Οι "ξυλιές" ως τρόπος διαπαιδαγώγησης

Quote:

---

Originally posted by dreamer

Quote:

---

Originally posted by dora-agxos
dreamer δεν μου αρεσε η περιγραφη απλα..τον πατουσα στην κοιλια για να διπλωσει κτλ.
συμφωνω οτι ειναι υπευθυνο δεν ειπα το αντιθετο..

---

Δώρα αν γίνεις μανούλα θα \"σφίγγεται\" η καρδούλα σου από πράγματα που θα είσαι αναγκασμένη να κάνεις για το καλό του παιδιού σου.

---

\"Για το καλό μου,για το καλό μου,ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου\".
Δε σε ανάγκασε κανείς να τα κάνεις.Τα επιλέγεις,δεν σου έβαλε κανένας το πιστόλι στον κρόταφο και σου είπε \"ρίξτου την τώρα του μικρού\".Είναι αφελές να δίνουμε δικαιολογίες για το δικό μας χάσιμο ελέγχου οι γονείς.Και είναι κάτι που μπορεί να κάνουμε για να απενοχοποιηθούμε?;)

Επίσης,κάτι σημαντικό.Οι γονείς που περιλαμβάνουν τη φυσική βία ως μία επιτρεπτή μέθοδο στην παλέτα σωφρονισμού τους,χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.Σε αυτούς που δέρνουν εν ψυχρώ,δηλαδή σε κατάσταση ήρεμη και νηφάλια και στην άλλη κατηγορία,τους λεγόμενους \"συναισθηματικούς γονείς\",που είναι πιο παρορμητικοί,καθώς αφήνουν το συναίσθημα να θολώνει την κρίση τους,ακολουθώντας τον θυμό της στιγμής.Ξέρεις ποια κατηγορία κινδυνεύει περισσότερο να φτάσει σε σοβαρή κακοποίηση;

H δεύτερη...Γιατί αυτοί οι γονείς θα δικαιολογήσουν την κακοποίηση με διάφορα ενδύματα για να τη συνεχίσουν.Όπως έκανες κι εσύ πριν σε ό,τι απάντησες στη Δώρα.;)

Κέρδισες κάτι με το που κτύπησες το παιδί;

το βοήθησες καθόλου να βελτιωθεί; είδες κάποια βελτίωση με αυτό που του έκανες;

ή προετοιμάζεις με τραύματα τη διαμόρφωση του χαρακτήρα; του κάνεις δηλαδή ζημιά νομίζοντας ότι του κάνεις καλό;

εγω πιστευω πωσ το να σε φοβαται..δεν ειναι ο σωστοσ τροποσ..γιατι στο τελοσ αυτο θα γινει.. θα φοβαται και θα κανει το δικο σου..

Keep ευχαριστώ για τις ευχές σου.

chr1986 σε ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια. Αυτά που έγραψες είναι πολύ σημαντικά και θα πρέπει να τα έχουν υπόψιν όλοι οι γονείς ακόμη και οι χωρισμένοι.

[quote]Originally posted by chr1986
Αυτό που θέλω τέλος να τονίσω είναι ότι είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να έχουν κοινή γραμμή αντιμετώπισης. Και στις δύο περιπτώσεις που ανάφερα οι μητέρες προσπαθούν να βάλουν όρια, σωστά ή λανθασμένα, και οι πατέρες είναι ο ένας αμέτοχος και ο άλλος φανερά υπέρ του παιδιού. Και αυτή η γραμμή αντιμετώπισης πρέπει οπωσδήποτε να συζητηθεί όταν το παιδί δεν είναι παρόν. Ακόμα και μία λάθος συμπεριφορά του ενός γονιού δεν πρέπει να κατακριθεί από τον άλλο μπροστά στο παιδί.quote]

Ρειν, και ιωάννη. Ακόμη και αν έσφαλα δεν δέχομαι σε καμία περίπτωση την λέξη κακοποίηση ούτε ένα λάθος μπορεί να ακυρώσει το γονεικό μου έργο.

Ιωάννη πιστεύω πως αν διαβάσεις με λεπτομέρειες τα γραφόμενά μου θα διαπιστώσεις πως το ώφελος του παιδιού ήταν σημαντικότερο από το ενδεχόμενο κόστος.

Ρέιν δεν μου είπες τι θα έκανες στην θέση μου. Πως θα χειριζόσουνα την κατάσταση ?

Εγω παντως πιστευω οτι ηταν πολυ καλυτερο αυτο που εκανες εσυ (δηλαδη του εδωσες μια ξυλια) παρα αυτο που προσπαθουσαν να κανουν ολοι οι υπολοιποι (δηλαδη με μ***** και ηλιθιοτητες να πεισουν το παιδι...).....
Ενταξει, ειμαι καθετη στο θεμα του ξυλου, αλλα αλλο να βαρας το παιδι σου χωρις σταματημο και αλλο να του ριξεις μια απλη ξυλια στο ποπο... Το προβλημα θα γινει αν αρχισεις να ριχνεις ξυλιες γενικα, και οχι μονο σε περιπτωσεις \"εκτακτης αναγκης\"!

Εγώ πάλι θεωρώ ότι, εφόσον προειδοποίησες το παιδί ότι θα υπάρχουν συνέπειες, εφόσον προσπάθησες να το πείσεις με το καλό και εφόσον του έδωσες αρκετές ευκαιρίες να συμμορφωθεί, επιπλέον της σοβαρότητας και του επείγοντος της υπόθεσης, δεν είχες άλλη επιλογή. Επίσης, φαίνεσαι να είσαι αρκετά υπομονετικός ως γονέας, δεν καταφεύγεις στη σωματική τιμωρία κατά κανόνα, ούτε το ξυλοφόρτωσες στη συγκεκριμένη περίπτωση απ\' ο,τι διάβασα, και προσωπικά δεν νομίζω ότι μερικές ξυλιές αξίζουν τον ορό κακοποίηση. Δεν βρίσκω κάτι μεμπτό στο να μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι, εάν δεν σταματήσουν την κακή, ακόμα και επικίνδυνη, συμπεριφορά με το καλό, θα υποστούν άμεσες και αυστηρές συνέπειες, με έναν τρόπο κατανοητό από ένα μικρο παιδί που τις περισσότερες φορές άπλα δεν καταλαβαίνει τις βαθύτερες, πιο αυστηρές επιπτώσεις της συμπεριφοράς του. Για κάποιον που δεν έχει ακόμα αναπτύξει ηθική συνείδηση, δεν αντιλαμβάνεται ότι οι πράξεις του επιρρεάζουν τους γύρω του κατά αρνητικό τρόπο, και δεν δέχεται απειλές για κίνδυνους που δεν κατανοεί (γιατί αντε να εξηγήσεις σε ένα μικρο παιδί τι πραγματικά συνεπάγεται μία ουρολοίμωξη) ο φόβος για απτές και προσωπικές συνέπειες είναι ένας από τους πιο ισχυρούς λόγους που τον σταματούν από το να πράξει κατά έναν συγκεκριμένο τρόπο.

Φίλε μου Dreamer, έχω παιδιά και τα μεγαλώνω χωρίς βία, σε καμία της μορφή - είτε σωματική είτε λεκτική. Όπως δεν με χτύπησαν ποτέ οι γονείς μου όταν ήμουν ο ίδιος παιδί, έτσι κι εγώ δεν θα μπορούσα να επιλέξω ποτέ τη βία σαν παιδαγωγικό μέσο. Δεν πιστεύω πως με τη βία σωφρονίζω αλλά ξέρω πως εκφοβίζω - εκβιάζω με την σωματική μου δύναμη το παιδί μέσω φοβικών συνδρόμων που μπορεί να του προκαλέσει ο πόνος ή η ταπείνωση, να κάνει αυτό που θέλω εγώ. Εντυπώνω στο μυαλό του παιδιού πως αν δεν κάνει αυτό που του ζητάω, θα το πονέσω για να συμμορφωθεί με τις εντολές μου...
Ωστόσο, δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω μια ξυλιά στον πισινό σαν κακοποίηση , πάντα όμως ανάλογα με την ένταση και την συχνότητα που μια τέτοια πράξη συμβαίνει. Καταλαβαίνω από αυτά που γράφεις, πως επέλεξες αυτό το τρόπο για να επιτύχεις περιστασιακούς στόχους μία στο νοσοκομείο και μία στο αυτοκίνητο με τη ζώνη, και υποθέτω πως η συγκεκριμένη πράξη δεν υιοθετείται σαν παιδαγωγική μέθοδος από σένα, παρά μόνον σαν ύστατη λύση ανάγκης.

Αν ήμουν στη θέση σου, δεν θα επέλεγα ποτέ να χτυπήσω το παιδί μου για να το αναγκάσω να ουρήσει. Θα προτιμούσα να του έλεγα πως όποιος από τους δυο μας κάνει \"τσίσα\"του πιο γρήγορα από τον άλλον, θα κερδίσει κάτι, π.χ. μια μπάλα ή ένα παγωτό. Είναι άλλο να προσφέρεις καραμέλες στο παιδί - όπως έκανε η σύζυγος σου και απέτυχε - κι είναι άλλο να μετατρέψεις την διαδικασία σε ένα παιχνίδι. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να παίξω το ρόλο του συντρόφου συνουρητή για να φτάσω στο σκοπό μου - συμφωνώ πάραυτα μαζί σου πως οι ουρολοιμώξεις δεν είναι για να παίζει κανείς, απλά σαν γονεϊκά ανακλαστικά, προσωπικά δεν θα σκεφτόμουν κάν να χρησιμοποιήσω τη βία. Μπορεί να μηχανευόμουν χίλιους δυο άλλους τρόπους, αλλά σε καμία περίπτωση την ξυλιά στο πισινό.
Όσον αφορά την ζώνη, επειδή τα παιδιά μου δεν είχαν ποτέ πρόβλημα με την ζώνη και την βάζουν πλέον αυτόματα με την είσοδο τους στο αυτοκίνητο, μου μοιάζει αδιανόητο να τους επιβάλω κάτι με το στανιό...Μια τέτοια μέθοδος που αγνοεί την ενσυνείδητη αποδοχή της ζώνης από το παιδί, πολύ πιθανό στο μέλλον να του δημιουργήσει αντίθετα αποτελέσματα - δηλαδή να μην θέλει να φορά τη ζώνη από αντίδραση..
Τι θα έκανα στη συγκεκριμένη περίπτωση ? Θα πήγαινα το αυτοκίνητο κάπου δεξιά για να μην εμποδίζω την κυκλοφορία και κατόπιν με την ησυχία μου θα είχα όλο το χρόνο να πείσω το παιδί μου να φορέσει την ζώνη. Θα προτιμούσα να διακινδυνεύσω μια πορεία 10 μέτρων χωρίς ζώνη, παρά να του επιβάλω τη ζώνη με τέτοιο τρόπο που θα ξυπνούσε στο παιδί φοβικά σύνδρομα.

Πιστεύω πάντα πως υπάρχουν πολλές άλλες λύσεις - καλύτερες από μια αθώα ξυλιά στον πισινό.

Εν κατακλείδι, είναι απαραίτητη η σύμπνοια των γονιών, ακόμη κι όταν ένας από τους δυο σφάλει. Από τα μηνύματα σου εν τούτοις αντιλαμβάνομαι πως οι ευαισθησίες σου σαν γονιού είναι πολύ περισσότερες από τις όποιες διαφωνίες είχες ποτέ με τη σύζυγο σου σχετικά με την διαπαιδαγώγηση του παιδιού σας.

Σου εύχομαι να είναι ο μικρός πάντα γερός και να τον χαίρεσαι....

sabb,,,πολυ γλυκοσ μπαμπασ..μπραβο!!!!!!! φτου φτου.. πολυ μου αρεσεσ..:):):)

Σάββα, πίστεψέ με έχω κατά καιρούς μηχανευτεί πάμπολους τρόπους σαν αυτούς που προτείνεις. Παλιότερα ίσως έπιαναν κάποιοι από αυτούς, πλέον που μεγάλωσε δύσκολα τον ξεγελάς. Μπορώ να σου πω με σιγουριά πως στις συγκεκριμένες περιπτώσεις που είχε γίνει η έκρηξη θυμού τίποτα δεν θα τον έπειθε. Αν είχα ψιλιαστεί τι πρόκειται να επακολουθήσει πριν την έκρηξη ίσως να είχα κάποιες ελπίδες μα και πάλι πιστεύω δεν θα ήταν πολλές.

Τελικά πιστεύω ακράδαντα πως τα παιδιά έχουν ανάγκη σταθερών ορίων για να νιώθουν ασφαλή.
Ο γονιός τα όρια αυτά δεν πρέπει μόνο να τα θέτει αλλά και να τα εφαρμόζει στην πράξη.

Κάθε φορά που θέτεις ένα όριο στο παιδί σου είναι σαν να του λες: Σ΄ΑΓΑΠΩ.

Το παιδί όμως δεν αρκείται στις λέξεις γι΄αυτό έχει την ανάγκη να σε δοκιμάσει. Είναι σαν να σου λέει με την απαράδεκτη συμπεριφορά του: ΑΠΕΔΕΙΞΕ ΤΟ.

Ο γονιός που ενδίδει στα καπρίτσια του παιδιού για να αποφύγει μία κρίση θυμού του δείχνει ότι δεν το αγαπά. Αυτό είναι που το οδηγεί στην ανασφάλεια και όχι μια ξυλιά στον πισινό η οποία κάτω από τις συνθήκες που ανέφερα δεν το ταπεινώνει απλά το οριοθετεί.

Αγαπητέ dreamer, θέτεις νέα στοιχεία στο θέμα σου με τα οποία ωστόσο οφείλω να δηλώσω με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο πως είμαι κάθετα αντίθετος. Μιλάς για έκρηξη θυμού και αυτή σου η επισήμανση, ακυρώνει κάθε συζήτηση για τους ενδεδειγμένους τρόπους διαπαιδαγώγησης , μια και θα πρέπει να γίνει αποδεκτό πως δεν μπορεί κανείς να διαπαιδαγωγεί εν βρασμώ ψυχής.

Δεν είμαι Δαλάι Λάμα και δεν κάνω γιόγκα. Έχω κι εγώ τις στιγμές μου - κυρίως στη δουλειά μου - που χάνω τον αυτοέλεγχο μου , αλλά με τα παιδιά μου έχω ανεξάντλητη υπομονή κι αν κι αυτή μου τελειώσει, δεν θα θυμώσω και φυσικά δεν θα χτυπήσω, γιατί η βία σ\' αυτή την περίπτωση , είναι ασυνείδητη επιλογή κι όχι ενσυνείδητη μεθοδολογία διαπαιδαγώγησης, για την οποία ήδη σου εξέθεσα τις αντιρρήσεις μου, αλλά όπως είπα και στο προηγούμενο μήνυμα μου, θα δίσταζα μια αθώα ξυλιά να την χαρακτηρίσω κακοποίηση - γιατί ούτως ή άλλως δεν είναι. Αλλά η ξυλιά που είναι αποτέλεσμα έκρηξης θυμού, σημαίνει πως τελειώνουν τα επιχειρήματα να συνετίσουμε τα μικρά μας τερατάκια τσέπης που λέει κι ο φίλος Λαυρέντης Μαχαιρίτσας , και η χρήση βίας πλέον είναι ανεξέλεγκτη...Λυπάμαι, αλλά μου φαίνεται ειλικρινά αδιανόητο να θυμώσω επειδή το παιδί μου αρνείται να κάνει \"τσίσα\" του , έχοντας και την ακράδαντη δικαιολογία πως όταν το κάνει τσούζει. Αν έχεις πάθει ποτέ ουρολοίμωξη, θα το έχεις διαπιστώσει - η δυσουρία είναι πρόβλημα δυσεπίλυτο για έναν ενήλικα , πόσο μάλλον για έναν πιτσιρικά .

Θύμωσες αλήθεια γιατί ? Επειδή περνούσε η ώρα και οι γιατροί έχαναν την υπομονή τους ? Μίλησες για 50 λεπτά καθυστέρηση, πιστεύεις πως μια ξυλιά στον πισινό έχει αντίκρυσμα χαμένου χρόνου ? Αν το πιστεύεις, πρέπει δυστυχώς και να παραδεχθείς πως το θυμικό σε τέτοιες περιπτώσεις υπερτερεί έναντι μιας ορθολογικής αντιμετώπισης ενός προβλήματος, που είτε το θέλεις είτε όχι, αφορά την υγεία του παιδιού σου κι όχι μια παραβατική συμπεριφορά.

Όσες φορές έχω θυμώσει με τα παιδιά μου - που παιδιά είναι , ζωηρά, σκανταλιάρικα, ανίκανα να αξιολογήσουν το μέγεθος της ανοησίας που μπορεί να έχει μια πράξη τους - δεν σήκωσα ούτε κάν τον τόνο της φωνής μου ψηλότερα απ\' όσο συνηθίζω να μιλάω. Πόσο μάλλον να χτυπήσω....Διευθέτησα το ζήτημα με συζήτηση, παιχνίδι, πονηριά αν θέλεις (η αλεπού εκατό χρονών, τα αλεπουδάκια 110, όχι δα...) αλλά κύρια γιατί πάντα είχα σύμμαχο τη μητέρα τους.

Είμαστε μια οικογένεια με τα προβλήματα της...Οικονομικά, προσωπικά, υγείας ενίοτε, περνάμε εν ολίγοις όσα περνάει κι ο υπόλοιπος κόσμος...

Προτιμώ παρ\' όλα αυτά να οργίζομαι με όσα βλέπω να διαδραματίζονται καθημερινά στη χώρα παρά με το αν μπορεί να ουρήσει ο γιος μου που πιθανότατα έχει προσβληθεί από ουρολοίμωξη και φυσικά ο φουκαράς τσούζει. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τις προτεραιότητες θυμού και βάζω σύνορα σ\' αυτή τη λέξη και στην έννοια της διαπαιδαγώγησης, γιατί αν δεν το κάνω, θα έχω χάσει το παιχνίδι πριν κάν βγω από τα αποδυτήρια...

Quote:

---

Originally posted by dreamer
Σάββα, πίστεψέ με έχω κατά καιρούς μηχανευτεί πάμπολους τρόπους σαν αυτούς που προτείνεις. Παλιότερα ίσως έπιαναν κάποιοι από αυτούς, πλέον που μεγάλωσε δύσκολα τον ξεγελάς. Μπορώ να σου πω με σιγουριά πως στις συγκεκριμένες περιπτώσεις που είχε γίνει η έκρηξη θυμού τίποτα δεν θα τον έπειθε. Αν είχα ψιλιαστεί τι πρόκειται να επακολουθήσει πριν την έκρηξη ίσως να είχα κάποιες ελπίδες μα και πάλι πιστεύω δεν θα ήταν πολλές.

Τελικά πιστεύω ακράδαντα πως τα παιδιά έχουν ανάγκη σταθερών ορίων για να νιώθουν ασφαλή.
Ο γονιός τα όρια αυτά δεν πρέπει μόνο να τα θέτει αλλά και να τα εφαρμόζει στην πράξη.

Κάθε φορά που θέτεις ένα όριο στο παιδί σου είναι σαν να του λες: Σ΄ΑΓΑΠΩ.

Το παιδί όμως δεν αρκείται στις λέξεις γι΄αυτό έχει την ανάγκη να σε δοκιμάσει. Είναι σαν να σου λέει με την απαράδεκτη συμπεριφορά του: ΑΠΕΔΕΙΞΕ ΤΟ.

Ο γονιός που ενδίδει στα καπρίτσια του παιδιού για να αποφύγει μία κρίση θυμού του δείχνει ότι δεν το αγαπά. Αυτό είναι που το οδηγεί στην ανασφάλεια και όχι μια ξυλιά στον πισινό η οποία κάτω από τις συνθήκες που ανέφερα δεν το ταπεινώνει απλά το οριοθετεί.

---

τα παιδια χρειαζονται σταθερη συμπεριφορα για να νοιωθουν ισορροπια και ασφαλεια.
ενα παιδι που εχει μαθει, οταν ξεπερναει τα ορια υπομονης του γονιου του να δεχεται σωματικη βια, εχει μαθει να ζει με αυτο και αυτο δεν σημαινει οτι δεν του κανει κακο, αλλα οτι θεωρει δεδομενη την βια απο τον γονιο του στην ζωη του , οπως και θεωρει αναμενομενο οταν γινεται δυστροπο να μη ν υποχωρησει με κανεναν αλλο τροπο παρα με το ξυλο...
αυτο δεν σημαινει οτι του κανει καλο, ουτε οτι δεν ειναι φοβικο , για να μη πω και μελλοντικα ενοχικο και μαζοχιστικο...

τα ορια δεν μπαινουν μονο με το ξυλο, το ξερεις δα αυτο...
αν ομως το εχεις καθιερωσει, εστω και σε λιγες περιπτωσεις, ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ παιδι, αυτο θα εχει ως οριο...

το θεμα δεν ειναι αν αποκαλουμε κακοποιηση τις μερικες ξυλιες σε συγκριση με τον ξυλοδαρμο, το θεμα ειναι τι ανθρωπο διαμορφωνεις με αυτην την τακτικη...
το ξυλο που ανεχεται τωρα απο εσενα, μεγαλωνοντας θα το ανεχεται κυριολεκτικα αλλα κυριως μεταφορικα απο καθε ανωτερο του η καθεναν που προσπαθει να του επιβληθει και θα νοιωθει οτι του αξιζει κιολας...
αυτο επιδιωκεις?
δεν ειναι μεγαλο το τιμημα , με ανταλλαγμα την ταχυτερη υπακοη του γιου σου?

ξυλιές και πάτημα κοιλιάς ?
dreamer, θα σου άρεσε να έρθει κάποιος να στο κάνει κι εσύ να είσαι ο αδύναμος που δεν τον παίρνει να αντιδράσει.
όχι δεν συμφωνώ με αυτή τη συμπεριφορά.
τα παιδιά πρέπει να τα σέβεσαι.
μην περιμένεις τον ανάλογο σεβασμό από το παιδί σου στο μέλλον αν συνεχίσεις έτσι.
γιατί νομίζω πως βρήκες τον εύκολο τρόπο για να σε ακούει.

ξερετε τι διακρινω που ειναι και το δυσκολο?


ο ενας το παραχα ι δευει μαλλον


και ο αλλλος νευριαζει και δθνει τη λυση με το χτυπημα



ισορροπηστε λιγο ως προς τη σχεση


το οχι να ειναι οχι και το ναι να ειναι ναι


με καλη συννενοηση μεταξυ των συζυγων


ξερω κατι ειπα τωρα ε?


αλλα εφ οσον εσυ δεν το θελεις να το δινεις ξυλιες


ο καλυτερος τροπος ειναι να ξεκαθαρισετε μεταξυ σας



αν ολο το σοι το παρακαλα να κατουρησει επομενο ειναι το παιδι να το εκλαβει παιχνιδι και να σας παιζει


αν ομως εχετε συννενοηθει ορθα κοφτα οτι αυτο θα γινει και δεν ειναι θεμα παρακαλετου τοτε θα γινει.


δεν παιζει ο ενας να παρακαλα και να παραχαιδευει και ο αλλος ξυλια


απλα το λεω για ενα καλυτερο μελλον στη σχεση σας με τα παιδια

που ξεκιναει απο τη μεταξυ σας σχεση και αγαπη και συμπορευση αν οχι σε ολα επειδη δεν γινεται

τουλαχιστον σε κατι βασικο

οχι με επικρισεις αλλα με τροφη αγαπης στην συζυγικη σχεση!

dreamer,δε θα ήθελα να αισθανθείς πως στο παίζουμε οι καλοί γονείς ενώ εσύ είσαι ο κακός λύκος.Κι εγώ έχω κάνει λάθη στο μεγάλωμα των παιδιών μου και κάθε γονιός.Γονείς αλάνθαστοι και τέλειοι,δεν υπάρχουν.Το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι διαδικασία αδιάκοπων διεργασιών.Δεν αλλάζει μόνο το παιδί μέσα στο χρόνο και από την επαφή με το γονιό.Αλλάζει κι ο γονιός μαζί του,επηρεάζεται κι αυτός,χρειάζεται να ψάχνει διαρκώς εναλλακτικές,να δοκιμάζει μεθόδους,να ανοίγει τα μάτια και το μυαλό του,τις αισθήσεις και το συναίσθημά του για να εξελίσσεται κι αυτός.

Τις ιδέες αυτές για το μεγάλωμα τις είχαν οι πρόγονοί μας.Δε ζω στην εποχή της γιαγιάς μου,ούτε της μάνας μου.Ούτε του παππού,ούτε του πατέρα μου.Θέλω να ανήκω στη δική μου εποχή,που δε θα καθορίζεται από τις παραδόσεις άλλων.Η δική μου εποχή δεν περιλαμβάνει την ξυλιά ως μέθοδο πειθούς,ούτε υποταγής.Η δική σου μπορεί να την περιλαμβάνει.Δεν είσαι ούτ\'εσύ υποχρεωμένος να σεβαστείς τη δική μου γονεική μεθοδολογία,ούτ\'εγώ τη δική σου.Ο καθένας μας φέρει την ευθύνη του κουβαλήματος της μεθοδολογίας του.Σε περίπτωση που διαπιστώσει ένα σφάλμα,είναι δικό του καθήκον να τροποποιήσει.

Θα ήθελα να προσθέσω και κάτι.Σύμφωνα με την αντίληψή μου,ανήκω στους αρκετά επιτρεπτικούς γονείς.Έχω θέμα με τα όρια και την επιβολή τους.Ίσως λόγω του παρελθόντος μου με τη μεθοδολογία των δικών μου γονιών,που πίστευαν πως το ξύλο βγήκε απ\'τον παράδεισο,ίσως τελικά και λόγω χαρακτήρα.Δεν θα επιβάλλω στο παιδί,αφού δεν δουλέψουν οι διάφοροι τρόποι(και το χιούμορ κυρίως).Θα το αφήσω να λουστεί τις φυσικές συνέπειες.Δηλαδή,δε θα το πίεζα να κατουρήσει,αλλά να πονάει μετά περισσότερο το πουλάκι του,ώστε να κλάψει.Όταν θα έκλαιγε,θα του επεσήμανα πως γι αυτό το λόγο είχαμε πάει στο γιατρό,ώστε να μην κλαίει από πόνο.Και θα συμπλήρωνα\"όταν αποφασίσεις να μην πονάς,μου το λες\"και θα έφευγα απ\'το χώρο που βρισκόμουν μαζί του,συνεχίζοντας τις δικές μου δραστηριότητες.

Θα είχε διδαχτεί τις φυσικές συνέπειες της άρνησής του,δίχως την ξυλιά.