Printable View
ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
Αχ, θεέ μου να 'μουνα το φως του φεγγαριού
Να 'λαμπα να φώτιζα το δρόμο του παντού
Να 'μουνα το άρωμα που πέφτει απαλά
Στο δέρμα του ν' αφήσω τα σημάδια μου ξανά
Ένα βράδυ το Σεπτέμβρη στην ακρογιαλιά
Χάθηκα για λίγο με τη σκέψη συντροφιά
Ένα δάκρυ έπεσε μα έμεινε εκεί
Στο μάγουλο που άφησες το πιο γλυκό φιλί
ΝΥΧΤΩΝΕΙ
Τώρα μονάχα θα θυμάμαι τις στιγμές
εκείνες που εσύ έχεις ξεχάσει.
Ήτανε όλες τους λιγάκι βροχερές
σα δάκρυ που δεν έλεγε να στάξει.
Καλή σου νύχτα,
Χίλιες φορές καλή σου νύχτα.
Χίλιες φόρες κακή χωρίς το φως σου.
τούτη η πίκρα του χωρισμού έχει μια γλύκα τόση
που καληνύχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει.
Ύπνος να ‘ρθει στα μάτια σου και στην καρδιά σου ειρήνη.
Ύπνος και ειρήνη θα θελα για σένα να ‘χα γίνει.
Ενα απο τα πολυ αγαπημενα μου ποιηματα ειναι το παρακατω
Αγαπη - Κωστας Καρυωτακης
Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΜΟΝΟ
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
Και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές
χωρίς να σκίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων
Για το Μαντράς, τη Σιγκαπούρ, τ’ Αλγέρι και το Σφαξ
θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία
κι εγώ σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
Οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα ’χω πια ξεχάσει
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ’ όποιον ρωτά
Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει
κι αυτό τ’ ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί
θα σημαδέψει, κι άφοβα τον φταίχτη θα χτυπήσει
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες
θα ’χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες ] 2x
ΣΑΝ ΦΩΣ
Το φως να παίρνει την ματιά ο χώρος τα όνειρά σου
και τα νερά του ποταμού να σε τραβάν μακριά
ότι κι αν ονειρεύτηκες να φεύγει από κοντά σου
να απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά
Και τι δεν μου' χες ορκιστεί και τι δεν μου' χες τάξει
μα τώρα η απουσία μου σε κάνει και ξεχνάς
δέσε καλά τις μαγικές στιγμές μας με μετάξι
και φώτισε τον ουρανό σχήμα της μοναξιάς
χωρίς πνοή χωρίς ματιά μόνο με τα όνειρά μου
με τρόχισαν οι άνεμοι που πάντα κυνηγώ
αυτοί που με ορίζουνε αυτοί που με πετάνε
αυτοί που με τινάζουνε στον τοίχο στο κενό
κορμί που σχίζεται στα δυο στα βράχια του αοράτου
μνήμες θολές και μια γλυκιά λήθη της λησμονιάς
στης μοναξιάς τον κόκκινο από αίμα πίδακα του
που ξεπετάγεται σαν φως που φέγγει της στεριάς
το μαγικό στου φεγγαριού ονειροπόλειμά σου
το' χεις ξεχάσει κι είν' αργά καιρός να κοιμηθείς
με κάποιον που δεν τον χωρά η μαγική αγκαλιά σου
τις ώρες που περάσαμε μαζί θα μοιραστείς
μα εγώ πονώ για σένανε και σιωπηλά υποφέρω
μήπως τα μάτια που αγαπώ δακρύζουν στα κρυφά
τι κι αν με πούλησες φτηνά μια νύχτα και το ξέρω
κάθε στιγμή σε φέρνω εδώ κοιτώντας τα νερά
χορεύεις με τις μνήμες σου πετάς με τα όνειρά σου
αρχαίου δράματος χορός περνάς στην αγορά
πετάς τα ρούχα σου γυμνός αγγίζεις την χαρά σου
φωτίζεις μόνο μια στιγμή και ζεις για μια φορά
Σαν έρημα καράβια, και σαν ξωκλήσι στην κορφή
Σαν γερακιού πορεία, και σαν ξεκούρδιστη χορδή
Ο χώρος δεδομένος, κι εσύ απ' έξω μια ζωή
Ο χρόνος τελειωμένος, πάντα κοντά ποτέ μαζί
Σαν τρίξιμο μεσημεριού, σαν όνειρο κρυμμένο
όπως ανάσα βραδινή, σαν τελευταίο τρένο
Ξερολιθιά και βράχος, άνθρωπος και Θεός μαζί
Ορίζοντας που σβήνει, στιγμή που δε θα ξαναρθεί
Σαν τρίξιμο μεσημεριού...
Γραμμές πάντα καμπύλες, ευθείες μόνο στο χαρτί
Παράλληλες πορείες, που τις ενώνει μια σιωπή
Σαν τρίξιμο μεσημεριού...
»Σηκώθηκε και χόρεψε ζεϊμπέκικο στακάτο
κι έκοψε τις ανάσες τους των πάνω και των κάτω.
Με δυο στροφές που έφερε, τη γη είχε μετρήσει
και στα σπαθιά τα χέρια του, αγγέλοι είχαν καθίσει.
Αυτός ο άντρας να ‘ταν δικός μου
θα ‘ταν ο Μεγαλέξανδρός μου
ήρωας, μύθος και Θεός μου
η λεβεντιά αυτού του κόσμου
Μοσχοβολάει παλικαριά το σάλτο του τ’ αντρίκειο
μοιάζει Θεός που θύμωσε με του φτωχού το δίκιο
χτυπάει τη γη κατάστηθα μέχρι που να ματώσει
*Πινακας αγνωστου ζωγραφου*
Kι έζησα πάντα με τον εαυτό μου, σαν δυο ακροβάτες που
μισούνται θανάσιμα
που όλη τη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν κι ετοιμάζει το
θάνατο ο ένας του άλλου,
μα όταν έρθει η ώρα κι ανάψουν τα φώτα και το θέατρο
ξεχειλίσει απ' την πελώρια αναμονή
ορθοί κι οι δυο πάνω στο απέραντο, μοιραίο σκοινί
νά, που βρίσκονται κιόλας πάνω απ' το μίσος και τον κίνδυνο
και το θαυμασμό
και τον χρόνο ― αδερφωμένοι ξαφνικά
μες στην παμμέγιστη αρετή της Tέχνης.
*Χοιροστασιο*
Eίχαν αλλάξει οι καιροί,
τώρα δε σκότωναν, σ' έδειχναν μόνο με το δάχτυλο, κι αυτό αρκούσε.
Ύστερα, κάνοντας έναν κύκλο που όλο στένευε, σε πλησιάζανε σιγά σιγά, εσύ υποχωρούσες,
στριμωχνόσουνα στον τοίχο, ώσπου, απελπισμένος, άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς.
Kι όταν ο κύκλος διαλυόταν, στη θέση σου στεκόταν ένας άλλος, καθ' όλα αξιαγάπητος κύριος..
*Αγιοτητα*
Hμερολόγιο ήσυχο στον τοίχο,
μια ημερομηνία κι οι άγιοι σιωπηλοί, χλωμοί κι αναμάρτητοι,
σημειωμένοι μόνο με το μικρό τους όνομα, όπως τους φώναζε η μητέρα τους.
Kύριε, κανείς δεν ήθελε να μεγαλώσει.
*Δειλινο*
Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον
*Κι εγω χρειαζομαι τη βοηθεια του θεου*
- Κύριε, βοήθησέ με, του λέω, χάνομαι.
- Μα αυτή είναι η βοήθειά μου - να χαθείς...
Για να σε ψάχνουν στους αιώνες!
η μπροκεν ντολ βαλθηκε με την ευαισθησια τησ να μασ τρελανει
μα εμεισ διαβασαμε τα ποιηματα σαν να τανε φιρμανι
ξαφνου ο pad τρελενεται απιθωνει κ βαραει
κ σε ολουσ ξεκαθαρισε η μπροκεν ντολ γαμαει!!!!
μπροκεν ντολ rules!!! :))))
καλα κανενασ δεν καταλαβα τι εγραψα η δεν τα εγραψα καλα;
ασ το παμε απο τηην αρχη φιρμανι ηταν παλια οι αποφασεισ που βγαζαν οι κυβερνησεισ που τα διαβαζε καποιοσ σαν ανακοινωσεισ το απιθωνει δε ηερω σε κατι ποιηματα του 21 το βαζανε κ τα υπολοιπα ειναι ευκολωσ εννουμενα κ παραλειπονται
Μιας και το χω το ποιητικό θα γράψω ένα ποιήμα και όσα προλάβω ακόμα:
*το σβήνω όμως γιατί με ξενέρωσε* τα πουλιά είναι ραδιενεργά και φωτίζουν 'αραγε..... κάστρα στον ουρανό μου άρεσε αυτό είναι από ένα παλιό μύθο και βασίζετε και σε πραγματικά στοιχεία είναι η κατάκτηση του ανθρώπου η επιθυμία του να κατακτήσει τις πιο ψηλές κορυφές των βουνών έχουν γραφτεί πολλά ποιήματα γι'αυτό και έχουν εμπνευστεί και αρτίστες.
hahahahahahahahahahhaahhaa pad με εχεις κανει ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΣΑΙ ΛΕΜΕΕΕΕΕ ΑΧΑΧΑΧΑQuote:
Originally Posted by pad
Αφιερωμένο broken
Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω
και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.
Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι
και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.
Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.