Γεια σου κι από μένα, Γάτε. Για αρχή, θα σου πω κουράγιο... Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Η περίπτωσή σου θυμίζει αρκετά τη δική μου.
Αυτό ακριβώς που λες έκανα κι εγώ
Quote:
Είναι η 1η φορά που είπα αυτό που αισθάνθηκα. Είναι η 1η φορά που μίλησα για αυτό το συναίσθημα. Κι ήμουν ειλικρινέστατος τα είπα όλααα όσα σκέφτομαι. Δεν έκρυψα τπτ για 1η φορά στη ζωή μου. Αλήθεια λέω δεν το έχω κάνει ποτέ ξανά
Βέβαια όχι face-to-face – με μνμ ζητώντας από το άτομο αν θέλει να το ζητήσουμε από κοντά. 3 προσπάθειες έκανα. Έφαγα απόρριψη, σιωπηρή. Δεν μου είπε δλδ τίποτα. Θεωρώ ότι μου έδινε αρκετές ελπίδες κι από τότε που του αποκάλυψα πως δεν τον βλέπω απλά ως ένα συμπαθητικό παιδί, με αποφεύγει διακριτικά.
Αισθάνομαι ακριβώς όσα περιγράφεις παρακάτω:
Quote:
έχεις δίκιο προσπάθησα, έπαιξα και έχασα. αυτή είναι η ζωή η εναρμόνιση δεν πέτυχε και ίσα ίσα που με κάνει να αισθάνομαι συνεχώς χειρότερα...
Quote:
Στεναχωρημένος είμαι που μου συμπεριφέρεται έτσι και που δεν θα ξαναμιλήσουμε ή αν θα ξαναμιλήσουμε θα γίνεται συνεχώς το ίδιο.. Δεν νιώθω ακριβώς θυμό, με τον εαυτό μου θυμώνω μόνο που το άφησα να προχωρήσει.
Quote:
Ξέρεις κάτι μάλλον ζω σε έναν δικό μου κόσμο, σαν σε παραμύθι περιμένω να καταλάβει το λάθος που έκανε και να επιστρέψει μόνο που δεν θα γίνει ποτέ... αυτή την φορά όμως δεν θα κάνω πίσω πρέπει να με προστατεύσω.
Δεν είναι ακριβώς χωρισμός και δεν μπορώ να με καταλάβω γιατί το παίρνω τόσο επί πόνου.
Ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω γιατί οι άλλοι μας δίνουν ελπίδες. Ή είμαστε τόοοοσο ερωτευμένοι/τυφλοί και τα ερμηνεύουμε όλα προς όφελός μας? Είμαστε ανώριμοι; Ζούμε σε έναν άλλο κόσμο όπως πολύ σωστά λες; Και γιατί μετά οι άλλοι δεν ξεκαθαρίζουν τη θέση τους;
Να σε ρωτήσω, αν επιτρέπεται, πόσο χρονών είσαι;