Printable View
Δεν θέλουν να βγουν απο το Μάτριξ τους ε?Να ανοίξουν τα μάτια και να δουν κάτι άλλο...κάτι αλλιώτικο.Quote:
Originally posted by vasos
Εισαι ρομαντικος... λενε .. εισαι φαντασιοπληκτος... οταν δεν εχουν αλλο σε λενε ανωριμο... Και οταν τους ρωτησεις .. οταν πεις πες μου ενα πραγμα απο την ζωη μου που μπορει να με κανει να μοιαζω ανωριμος... και δεν βρισκουν τοτε θυμωνουν... πληγωνουν... δεν μπορουν να δεχτουν οτι υπαρχει και αλλος δρομος εκτος απο τον δικο τους...
Και τι να κανω... τι αλλο να κανω; Πρεπει να τα ξαναπαιξω για να μπορεσω να επουλωσω τις πληγες... ειναι τοσο βιαιες οι γυναικες οταν πληγωθουν... οταν καταλαβουν οτι δεν θα σκυψεις να σου φορεσουν τον χαλκα... χτυπανε παντα στα πιο ευαισθητα σημεια... φευγουν και σε αφηνουν να αμφισβητεις τα παντα που εισαι... Πρεπει να τα δω .. να μην ξαναπαθω τα ιδια...
Είναι ο τρόπος που έχεις βρει για να προσπαθήσεις να ελέγξεις την κατάσταση. Για να προσπαθήσεις να διασφαλίσεις στον εαυτό σου οτι δεν θα σε πληγώσουν ξανά, έτσι?
Πάντως, μοιάζουν οι γυναίκες να έχουν φοβερή δύναμη πάνω σου. Προσπαθούν να σου στερήσουν την ελευθερία σου...κι όταν αντιστέκεσαι φεύγουν αφήνοντάς σε να μην ξέρεις καλά καλά ποιός είσαι.
Δεν εχει δυναμη επανω σου ο αλλος που εγινε ενα μαζι σου; Δεν ειναι πια κομματι σου; Δεν ειμαστε ολοι γεματοι με κομματια αλλων; Ναι εχουνοι γυναικες τεραστια δυναμη πανω μου... ισως επειδη ειμαι ευαισθητος.. ισως επειδη καλιεργησα το θυληκο μου μυαλο... μονο ετσι μπορουσα να ειμαι δημιουργικος... και δεν με αφηνουν ... επικοινωνουν... περιμενουν... να δουν αν αλλαξα... πανε και εγκλωβιζονται σε γαμους και σε κοινωνικα προτυπα.. και μετα με θυμουννται.. περιμενουν να εγκλωβιστηκα και εγω... νομιζω οτι αν το κανω θα ησυχασουν .. θα που και αυτος τελικα...
Και καθε φορα διαλυομαι... δεν μπορουν να καταλαβουν οτι καθε φορα που επικοινωνουν ποναω... για εκεινες.. και για οσα χαθηκαν.. και για μενα... που παραμενω να πιστευω... που δεν ξερω πια ... καποτε ελεγα στο ονειρο...
Ναι, έχει. Αλλά σε σένα μοιάζει αυτή η δύναμη να σε πετάει κάτω κάθε φορά. Να σε κλονίζει, συγκλονίζει ολόκληρο και να σε αφήνει να ψάχνεσαι ποιά κομμάτια είναι δικά σου, ποιά των άλλων. Ποιά έχεις ενσωματώσει, ποιά όχι.
Καραδοκούν ε? Καραδοκούν να δουν τι θα κάνεις. Αν θα αφήσεις τον κόσμο σου και θα συμβιβαστείς με τον δικό τους. Μόνο έτσι θα ησυχάσουν, λες. Και όντως μοιάζει να τις αναστατώνεις έντονα.
Ναι... συγχαρητηρια μου.... τις αναστατωνω αλλα δεν καταφερνω να τις κρατησω... παντα το ποταμι της κοινωνιας τις παιρνει μακρια.. Εχουν δικαιο... ψαχνουν την ασφαλεια... και η ασφαλεια συμφωνα με την κοινωνια ειναι οι θεσμοι.. οσο απρχαιωμενοι και οσο αιμοβωροι και εαν ειναι... οι θεσμοι... θρησκεια, πατριδα, οικογενεια... και παει λεγοντας το μοιρολοι..
Ναι. Κι αυτό σε πονάει. Θα θελες κι εσύ να τις αλλάξεις, έτσι δεν είναι? Να τους δείξεις τι ωραία που είναι μέσα στο δικό σου κόσμο...και πόσο λάθος είναι οι επιταγές της κοινωνίας. Ίσως η σχέση σας να είναι αμφίδρομη τελικά. Δεν σε καταλαβαίνουν, δεν σε δέχονται...κι ίσως κι εσύ να μην τις καταλαβαίνεις και να μην τις δέχεσαι. Μπορεί να κάνω και λάθος όμως.
Το θεμα ειναι οτι δεν θελω να ειμαι ασυγκινητος... θελω να με αγγιζουν βαθια και να τις αγγιζω... να βιωνουμαι οση ευδαιμονια υπαρχει στην στιγμη... και για να ισορροιπισουν μετα πρεπει να με πληγωσουν καταβαθα.. και τις αφηνω ... αν ειναι να ισορροπησουν τις αφηνω...
Ειναι αλλαγη ;αν σου πει καποιος ειμαι ετσι οπως ειμαι... και εσυ τον δεχτεις... τοτε το δεχτηκες... Εκτος και εαν στο μυαλο σου εχεις αλλα... Δεν θελω να τις αλλαξω... θελω να δουν πιο μακρια ... Πιστευω οτι μπορουν..
Πρεπει να φυγω. Ευχαριστω που μου κρατησες παρεα.
Κι εγώ σε ευχαριστώ που κράτησες σε μένα παρέα και που μιλήσαμε για τόσο προσωπικά σου θέματα.
Να \'σαι καλά.
με την ανάγνωση αυτης της όμορφης συζήτησης τα λόγια του ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΟΡΤΣΙΑ,
παίζουν στο νού μου:
Κάποιοι, απομακρυνόμενοι από όλους, πάνε κερδίζοντας την έρημο
Αυτοί που δώσαν τα φτερά τους είναι θλιμμένοι,
με το να μην τα βλέπουν να πετούν
Ναι, υποφέρω πάντα, αλλά μονάχα κάποιες στιγμές, γιατί
μονάχα κάποιες στιγμές σκέφτομαι πως υποφέρω πάντα
καλό απόγευμα!
βασο,
δεν διαβασα ολα τα μνμ, μονο το πρωτο.
αν σου αρεσει η γνωση κ εισαι ιντελεκτουελ, γιατι ειναι αυτο απαραιτητα κακο?
γιατι δεν ψαχνεις να βρεις ατομα που εκπεμπουν σε παρομοιο μηκος κυματος με εσενα?
κ μη μου πεις οτι δεν υπαρχουν!! υπαρχουν απειρα! αρκει να ψαχνεις στα σωστα μερη!
κ οχι, δεν ειναι ολοι μικροαστοι!
γιατι δεν ανοιγεις ενα αθηνοραμα να δεις τι παιζει στην πολη σε πιο κοινωνικο επιπεδο?
πχ ο δοξιαδης οργανωνει λεσχες αναγνωσης με θεμα μυθιστορηματα που εχουν σχεση με τα μαθηματικα.
για πολυ γκουρμε φωτογραφια, εντελως καλλιτεχνικη, κ για πολυ καλλιτεχνικο σινεμα, υπαρχει ο πλατων ριβελλης κ ο φωτοκυκλος κ οι συναντησεις της πεμπτης στο μπενακη.
κ αλλα πολλα τετοια.
κ εδω σε αυτο το φορουμ, υπαρχουν πολλα πολυ σοφιστικε κ ψαγμενα ατομα.
μερικες ιδεες για αρχη! :)
«Να οργανώσουμε έτσι τη ζωή μας ώστε για τους άλλους να είναι ένα μυστήριο, ώστε όποιος μας γνωρίζει καλύτερα απλώς να μας αγνοεί πιο κοντά απ΄ ο,τι οι άλλοι.
Έτσι έπλασα τη ζωή μου, σχεδόν χωρίς να το καλοσκεφτώ, αλλά έβαλα τόση ενστικτώδη τέχνη σ\' αυτό ώστε έγινα για μένα τον ίδιο μια δική μου προσωπικότητα καθόλου απλή και ξεκάθαρη.»
«… Κι έτσι, ξένοι απέναντι στην επισημότητα όλων των κόσμων, αδιάφοροι στο θείο και περιφρονώντας το ανθρώπινο, παραδοθήκαμε επιπόλαια στην αίσθηση χωρίς σκοπό, που καλλιεργείται στα πλαίσια ενός εκλεπτυσμένου επικουρισμού, καθώς αρμόζει στα εγκεφαλικά μας νεύρα.»
Εγω επιμενω να πιστευω οτι υπαρχουν οι ανθρωποι. Ισως σταθηκα σε αυτον τον τομεα τυχερη. Ακομη κι αν αγαπημενη συντροφια παραμενουν τα βιβλια και η μουσικη, μου υπενθυμιζω οτι πισω κι απο αυτα κρυβονται ανθρωποι. Και βεβαιως η πλειοψηφια με απογοητευει, αλλα υπαρχουν και φωτεινες εξαιρεσεις (ή μαλλον σκοτεινες :P), με τις οποιες μπορεις να μοιραστεις, ακομα κι εξωλεκτικα, να νιωσεις οτι συμμετεχεται σε κατι κοινο, που αφορα και τους δυο, υπερβαινοντας και τους δυο.
Κι εμενα με απογοητευε το γεγονος οτι δυσκολα θα εβρισκα ενδιαφερον σε μια παρεα, κι εγω τυχαινει να διαβαζα, οταν οι συνομηλικοι μου παρακολουθουσαν σειρες και τηλεπαιχνιδια και μιλουσαν γι αυτα. Μου φαινοντουσαν ακαταληπτα.
Στην πορεια γνωρισα και διαφορετικους ανθρωπους. Επισης εμαθα να εκτιμω τους καλοπροαιρετους ανθρωπους γι αυτο που ειναι, ακομη κι αν μου φαινονται ευκολοι, βολικοι, απλοικοι. Ακομη και η αγαπη, 2-3 κοινοτοπες κουβεντες και η αισθηση οτι στο μετρο που μπορει καποιος σε νοιαζεται, μπορουν να σταθουν παρηγορητικα μερικες φορες.
Οσον αφορα αυτους που εχουν την ταση να κρινουν, ειναι γνωστο οτι ειναι πολυ πιο ευκολο να κρινεις, απο το να προσπαθεις να καταλαβεις.
Αλλα ναι, ειμαστε κοινωνικα οντα και το να νιωθει καποιος τοσο διαφορετικος ενεχει το κινδυνο της απομονωσης και επισης τη πιθανοτητα να γινει ο ιδιος μισανθρωπος καποια στιγμη, πραγμα που καθολου δε θα διευκολυνε τη ζωη και συντομα τα αστερια μπορει να μεταπιπταν στην κατασταση φωτακιων στον ουρανο. Τζιφος