Γιατί να είμαι τόσο μα τόσο πολύ δειλή;

_Μμμμ νομίζω ότι έχεις πολύ δίκιο σε αυτό που λες. Το έχω σκεφτεί και γω αυτό το ενδεχόμενο παρόλο που είμαι 33 ετών. Τι παράξενο που είναι. Και πάλι όμως αυτό κρύβει δειλία και ανασφάλεια έτσι δεν είναι; Στην ουσία η αιτία δεν παραμένει η χαμηλή αυτοεκτίμηση; Για ποιον άλλο λόγο να θέλω να παραμείνω παιδί;


Χμ.. αυτό δεν το ξέρω (κι αν είναι όντως έτσι). Μία εικασία μόνο κάνω: οι ενήλικες σε αντίθεση με τους μη ενήλικες έχουν κατά κάποιο τρόπο πάρει τη ζωή στα χέρια τους. Αυτό σημαίνει ότι αποφασίζουν για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Η απόφαση ενέχει την επιλογή και η επιλογή μπορεί να είναι σωστή ή λιγότερο σωστή. Λογικά, το να μην έχεις να επιλέξεις δεν σε γεμίζει με το ενδεχόμενο άγχος μίας λάθος επιλογής. Το να μην έχεις επιλογές δημιουργεί άγχος αλλά ίσως σε μερικούς ανθρώπους το να έχουν επιλογές είναι πιο αγχωτικό!
Όλα αυτά στα λέω καλοπροαίρετα βέβαια και με επιφύλαξη :)
Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι η χαμηλή αυτοεκτίμηση δεν είναι ακριβώς το θέμα, αλλά το πως θα την κάνεις (αν όντως υπάρχει) να φύγει. Συνήθως φεύγει όταν κάνουμε πράγματα που θέλουμε, ακόμα κι αν φοβόμαστε. Επίσης νομίζω ότι είμαστε περισσότερο ενήλικες σε μερικά πράγματα, λιγότερο σε άλλα.. κ.ο.κ...! Δεν είναι άσπρο-μαύρο.

Χμ.. αυτό δεν το ξέρω (κι αν είναι όντως έτσι). Μία εικασία μόνο κάνω: οι ενήλικες σε αντίθεση με τους μη ενήλικες έχουν κατά κάποιο τρόπο πάρει τη ζωή στα χέρια τους. Αυτό σημαίνει ότι αποφασίζουν για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Η απόφαση ενέχει την επιλογή και η επιλογή μπορεί να είναι σωστή ή λιγότερο σωστή. Λογικά, το να μην έχεις να επιλέξεις δεν σε γεμίζει με το ενδεχόμενο άγχος μίας λάθος επιλογής. Το να μην έχεις επιλογές δημιουργεί άγχος αλλά ίσως σε μερικούς ανθρώπους το να έχουν επιλογές είναι πιο αγχωτικό!Όλα αυτά στα λέω καλοπροαίρετα βέβαια και με επιφύλαξη :)
Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι η χαμηλή αυτοεκτίμηση δεν είναι ακριβώς το θέμα, αλλά το πως θα την κάνεις (αν όντως υπάρχει) να φύγει. Συνήθως φεύγει όταν κάνουμε πράγματα που θέλουμε, ακόμα κι αν φοβόμαστε. Επίσης νομίζω ότι είμαστε περισσότερο ενήλικες σε μερικά πράγματα, λιγότερο σε άλλα.. κ.ο.κ...! Δεν είναι άσπρο-μαύρο.[/QUOTE]

Βρίσκω πολύ σωστό το σκεπτικό σου. Η μόνη διαφορά είναι πως δε ξεκινάω για πρώτη φορά να μπω σε εργασιακή αναζήτηση οπότε δε βρίσκομαι στο στάδιο απλά να τολμήσω να κάνω κάτι για να μου αποδείξει η ζωή συμπεριφοριστικά πως δεν υπάρχει λόγος να το φοβάμαι. Αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα εδώ και 11-12 χρόνια όπου με πολλή προσπάθεια λόγω του φόβου μου αλλά και της προσπάθειας μου να το ξεπεράσω (γιατί αυτό ήταν και το ζητούμενο μου να ανεξαρτητοποιηθώ ώστε να καταφέρω να βιώσω την ενηλικίωση μου) απέκτησα αποφευκτική συμπεριφορά. Κάποια στιγμή λοιπόν μετά όταν διαπίστωσα ότι η αποφευκτική μου συμπεριφορά κορυφώθηκε, κλάταρα όπου χρειάστηκα και αγωγή. Δυστυχώς είχα μια πορεία με αντίθετη φορά προς το φυσιολογική κατεύθυνση. Περισσότερο θάρρος μικρότερη και περισσότερη απογοήτευση από τις συμπεριφορές μου μεγαλώνοντας. Στην αρχή λοιπόν δικαιολογούσα τον εαυτό μου λέγοντας ότι δε πειράζει θα βρω κάτι που να μου ταιριάζει περισσότερο και το γεγονός ότι δεν αισθάνομαι καλά ήταν λόγω περιβάλλοντος. Η συνειδητοποίηση μου λοιπόν ότι εγώ ήμουν εκείνη που δε μπορούσα να προσαρμοστώ γιατί τα συναισθήματα ντροπής και της αίσθησης ότι δε θα τα καταφέρω ήταν πάρα πολύ έντονα με οδήγησαν στο να καταλάβω ότι δεν έφταιγε το εξωτερικό περιβάλλον αλλά εγώ.
Για να μη πολυλογώ θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Αν είχα την επιλογή να κάνω μια δουλειά χωρίς να χρειαστεί να μπω σε ξένο περιβάλλον θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Οπως ένα δικό μου κατάστημα, μια οικογενειακή επιχείρηση ή αν μπορούσα να εργάζομαι με δικούς μου ανθρώπους. Έχω εργαστεί στο παρελθόν σε γραφείο όπου έτυχε να είμαι μόνο με μια φίλη και όλα ήταν μια χαρά. Δυστυχώς δεν μπόρεσε να συνεχιστεί η συνεργασία για λόγω οικονομικής δυσχέρειας του εργοδότη. Τότε είχα τις επιλογές να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου και ήμουν πολύ καλύτερα από ότι τώρα. Συνοψίζοντας, θεωρώ ότι αυτό που με κολλάει αυτή τη στιγμή είναι η αποφευκτική συμπεριφορά που έχω αναπτύξει γιατί κουράστηκα από αυτό το υπερβολικό συναίσθημα που με πνίγει όταν είμαι έξω από τα νερά μου . Η ηρεμία που νιώθω στην ασφάλεια μου φαντάζει (ψευδώς βέβαια το αναγνωρίζω ανακουφιστική). Άρα συμπεραίνω ότι προσπαθώ να παραμείνω παιδί όχι γιατί με αγχώνουν οι επιλογές που μπορώ να πάρω ως ενήλικας αλλά γιατί με αγχώνει ο φόβος μου για τους άλλους που στον τομέα εργασία δε μπορώ να το διαχειριστώ όπως το διαχειρίζομαι αλλού.

Σε παρα μα παρα πολλα σημεια αυτων που γραφεις στο αρχικο σου μυνημα συμπιπτουμε , οποτε ΣΙΓΟΥΡΑ δεν εισαι μονον εσυ που νοιωθεις ετσι ..

Ok αλλά μπορεί αυτή η εξαίρεση να αναιρέσει ένα κανόνα (ότι θες να φεύγεις από τις δουλειές γιατί δεν αντέχεις την πίεση)?
Η ζωή οι δουλειές, είναι μια προσπάθεια διαρκείας ακριβώς επειδή ενέχει συνεχείς αλλαγές (οι οποίες συχνά είναι και αναζωογονιτικές!). Κανείς δεν μπορεί να πει "κάνε κάτι" αν πρόκειται να κλατάρεις αλλά ίσως δίνεις στον εαυτό σου το περιθώριο να νομίζει ότι έχεις αυτή την ευκαιρία. Ότι θα πέσεις στα μαλακά αν φύγεις από ακόμα μια δουλειά (safety net). Κι έτσι θα επιβεβαιώνονταν για άλλη μία φορά ο ρόλος ως "μικρού παιδιού" και μέσω της φροντίδας των δικών σου.
Αν έκανες τον εαυτό σου να πιστέψει ότι δεν είναι έτσι; (αφού το safety net γίνεται απλά... net? :) )

Είναι ακριβώς όπως τα λες. Δεν κρύβομαι από τίποτα ούτε και θέλω να προβάλλω δικαιολογίες γιατί στην ουσία εγώ είμαι που θα βγω χαμένη. Σίγουρα λειτουργώ με το σκεπτικό που ανέφερες :δίνεις στον εαυτό σου το περιθώριο να νομίζει ότι έχεις αυτή την ευκαιρία. Ότι θα πέσεις στα μαλακά αν φύγεις από ακόμα μια δουλειά (safety net). Κι έτσι θα επιβεβαιώνονταν για άλλη μία φορά ο ρόλος ως "μικρού παιδιού" και μέσω της φροντίδας των δικών σου.
Επίσης δε λέω ότι θα μείνω σε αυτήν την κατάσταση επ αοριστω. Όχι δε θέλω να παραιτηθώ. Η προσπάθεια μου να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα τα βλέπω μέσω ενός μεγεθυντικού φακού είναι διαρκής. Απλά έτυχε να βρίσκομαι πάλι στην ίδια θέση και προσπαθώ να ανασυνταχθώ. Που θα πάει θα την βρω την άκρη στο τέλος. Εξάλλου λίγα είναι τα ψωμιά μου ακόμα :-) Σε λίγο καιρό θα φύγω από το σπίτι γιατί παντρεύομαι και θα πάψει να υφίσταται αυτό το safe net! Πονάει όμως και κουράζει τόσος φόβος.

Μήπως έτσι όμως αντικαθιστάς ένα safety net για ένα άλλο; :)
Όμως μπορεί και να κάνω λάθος και σου εύχομαι όλα τα καλά :)

Quote:

---

Originally Posted by alexandros3

Μήπως έτσι όμως αντικαθιστάς ένα safety net για ένα άλλο; :)
Όμως μπορεί και να κάνω λάθος και σου εύχομαι όλα τα καλά :)

---

Κοίτα αν πέσω στην παγίδα να θεωρώ κάθε επιλογή μου ως πρόσχημα για να να αποφύγω καταστάσεις και ότι πίσω από όλα κρύβεται και ένα δίχτυ ασφαλείας τότε δε θα ζήσω ποτέ ευτυχισμένη. Ναι ξέρω ποια είμαι και ξέρω ότι η ασφάλεια για μένα παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Δε μπορώ να με αλλάξω απόλυτα αλλά μπορώ να ζήσω καλύτερα. Το έχω αποδεχτεί αλλά θα προσπαθήσω να το ζήσω και με αξιοπρέπεια (εννοώ αξιοπρέπεια ως προς τον εαυτό μου). Εύχομαι σε αυτό το ταξίδι να καταφέρω και την τελειωσή μου ως άτομο εάν όχι αρκεί η προσπάθεια!
Σε ευχαριστώ πολύ και για τις ευχές σου!

Εγω θα σου απαντησω ακριβως στην ερωτηση σου....
Εισαι τοσο δειλη γιατι θελεις τοσο πολυ να εισαι τελεια και να μην εχει κανενας να πει κατι ασχημο για σενα,που μονο στην ιδεα πως μπορει να κανεις λαθος και να στο επισημανουν σε πιανει κρυος ιδρωτας.
Οταν χωνεψεις βαθια μεσα σου πως δεν εισαι θεος αλλα ανθρωπος,και πως δεν υπαρχει αλανθαστος ανθρωπος,τοτε θα ληθει και το προβλημα σου.
Αλλα οταν το χωνεψεις,οχι απλα να το λες επιδερμικα.
Πιθανοτητα οι γονεις σου σε γαλουχησαν με αυτον τον τροπο,δεν θα μου φαινοταν περιεργο να εισαι και μοναχοπαιδι.
Τωρα που μεγαλωσες ειναι καιρος ομως να το αλλαξεις.
ΚΑΝΤΕ ΛΑΘΗ,ΜΗ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ

Quote:

---

Originally Posted by Empneustns

Εγω θα σου απαντησω ακριβως στην ερωτηση σου....
Εισαι τοσο δειλη γιατι θελεις τοσο πολυ να εισαι τελεια και να μην εχει κανενας να πει κατι ασχημο για σενα,που μονο στην ιδεα πως μπορει να κανεις λαθος και να στο επισημανουν σε πιανει κρυος ιδρωτας.
Οταν χωνεψεις βαθια μεσα σου πως δεν εισαι θεος αλλα ανθρωπος,και πως δεν υπαρχει αλανθαστος ανθρωπος,τοτε θα ληθει και το προβλημα σου.
Αλλα οταν το χωνεψεις,οχι απλα να το λες επιδερμικα.
Πιθανοτητα οι γονεις σου σε γαλουχησαν με αυτον τον τροπο,δεν θα μου φαινοταν περιεργο να εισαι και μοναχοπαιδι.
Τωρα που μεγαλωσες ειναι καιρος ομως να το αλλαξεις.
ΚΑΝΤΕ ΛΑΘΗ,ΜΗ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ

---

Με κάλυψες απόλυτα: Εισαι τοσο δειλη γιατι θελεις τοσο πολυ να εισαι τελεια και να μην εχει κανενας να πει κατι ασχημο για σενα,που μονο στην ιδεα πως μπορει να κανεις λαθος και να στο επισημανουν σε πιανει κρυος ιδρωτας. Νομίζω είσαι μέσα 100% μόνο που δεν είμαι μοναχοπαίδι :-). Το περιβάλλον ήταν όντως δυσλειτουργικό, υπάρχουν πολλές και διαφορετικές αιτίες. Δεν υπάρχει λόγος να τις αναλύσουμε. Τις έχω αναλύσει εξάλλου με τον ψυχολόγο.
Μήπως υπάρχει κάποια πρόταση για το πως θα μπορούσα να το χωνέψω ουσιαστικά; Γιατί στη θεωρία ολα οκ, τα χω μάθει καλά τα πράγματα. Μια πιθανή απάντηση θα ήταν φαντάζομαι "κάνοντας λάθη". Το κακό όμως με εμένα είναι ότι εγώ κάνοντας λάθη απογοητεύομαι περισσότερο αντί να μαθαίνω από αυτά. Δυστυχώς αυτή η νοοτροπία είναι πολύ βαθεια ριζωμένη μέσα μου.

Quote:

---

Originally Posted by Empneustns

Εγω θα σου απαντησω ακριβως στην ερωτηση σου....
Εισαι τοσο δειλη γιατι θελεις τοσο πολυ να εισαι τελεια και να μην εχει κανενας να πει κατι ασχημο για σενα,που μονο στην ιδεα πως μπορει να κανεις λαθος και να στο επισημανουν σε πιανει κρυος ιδρωτας.
Οταν χωνεψεις βαθια μεσα σου πως δεν εισαι θεος αλλα ανθρωπος,και πως δεν υπαρχει αλανθαστος ανθρωπος,τοτε θα ληθει και το προβλημα σου.
Αλλα οταν το χωνεψεις,οχι απλα να το λες επιδερμικα.
Πιθανοτητα οι γονεις σου σε γαλουχησαν με αυτον τον τροπο,δεν θα μου φαινοταν περιεργο να εισαι και μοναχοπαιδι.
Τωρα που μεγαλωσες ειναι καιρος ομως να το αλλαξεις.
ΚΑΝΤΕ ΛΑΘΗ,ΜΗ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ

---

Ειλικρινά ευχαριστώ για την απάντησή σου! Σε μια πρόταση συνόψισες όλα όσα παιδεύομαι να βάλω σε μια σειρά τόσα χρόνια.

Για να αλλαξει η νοοτροπια σου σημαινει πως πρεπει να αλλαξεις και εσυ.
και μαλιστα οι αλλαγες που πρεπει να κανεις ειναι δυσκολες γιατι πρεπει να ριξεις τον εγωισμο σου.
Αν υποθεσουμε πως τα τελευταια 3 χρονια ειχες ενα χαρισμα και ησουν εντελως αλανθαστη.
Αυτο σημαινει πως τα τελευταια 3 χρονια θα επερνες ολες τις καλες κριτικες για τις πραξεις σου και ολοι οι αλλοι θα ηταν κατωτεροι απο σενα γιατι πολυ απλα θα ειχες παντα εσυ δικιο.
Ανωτεροτητα λοιπον.Η ανωτεροτητα ειναι ενα εγωιστικο συναισθημα.Και ναι, σε κανει να νοιωθεις ομορφα.
Αυτο το συναισθημα της ανωτεροτητας,με το πρωτο λαθος σου χανεται.Καποιος αλλος ειναι πιο σωστος απο σενα αρα νοιωθει αυτος αυτο το συναισθημα της ανωτεροτητας και εσυ μενεις με το συναισθημα της αποτυχιας.
Εδω πρεπει να γινουν οι αλλαγες λοιπον.Ακριβως σε αυτο το σημειο.
Πρεπει καθε λιγο και λιγακι να υπενθυμιζεις στον εαυτο σου πως η αποτυχια ειναι φυσιολογικο να υπαρχει μεσα στη ζωη.
Πρεπει να το κανεις ψωμοτυρι.ΠΡΟΣΟΧΗ,δεν λεω να αποτυγχανεις επιτηδες,απλα σε μια ανταγωνιστικη κοινωνια παντα θα υπαρχει καποιος πιο αξιος η πιο δουλευταρας απο εμας.
Πρεπει να δεχομαστε πως καλως καποιος αλλος προκοψε παραπανω απο εμας γιατι ηταν καλυτερος η πιο εξυπνος η πιο βυσματιας.Με αλλα λογια πρεπει να αρχισεις να αποδεχεσαι τον εαυτο σου για αυτο που ειναι,και να μην προσπαθεις να τον πλασαρεις σαν το επιτυχημενο ατομο που βλεπεις στην τηλεοραση που ολα του παν καλα και μεσα σε 1,5 ωρα γινεται απο ζητιανος σε Ωνασης.
Οπως ριζωθηκε αυτη η νοοτροπια να την ξεριζωσεις.Αν δεν τα καταφερεις θα εισαι ανησυχη οπως εισαι και τωρα.Δεν ειναι ευκολο δεν ειναι ομως και ακατορθωτο.Υπομονη θελει και κοπο απο εσενα.
Εγω σου ευχομαι καλη επιτυχια στην προσπαθεια σου να γινεις λιγοτερο επιτυχημενη και περισσοτερο Ανθρωπος.

και κατι αλλο,απομακρυνσου οσο μπορεις απο ανθρωπους που θελουν συνεχεια να σου υπενθυμιζουν τα λαθη σου και να σου τα χτυπαν.
Αν δεν μπορεις να απομακρυνθεις,σταματησε να τους δινεις σημασια.Δεν θελουν να σε βοηθησουν η δεν ξερουν πως να το κανουν.

Καταλαβαίνω ακριβώς τι θέλεις να πεις. Θα δουλέψω πάνω σε αυτά που μου είπες.
Χίλια ευχαριστώ!

Αγαπητή Tita1977,θα ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου να σου πω ότι δεν είσαι μόνη.Στη σημερινή εποχή όπου κριτήριο είναι η τελειότητα πολλές φορές δημιουργούνται συναισθήματα απαξίωσης σε άτομα που έχουν "τραφεί" με το μικρόβιο της τελειομανίας.Τα λόγια σου με έβαλαν σε σκέψεις γιατί κι εγώ είμαι εδώ και όχι πολύ καιρό σε μια δουλειά που ακόμη προσπαθώ να τη συνηθίσω και να προσαρμοστώ και ήδη στο μυαλό μου βρίσκεται η σκέψη να αρχίσω να ψάχνω για κάτι άλλο,κάτι που θα με γεμίζει περισσότερο..Κι εγώ όπως κι εσύ αγχώνομαι πολύ όταν κάνω λάθη,όταν συναναναστρέφομαι με δύσκολους ανθρώπους κομπλάρω και συνεχώς λέω μέσα μου ότι αν βρω μια άλλη δουλειά θα είναι καλύτερα.Μα από τα λόγια σου μου φαίνεται ότι το πρόβλημα ίσως είναι μέσα μου ή ότι τουλάχιστον ας λύσω τα εσωτερικά μου και ας ψάξω μετά για δουλειά..Το μόνο που θα μπορούσα να σου πω σαν συμπάσχουσα είναι ότι βοηθάει πολύ ο έρωτας,το να έχεις έναν άνθρωπο να σε αγαπάει και να σε καταλαβαίνει,να σου φέρεται τρυφερά.Βοηθάει το να προσέχεις την εξωτερική σου εμφάνιση.Αν βλέπεις τον εαυτό σου όμορφο σου ανεβάζει τη διάθεση.Το να βγαίνεις έξω με φίλους και να ξεδίνεις,να πίνεις (όχι υπερβολικά),να γελάς,να λες βλακείες βοηθάει επίσης πολύ.Σίγουρα το να μοιράζεσαι το πρόβλημα σου βοηθάει όπως και κάνεις αυτή τη στιγμή.Κι ένα άλλο που εμένα με βοήθησε αρκετά είναι να δίνεις θετικά μηνύματα στον εαυτό σου.Πχ να διαβάζεις μια απάντηση στο φόρουμ που σε έκανε να νιώσεις πολύ όμορφα κάθε μέρα ή τέλος παντων αρκετά συχνά.Εμένα μου αρέσουν αποφθέγματα του Paulo Coehlo..Μου φτιάχνουν τη διάθεση όποτε τα διαβάζω.Αυτά θα μου πεις είναι άσχετα με το χώρο εργασίας,βοηθούν όμως στη συνολική καλύτερη διάθεση.Για το χώρο εργασίας η συμβουλή που θα μπορούσα να δώσω είναι να ανιχνεύσεις άτομα στα οποία θα μπορείς να μιλήσεις λίγο πιο άνετα,να κάνεις μια πλάκα,να πεις τον πόνο σου.Παντού υπάρχουν και μπορεί να σου δώσουν πολύ κουράγιο!Και μπορεί αν ανοιχτείς να ανακαλύψεις ότι έχουν και άλλοι στον ίδιο χωρο εργασίας προβλήματα και ίσως μεγαλύτερα από τα δικά σου.Τότε θα καταλάβεις ότι το χ λάθος που έκανες εσύ δε μετράει καν..Και θα νιώσεις καλύτερα.Ελπίζω να μη σε κούρασα!!Σου εύχομαι τα καλύτερα!