Originally Posted by
crazy_diamond
gios_new, γεια σου.
Λυπάμαι για την απώλειά σου.
Είναι μόλις 8 μήνες που πέθανε και ο δικός μου πατέρας. Στην αρχή όχι, δεν ήταν δύσκολα.
Επειδή απλά πάλευα με το μυαλό μου, τις σκέψεις μου, όλα ήταν σκέψεις, φιλοσοφία, προβληματισμοί, άγνωστοι χ, ψ και ωμέγα, ματαιότητα, αιωνιότητα, απολογισμοί,
υπολογισμοί, ψυχωμένα αινίγματα που ποτέ μου δε θα λύσω.
Τους τελευταίους μήνες, ναι, ήταν δύσκολα.
Γιατί έ-ν-ι-ω-σ-α όλον αυτόν τον απίστευτο πόνο που νιώθει όποιος χάνει φτερούγα. Και φτερούγα είναι ό,τι κόβεται σύρριζα. Οριστικά και αμετάκλητα.
Εδώ δεν έχει μυαλό, εδώ έχει μέχρι το μεδούλι. Και δεν μπορείς παρά να αφεθείς σ' αυτό, για να το ελευθερώσεις και να σε ελευθερώσει.
Δεν πιστεύω πως ο πατέρας μου είναι γύρω μου, πάνω μου, έξω μου, κάπου, όπου, αιώνιος κι ευτυχισμένος στον πλανήτη του μικρού πρίγκηπα μαζί με το τριαντάφυλλο που ένα και μοναδικό δε θα βρω σε άλλο μέρος ποτέ ξανά και πουθενά..
Πιστεύω, όμως, ξέρω, καταλαβαίνω, αισθάνομαι πως ο πατέρας μου είναι μέσα μου. Και εκεί θα είναι για όσο ζω.
Για ό,τι ήταν και για ό,τι δεν ήταν. Για ό,τι μου έδωσε και για ό,τι δε μου έδωσε αλλά μου έμαθε πώς να το κερδίσω. Για αυτό που είμαι σήμερα.
Να είσαι όπως νιώθεις, gios_new. Και μη στεναχωριέσαι με τέτοιες σκέψεις. Κράτησε γερά και αγέρωχα όλα τα δώρα αυτά μέσα σου.
Έτσι είναι μόνο απέθαντοι οι άνθρωποι. Παραμένοντας κομμάτι εκείνων που αγάπησαν, εκείνων που τους αγάπησαν.
Το πιστεύω αυτό. Ό,τι δύναται να μείνει είναι αγάπη.
Εμπιστεύσου το χρόνο και τον εαυτό σου. Και θα προχωρήσεις.
Καλή δύναμη σου εύχομαι κι αυτό από καρδιάς.
Και ναι, να ζήσεις το ταξίδι, γιατί αξίζει τον κόπο :)
