ δύσκολα θα βάλω κάποια μέρα νερό στο κρασί μου όσον αφορά τη δική μου μητέρα. Κι αν συμβεί αυτό, θά \'ναι περισσότερο γιατί έτσι κι αλλιώς έχω την τάση να βοηθάω τους πιο αδύναμους κι όχι επειδή θα νερώσω το κρασί μου μαζί της. Βλέπεις έχω... καριέρα αλκοολικού και μεις δε τα πηγαίναμε καλά με το... νερό... ;)... αφήνω μια μικρή χαραμάδα πάντως χωρίς να σκέφτομαι ότι υπάρχει.
Και πάλι νά \'σαι καλά, όσο πιο δυνατή γίνεται, μπράβο σου για τον δύσκολο αγώνα σου και μακάρι να γίνει το μικρό σας θαύμα!...

:)

Χαίρομαι που μου μίλησες τόσο ανοικτά για σένα και σε ευχαριστώ. την ψυχική μου υγεία στους γονείς μου τη χρωστώ. πάντοτε ήταν δίπλα μου και εγω πάντα ήξερα πως είναι κοντά μου ότι και αν αποφασίσω. δεν κάνω τίποτα παραπάνω απο το να ανταποδίδω αυτή την αγάπη και όταν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω. και εκείνη είχε ένα ψιλοθεματάκι με τη δικη της μητέρα και τελικά σε συνδυασμό με αυτά που μου λές εσύ και που έχω ακούσει και από άλλους μάλλον τελικά παίζει σα παράγοντας στη κατάθλιψη και στις εξαρτήσεις η σχέση μας με τους γονείς.
είναι τελικά πολύ βασικό ένας άνθρωπος να εισπράττει καθαρή αγάπη από τους γύρω. οι γονείς όταν αγαπάνε το κάνουν όχι από συμφέρον αλλά γιατί έτσι βγαίνει. το ίδιο και τα παιδιά, το ίδιο και οι πολύ κοντινοί συγγενείς όπως αδέλφια ή ξαδέλφια που έχουν μεγαλώσει μαζί σαν αδέλφια. είναι πολύ σημαντικό να το νιώθουμε αυτό. στηρίζει όπως και να το κανουμε.
βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που αγαπάνε αλλά δεν το δείχνουν.
αυτό που λες για τη μητέρα σου εμένα μου φαίνεται αδιανόητο. τα ανήψια μου επείδη δεν έχω παιδιά τα αγαπάω σα τρελλή. και αυτά εμένα. και επειδή λόγω καποιων προβλημάτω της αδελφης μου για τεσσερα χρόνια ήμουν συνέχεια εκεί καθε μέρα να τα περιποιούμαι και να τα κοιμίζω εχω βάλει και εγω το λιθαράκι μου στην ανάπτυξή τους. και αυτά με θεωρούν δεύτερη μητέρα. και ξέρω με όσα προβλήματα και αν υπάρχουν οτι η οικογένεια μου το κυριότερο που βασίζεται είναι η αγάπη...και αυτό μας έχει κάνει να ξεπεράσουμε όλα τα προβλήματα που είναι δυστυχώς πολλά.
αλλά παρόλα αυτά αν δεν υπήρχε το πρόβλημα αυτό της μητέρας μου και οι τόσο πια συχνές της κρίσεις νομίζω ότι δεν θα παραπονιόμουν για τίποτα.
δεν περιμένω θαύματα...απλά αγωνιώ και προσπαθώ όσο της έχει μείνει να ζήσει ακόμα να είναι όσο το δυνατόν πιο ποιοτική η ζωή της και ευχάριστη. μακάρι.
μακάρι και για σένα...ευχες θα εχεις ακούσει σίγουρα πολλές...είναι δύσκολο...δεν ξέρω αν έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε γύρω σου αλλά αν πιστεύεις ότι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που σε αγαπά μην τον κρατήσεις μακρυά σου.όσο πιο πολύ βρίσκεσαι κοντά του θα παίρνεις δύναμη...και αυτό σου χρειάζεται...ξέρω ότι στη κατάστασή σας θέλετε να μένετε μόνοι. και η μητέρα μου φχαριστιέται όταν φεύγω. μένει μόνη της, κλαίει πιο άνετα...αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να γίνεται συχνά αυτό.
ειλικρινα πιστεύω ότι παίρνεις δύναμη ακόμα και από αυτόν που ενδιαφέρεται λίγο για σένα...ελπίζω να μη κάνεις το λάθος να διώξεις και εσύ τέτοια άτομα απο τη ζωή σου.είναι σημαντικοί καιθα σε βοηθήσουν.
δεν εχω και εγω να πω τιποτα αλλο.