Originally Posted by
marina6
Καλησπέρα σε όλους... Σήμερα, πάλι εδώ στη γιορτή της μητέρας, θέλησα να γράψω κάτι, εδώ που δε με γνωρίζει κανείς... Έτσι για τη μνήμη της... Γιατί μου λείπει πολύ, γιατί όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ συνειδητοποιώ πόσο ΜΑΝΑ ήταν με όλη τη σημασία της λέξης.
Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε εσάς, εγώ όμως όταν είμαι χάλια, όταν περνάω δύσκολα τη βλέπω στον ύπνο μου με κάποιον τρόπο... Δεν ξέρω τι υπάρχει μετά, κόλαση-παράδεισος, μια άλλη ζωή, κάτι όμως υπάρχει... Δε γίνεται να χανόμαστε έτσι απλά...
Δύσκολη η απώλεια, δεν ξεπερνιέται ποτέ. Απλά μαθαίνουμε να ζούμε με αυτή. Ζορίστηκα πολύ να απαγκιστρωθώ, γιατί η μητέρα μου δυστυχώς ή ευτυχώς αποτελούσε τα θεμέλια του σπιτιού μας. Με κρίσεις πανικού αρχικά, με μεγάλο ζόρι γιατί όλοι ήμασταν σε πένθος και η ψυχολογία μας ήταν στα τάρταρα, σιγά-σιγά άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου. Έναν εαυτό όμως λίγο διαφορετικό πλέον... Με καινούρια στοιχεία, με μεγαλύτερη ωριμότητα θέλοντας και μη. Λένε ότι όσο έχουμε τη μαμά μας, είμαστε πάντα παιδιά... Ε εγώ γέρασα απότομα. Προσπαθώ όμως κάπου βαθιά μέσα μου, να βρίσκω κάποιες πτυχές του εαυτού μου, του άλλου, του ξέγνοιαστου.
Σε όποιον έχασε τη μητέρα του λοιπόν και είναι σε άσχημη κατάσταση και στέγνωσε πλέον από δάκρυα και πολύ απλά δεν μπορεί να το διαχειριστεί, υπομονή... Μόνο αυτό μπορώ να πω, γιατί ο χρόνος είναι ο καλύτερος ψυχολόγος και όχι ο καλύτερος γιατρός. Γιατί κάτι τέτοιο δε γιατρεύεται ποτέ απλά επουλώνεται επιφανειακά.
Σε όσους έχετε τη μητέρα σας, χαρείτε την όσο είναι ο καιρός... Οι στιγμές δεν επιστρέφουν ποτέ πίσω. Ρουφήξτε τις στιγμές μαζί της...
Σ'αγαπάω μαμά μου και μου λείπεις πολύ. Ήσουν θησαυρός και ελπίζω με κάποιον τρόπο να με ακούς...
