λολ άρκτε! Ήμουν απασχολημένη να κάνω τις ίδιες μαλακίες με σένα. Κι έτσι, με αυτά τα λάθη μας κι οι δυο καταλάβαμε με τι ακριβό τίμημα πληρώσαμε τις αμαρτίες γονέων, και πόσο προσωπικό πόνο κρύβει το να κουβαλάς έναν εαυτό που εσωτερικά τον καθοδηγούν κατασκευές επιβίωσης. Τότε ξυπνήσαμε -επιτέλους, λολ- και αποτινάξαμε μερικά από τα δεσμά μας. Και να είσαι τίμια με τον εαυτό σου, δίκαια, αποδίδοντάς του όσα δικαιολογητικά του αξίζουν εκεί που του αρμόζει, αλλά και κατανοώντας το δικό του μερίδιο ευθύνης και αποδεχόμενη και αυτό. Μάθαμε, γίναμε πιο σοφές. Κάποιοι δε γίνονται ποτέ και μένουν κουφιοκέφαλοι. Δε νομίζω στην τελική πως θα προτιμούσα να είμαι κουφιοκέφαλη, έστω και απαλλαγμένη από τόσο πόνο. Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος, σκληρός αλλά και αποτελεσματικός.
Παράδειγμα, αν δεν τα είχαμε ζήσει, καμιά από τις δυο μας δε θα είχε τη δυνατότητα, δίχως φυσικά να τα έχει σπουδάσει, να είχαμε κάτι ουσιώδες να πούμε στη me. Ή τα έχεις ζήσει, ή τα έχεις παρατηρήσει σε άλλους και σκεφτεί αυτά τα λάθη στις επιλογές ή τα έχεις σπουδάσει.