Πρέπει να πάω;

Lou!

errie,

δεν εχω διαβασει αναλυτικα τα πιο πανω μνμ.

κατ αρχην εμενα δε μου φαινεται καθολου παραλογο η παρανοικο το οτι σκεφτεσαι την κηδεια καποιου πριν ακομα πεθανει. υποθετω οτι θα αναφερεσαι σε περιπτωση που ο ανθρωπος θα εχει καποια ασθενεια κ θα ειναι στο τελικο σταδιο, πχ καρκινο. σε μια τετοια περιπτωση, μου φαινεται κ πολυ φυσικο το οτι σε προβληματιζει η κηδεια του κ εφοσον μαλιστα εχεις δυσκολια να αντιμετωπισεις αυτο το γεγονος.
Αχ, χαίρομαι που το λες αυτό γιατί ομολογώ ότι στεναχωρέθηκα με το σχόλιο ότι αυτό που σκέφτομαι και νιώθω είναι από δυσοίωνο έως αρρωστημένο...λες και θέλω να τον πεθάνω μια ώρα αρχύτερα τον άνθρωπο, προς Θεού! Ναι, όντως αυτό που είπες συμβαίνει, έχει καρκίνο και το τέλος είναι κοντά...κι όπως είπα χθες πήρε τηλέφωνο στην μητέρα μου και σχεδόν παραληρούσε...ξέρεις φαντάζομαι ότι αυτό δεν είναι καθόλου καλό σημάδι...
η γνωμη μου ειναι να κανεις ο,τι αντεχεις, οπως πολυ σωστα ειπε το ξωτικο.

δεν ειναι υποχρεωτικο να πας, αν νιωθεις οτι σε πιεζει κ σε καταβαλλει τοσο πολυ.

μπορεις να το εξηγησεις αυτο με πασα ειλικρινεια στη φιλη σου.
Να της το εξηγήσω αλλά πώς ακριβώς; 'Εχω πελαγώσει! Τί να της πω; Να πάω και να της πω τώρα "ξέρεις, όταν πεθάνει ο πατέρας σου εγώ δεν αντέχω να έρθω στην κηδεία;" Δεν λέγονται αυτά! Ή απλά να μην πάω καθόλου χωρίς να της πω τίποτα; Είναι γαϊδουριά! Ή να της πω εκείνη την ημέρα ότι δεν θα πάω; Κι αυτό είναι γαϊδουριά! Νιώθω πολύ πιεσμένη, δεν ξέρω τι να κάνω...
απο την αλλη μερια ομως μου προκυπτει κ ενα αλλο ερωτημα:

γιατι σε καταβαλλει τοσο πολυ η φαντασιωση του γεγονοτος του θανατου του πατερα της φιλης σου?

εκτος απο τη φιλη σου ειχες συναισθηματικο δεσιμο κ με τον ιδιο? (δεσιμο, οχι δεσμο! :p - προς αποφυγη παραξηγησεων!)

η ειναι κατι αλλο αυτο που σε ταραζει τοσο πολυ?

σου θυμιζει τη σκεψη του θανατου ολων μας?
Ναι, έχω και κάποιο συναισθηματικό δέσιμο και με τον ίδιο γιατί όπως και να 'χει από μικρά παιδιά μένουμε δίπλα δίπλα, τον έχω ζήσει όλη μου τη ζωή και θα ήθελα να τον αποχαιρετήσω...και μάλιστα τις προάλλες έπεσαν δακρυγόνα έξω από το σπίτι μου κι ο άνθρωπος αν και άρρωστος, σε μαύρα χάλια ήρθε (μένουμε σε διπλανά διαμερίσματα) για να δει πως είμαι και πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν ερχόταν...είχε κατέβει κάτω γιατί είχαν πέσει μολότωφ και φοβήθηκε για το αυτοκίνητο του (μεγάλη βλακεία βέβαια για άνθρωπο με καρκίνο στους πνεύμονες) μου χτύπησε το θυροτηλέφωνο να του ανοίξω γρήγορα, το έκανα (ευτυχώς είχα συνέλθει λίγο γιατί πριν είχα πέσει κι εγώ κάτω και προσπαθούσα να αναπνεύσω γιατί όταν τα έριξε η Αστυνομία ήμουν στο μπαλκόνι) και μετά ήρθε σπίτι να δει πως είμαι κι ευτυχώς γιατί εγώ δεν έβλεπα τίποτα και δεν ήξερα τι να κάνω...στα τυφλά πήγα κι άνοιξα την πόρτα...και μου είπε να βάλω βρεγμένη πετσέτα στα μάτια μου...συγκινήθηκα που αντί να κοιτάξει να φροντίσει τον εαυτό του ήρθε σ' εμένα...
Από εκεί και πέρα ταράζομαι γιατί πρόσφατα, πριν κανένα 6μηνο έχασα τη γιαγιά μου όπως είπα νωρίτερα κι οι μνήμες είναι ακόμα νωπές και καθόλου ευχάριστες...την έβλεπα να αργολιώνει επίσης από καρκίνο, να υποφέρει από φριχτούς πόνους, να μου λέει "αν μ' αγαπάς παρακάλα να πεθάνω" κι είχε μείνει πια η σκιά του εαυτού της, καμιά σχέση με τη γυναίκα που ήξερα τόσα χρόνια που ήταν γεμάτη ζωή και πάντα αφρατούλα...είχε μείνει 40 κιλά άνθρωπος...κι αυτή είναι η τελευταία εικόνα που έχω από εκείνη στο φέρετρο...δεν είναι καλό να την θυμάμαι έτσι, δεν μου κάνει καλό και δεν θέλω να ξαναπεράσω κάτι παρόμοιο, γι' αυτό κάνω έτσι...δεν αντέχω άλλη κηδεία τώρα και μάλιστα με παρόμοιες συνθήκες!
θα μπορουσες να κανεις μια προσπαθεια να δεις το ολο γεγονος της κηδειας με διαφορετικο τροπο, οχι τοσο δραματικο? να το αποτραγικοποιησεις λιγο?
Αν έχεις κάτι να μου προτείνεις αφού διαβάσεις τα όσα λέω, ευχαρίστως να το ακούσω...εγώ δεν ξέρω πως να το δω πιο ψύχραιμα, έχω πανικοβληθεί από χθες...
πχ οταν τα ειχα φτιαξει με τον πρωτο γκομενο, στους 2 μηνες πεθανε εντελως ξαφνικα ο πατερας του απο εμφραγμα. εγω πηγα στην κηδεια, αλλα δεν μπορω να πω οτι ταραχτηκα κ πολυ. σχεδον καθολου θα ελεγα. για μενα ο νεκρος δεν ελεγε τπτ. τον ειχα δει μια φορα στη ζωη μου ολη κ ολη για 2 ωρες. με στεναχωρουσε βεβαια το γεγονος οτι ο φιλος μου ηταν στενοχωρεμενος. αυτο, ναι, με ταραξε. αλλα η κηδεια του νεκρου καθολου.

δεν εχω ομως κ φοβερο κολλημα με το θανατο, η τουλαχιστον ετσι νομιζω. αμα πεθανω πεθανα. just so simple!
Σου εξήγησα, εγώ έχω ένα άλφα δέσιμο με τον άνθρωπο αλλά πάνω απ' όλα με επηρέαζει ο πρόσφατος θάνατος της γιαγιάς μου...γι' αυτό δεν αντέχει η ψυχολογία μου να πάω στην κηδεία, να τον δω στο φέρετρο, να πλησιάσω στον τάφο και να ρίξω χώμα κι όλα τα σχετικά...ούτε καν από μακριά δεν ξέρω αν αντέχω να βλέπω...

Quote:

---

Originally Posted by soft

Αν νομιζεις οτι τη μερα εκεινη δεν αντεχεις να την ζησεις ,τοτε μην το κανεις για μενα
Αλλα και δεν ξερεις απο τωρα πως θα ειναι εκεινη η μερα για σενα ,οποτε προδιαθετεις τον εαυτο σου για ολα αυτα που νομιζεις οτι θα αισθανθεις .Αυτη την κουβεντα την ειχα ακριβως πριν 1,5 βδομαδα ,και τα ιδια ερωτηματα
Κατι που μου ειπε μια φιλη ειναι : “ οτι η αγαπη που νιωθουμε για τον αλλον μας βγαζει δυναμεις δοτικοτητας ,που ουτε θα μπορουσαμε ποτε να φανταστουμε οτι τις εχουμε “ Και ολα αυτα που νομιζουμε οτι θα παθουμε μπορει και να μην βγουν ποτε .Αλλα αν βγουν ειναι απολυτα φυσιολογικα τα συναισθηματα .
ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ ...εγω συνεχιζω τωρα
Αισθανθηκα μεγαλη λυπη αγχος και ετοιμη να να πεσω ,αλλα με κρατησε η αγαπη για το ατομο αυτο, και πραγματικα σου μιλω μου βγηκε απιστευτη δυναμη ,και αποθεμα για στηριξη
Απορω και γω με μενα ,πιστευα οτι θα ειμαι κομματια μετα ,αλλα δεν ημουν
Παρολο που το σκεφτομουν μηνες !

Μια αλλη πλευρα μας δυνατη ,που δεν πιστευουμε οτι την εχουμε Γιατι αραγε??

---

Εννοείς δηλαδή ότι κι εσύ ένιωθες ότι δεν θα αντέξεις να παραστείς αλλά ότι τελικά όταν συνέβη από την αγάπη σου προς το άτομο που έπρεπε να στηρίξεις, βρήκες τη δύναμη να το κάνεις και μάλιστα χωρίς αρνητικές συνέπειες για 'σενα μετά;

Quote:

---

Originally Posted by Nat

Θα συμφωνήσω κι εγώ με τους παραπάνω, ότι δεν υπάρχει λόγος να πιεστείς και να κάνεις κάτι που δεν το θέλεις. Από την άλλη, θα βοηθούσε ίσως να απομυθοποιήσεις λίγο στο μυαλό σου το ζήτημα της κηδείας, τη στιγμή μάλιστα που δεν πρόκειται για κοντινό σου άνθρωπο. Μια τελετή είναι κι αυτή... μερικοί άνθρωποι που μαζεύονται για να τιμήσουν και να αποχαιρετίσουν κάποιον γνωστό τους.
Αφού σε απασχολεί τόσο το θέμα, θα μπορούσες να πας για λίγο και απλώς να μείνεις παράμερα. Να έχεις έστω μια οπτική επαφή με τη φίλη σου (θα καταλάβει ότι πήγες μόνο για εκείνην) και μετά να φύγεις αν νιώθεις άσχημα.

---

Πριν είπα ότι νιώθω πως δεν αντέχω ούτε καν παράμερα να σταθώ αλλά τώρα αυτό που είπες το "να έχεις έστω μια οπτική επαφή με τη φίλη σου (θα καταλάβει ότι πήγες μόνο για εκείνην) με συγκίνησε πολύ και αρχίζω να το σκέφτομαι...εκείνη θα την πλησιάσω κιόλας, δεν έχω πρόβλημα, θα είμαι δίπλα της, το νεκρό δεν αντέχω να δω...
Και μιας και το θίγουμε αυτό, δηλαδή δεν θα παρεξηγηθώ αν δεν κάνω τα συνηθισμένα; Να ρίξω χώμα κλπ δηλαδή; Εκείνη δεν θα με παρεξηγήσει, το ξέρω, ο υπόλοιπος κόσμος όμως; Αλλά δεν ξέρω αν αντέχω να πλησιάσω τον τάφο και να τον δω πραγματικά! Δεν θα μπορώ ούτε καν να χαιρετήσω πριν τον πάρουν φοβάμαι! Θα με κυνηγάει κι αυτή η εικόνα μετά!

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Δεν πρέπει τίποτε. Και εξάλλου, όπως σου ανέφεραν και άλλα μέλη παραπάνω, μπορείς να στηρίξεις τη φίλη σου και με άλλους τρόπους, πολύ πιο αποτελεσματικούς από την παρουσία σου σε μία κηδεία. Αυτό που θα απασχολούσε εμένα θα ήταν το εξής: δεν πάω γιατί θα μου θύμιζε το θάνατο της γιαγιάς μου, ή δεν πάω γιατί αρνούμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα του θανάτου συνολικά ( έχω δηλαδή έναν υπαρξιακό φόβο? )
Αν τον έχω, αυτός πώς έχει εκδηλωθεί σε άλλες φάσεις της ζωής μου?
Θα πήγαινα αν είχε να κάνει με υπαρξιακό φόβο, για να δουλέψω το θέμα αυτό, με την επαφή με ό,τι με φοβίζει. Όπως έγραψε και η Νατ θα απομυθοποιούσες σταδιακά με τη στάση αυτή.
Με αυτό που έγραψες για τη γιαγιά σου, για την τρομακτική όψη, εγώ στη θέση σου θα πήγαινα και θα πάλευα να αντέξω να δω και τον νεκρό από κοντά.
Αλλά πάλι, εσύ ξέρεις τις αντοχές και τα όριά σου, εσύ αποφασίζεις.

---

Δεν πάω γιατί μου θυμίζει τον θάνατο της γιαγιάς μου...υπαρξιακό φόβο σχετικά με τον θάνατο δεν είχα ποτέ, έχω τον φυσιολογικό φόβο μήπως χάσω τα άτομα που αγαπώ...μόνο που μερικές φορές φοβάμαι ότι θα πεθάνω εγώ αλλά αυτό δεν έχει σχέση με το συγκεκριμένο θέμα...
Όχι, όχι, δεν αντέχω να το παλέψω αυτό τώρα, αν το κάνω θα καταρρεύσω! Ήδη έχω πολύ άσχημες εικόνες στο κεφάλι μου που όταν μου έρχονται φρικάρω, ανατριχιάζω, ταράζομαι...μόνο χειρότερα θα με κάνει κάτι τέτοιο!

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Α και αν αισθάνεσαι τη γνώση σημαντική και βοηθητική πάνω στο ζήτημα το υπαρξιακό, αν δλδ σε κεντρίζει, τότε μελέτησε τη θεωρία των Solomon, Greenberg και Pyszczynski, τη λεγόμενη Terror Management Theory, που θα είχε πολλά να σου δώσει πάνω στην κατανόηση της υπαρξιακής αγωνίας και στους τρόπους που εφευρίσκει ο άνθρωπος για να την διαπραγματευτεί.
Νομίζω πως κι η μελέτη αυτή θα σου ήταν αποκαλυπτική.

---

Πες μου λίγα περισσότερα πράγματα σχετικά μ' αυτήν την θεωρία, εξήγησε μου γιατί ίσως με βοήθησει...γιατί είμαι γεμάτη από αγωνίες για πολλά θέματα και κάποιες απ' αυτές μου προκαλούν όντως τρόμο...αν είναι σχετικό μ' αυτό, ναι, με ενδιαφέρει...

Καλησπέρα Έρη. Είναι μια θεωρία που ανέπτυξαν και είναι βασισμένη πάνω σε ένα βιβλίο του Becker, το Escape from Evil στη δεκαετία του εβδομήντα. O άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που έχει αυτεπίγνωση, δλδ συνειδητοποίηση του ότι είναι εδώ άρα και την ανάλογη συνειδητοποίηση της θνητότητάς του, ότι κάποια στιγμή δλδ δε θα είναι εδώ. Αυτό είναι ευχή και κατάρα, καθώς του δημιουργεί συνακόλουθα μία μεγάλη αγωνία απέναντι στο θάνατο, την μη ύπαρξή του και αποτελεί τη βάση όλων των συστημάτων αξιών που ακολουθεί, των συμπεριφορών του, των κοινωνιών του, των πολιτισμών που δημιουργεί ,των θεών που λατρεύει και ένα σωρό άλλα. Αποτελεί επίσης την πλατφόρμα της σύγκρουσης αυτών των συστημάτων αξιών, που τους έχει αποδώσει αξία ακριβώς γιατί τον βοηθάνε να διαπραγματευτεί αυτή την τρομακτική απειλή για το εγώ του, καθώς μέσω της υποστήριξής τους δημιουργεί την αυταπάτη της συνέχειας.

Καταλαβαίνεις δλδ με τη θεωρία αυτή γιατί έχεις αυταπάτες, σε τι σε εξυπηρετούν, σε τι έχεις επενδύσει και γιατί το έχεις κάνει, αν μπορείς να απελευθερωθείς και σε ποιο βαθμό,
αρχίζεις να ψάχνεις τα δικά σου συστήματα αποσόβησης του υπαρξιακού τρόμου, τι σκέφτεσαι, πιστεύεις και γιατί αγωνίζεσαι στην καθημερινότητά σου.
Επίσης φιλοσοφικά ρεύματα και κινήματα τέχνης στηρίζονται σε αυτή την μεταφυσική ακινητοποίηση που επιφέρει ο τρόμος. Η υπενθύμιση πχ του memento mori , του wabi sabi ή αυτό που έχω στην υπογραφή μου αυτή τη στιγμή το mono no aware, σκοπός τους είναι το να μάθεις να θυμάσαι τη ματαιότητα αλλά και να εκτιμάς τη φθαρτότητα αντί να την αντιμάχεσαι λυσσαλέα, είναι απλές ενδείξεις στο πόσο η ματαιότητα τρομοκρατεί και μαγνητίζει ταυτόχρονα και πόσο υποσκάπτει τα θεμέλιά μας ή μπορεί ακόμη και μας κάνει σοφότερους.

Έγραψα αρκετά, ελπίζω να βρίσκεις την θεωρία αυτή τόσο ενδιαφέρουσα όσο ομολογώ πως τη βρίσκω.
Δεν είναι εύκολο να κάνει ο άνθρωπος ειρήνη μέσα του όταν πολεμά να κερδίσει το θάνατο, αλλά και μέχρι να τον αποδεχτεί περνάει τον αλίμονό του, λολ

Καλησπέρα Rain and wind... :) Όντως έγραψες αρκετά...απλά είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβω μιας και δεν γνωρίζω τίποτα σχετικά...εξήγησε μου λίγο τι σημαίνει "υπαρξιακός τρόμος"...

Υπαρξιακός τρόμος είναι το κόψιμο των ήπατων όταν πρωτοέρχομαι σε επαφή με την αλήθεια αυτή εδώ:πως είμαι ένα θνητό πλάσμα,ένα ανθρώπινο πλάσμα με καθορισμένα χρονικά όρια,που δε γνωρίζω πότε για μένα θα λήξουν.Πως αυτή η στιγμή του τέλους μπορεί να είναι ένα λεπτό ή δεκαετίες μακριά.Πως δεν έχω τρόπο να ξεφύγω από αυτό το τέλος,ούτε εγώ,ούτε κανένας άλλος άνθρωπος γύρω μου,αγαπημένος ή μακρινός μου.Το αναπόφευκτο τούτο μπορεί να με κάνει κουρέλι ψυχικά αρχικά αλλά αν το επεξεργαστώ ίσως να καταφέρω να φιλοσοφήσω,να το αποδεχτώ και να ζω δίχως να αισθάνομαι πως με παραλύει.Να μη γίνεται το κέντρο της ύπαρξής μου η θνητότητα,αλλά ίσως μία αφορμή για να ζήσω πιο καλά,να μάθω να εκτιμώ κάθε λεπτό εδώ,τώρα,δίχως να μένω κολλημένη στο παρελθόν,να κινούμαι προς το μέλλον με ορμή,αλλά και με σύνεση.

Τα λέω καλά και φαντάζει εύκολο,έτσι δεν είναι?Όχι,δεν είναι έτσι.Το πλήγμα αυτό για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι μεγάλο,ο πολιτισμός μας δε μας βοηθάει να δεχόμαστε το θάνατο ως φυσιολογικό και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής,απαραίτητο μάλιστα,μας ανακουφίζει με την ψεύτικη ελπίδα άλλων ζωών,μας τάζει μέλια και διάφορα άλλα για μετά,για ένα μετά που δεν υπάρχει με τον τρόπο που περιγράφεται,μας ναρκώνει με ευχολόγια για παράδεισους και μας τρομοκρατεί με κολάσεις,μας κάνει να βασανιζόμαστε να πιάσουμε τα ανύπαρκτα και άπιαστα,μας πλάθει διαρκώς και δίχως να το πολυσκεφτόμαστε το γιατί το κάνει.Κι εμείς οι ίδιοι μετά πλάθουμε άλλους και τους βασανίζουμε εξίσου με τέτοιες διδαχές,με τέτοια στάνταρντς προσηλυτισμού στη φυγή.

Το μήνυμα που έχετε εισάγει είναι πολύ μικρό. Παρακαλούμε μεγαλώστε το μήνυμα σας ώστε να περιέχει τουλάχιστον 10 χαρακτήρες.

Quote:

---

Originally Posted by Errie

Να της το εξηγήσω αλλά πώς ακριβώς; 'Εχω πελαγώσει! Τί να της πω; Να πάω και να της πω τώρα "ξέρεις, όταν πεθάνει ο πατέρας σου εγώ δεν αντέχω να έρθω στην κηδεία;" Δεν λέγονται αυτά! Ή απλά να μην πάω καθόλου χωρίς να της πω τίποτα; Είναι γαϊδουριά! Ή να της πω εκείνη την ημέρα ότι δεν θα πάω; Κι αυτό είναι γαϊδουριά! Νιώθω πολύ πιεσμένη, δεν ξέρω τι να κάνω...

ισως καλυτερα να της πεις εκεινη την ημερα οτι φυσικα αγαπουσες κ εκτιμουσες το μπαμπα της κ θα ηθελες πολυ να πας, αλλα σου ειναι πολυ δυσκολο γιατι νιωθεις πολυ επηρεασμενη, λογω του οτι τον εκτιμουσες κ λογω κ της προσφατης εμπειριας με τη γιαγια σου κλπ. βλεποντας κ κανοντας κιολας, βλεπεις πως θα εισαι εκεινη την ημερα κ πραττεις. το να μην της πεις τπτ μαλλον δε μου φαινεται σωστο. το να ξεκινησεις εξηγησεις πριν το γεγονος, κ αυτο μαλλον δε χρειαζεται.

ολα αυτα με επιφυλαξη, καθως δεν ειμαι κ ειδικος.


Αν έχεις κάτι να μου προτείνεις αφού διαβάσεις τα όσα λέω, ευχαρίστως να το ακούσω...εγώ δεν ξέρω πως να το δω πιο ψύχραιμα, έχω πανικοβληθεί από χθες...

προφανως το παρ. που σου παρεθεσα ηταν πολυ ακυρο για την περιπτωση σου, υπεθεσα οτι μπορει να ηταν απλα ο μπαμπας μιας φιλης σου, με τον οποιο να ειχες πολυ τυπικη σχεση λογω της φιλιας με την κορη του. εφοσον ειναι οικογενειακος σας φιλος κ τον ξερεις χρονια, κ υπαρχει καποιο συναισθηματικο δεσιμο, δε νομιζω οτι μπορεις να κανεις κατι για να απαλλαγεις ως δια μαγειας απο το πενθος της απωλειας του. καποιο πενθος αναγκαστικα θα το περασεις, αλλα υποτιθεται οτι με τον καιρο το πενθος μειωνεται. τωρα αν εσυ βιωνεις ασχημα συναισθηματα σε τραγικο βαθμο, πραγματικα δεν ξερω τι μπορεις να κανεις.

---

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Υπαρξιακός τρόμος είναι το κόψιμο των ήπατων όταν πρωτοέρχομαι σε επαφή με την αλήθεια αυτή εδώ:πως είμαι ένα θνητό πλάσμα,ένα ανθρώπινο πλάσμα με καθορισμένα χρονικά όρια,που δε γνωρίζω πότε για μένα θα λήξουν.Πως αυτή η στιγμή του τέλους μπορεί να είναι ένα λεπτό ή δεκαετίες μακριά.Πως δεν έχω τρόπο να ξεφύγω από αυτό το τέλος,ούτε εγώ,ούτε κανένας άλλος άνθρωπος γύρω μου,αγαπημένος ή μακρινός μου.Το αναπόφευκτο τούτο μπορεί να με κάνει κουρέλι ψυχικά αρχικά αλλά αν το επεξεργαστώ ίσως να καταφέρω να φιλοσοφήσω,να το αποδεχτώ και να ζω δίχως να αισθάνομαι πως με παραλύει.Να μη γίνεται το κέντρο της ύπαρξής μου η θνητότητα,αλλά ίσως μία αφορμή για να ζήσω πιο καλά,να μάθω να εκτιμώ κάθε λεπτό εδώ,τώρα,δίχως να μένω κολλημένη στο παρελθόν,να κινούμαι προς το μέλλον με ορμή,αλλά και με σύνεση.

Τα λέω καλά και φαντάζει εύκολο,έτσι δεν είναι?Όχι,δεν είναι έτσι.Το πλήγμα αυτό για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι μεγάλο,ο πολιτισμός μας δε μας βοηθάει να δεχόμαστε το θάνατο ως φυσιολογικό και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής,απαραίτητο μάλιστα,μας ανακουφίζει με την ψεύτικη ελπίδα άλλων ζωών,μας τάζει μέλια και διάφορα άλλα για μετά,για ένα μετά που δεν υπάρχει με τον τρόπο που περιγράφεται,μας ναρκώνει με ευχολόγια για παράδεισους και μας τρομοκρατεί με κολάσεις,μας κάνει να βασανιζόμαστε να πιάσουμε τα ανύπαρκτα και άπιαστα,μας πλάθει διαρκώς και δίχως να το πολυσκεφτόμαστε το γιατί το κάνει.Κι εμείς οι ίδιοι μετά πλάθουμε άλλους και τους βασανίζουμε εξίσου με τέτοιες διδαχές,με τέτοια στάνταρντς προσηλυτισμού στη φυγή.

---

Όχι, εντάξει, ευτυχώς δεν φοβάμαι τον θάνατο σε τέτοιο βαθμό που να αγωνιώ χωρίς να υπάρχει λόγος...όσο για το μετά, εγώ πιστεύω ότι η ψυχή δεν πεθαίνει, ότι δεν τελειώνουν όλα με το θάνατο, κάποιο μέρος υπάρχει που πηγαίνουμε μετά...άρα ναι, πιστεύω στον Παράδεισο και με παρηγορεί η σκέψη ότι αυτοί που αγαπάω όσο και να μου λείπουν είναι κάπου που είναι καλά, ευτυχισμένοι, δεν υποφέρουν πια κι ότι από εκεί με βλέπουν και με προστατεύουν, είναι κοντά μου κατά κάποιο τρόπο... :)

Quote:

---

Originally Posted by Lou!..

ισως καλυτερα να της πεις εκεινη την ημερα οτι φυσικα αγαπουσες κ εκτιμουσες το μπαμπα της κ θα ηθελες πολυ να πας, αλλα σου ειναι πολυ δυσκολο γιατι νιωθεις πολυ επηρεασμενη, λογω του οτι τον εκτιμουσες κ λογω κ της προσφατης εμπειριας με τη γιαγια σου κλπ. βλεποντας κ κανοντας κιολας, βλεπεις πως θα εισαι εκεινη την ημερα κ πραττεις. το να μην της πεις τπτ μαλλον δε μου φαινεται σωστο. το να ξεκινησεις εξηγησεις πριν το γεγονος, κ αυτο μαλλον δε χρειαζεται.

ολα αυτα με επιφυλαξη, καθως δεν ειμαι κ ειδικος.

προφανως το παρ. που σου παρεθεσα ηταν πολυ ακυρο για την περιπτωση σου, υπεθεσα οτι μπορει να ηταν απλα ο μπαμπας μιας φιλης σου, με τον οποιο να ειχες πολυ τυπικη σχεση λογω της φιλιας με την κορη του. εφοσον ειναι οικογενειακος σας φιλος κ τον ξερεις χρονια, κ υπαρχει καποιο συναισθηματικο δεσιμο, δε νομιζω οτι μπορεις να κανεις κατι για να απαλλαγεις ως δια μαγειας απο το πενθος της απωλειας του. καποιο πενθος αναγκαστικα θα το περασεις, αλλα υποτιθεται οτι με τον καιρο το πενθος μειωνεται. τωρα αν εσυ βιωνεις ασχημα συναισθηματα σε τραγικο βαθμο, πραγματικα δεν ξερω τι μπορεις να κανεις.

---

Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν κι εγώ...ότι το να της πω "ξέρεις όταν πεθάνει ο πατέρας σου εγώ δεν μπορώ να έρθω γι' αυτό και γι' αυτό το λόγο" είναι τρομερά σκληρό, αναίσθητο έως και τρελό! Και το να μην της πω απολύτως τίποτα και να μην εμφανιστώ μεγάλη γαϊδουριά! Άρα μου μένει μόνο αυτό που μου προτείνεις, να της μιλήσω μαλακά εκείνη τη μέρα...με ανακουφίζεις αυτή τη στιγμή που με επιβεβαιώνεις σ' αυτά που σκέφτομαι, νιώθω να μου φεύγει ένα βάρος... :)
Κοίτα, ναι, σίγουρα έχουμε κάποιο συναισθηματικό δέσιμο αλλά πιστεύω ότι δεν θα με πονέσει πολύ, δεν θα ξαναπεράσω δηλαδή το πένθος που πέρασα και περνάω με τη γιαγιά μου...αυτό που δεν αντέχω είναι το να παραστώ στην κηδεία και να ζήσω ξανά την όλη ατμόσφαιρα, την ίδια διαδικασία γιατί θα μου ξυπνήσει πολύ οδυνηρές μνήμες...αυτό με απασχολεί κυρίως...ναι, τον εκτιμώ και τον αγαπώ ως ένα σημείο αυτόν τον άνθρωπο αλλά δεν θα με στοιχειώσει κιόλας αυτή η απώλεια κι ευτυχώς γιατί αν ένιωθα τόσο έντονο πόνο για δεύτερη φορά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα δεν θα το άντεχα...
Σ' ευχαριστώ πολύ για όσα είπες, με έκανες να νιώσω καλύτερα...
Όλους σας ευχαριστώ βασικά, αλλά το ότι η Λου μου βρήκε το πότε πρέπει να εξηγήσω στη φίλη μου με ξαλάφρωσε όπως είπα κι αυτό είναι πολύ σημαντικό...

Quote:

---

Originally Posted by Errie

Πριν είπα ότι νιώθω πως δεν αντέχω ούτε καν παράμερα να σταθώ αλλά τώρα αυτό που είπες το "να έχεις έστω μια οπτική επαφή με τη φίλη σου (θα καταλάβει ότι πήγες μόνο για εκείνην) με συγκίνησε πολύ και αρχίζω να το σκέφτομαι...εκείνη θα την πλησιάσω κιόλας, δεν έχω πρόβλημα, θα είμαι δίπλα της, το νεκρό δεν αντέχω να δω...
Και μιας και το θίγουμε αυτό, δηλαδή δεν θα παρεξηγηθώ αν δεν κάνω τα συνηθισμένα; Να ρίξω χώμα κλπ δηλαδή; Εκείνη δεν θα με παρεξηγήσει, το ξέρω, ο υπόλοιπος κόσμος όμως; Αλλά δεν ξέρω αν αντέχω να πλησιάσω τον τάφο και να τον δω πραγματικά! Δεν θα μπορώ ούτε καν να χαιρετήσω πριν τον πάρουν φοβάμαι! Θα με κυνηγάει κι αυτή η εικόνα μετά!

---

κοιτα ο καθε ανθρωπος δεν ξερω πως σκεφτεται κ τι καθεται να προσεξει κ να κατακρινει, ειδικα στα χωρια κ τις επαρχιες.

ομως το ζητημα ειναι να κανεις αυτο που θελεις κ μπορεις, χωρις να επηρεαζεσαι τοσο πολυ απο τη γνωμη των αλλων.

νομιζω οτι οταν παει καποιος σε μια κηδεια δεν ειναι υποχρεωμενος να κοιταξει το νεκρο στο φερετρο, ουτε να ριξει χωμα.

εγω τουλαχιστον εχω παει σε δυο κηδειες, κ δεν εκανα τπτ απο τα δυο σε καμια απο αυτες. ουτε το φερετρο πλησιασα, ουτε χωμα εριξα. απλα εκατσα σε μια θεση στην εκκλησια οσο ψαλλανε τη νεκρωσιμη ακολουθια (η οπως αλλιως λεγεται) κ μετα ακολουθησα το μπουλουκι μεχρι το σημειο ταφης, κ δε θυμαμαι να ημουν πρωτη σειρα. τωρα το αν καποιος με σχολιασε, ουτε μου περασε απο το μυαλο, ουτε ηρθε καποιος να μου κανει παρατηρηση! ουτε ξερω ουτε κ με αφορα! στα @@ μου! :cool:

στη μια μαλιστα κηδεια που ηταν της θειας μου, φορουσα μαυρο παντελονι κ πρασινο μπλουζακι! γιατι μου την εσπαγε το κοινωνικο πρωτοκολλο! :cool:

με λιγα λογια το πως αισθανεσαι καθοριζεται πρωτιστως απο το ποσο επιτρεπεις στις ξενες γνωμες να σε επηρεαζουν ψυχικα κ δευτερευοντως απο το αν πραγματι καποιοι θα σε κουτσομπολεψουν η οχι.

Quote:

---

Originally Posted by Lou!..

κοιτα ο καθε ανθρωπος δεν ξερω πως σκεφτεται κ τι καθεται να προσεξει κ να κατακρινει, ειδικα στα χωρια κ τις επαρχιες.

ομως το ζητημα ειναι να κανεις αυτο που θελεις κ μπορεις, χωρις να επηρεαζεσαι τοσο πολυ απο τη γνωμη των αλλων.

νομιζω οτι οταν παει καποιος σε μια κηδεια δεν ειναι υποχρεωμενος να κοιταξει το νεκρο στο φερετρο, ουτε να ριξει χωμα.

εγω τουλαχιστον εχω παει σε δυο κηδειες, κ δεν εκανα τπτ απο τα δυο σε καμια απο αυτες. ουτε το φερετρο πλησιασα, ουτε χωμα εριξα. απλα εκατσα σε μια θεση στην εκκλησια οσο ψαλλανε τη νεκρωσιμη ακολουθια (η οπως αλλιως λεγεται) κ μετα ακολουθησα το μπουλουκι μεχρι το σημειο ταφης, κ δε θυμαμαι να ημουν πρωτη σειρα. τωρα το αν καποιος με σχολιασε, ουτε μου περασε απο το μυαλο, ουτε ηρθε καποιος να μου κανει παρατηρηση! ουτε ξερω ουτε κ με αφορα! στα @@ μου! :cool:

στη μια μαλιστα κηδεια που ηταν της θειας μου, φορουσα μαυρο παντελονι κ πρασινο μπλουζακι! γιατι μου την εσπαγε το κοινωνικο πρωτοκολλο! :cool:

με λιγα λογια το πως αισθανεσαι καθοριζεται πρωτιστως απο το ποσο επιτρεπεις στις ξενες γνωμες να σε επηρεαζουν ψυχικα κ δευτερευοντως απο το αν πραγματι καποιοι θα σε κουτσομπολεψουν η οχι.

---

Λοιπόν...αν αποφασίσω τελικά να πάω, αν δω πως αντέχω αυτό θα κάνω κι αν με παρεξηγήσουν οι συγγενείς της, με παρεξήγησαν!
Όσο για τα μαύρα, εγώ στη γιαγιά και στον παππού τα φόρεσα και στην κηδεία, και στα 40 και στα 6μηνα...αλλά 40 μέρες συνεχόμενα αρνούμαι να τα φορέσω...και δεν ξέρω αν θα το κάνω και ποτέ!
Από σήμερα σκέφτομαι ότι μόλις μπορέσω θα πάω να τον δω στο νοσοκομείο τουλάχιστον...χθες έκανε εισαγωγή...δεν μου αρέσουν τα νοσοκομεία αλλά πιο εύκολο είναι...

errie μπραβο σου, σε διάβασα και μου φαίνεσαι ένα φωτεινό και δυνατό πλάσμα , είμαι σίγουρη ότι θα πράξεις το καλύτερο για όλους σας, σιγά σιγα έτσι όπως παρουσιάζονται τα πράγματα προσπαθείς να τα διαχειριστείς χωρίς να κοιτάς μόνο τον εαυτούλη σου!
τον εαυτό σου όμως να τον φροντίζεις γιατί αυτός είναι η πηγή οποιασδήποτε ενέργειας θα χρειαστείς.
στην δεδομένη στιγμη σου παρουσιάζεται μπροστά σου ο Θάνατος , μαυτή την μορφή που σου δίνεται (γιαγιά , πατέρας φίλης )
χωρίς να κλείνεις τα μάτια σου ,οφείλης να κάνεις κι εσύ την αναζήτησή σου σαυτό το μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή του ανθρώπου,
η θνητότητά μας δεν διαχειρίζεται τόσο εύκολα , αφου αναζητήσεις κάτι θα βρείς που θα ταιριάζει σε σένα ,
να ησυχάσεις το μέσα σου να μην θλίβεται τόσο στην απώλεια.
θα σου μοιραστώ μια αποψη που με καθησυχάζει την ώρα του αποχωρισμού των νεκρών,
σκέφτομαι θετικά για όποια εξέλιξη μπορει να έχει ο νεκρός , φωτεινό δρόμο σαυτό το αγνωστο ταξίδι,
οφείλω να ναι σεμνη η στάση μου την ώρα εκείνη, να μαι ήσυχη μέσα στη θλιψη μου και με καμιά αρνητική προσδοκία να αφήσω με αγάπη να συντελεστεί ο δρόμος του,
μπορεί η αθανασία να εμφανίζεται με το να γεννάμαι παιδιά , μπορεί με την μετενσάρκωση ή την μετεμψύχωση ,μπορεί με την μνήμη
με ότι κι αν συντελείται καλό είναι να αποδεχόμαστε την αρχή και το τέλος κάθε ζωής με αγάπη ,με γαλήνη με βαθειά κατανόηση για την δημιουργία.
πολλές καλημέρες!!

Quote:

---

Originally Posted by 3wtiko

errie μπραβο σου, σε διάβασα και μου φαίνεσαι ένα φωτεινό και δυνατό πλάσμα , είμαι σίγουρη ότι θα πράξεις το καλύτερο για όλους σας, σιγά σιγα έτσι όπως παρουσιάζονται τα πράγματα προσπαθείς να τα διαχειριστείς χωρίς να κοιτάς μόνο τον εαυτούλη σου!
τον εαυτό σου όμως να τον φροντίζεις γιατί αυτός είναι η πηγή οποιασδήποτε ενέργειας θα χρειαστείς.
στην δεδομένη στιγμη σου παρουσιάζεται μπροστά σου ο Θάνατος , μαυτή την μορφή που σου δίνεται (γιαγιά , πατέρας φίλης )
χωρίς να κλείνεις τα μάτια σου ,οφείλης να κάνεις κι εσύ την αναζήτησή σου σαυτό το μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή του ανθρώπου,
η θνητότητά μας δεν διαχειρίζεται τόσο εύκολα , αφου αναζητήσεις κάτι θα βρείς που θα ταιριάζει σε σένα ,
να ησυχάσεις το μέσα σου να μην θλίβεται τόσο στην απώλεια.
θα σου μοιραστώ μια αποψη που με καθησυχάζει την ώρα του αποχωρισμού των νεκρών,
σκέφτομαι θετικά για όποια εξέλιξη μπορει να έχει ο νεκρός , φωτεινό δρόμο σαυτό το αγνωστο ταξίδι,
οφείλω να ναι σεμνη η στάση μου την ώρα εκείνη, να μαι ήσυχη μέσα στη θλιψη μου και με καμιά αρνητική προσδοκία να αφήσω με αγάπη να συντελεστεί ο δρόμος του,
μπορεί η αθανασία να εμφανίζεται με το να γεννάμαι παιδιά , μπορεί με την μετενσάρκωση ή την μετεμψύχωση ,μπορεί με την μνήμη
με ότι κι αν συντελείται καλό είναι να αποδεχόμαστε την αρχή και το τέλος κάθε ζωής με αγάπη ,με γαλήνη με βαθειά κατανόηση για την δημιουργία.
πολλές καλημέρες!!

---

Σ' ευχαριστώ... :o Για το φωτεινό δεν ξέρω, δυνατή πάντως δεν είμαι σίγουρα...ξέρεις το τραγούδι που λέει "και φοβάμαι Θεε μου, δείχνω μα δεν είμαι δυνατή;" http://www.youtube.com/watch?v=y6pN6x2GhUE
Ναι, όντως, σιγά σιγά όσο ακούω, σκέφτομαι κι επεξεργάζομαι βρίσκω λύσεις, έχει αρχίσει να περνάει ο πανικός που μου είχε παγώσει το μυαλό, μάλλον χρειαζόμουν ν' ακούσω γνώμες άλλων και λίγο σπρώξιμο...
Θα επιμείνω όμως σε κάτι που είχα ρωτήσει, όχι ειδικά γι' αυτήν την περίπτωση αλλά γενικά, υπάρχει σοβαρός λόγος που ρωτάω...πόσο σωστό είναι να παραμερίζουμε εντελώς τον εαυτό μας για χάρη κάποιου άλλου; Να υποφέρουμε αλλά να μας το επιβάλλουμε;
Όσον αφορά το θάνατο, το μόνο που με παρηγορεί για τη γιαγιά μου είναι ότι τώρα δεν υποφέρει πια, για εκείνη ήταν καλύτερα που έφυγε αλλά δεν μου αρκεί αυτό για να μην υποφέρω εγώ, μου λείπει...