Τί μπορεί να μου συμβαίνει;

Quote:

---

Originally posted by girl_confused

Η ευγένεια εκφράζεται από μέρους σου, εγώ ευχαριστώ γιατί έτσι νιώθω, δεν ξέρεις πόσο με ανακουφίζουν τα όσα λες!

---

γιες! γιες! γιες!

να εισαι καλα και συ καλη μου!

ο πονος σου με εκφραζει πολυ

συνηθως και γω φορτωνομαι με αποτελεσμα να νιωθω οτι ειμαι αχρηστη και ανικανη και ολα τα κοσμητικα επιθετα. ξερω ειναι κρμα

αλλα ειναι υποθεση ζωης να βροισκουμε τον εαυτο μας και να τον εκτιμησουμε βγαζοντας τα δικα μας θελω στη φορα και οχι ολων των αλλων πρωτα.Οι αλλοι ας κανουν αυτο που νομιζουν καλυτερα!


οχι ομως να μας επιβαλλουν να κανουμε αυτο που εκεινοι νομιζουν σωστο για εμας

ωστοσο για μενα εχει τοσο εσωτερικοποιηθει αυτη η επιβολη που κανεις δεν ξερει τι ειναι τι

και γιατι βιωνω με τοσο αγχος την κατα τα αλλα πολυ καλη ζωη μου

σε ευχαριστω

Έχεις πολύ δίκαιο σε όλα όσα είπες ειλικρινά!

Θέλω πάρα πολύ να προσπαθήσω να τα ξεπεράσω αυτά, γιατί ξέρεις με χαλάνε πολύ άσχημα ψυχολογικά! Δυστυχώς ναι εσωτερικοποιώ τα πάντα, χωρίς υπερβολή.

Στεναχωριέται ο φίλος μου, στεναχωριέμαι και γω (περισσότερο από εκείνον)...

Θυμώνει ο μπαμπάς; Του θανατά εγώ..

Αγχώνεται η μαμά; Πάλι του θανατά εγώ...

Έχει πρόβλημα ο αδερφός μου; πάλι στεναχώρια εγώ...

Με αποτέλεσμα διασπώ την προσοχή μου σε χίλια δυο άλλα ζητήματα πέρα από τη δουλειά μου, η οποία είναι και βαριά, του΄λάχιστον πνευματικά...

Κουράζομαι ψυχολογικά από τους άλλους για άγχη λκαι φοβίες τους και τις κάνω δικές μου (δεν ξέρω πώς αλλά έτσι γίνεται δυστυχώς!)

Και όταν έρχεται η ώρα να κάτσω στη δουλειά όλα μαυρίζουν.... Απαιτεί τόση συγκέντρωση που (πια) εγώ δεν διαθέτω, όλο χαζεύω και καταλήγω να μην ξέρω τί μου φταίει. Η αλήθεια είναι ότι τα γραφεία που πήγα δεν ήταν αυτό που ήθελα, το ξέρω γιατί όλα με έφθειραν ψυχολογικά πολύ άσχημα και τώρα πάλι τα ίδια και βέβαια πάλι τα ίδια από τους γύρω μου και γω στη μέση να νιώθω ότι αν το σχοινί σφίξει και άλλο θα σκάσω, θα πνιγώ, για να χρησιμοποιήσω τη δική σου έκφραση!

τι να πω! ειλικρινα τα βιωνω παρα πολυ τα οσα λες

δεν ξερω πως βρεθηκαμε στη θεση να γινουμε οι γονεις που ο καθενας ζηταει

πεφτοντας στη λουμπα να λυπομαστε τον καθε πικραμενο συγγενη και φιλο μας


χωρις καν πλεον να μας το ζητα

και να νιωθουμε ενοχες στο να στρωσουμε λιγακι τη δικη μας πορεια

και επιπλεον αχρηστες γιατι δεν ειμαστε τελειες

στα ματια τα δικα μας.

ωραια! μια χαρα!

Και γω δεν μπορώ να το εξηγήσω, ίσως έχει να κάνει πολύ με την ανατροφή. έχω γνωρίσει πολύ κόσμο στη ζωή μου και έχω δει παιδιά πολύ εγωκεντρικά και παιδιά πολύ δοτικά. Άλλα ευγενικά και άλλα αγενη ή και με θράσος. Πιστεύω ότι οι γονείς παίζουν ρόλο σε αυτό.

Βέβαια, δεν βγάζω την ουρά μου απέξω, ούτε υπονοώ ότι είμαι ένα ον που πάει εκεί που το οδηγούν (θα μπορούσα να είμαι ΄πιο ανίσθητη ίσως ή πιο επικεντρωμένη στους δικούς μου στόχους, δεν ξέρω) απλά νομίζω ότι κάποιο μερίδιο΄φέρουν και εκείνοι. Δεν το λεώ σαν κατηγορία, κανείς δεν έμαθε να είναι γονιός, ίσα ίσα έκαναν ΄ο,τι μπορούσαν και (μιλώντας πρωσοπικά) μου πρόσφεραν τα πάντα, αλλά δεν μπορώ να μην νιώθω μπερδεμένη και αδύναμη (τώρα) να κάνω αυτά που θέλω...

ΘΑ μου πεις, οι αιτίες δεν είναι το ζητούμενο, και όσο ψάχνεις θα βρίσκεις! Η μαγική ερώτηση (και η πολυπόθητη απάντηση!) είναι και τώρα τί κάνεις; Εδώ μας θέλω....

Ίσως απλά διοχετεύεις το ότι αισθάνεσαι την ανάγκηγ αυτή σε κάτι δημιουργικό αντί να την πνίγεις!

Resaercher ίσως το θέμα είναι δεν είναι ότι δεν είμαστε ο εαυτός μας αλλά ότι μπορεί να μπορούμε να τον βρίσκουμε μέσα από τους άλλους. Και πάλι θα μου πεις εξιδανικευτικές βλακείες για να ανακουφίζεσαι! Δεν ξέρω όμως τί άλλο να πω.

Ίσως η λύση είναι να νιώθεις τα προβλήματα, τα άγχη των άλλων αλλά να μην αφήνεις τον εαυτό σου, να του απαγορεύεις να κρατάει αυτό τον μεγενθυντικό φακό όταν τα βλέπει και τα αισθάνεται δικά του.

Επιφυλάσσομαι και για συνέχεια της συζήτησης λίγο αργότερα! Το καθήκον με καλεί! :)

Ευχαριστώ για τα μηνύματά σας και το χρόνο σας!

researcher με κατανόησες απόλυτα! Και γω το ίδιο! να σαι καλά!

σου κλεινω το ματι :)

και συ να εισαι καλα!

θα τα λεμε

Quote:

---

Originally posted by girl_confused
Δυστυχώς ναι εσωτερικοποιώ τα πάντα, χωρίς υπερβολή.

Στεναχωριέται ο φίλος μου, στεναχωριέμαι και γω (περισσότερο από εκείνον)...

Θυμώνει ο μπαμπάς; Του θανατά εγώ..

Αγχώνεται η μαμά; Πάλι του θανατά εγώ...

Έχει πρόβλημα ο αδερφός μου; πάλι στεναχώρια εγώ...

Με αποτέλεσμα διασπώ την προσοχή μου σε χίλια δυο άλλα ζητήματα πέρα από τη δουλειά μου, η οποία είναι και βαριά, του΄λάχιστον πνευματικά...

Κουράζομαι ψυχολογικά από τους άλλους για άγχη λκαι φοβίες τους και τις κάνω δικές μου (δεν ξέρω πώς αλλά έτσι γίνεται δυστυχώς!)

Και όταν έρχεται η ώρα να κάτσω στη δουλειά όλα μαυρίζουν.... Απαιτεί τόση συγκέντρωση που (πια) εγώ δεν διαθέτω, όλο χαζεύω και καταλήγω να μην ξέρω τί μου φταίει!

---

Είδα τον εαυτό μου, μέσα από αυτά που γράφεις. Δεν θα μπορούσα να περιγράψω καλυτερα αυτό που ζω και εγώ.

Και γω είδα εμένα μέσα από τελευταίο σου μήνυμα στο δικό σου τόπικ. Προσπαθώ να ξανακουρδιστώ, να ξαναμπώ σε μια ισορροπία, την οποία έχω χάσει εδώ και πολύ καιρό!

Πιστεύεις ότι μία αλλαγή εργασίας θα μας ικανοποιύσε;

Γιατί για να είμαι ειλικρινής σκέφτομαι πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να φύγω και να δοκιμάσω κάτι άλλο, εκτός απόπ τη δικηγορεία.

Ίσως με γεμίσει, γιατί τώρα (επαγγελματικά πάντα μιλώντας) αισθάνομαι άδεια...

θα συμφωνήσω με αυτό που σου έγραψαν και πιο πάνω. Η φάση που βρίσκεσαι δηλ η μετάβαση από το πανεπιστήμιο στον πραγματικό κόσμο είναι από μόνης της ένα σοκ. Και έτσι λειτουργεί στους περισσότερους.

Θα σου έλεγα να χαμηλώσεις για λίγο ταχύτητες, θεωρώ πως είναι λίγο νωρίς για να είσαι βέβαιη πως ήρθε η ώρα να εγκαταλείψεις τη δικηγορία. Δεν ξέρω όμως πόσο δυσβάσταχτο είναι για σένα το γραφείο. πχ εγώ όσο περίεργο και αν ακουστεί τις περισσότερες φορές ξυπνάω χαρούμενη για να πάω στο γραφείο, μετά πέφτω.

είσαι πολύ μικρή για να αισθάνεσαι ότι όλη επαγγελματική σου ζωή θα κριθεί μέσα σε έξι μήνες. Θα σου έλεγα να αποστασιοποιηθείς, να προσπαθήσεις να \"καταλάβεις\" το χώρο που κινείσαι να μην αγχώνεσαι να τον κυριαρχήσεις αλλά να τον εξερευνήσεις, σαν να μην διεκδικείς σε πρώτη φάση καμία διάκριση, σαν να πρόκειται να μην μείνεις εκεί για πάντα.

Έχεις πολύ δίκαιο, αυτό προσπαθώ πολύ καιρό τώρα να κάνω, αλλά αντί να επικεντρωθώ σε αυτό, σκέφτομαι το πώς θα το κάνω αυτό και εκεί είναι που χάνω το παιχνίδι τελείως!

Είμαι μικρή ναι, αλλά αυτό το συναίσθημα ακριβώς νιώθω και γω!

Χαρούμενη ξυπνάω, όταν φτάνω αρχίζω και πέφτω

Όσο για το θέμα της καταξίωσης κλπ δεν είναι κάτι για το οποίο προσπαθώ, όχι συνειδητά τουλάχιστον, έτσι σκέφτομαι, δεν το θέλω όμως. Και ξαναλέω, έτσι μου έμαθαν να σκέφτομαι και είναι κάτι από το οποίο θα πρέπει να ξεφύγω! Και γρήγορα!

αν περιορίσεις το εσωτερικό άγχος της επαγγελματικής επιτυχίας θα σου είναι πιο εύκολο. και εγώ έχω μεγαλώσει όπως ακριβώς και εσύ. κοντεύω τα 40 και η μαμά μου στο τηλ με ρωτάει αν διαβάζω και πότε θα αξιωθώ να τελειώσω το ρημαδοδιδακτορικό.

Πάρε μια ανάσα, πραγματικά δεν κρίνονται όλα τώρα, εγώ είμαι τουλάχιστον 10 χρόνια μεγαλύτερή σου και ακόμη παλεύω για την καταξίωση που αναφέρεις.

Στην ίδια πίεση αναφέρομαι και γω! Καταλαβαίνω τί λες!

Απλά νιώθω ότι στη δεδομένη φάση δεν μου είναι εύκολο να το διαχειριστώ. Είναι πολλά στο κεφάλι μου τα οποία πρέπει επειγόντως να βγουν ή πιο σωστά να τα διώξω. Όσα μου λέτε είναι ΄σωστά, το ξέρω, πρέπει μόνο να βρω πως από το να μιλάω γι αυτά να περάσω στο να τα κάνω κιόλας.

μήπως να πείσεις τον εαυτό σου, να του δώσεις ένα περιθώριο \"τεμπελιάς\" μέχρι τον Νοέμβριο ας πούμε. θα πεις 3 μήνες χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς διεκδικήσεις.

Σαν μια κανονική κοπέλα που πάει στη δουλειά για το μεροκάματο και περιμένει να τελειώσει το ωράριο της για να ζήσει.

γιατί πολλές φορές έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι που δεν \"φορτώνουν\" τη δουλειά τους με τοσα υπαρξιακά και την αντιμετωπίζουν πιο πεζά και αδιάφορα τελικά μπορεί να είναι και πιο αποτελεσματικοί και επιτυχημένοι από μας πιστεύουμε και θέλουμε να δώσουμε πολλά.

Ναι, αυτό θα ήταν μία ιδέα, και μάλιστα πολύ καλή, αν δεν είχα αναλάβει πολλές υποχρεώσεις μέχρι τότε. Δυστυχώς, το αφεντικό μου ξέρει καλά πόσο μου αρέσουν τα νομικά και με φορτώνει ασταμάτητα! Αυγουστος και εγώ δουλεύω σα σκυλι και εκείνος λιάζεται στη Μύκονο. ΕΠικοινωνώ με πελάτες, τρέχω, γράφω και βρίσκω ό,τι μου ζήτησε για να έρθει αυτός Σεπτέμβρη να τα βρει έτοιμα...

Την αναρρωτική ττη σκέφτομαι σοβαρά γι ατην άλλη βδομάδα και την παραίτηση επίσης!

Και από Νοέμβρη βλέπουμε... Δεν έχεις καθόλου άδικο! Ευχαριστώ!

καλημέρα girl_confused

διάβασα το θέμα σου.

εγω είμαι στα σαράντα και νομίζω οτι κάτι....μου θυμίζουν όλα αυτά,

ναι ευτυχώς , αισθάνομαι υπέροχα τωρα που είναι ανάμνηση,

θα ταν δυσάρεστο να μην είχα ξυπνήσει ακόμα!

για να βρίσκεσαι σαυτό το φόρουμ, κάτι έχει ξυπνήσει και σε σένα και το ψάχνεις.

μη βιάζεσαι να απαλλαγείς απο όλα αμέσως,

νομίζω ότι την παραίτηση δεν πρέπει να τη δώσεις ,ή τουλάχιστον να μη βιαστείς!

είναι χρονοβόρα διαδικασία η αλλαγή, και αφου κι άλλη φορά έχεις δώσει παραίτηση και δεν

σε ανακούφησε .

κάτσε σκέψου λίγο ,πάρε τον χρόνο σου , κάνε οικονομία δυνάμεων,

τα έχεις καταφέρει μια χαρά για όλους (εννοώ οικογένεια , φιλους,και για μένα που σε διάβασα κλπ)


τώρα θα οργανώσεις τα πράγματα να ευχαριστήσεις και τον Εαυτό σου,

και επειδή αυτός ,Ο εαυτός σου , θέλει πολύ φροντίδα,

μη το κάνεις βιαστικά,

και είναι τόσο απλό και σύνθετο συνάμα!

εγώ ακολούθησα ένα δρόμο σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία μου,

το ίδιο πιστέυω κ εσύ,

το να αγαπάμε τον εαυτό μας είναι ιερό,

το να μην τον φορτώνουμε με ενοχές είναι υποχρεωσή μας

το να τον φροντίζουμε είναι σεβασμός!

θα κλείσω λεγοντάς σου και υπενθυμίζοντας σε μένα ότι η ευτυχία είναι μέσα μας , κι αν δεν κοιτάξουμε

προς τα μέσα μας ,τόσο και θα απομακρυνόμαστε.

κοντά στην ευτυχία λοιπόν!