Γεια σου ρε μπιχεβιοριστή πετράν :)
Δεν διάβασα τίποτα από όσα έγραψες γιατί δεν είμαι για ψυχαναλύσεις σ' αυτή τη φάση αλλά welcome back!
Γεια σου ρε μπιχεβιοριστή πετράν :)
Δεν διάβασα τίποτα από όσα έγραψες γιατί δεν είμαι για ψυχαναλύσεις σ' αυτή τη φάση αλλά welcome back!
Πετραν εμενα παντωσ δεν μου το ανοιγει διστυχωσ...
θα σας βγάλει σε μια σελίδα με μια διαφήμιση καζίνο στο κέντρο. και στο κέντρο της διαφήμισης έχει το σηματάκι του play σε κόκκινο. το πατάς μία και γίνεται πράσινο, το ξαναπατάς και αρχίζει το βίντεο. εγώ τα είδα σχεδόν όλα τα επεισόδια, αλλά μου φάνηκε στημένο, είναι δυνατόν σε 21 μέρες να βελτιώθηκαν τόσο πολύ?
Γεια σου claire.:)
Μπόρεσα τελικά να τα δω, εμένα τα έπαιζε μέσω Wisevid. Πάντως άλλαξε σχετικά η άποψή μου, είμαι θετικότερη τώρα, ήμουν λίγο προκατειλημμένη από το γεγονός ότι πρόκειται για reality. Έχω πολλά να σχολιάσω, αργότερα όμως.
Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Ναι, έχεις δίκιο σε αυτό, το show είναι φτιαγμένο σε χολιγουντιανά πρότυπα! Αλλά από την άλλη έχεις δει σύγχρονο ντοκιμαντέρ? Δεν εννοώ αυτά του '80 που δείχνει η Νετ με κάμερα 5 λεπτά στην αρκούδα να τρώει τα χόρτα και τον τύπο με την βαριά φωνή να σχολιάζει "και τώρα η αρκούδα τρώει το χόρτο". Δες π.χ. τα επεισόδια της σειράς ντοκιμαντέρ "horizon" του ΒΒC που παρουσιάζουν "cutting edge" θέματα στην επιστήμη. Είναι γυρισμένα με τέτοιο παρόμοιο επικο-χολιγουντιανό τρόπο, π.χ. με γρήγορη εναλλαγή σκηνών με τους επιστήμονες-σχολιαστές να μιλάνε και να θέτουνε ένα ερώτημα και μετά να μπαίνει η μυστηριώδη μουσική και να δείχνει η κάμερα υπολογιστικές προσομοιώσεις του σύμπαντος με προχωρημένες μουσικές και μετά να ξαναγυρνάνε σε σχολιαστές. Αν και δεν έχω καμία σχέση με filming, πολλά από τα σύγχρονα ντοκιμαντέρ (όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον) παρουσιάζουν την "ενημέρωση" μέσα από σαν-χολιγουντιανές σκηνές δράσης με μια μίξη με real-life reality (π.χ. βιογραφίες των επιστημόνων, τους επιστήμονες όχι σε τόσο "αυστηρές" ομιλίες όπως παλιά αλλά σε στιγμιότυπα και μέσα από την ζωή τους να κάνουν χιούμορ κλπ.). Από τα λίγα που καταλαβαίνω σαν τηλεθεατής είναι ότι όλα υπακούνε πλέον αυτές τις πιο "σύγχρονες τάσεις" κινηματογράφησης. Προσωπικά δεν το κατηγορώ καθόλου. Τα Horizon τα θεωρώ τα πιο πρωτοποριακά ντοκιμαντέρ και ομολογώ ότι είναι 1000 φορές πιο ενδιαφέροντα από μερικά παλιά της ερτ (λολ).
Τα όρια λοιπόν μεταξύ "ψυχαγωγικής εκπομπής/reality" και "ενημερωτικής εκπομπής" πλέον γίνονται όλο και πιο αμυδρά, έτσι το βλέπω εγώ. Θα μπορούσε κάποιος που έχει σπουδάσει media να μας πει γι αυτό (MME κανείς!?) αλλά αυτή ήταν η τάση και στην Αγγλία που ήμουν. Θυμάμαι κάτι "ντοκιμαντέρ" (???) που έδειχναν την ζωή ατόμων στο soho π.χ. από γυναίκες που εκδίδονταν, χρήστες ουσιών, κλπ. και η κάμερα τους ακολουθούσε σε μια καθημερινή τους μέρα. Η εκπομπή είχε "εκπαιδευτικό" χαρακτήρα για να μάθει και η μπουρζουαζία πως είναι η ζωή σε περιοχές χαμηλού βιοτικού επιπέδου όπως το λονδρέζικο soho. Η παρουσίαση ήταν όμως ουσιαστικά reality. Τελικά τι είναι αυτό, "εκπαιδευτική" η "ψυχαγωγική" εκπομπή? Από ότι καταλαβαίνω, οι σύγχρονες ΜΜ-άδες θέλουν να ενώσουν αυτά τα δύο. Και κατά την γνώμη μου καλά κάνουν σε κάποιες περιπτώσεις, γιατί κακά τα ψέματα, ελάχιστοι έβλεπαν τα "old-style" ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ.
Η σειρά ντοκιμαντέρ horizon που σου έλεγα, είχε 2 επεισόδια αφιερωμένα στην ψυχική υγεία με σκοπό την πάταξη του στίγματος. Είχε λοιπόν μια ομάδα που αποτελούνταν από άτομα με η χωρίς κάποια διάγνωση ψυχικής διαταραχής να κάνουν διάφορες δραστηριότητες. Πραγματικά έμοιαζε πάρα πολύ στο στήσιμο με αυτό που πόσταρα, όμως επειδή πλασάρονταν σαν "ντοκιμαντέρ" δεν το κατηγόρησε κανείς, ίσα ίσα που πολλοί το χειροκρότησαν. Είναι οπότε και το "πλαίσιο" που κολλάει ο καθένας. Αν σου πουν ότι είναι "ντοκιμαντέρ" εσύ αμέσως θα το κολλήσεις με όλα τα θετικά και πιθανών θα το δεις με καλή ματιά αν σου πουν "reality" το άκουσμα και μόνο της λέξης θα σου ξυπνήσει σκηνές απέραντες οργής με ηλιθίους του big brother και τους tv managers να κάνουν πάρτι με τα νούμερα της τηλεθέασης από τα πρόβατα που το βλέπουν. Είναι λογικό ότι από ένα τέτοιο πρίσμα θα το δεις το όλο θέμα τρελά αρνητικά. Μου θυμίζει και εκείνο την διάσημη έρευνα (εεεπ μην ξεχνιόμαστε!!! :P) του Lazarus που είχε βάλει άτομα να βλέπουν μια τελετή ενηλικίωσης κάποιας φυλής που περιλάμβανε live τομές στα γεννητικά όργανα αγοριών. Στην μία περίπτωση το όλο θέμα παρουσιάζονταν σαν θρίλερ με τρομακτική μουσική στο background με αποτέλεσμα το στρες των ατόμων που το παρακολουθούσαν να εκτιναχθεί στα ύψη. Στην άλλη κατάσταση όμως το όλο θέμα παρουσιάζονταν σαν ντοκιμαντέρ με χαλαρή intellectual μουσικούλα και τον κλασικό βαρετό α-λα ερτ σχολιαστή (λολ) με αποτέλεσμα είτε τα άτομα να το δουν με ενδιαφέρον είτε να κοιμηθούν (ενώ ήταν ακριβώς το ίδιο φιλμάκι) Ανάλογα και το πλαίσιο που προβάλλεται κάτι, αλλιώς το "ερμηνεύεις/φιλτράρεις/αντιλαμβάνεσαι" (έτσι δεν λειτουργεί ουσιαστικά και η "γνωσιακή θεραπεία"? Το να σε κάνει να το δεις/αισθανθείς «από την καλή πλευρά» που δεν μπορείς να δεις με τίποτα) :P
Να σημειώσω ότι το συγκεκριμένο που πόσταρα (το OCD Project), αν και υπακούει σε όλες τις "αρχές reality" που ανέφερες, δεν έχει την "αισχρή" τηλεφωνική αλληλεπίδραση των τυπικών reality του τύπου "Πάρε τώρα 090...Dial O For OCD" και ψήφισε τον παίχτη με την μεγαλύτερη διαταραχή που πρέπει να υποχωρήσει από το σπίτι" η "ποιος πιστεύεις ότι είναι ο καλύτερος θεραπευόμενος!?" λολ εντάξει δεν έχουμε φτάσει σε αυτά τα επίπεδα (ακόμα τουλάχιστον!). Δηλαδή το παιχνίδι δεν έχει τηλέφωνα, αποχωρήσεις και αμοιβές όπως το "τυπικό reality". Φυσικά δεν θα ήταν ούτε για φτίσιμο τότε...λολ.
γμτ πάλι άρχισα να ποστάρω κατεβατά :P :P :P
Είχε τελικά μεγάλο ενδιαφέρον. Γιατί όντως σε έβαζε μέσα στο μυαλό των ανθρώπων εκείνων, και με την πάροδο της ώρας ταυτιζόσουν συναισθηματικά μαζί τους. Είχα φτάσει κάποιες στιγμές σε σημείο να μονολογώ "όχι Jerry, μην κάνεις τώρα πίσω, ΜΠΟΡΕΙΣ!" ή "Kevin, το γάμησες με την εσωτερική προσευχή", λολ.
Πετράν πολύ ενδιαφέροντα όσα έγραψες για την συνένωση ντοκυμαντέρ/σύγχρονης σκηνοθετικής ματιάς, καλά, δεν έχω δει μόνο ντοκυμαντέρ της ερτ3, καραλόλ! γέλασα μ' αυτό, χαχαα αστείρευτος as usual ρε καμάρι.
Κράτησα ένα σωρό σημειώσεις, γιατί με ενδιέφερε και προσωπικά, για τον αδερφό μου, ειλικρινά όσα είχα διαβάσει δεν με είχαν βοηθήσει τόσο όσο αυτά τα βίντεος και το να βλέπω ιν ρίαλ τάιμ τις αντιδράσεις τους στη διαδικασία των exposures.
Έχω να σημειώσω πως ένα κοινό σημείο θα έλεγα τελικά στην ΙΨΔ είναι ο έλεγχος! Ένα κοινό σημείο με τις διατροφικές διαταραχές, έκανα έναν παραλληλισμό μέσα μου την ώρα αυτή. Ήταν πολύ ενδιαφέρον ακόμη το ότι επικεντρώθηκε ο Τόλιν στο worse case scenario του καθενός, φαντάζομαι ότι αυτό είχε να κάνει με το χρόνο, άρα έπρεπε να πάει με τη μία σχεδόν σε κατακλυσμιαίες πρακτικές και όχι λίγο λίγο σταδιακές και αργές ενσωματώσεις στη θεραπεία με τα κομμάτια να πιάνονται ένα ένα.
Είχα την ευκαιρία να μάθω αρκετά,πχ για την τεχνική visualisation of fear, με τα σποτάκια που στον καθένα παρουσιαζόταν στην οθόνη οι φόβοι του, το νοσοκομείο όπου ο καθένας χωριστά έπρεπε να αντιμετωπίσει τον "προσωπικό του εφιάλτη", την exposure and prevention technique στο σουπερ μάρκετ, βρήκα ιδιαίτερα χρήσιμη την ερώτηση "what is your anxiety level now?" που τους γινόταν, γιατί έτσι συνειδητοποιούσαν πως είχαν ένα νοητικό εργαλείο στην quantitative αξιολόγηση του ίδιου του επιπέδου άγχους, επικρότησα την ειλικρίνεια πως ο Κέβιν δεν ανταποκρινόταν και θα τον ωφελούσε ένα πιο μακροπρόθεσμο θεραπευτικό πλάνο (ήταν το παιδί που είχε και asperger's μαζί με ocd)
Πωπωω, έχω κι εγώ ένα σωρό να γράψω, τι είναι μπροστά στο δικό σου το δικό μου κατεβατό. Must stop, must stop, must stop (αντιάλφα τέσσερα τεκνίκ ,λολ)
Quote:
Originally Posted by claire
Ναι, αυτό ήταν και το επιχείρημα πολλών ξένων τηλεθεατών. Από την άλλη βέβαια ο ψυχολόγος τους έκανε πολύ πιο "κατακλυσμιαίες" μακρό-ωρες θεραπείες από αυτές που γίνονται συνήθως στα πλαίσια νορμάλ 45/60-λεπτων συνεδριών, που εκτός του από ότι είναι 1-2 φορές την εβδομάδα γίνονται και με πολύ πιο συστηματική (συνήθως) παρουσίαση των ερεθισμάτων και (σιγά-σιγά/λίγο-λίγο εκθέσεις σε αυτά που προκαλούν τις εμμονές). Τώρα μιλάμε για evidence-based ντόκτορες κλινικούς ψυχολόγους της Αμερικής, τώρα στην Ελλάδα που ανοίγει γραφείο ψυχολογίας και η κουτσή μαρία βλέπεις "την παραλίγο-να-ήταν-CBT-θεραπεία" η την ψυχαναλυτική εριχ-φρομμική θεραπεία μαζί με αρωματοθεραπεία και ουρλιαχτοθεραπεία για 4-5 χρόνια χωρίς αποτέλεσμα- very common in greece lol.
Ωχ, δεν μπορώ ν' αντισταθώ λολ, έχω ερωτήσεις. Θέλω να σε ρωτήσω, πιστεύεις πως ο χρόνος ήταν αρκετός ώστε να γίνει δουλειά? Μου φάνηκε πολύ λίγος για τα τόσο καλά αποτελέσματα που υποτίθεται ότι είχαν. Φτιαχτό δλδ θεώρησα το τελευταίο κομμάτι, αυτό που τους έδειχνε στις επισκέψεις κατ΄οίκον μετά την πάροδο διμηνίας. Ένα άλλο που αναγνώρισα και δεν το ήξερα, είναι το ότι συχνά οι ασθενείς με OCD έχουν ΑΝΑΓΚΗ την ασθένεια, την αισθάνονται απαραίτητη και κομμάτι της ζωής τους, το έλεγαν οι ίδιοι, φοβούνταν τη ζωή μετά από αυτήν, οι ερωτήσεις τους ήταν ενδεικτικές αυτού, η αγωνία για το μετά, το μέλλον δίχως τα αναγκαία γι αυτούς (στο μυαλό τους) τελετουργικά. (how tricky is that?)
Και ένα άλλο, πως ο ίδιος ο ειδικός, ο David Tolin, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΤΑΝ βασικά, γιατί σε κάποια φάση αναγκάστηκε για να δει αν η Kristen (με τα τελετουργικά πλύσιμο χεριών και τη μικροβιοφοβία, που συνέχισε τη θεραπεία και μετά την αποχώρηση από το σπίτι), συνομίλησε με την ίδια της τη μητέρα για να διασταυρώσει αν ήταν αλήθεια όσα του έλεγε για την μη ύπαρξη τελετουργικών, ή έλεγε ψέματα.
Πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέρουσα από επιστημονικής άποψης η μελέτη της IΨΔ Πετράν πάντως, ε? Και βαθιά ανθρώπινη η εξιστόρηση των καθημερινών ταλαιπωριών που υφίστανται οι πάσχοντες, ισχύει το ότι τους "κλέβει τη ζωή" όπως είπε ένας τους!
Θα ήθελα να πω πως περισσότερο συνέπασχα με την Tracy, γιατί οι ψυχαναγκασμοί της επικεντρώνονταν στους φόβους της για το παιδί της, και σα μάνα κι εγώ συγκινήθηκα αρκετές φορές. Κοίτα να δεις τώρα πώς το είχε δέσει όλο αυτό, αν δεν κάνω τα τελετουργικά το παιδί μου θα κινδυνέψει, άιντε να το κόψεις!!!
Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Χαχα, είδες? Εκτέθηκες άμεσα στο ερέθισμα και άλλαξε η στάση σου/το "σχήμα" γι αυτό λολολ. CBT in action :P :P
Εγώ γι αυτό το έβγαλα κυρίως, γιατί δείχνει πολλές επίσημες τεχνικές θεραπείας για την CBT. Αυτό με τον έλεγχο έχεις ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο. Φαίνεται ότι αν περνάει κάποιος δύσκολα γεγονότα (και ίσως έχει κάποια προδιάθεση), μια αντίδραση είναι η αγχώδης (η καταθλιπτική είναι "το βάζω κάτω/παραιτούμαι"). Προσπαθείς απεγνωσμένα να το ελέγξεις-συνήθως χωρίς αποτέλεσμα αφού γίνεσαι "overwhelmed" από το άγχος. Και έτσι μπλέκεσαι σε μάταιους φαύλους κύκλους προσπάθειας ελέγχου και άγχους, κάτι αποτελεί την βάση και για τις κρίσεις πανικού και για το OCD. Στις κρίσεις πανικού νιώθεις φοβάσαι ότι θα χάσεις τον έλεγχο και παθαίνεις πανικούς, στο OCD όλη σου η ζωή γίνεται μια μάταιη προσπάθεια ελέγχου, κάτι που ουσιαστικά οδηγεί σε μια κατάσταση που μοιάζει με εθισμό. Ο έλεγχος/η τελετή μειώνει το άγχος κάτι που προκαλεί ανταμοιβή εκείνη την στιγμή αλλά και κάτι που αυξάνει τις τελετές-οπότε μακροπρόθεσμα- και το άγχος.
Πολλά από αυτά που είδες βασίζονται στα τελικά δεδομένα που συνέλλεξε από πολλές έρευνες το "Obsessive-Compulsive Cognitions Working Group". Τα πιο βασικά στοιχεία που είναι παρόντα στο OCD είναι η σύζευξη σκέψης-δράσης (η ιδεά ότι το να έχεις μια "κακιά σκέψη" ισούται με το να κάνεις "κακό"), η "φουσκωμένη υπευθυνότητα" (η υπόθεση ότι κάποιος "ΠΡΕΠΕΙ" να σταματά άσχημα πράγματα από το να συμβαίνουν), "πεποιθήσεις σχετικά με τον έλεγχο των σκέψεων" (η πεποίθηση ότι κάποιος "ΠΡΕΠΕΙ" να ελέγχει την "κακές σκέψεις"), η "τελειότητα" (η σκέψη ότι μόνο το "τέλειο" είναι αποδεκτό), "υπερευαισθησία στην απειλή" που συχνά σχετίζεται με την "απώλεια ανοχής στην αβεβαιότητα". Όλη η θεραπευτική διαδικασία πρέπει να περιλαμβάνει "συμπεριφορικές δοκιμασίες" και "θεραπευτική (σωκρατική) συζήτηση" που να αναιρεί αυτούς τους τρόπους σκέψης-συναισθήματος που έχουν γίνει συνήθεια. Cool huh? :P
Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Ναι αυτό με τον χρόνο είναι ένα θέμα δεν ξέρω. Αυτό ίσως και να είναι κάτι που να υπονοεί ότι είναι στημένο. Από την άλλη, τους έκανες πολύ έντονη σοκινγκ θεραπεία! Η ξανθούλα σίγουρα χρειάζονταν και συνέχεια γιατί είχε παραγίνει το θέμα με αυτήν ε? 6 ώρες την ημέρα πλενόταν η καημένη. Σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει μια τέτοια συνήθεια γρήγορα. Όχι μόνο επειδή είναι δύσκολο η ίδια η συνήθεια να αλλάξει, αλλά γιατί-όπως είπες- το άτομο το ίδιο- συνειδητά η ασυνείδητα- ίσως δεν θέλει να αλλάξει όσο κουφό και αν ακούγεται αυτό. Σκέψου ότι άμα το πρόβλημα είναι χρόνιο, το πιο πιθανό είναι να έχεις σχεδιάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου (ίσως και όλη) γύρω από την ΙΨΔ. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αποβάλεις ένα μεγάλο μέρος της ίδιας της ζωής σου! (και να ψάξεις για ένα νέο νόημα).
Γι αυτό και είναι πιστεύω πάντα καλό στην θεραπεία να γίνεται συζήτηση/εκθέσεις/δοκιμασίες και για την εμπειρία σε νέες "θετικές" καταστάσεις. Αν η σειρά ήταν αληθινή (έστω κατά το ήμισυ!) πιστεύω ότι πολύ καλό έκανε ότι παράλληλα με τις τεχνικές στην έκθεση στον φόβο ο ψυχοθεραπευτής τους έβαζε σε νέα περιβάλλοντα/εμπειρίες. Τέτοια "ξένα" πλαίσια αποτελούν πάντα τροφή για δημιουργική σκέψη/συλλογισμούς/επαναπροσδιορισμούς. Πως κάποιοι λένε "πάω στο άγιο όρος να βρω τον εαυτό μου" (εκτός και αν το εννοούνε αλλιώς/πιο πονηρά αυτό :P). H όλη αυτή διαδικασία, το να πας σε ένα ξένο περιβάλλον με ένα εντελώς άλλο τρόπο ζωής είναι πιστεύω self-healing. Εν μέρη σε ξεκολλάει από τα πλαίσια που σου είχαν γίνει συνήθεια και σου φτιάχνει ένα νέο, πιο ελεύθερο πλαίσιο, χωρίς τους προηγούμενους συνειρμούς/ρουτίνες/συνήθειες που είχες στο παλιό σου πλαίσιο. Μέσα σε αυτά τα νέα δεδομένα μπορείς να "επαναπροσδιορίσεις" πολλά πράγματα, γιατί δεν έχεις κάτι το περιοριστικό. Είναι αυτό που λέγανε παλιά "πάω εκεί και καθαρίζει το μυαλό μου".
Είχα διαβάσει κάπου ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για την ψυχική ασθένεια από το να μένεις στην ίδια κατάσταση. Σε μια έρευνα τα άτομα με ψύχωση που συνέχιζαν να μένουν με τους γονείς τους είχαν συντριπτικά μεγαλύτερη πιθανότητα να παλινδρομήσουν. Το καλύτερο λοιπόν πάντα είναι καταπολέμηση των προβληματικών συναισθημάτων/σκέψεων παράλληλα με εύρεση καινούργιων. Σίγουρα το παρελθόν και το παρόν είναι πολύ σημαντικά στην ψυχική ασθένεια αλλά τόσο είναι και το μέλλον. Άλλωστε όπως είχε πει και ο ροτζερς (η ο μάσλοου? δεν θυμάμαι λολ) "οι άνθρωποι είναι όντα που ζουν στο μέλλον" (η κάτι τέτοιο :P) Όταν έχεις στόχους και κάτι που να γεμίζει νόημα στην ζωή σου τόσο και πιο λίγο κινδυνεύεις. Το πρόβλημα πάντα είναι όταν μπλέκεσαι σε "φαύλους κύκλους"-εξωτερικούς και εσωτερικούς. "Λούπες" («βρόχους») όπως τις λένε. :P
WOW! ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΛΕΣ????????
Quote:
Originally Posted by insect
Μίλα μου ελεύθερα !!!!!
Να σου πω τι ? ? ? ?
Quote:
Originally Posted by insect
ξέρω και εγώ :P
mwahah , μου αρεσει το πρωτο σχολιο στο youtube για το βιντεο.Quote:
Originally Posted by insect
"it'd be funnier if they brought in a scary clown and he just ran in giggling and chasing her around the room telling her she was going to die"
ή το αλλο που λεει "ο μονος κλοουν που δεν φοβαται ειναι ο Ρολαντ MacDonald"
καλοοοοοοοοολ!!! xD