Γειά σας φίλοι μου. Μένω έκπληκτη αυτή τη στιγμή μαθαίνοντας ότι είμαι και εγώ πάθουσα της δερματιλομανίας. Δεν ξέρω που αλλού να με κατατάσσω. Απο μικρή ηλικία, δεν θυμάμαι -δημοτικό μάλλον κάπου 12, 13- πείραζα τα χείλη μου. Και δεν εννοώ να τα δαγκώνω. Τα τραβάω μέχρι να ματώσουν. Με τα δάχτυλα, τα νύχια. Όποτε μπορώ όπου μπορώ. Δεν μπορώ με τίποτα να το σταματήσω. Ο σύντροφός μου, οι γονείς μου μου φωνάζουν να σταματήσω και συνεχίζω να το κάνω κρυφά. Και όταν με ρωτάνε τι πάθανε τα χείλη σου, λέω σκάσανε.. και ντρέπομαι γιατί ξέρουν ότι είναι απο το τράβηγμα της πέτσας των χειλιών.. Τώρα είμαι 28 και συνεχίζω δυναμικά.. χα χα.. Δεν μπορώ να το σταματήσω είναι πραγματικά εθισμός, σαν να πηγαίνει το χέρι μόνο του. Δοκίμασα κομπολόι, μπαλάκι, παίζω παιχνίδια στο κινητό όταν είμαι έξω.. αλλά δεν σταματάει.. Γενικά νιώθω μέσα μου αγχωμένη αλλά όχι σοβαρά.. δηλαδή όχι σε μεγάλο βαθμό. Σκέφτομαι καθαρά, γελάω, είμαι κοινωνική κτλπ.. αλλά μέσα μου έχω ένα αγχος όπως όλοι μας.. απλώς το αναφέρω γιατί δεν ξέρω εαν έχει σχέση..
Θα ήθελα και εγώ να επικοινωνήσω με κάποιον που κάνει το ίδιο με τα χείλη του.. η κάτι παρόμοιο.
