Printable View
Εχω ξεφυγει μπηκα πολυ στο δικο μου και εκτροχιαστηκα πραγματικα.Απλα καταλαβαινω και συμπασχω φωναχτα πια.Χρειαζονται πιο ψυχραιμες φωνες οπως της Σοφιας.Απλα δε το αντεχω ρε παιδια κανει τζιζ αυτο.Απλα ρεην νταξει δεν εισαι μονη σου και χαιρομαι που το μοιραστηκες ολο αυτο μαζι μας....πραγματικα
Απλώς αν αποφασίσεις να βοηθήσεις (και σου ζητηθεί βέβαια) προσπάθησε η δική σου σχέση με τη μητέρα σας να μην επηρεάσει αυτά που θα του λες για τη δική του σχέση. Πολύ δύσκολο φαντάζομαι. Τα δύο περισταστικά που είπες είναι εντελώς ντααάνγκ! Σαν αδερφή του αν στο ζήταγε εγώ θα έλεγα βοήθα με την προϋπόθεση ότι θα έχεις τις δικές σου άγκυρες για να μην παρασυρθείς... (προς δικό του και δικό σου καλό)
καταλαβα. μπορει να γινει κ αυτο,δεν μπορω φυσικα να ξερω. σιγουρα εσυ ξερεις τον αδερφο σου. αλλα μπορει να συμβει κ το ακριβως αντιθετο, να νιωσει πώς εισαι μαζι του. πώς τον στηριζεις, πώς λυπασαι κ πονας. ενοχη για σενα, γιατι? οτι δλδ σε εκανε να πονας?...μηπως ειναι μια δικη σου προβολη/φοβος αυτο?κατι που πιθανοτατα εσυ θα ενιωθες αν αντιδρουσε καποιος ετσι?Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Ηρω, δεν χρειαζεται να πεσεις στα πατωματα. Αλλα δεν χρειαζεται να δειχνεις πώς εισαι βραχος. Αταραχη, ανεκφραστη, αναισθητη κοινως. Δειξε το συναισθημα σου. Δες αλλωστε, και τη στιγμη εκεινη πώς θα ειστε. Νιωσε τι γινεται εκεινη την ωρα κ πραξε αναλογως. Μην πας προγραμματισμενη 100%. Εμπιστευσου τις ικανοτητες σου αλλα κ το συναισθημα που κουβαλας.
Είσαι σε πολύ δύσκολη θέση νομίζω γιατί εσύ είσαι το 3ο πρόσωπο στην ιστορία κάτι σαν ο διαιτητής που θα μπεις στην μέση για να λύσεις το θέμα. Πρέπει να δείξεις υπομονή να οπλιστείς με δύναμη και θάρρος για να συνεχίσεις διότι αν πας με χαμηλωμένα τα φτερά τα πράγματα όχι απλά θα γίνουν πολύ πιο δύσκολα αλλά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μπλεχτείς και εσύ σε όλο αυτό αν δεν έχεις μπλεχτεί ήδη.
Κούκλα μου πρέπει να τα βάλεις κάτω προσεκτικά και να οργανωθείς. Το θέμα είναι αρκετά σοβαρό και πρέπει να το αγγίξεις δυναμικά μεν με τρυφερότητα δε για να μην υπάρξουν ζημιές. Αυτό που πρέπει φαντάζομαι να κάνεις είναι όχι μόνο να φτιάξεις σενάρια στο μυαλό σου με όλες τις εναλλακτικές αλλά να προχωρήσεις βάση σχεδίου και να προσπαθήσεις να μην σε αφήσουν οι συναισθηματισμοί να πέσεις και εσύ στην λούμπα. Το σίγουρο είναι πως θα πέσεις όμως πολλές φορές απλά θα πρέπει να βρίσκεις την έξοδο κινδύνου σύντομα. Αν πηγαίνει σε ψυχολόγο γιατί δεν επικοινωνείς κρυφά μαζί του για να βοηθήσεις την κατάσταση; ίσως να είναι το καλύτερο να συμβουλευτείς τον ίδιο του τον ψυχολόγο.
Εγώ θα έλεγα πως αν φερθείς ψύχραιμα και "βράχος" θα του δώσεις για άλλη μια φορά το άλλοθι να τα βλέπει όλα αυτά φυσιολογικά, να κρυφτεί πίσω από αυτήν την "φυσιολογική" αντίδραση της δικής σου και του συντρόφου του. Έχεις γράψει τόσα όμορφα πράγματα εδώ μέσα, εμβαθύνεις τόσο πολύ, γιατί δεν γράφεις σε ένα χαρτί όλο αυτό που συμβαίνει, να το διαβάσεις και να σκεφτείς πως αφορά εμένα, ή έναν άλλον?
Να το δεις αποστασιοποιημένα όσο βέβαια είναι αυτό δυνατό και να δώσεις τη δική σου εύστοχη απάντηση.
Δεν θέλω να μιλήσω ούτε για τη μητέρα σου, ούτε για τους γονείς του άνεμου γιατί θα πω πολύ σκληρά λόγια και ένα θέμα σαν αυτό δεν έχει ανάγκη από μεγαλύτερη ένταση.
Tρομαχτικο αυτο με τον θηλασμο μεχρι τα 10. Η "φροντιδα παιδιου" ειναι πραγματικα το τελευταιο πραγμα που θυμιζει μια τετοια σκηνη.!
Θυμαμαι , καποιος απο εδω , μπορει και εσυ αν θυμαμαι καλα, ειχε ανοιξει πριν απο καιρο ενα θεμα με την συναισθηματικη "κακοποιηση" που γινεται απο την μητερα στον γιο οπου το παιδι παιρνει την θεση του αντρα της που λειπει απο το σπιτι ή γενικα ειναι στο σπιτι αλλα "λειπει".
ρέιν, δν μπορώ να πω πως καταλαβαίνω ακριβώς πως νιώθεις, γιατί δν έχω βρεθεί στη θέση σου.
βλέπω όμως πως σε τσάκισε όλο αυτό.
είναι φυσικό.
είμαι της άποψης πως πρέπει να αφήσεις να βγουν όλα αυτά που έχεις μαζέψει μέσα σου.
όπως είπε και η σοφία, αν θέλεις να κλάψεις, κλάψε.
στον αδερφό σου δν θα κάνει κακό αυτό.
το κακό έγινε κ ο χρόνος δν γυρνάει πίσω.
έχω σοκαριστεί κ δν μπορώ να σου γράψω περισσότερα.
για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται πως οι αμαρτίες των γονιών μας μάς παιδεύουν.
πόσα ακόμη να ζήσεις?
να ξέρεις πως θα είμαστε εδώ για σένα.
edit:
βρηκα το thread
http://www.e-psychology.gr/forum/sho...B7%CF%83%CE%B7
νομιζα οτι το ειχες γραψει εσυ.
τελος παντων , εχει μεσα αρκετα πραγματα , αν και φανταζομαι τα γνωριζεις ηδη.
Εγω δεν τα ηξερα και οταν τα εμαθα επεσα ολιγον απο τα συνεφακια.
Πόσα αδέλφια εισαστε;Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Αγαπημένη μου RaW, να σου πω εγώ τι φοβάμαι;
Προσπαθώ να σκεφτώ όσο πιο αποστασιοποιημένα μπορώ, και φέρνω στο μυαλό μου έναν άνθρωπο που μεγάλωσε υπό τέτοιες συνθήκες. Συγγνώμη αν αυτά που γράφω σου φανούν σκληρά -νομίζω ότι ξέρεις πως δεν είναι αυτή η πρόθεση μου, καλή η tough love προσέγγιση, αλλα όχι εδώ- αλλα κανε μια απόπειρα να το δεις και εσύ από μια τρίτη ματια.
Προσπαθώ να σκεφτώ πως να αισθάνεται ο ίδιος, γνωρίζοντας την κακοποίηση που υφίσταται αλλα όντας και δέσμιος της τόσο καιρό, αναγνωρίζοντας ότι αυτό που συμβαίνει είναι αφύσικο αλλα έχοντας το και ο ίδιος στην καθημερινότητα του, δεν γίνεται και αυτός εξίσου εξαρτημένος; Δεν αρχίζει (η μάλλον έχει ολοκληρωθεί μέσα του) μια ίση και ανάλογη "έλξη" για την σχέση, το ίδιο ισχυρή και από την πλευρά του;
Το σκέφτομαι και αναρωτιέμαι πραγματικά... μετά από τόσα χρονια, για μια κακοποίηση που συνέβη κατ'εξακολούθησιν, και ιδιαιτερα στην παιδική ηλικία, για ένα άτομο που έχει πλέον μάθει να ζει με αυτή, για μια σχέση πλέον ΑΛΛΗΛΟΕΞΑΡΤΗΣΗΣ... τι συνέπειες θα έχει για αυτόν εάν σταματήσει;
Και εδώ είναι που φοβάμαι, πως όπως μπορεί να υποφέρει και να καταρρεύσει η μητέρα σου, μπορεί να υποφέρει το ίδιο και ο αδερφός σου. Φοβάμαι μήπως δεν μπορέσει να ανταπεξέλθει, γιατί σε κάποιες περιπτώσεις -μακάρι η δικη σας να μην είναι μέσα σε αυτές- είναι προτιμότερο να "αλληλοεξαρτασαι" και να επιβιώνεις, από το να σπας κάθε δεσμό, αρρωστημένο και μη, και να καταρρέεις πέραν βοηθειας... Το να τον ακούσεις και να σεβαστείς το συναίσθημα του, ξέρω ότι μπορείς να το κανεις. Επίσης, δεν νομίζω ότι σε τέτοιες στιγμές, μπορείς να προεξοφλήσεις πως θα αισθανθεις η θα φερθείς, και απλά σε συμβουλεύω να γίνεις καθρέφτης των δικών του συναισθημάτων, κάτι που πιστεύω όλα τα ευαίσθητα άτομα έχουν τη δυνατότητα να κάνουν.
Κουράγιο, και αγάπη καλή μου RaW.
Γιατί για να της το πει, θα έπρεπε να είναι συγκροτημένος και ανεξάρτητος, και βέβαια δεν είναι.Quote:
Originally Posted by RainAndWind
RainAndWind, αναρωτιέσαι πώς να τον βοηθήσεις αν σου ανοιχτεί. Φοβάμαι ότι είσαι πολύ φορτισμένη για να το χειριστείς. Και όμως, να ήξερες πόσες μανάδες κάνουν τα ίδια... ακόμα και γιαγιάδες με τα εγγόνια τους! Όμως η μάνα σου, απ' ό,τι φαίνεται, δε λέει να ξεκολλήσει ακόμα από το γιο της (άμα λες ότι του πάει παιδικές κρεμούλες...)
Νομίζω πως στην περίπτωση που σου μιλήσει ο αδελφός σου, αν αντιδράσεις με ανεξέλεγκτο συναίσθημα, στην ουσία τραγικοποιείς ακόμα περισσότερο το γεγονός και εντείνεις τις ενοχές του. Όσο κι αν υποφέρει, δεν μπορεί να αντιδράσει στην άρρωστη συμπεριφορά της μάνας του, γιατί είναι εξαρτημένος. Πόσοι και πόσοι κακοποιημένοι από τους γονείς τους δεν επιμένουν πως "οι γονείς μου ήταν καλοί, εγώ έφταιγα όταν με έδερναν κτλ.". Γιατί όταν αναλαμβάνουν το φταίξιμο, σκέφτονται ότι έτσι τουλάχιστον έχουν κάποιον έλεγχο - αν πάψουν να είναι "κακοί" οι ίδιοι, τα πράγματα θα διορθωθούν.
Αν λοιπόν άντεχες να είσαι ψύχραιμη, θα μπορούσες να του πεις ότι δυστυχώς και άλλες μανάδες συμπεριφέρονται έτσι, επειδή δεν έχουν φυσιολογική & συναισθηματική σχέση με τον άντρα τους και, λόγω ανασφάλειας, θέλουν να έχουν ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα κάτω από τον έλεγχό τους. Ένα πλάσμα που δεν θα τις εγκαταλείψει ποτέ γιατί θα το έχουν εκπαιδεύσει γι' αυτό!
Μετά μπορείς να του πεις ότι δεν είναι υποχρεωμένος να κουβαλάει το φορτίο του παρελθόντος. Μπορεί να το αφήσει πίσω του και να κοιτάξει το σήμερα. Ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα αν απαγκιστρωθεί από τη μάνα του. Και τόνισέ του: έτσι θα κάνει καλό και σ' εκείνην! (αυτό είναι αλήθεια και επιπλέον θα απαλύνει τις ενοχές του. Πες του πως κάθε φορά που θα της λέει όχι σε κάτι (π.χ. να πάει σπίτι του κτλ.), θα γίνεται ο ίδιος πιο δυνατός και θα βοηθάει κι εκείνη να ξεφύγει από αυτή την αρρώστια. Στην αρχή είναι δύσκολο, αλλά μετά μπαίνει το νερό στο αυλάκι.
Σου ξαναλέω, το πιο υγιές θα ήταν να της πει "άντε γμσ ρε μάνα". Δεν μπορεί όμως. Έτσι, αν ξέρει ότι βοηθάει κι εκείνην ίσως μπορέσει να κάνει τα πρώτα δύσκολα βήματα.
Τα 'γραψα λίγο μπερδεμένα και βιαστικά, γιατί έχω το αφεντικό που τριγυρίζει πάνω απ' το κεφάλι μου (με βούρδουλα, φυσικά!). Ελπίζω να βγαίνει νόημα...
απιστευτο Ρειν μου..πραγματικα.. τωρα εκεινοσ πωσ φερεται?σαν ενηλικασ?.. ειναι καλοσ συντροφοσ?...στο πωσ να φεραισαι προσ εκεινομν εγω θα σου ελεγα αν μπορουσεσ να τον παρεισ να κανετε μια χαλαρη κουβεντα καπου εξω..σε βολτα.. να τον ρωτησεισ πωσ νιωθεισ σχετικα με ολα αυτα..και πωσ πιεστυει πωσ θα ειναι καλητερο να του φερεσαι..σχετικα με ολα αυτα...ισωσ δεν ξερεισ πωσ ξερεισ.. ισωσ θα ηθελε να σου πει σκεψεισ μα ντρεπετε..η εχει αισθηματα ενοχησ... ο πατερασ τι εκανε?...πωσ τα αφησε ολα αυτα να συμβουν...πραγματικα απαραδεκτοι..
εισαι βρε παιδι μου μεγαλη δυναμη Ρειν μου..
ακομη πιστευω πωσ αν αποφασισει να σου ανοιχτει.. ισωσ θα ηταν καλο να μειρατεισ κι εσυ μαζι του καποια πραγματα που εκεινοσ ισωσ δεν ξερει...θα νιωσει πωσ δεν ηταν μονοσ και πωσ μπορει να σε εμπιστυτει ..σαφωσ θα δαν φορτισει περισσοτερο αλλα ισωσ σασ κανει πιο δυνατουσ και δεμενουσ...
πιστευω πωσ οπωσ και εσυ και εγω και τοσοι πολλοι που εχουμε βγαλει τισ αρρωστημενεσ σχεσεισ ειδικα με τισ μαναδεσ μασ απο την ζωη μασ.. εχουμε βοηθηθει πολυ..ετσι κι εκεινοσ αν βρει στηριξη ωστε να την βλεπει πχ μονο οποτε ΕΚΕΙΝΟΣ το θελει.. και βρει την δηναμη να γινει ανεξαρτητοσ συναισθηματικα , να μπορεσει καποτε να τησ πει αυτα που θελει..θα βοηθηθει πολυ..και θα μπορεσει να προχωρησει..
Βροχουλα,
τωρα θα τ ακουσεις..
Εγω θα σου πω κατι διαφορετικο απο τα παιδια.
Τι κανεις??Ποιος σε αποσυντονισε?εγω σε βλεπω να κοπανιεσαι να γιατρεψεις τα δικα σου τραυματα και τωρα αποφασισες παλιιι να σκεφτεις και να βρεις ΕΣΥ την λυση για τον αδερφο σου!
Δεν θα στο αναλυσω..ξερεις παρα πολυ καλα τι θελω να σου πω...
Σας ευχαριστώ όλους σας και τον καθένα ξεχωριστά!
Είναι σημαντικά για μένα όσα διαβάζω, όσα μαθαίνω από όλους σας. Kαι με τη βοήθειά σας μπορώ να ανταπεξέλθω, μπορώ να βρω την άκρη, που κάποιες φορές δε μου είναι καθόλου εύκολο.
Dis μου, καλό μου κορίτσι, ευχαριστώ. Η μητέρα μου δεν καταρρέει γλυκιά μου, γιατί τίποτε απ' όσα έκανε και κάνει δεν της αφήνουν το παραμικρό συναισθηματικό αποτύπωμα. Δεν νιώθει όπως εμείς, δε μπορεί να συναισθανθεί. Εγώ και τ'αδέρφια μου έχουμε καταρρεύσει ανά καιρούς, αυτή ποτέ. Και να σου πω το πιο σκληρό? Το πιο σκληρό να ζεις είναι πως χαίρεται όταν καταρρέουν τα παιδιά της, γιατί τότε μπορεί να τα χειριστεί ευκολότερα και να έχει την άρρωστη ηδονή ότι είναι από πάνω τους και τα φροντίζει σ' άλλον ένα της σάπιο ρόλο. Δεν ξεχνάω ποτέ τη στάση της όταν εγώ είχα καταρρεύσει, ήταν ένα μάθημα ζωής για μένα τρομερά σκληρό αλλά και απίστευτα ξεκάθαρο, η ηδονή της ξεχείλιζε πάνω από την ανήμπορη κόρη της, είναι άλλο να σας το λέω κι άλλο να το ζει κανείς και να βλέπει όλο αυτό το θέατρο μπροστά του. Ήταν ξανά γεμάτη, ο πόνος μας τη γεμίζει, δεν μπορώ να το περιγράψω γιατί δεν υπάρχουν λέξεις τόσο κατάλληλες για να το αποδώσουν.Μένει πάντα ένα μεγάλο παιδί, με τη συναισθηματική ωριμότητα ενός εφτάχρονου, ούτε καν αυτή θα έλεγα. Μας μεγάλωσαν παράδοξες μορφές παιδιών σε σχήματα μεγάλων. Κι εμείς γίναμε οι παράδοξες μορφές μεγάλων σε παιδικά σχήματα. Ήμασταν και είμαστε μεγαλύτεροι συναισθηματικά από τους γονείς μας... με όσες πίκρες και όσο κόπο αυτό μπορεί να φέρει μαζί του. Και με πληγές... και με δάκρυα για την κάθε αδικία που βιώναμε και βιώνουμε.
Νat μου,είναι σίγουρα εξαρτημένος. Αν μπορούσα να εξηγήσω τον τόνο της φωνής του όταν της μιλάει, αυτό το χάδι, αυτή την ανάγκη να της είναι αρεστός, αγαπητός. Τα ψεύτικα γέλια, οι όπερες της πεντάρας. Κι όμως, δεν το καταλαβαίνει ακόμα. Ίσως κάποια στιγμή να φτάσει η ώρα να το δει, μέχρι τότε αυτό που μπορώ να κάνω είναι μόνο να είμαι εδώ γι αυτόν.Υποφέρει και μαζί υποφέρει και η σχέση του, βλέπω τη σύντροφό του άλλοτε να οργίζεται μαζί του και άλλοτε να τον συμπονά. Άλλοτε να θέλει να τον αφήσει για να αλαφρωθεί κι αυτή και άλλοτε να μη θέλει γιατί...ένα σωρό γιατί.
Αυτές οι σχέσεις συμπαρασύρουν στο διάβα τους κι άλλους, είναι ένας χείμαρρος, είναι ρουφήχτρες. Και τα παιδιά όλων γίνονται με τη σειρά τους πετραδάκια στον περήφανο τρομακτικό χορό που σχηματίζουν τα αγριεμένα νερά αυτών των ποταμιών φρίκης, που φτιάχνουν οι "μεγάλοι"...
Όλοι μα όλοι όσοι είναι εκεί θα υποφέρουν, θα δουν και θα νιώσουν βία. Το λιγότερο που θα βιώσουν θα είναι το παράλογο. Θα δουν την άλλη πλευρά της ζωής, θα μάθουν να αναρωτιούνται για την αλήθεια, αφού το ψέμα τους παρουσιάζουν ως αλήθεια και η αλήθεια διαστρεβλώνεται γιατί δεν είναι μπορετή να σηκωθεί.
Μ' έπιασε πάλι, άιντε...
Όμως είμαι σήμερα πιο σίγουρη και με τις μέρες όλα τα ερωτήματα θα μου γίνουν πιο μπορετά να τα απαντήσω. Ξέρω πως θα το κάνω, δεν είναι η πρώτη και δυστυχώς ούτε η τελευταία φορά. Είναι πολλά αυτά που μαθαίνω σαν μέλος μίας τέτοιας οικογένειας -φτου και δεν της αξίζει η λέξη.
Εύχομαι μονάχα να έγινα εγώ μία λιγότερο "φοβερή" μάνα για τα παιδιά μου, μερικές φορές με αμφισβητώ, ξανακοιτάζω, ξαναεξετάζω, μήπως εκεί, μήπως εδώ, πρόσεχε, πρόσεχε. Και αυτό το πρόσεχε συνέχεια, που έρχεται απ΄όσα έζησα, αυτό το πρόσεχε είναι που δεν μπορώ να τους συγχωρέσω. Γιατί να προσέχω, αυτοί ήταν που έπρεπε να προσέχουν, δεν είμαι εγώ η υπόλογη. Κι όμως, εμείς βασανιζόμαστε με ΟΛΑ τα ερωτήματα που ήταν δική τους ευθύνη....ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ!
Αχ Φωτεινούλα μου, ξέρεις, ξέρεις καλά εσύ. Πώς δεν αντέχω τον πόνο του, είναι σα να είναι δικός μου πόνος. Και ναι, γνωρίζω πόσο φάουλ είναι αυτό, το ξέρω όπως και αναγνωρίζω πόσο δίκιο έχεις. Όπως πάντα, γίνομαι πάλι το σχοινί να κρατηθεί. Εγώ στρέφομαι να αγκαλιάσω, δεν είχε αγκαλιά, δεν έπαιζε, δεν είχε απάγκιο, δεν υπήρχε άλλο λιμάνι, δεν καταλαβαίνεις?
Ax αντζίκ μου...ευχαριστώ πολύ.