Remedy, LOL!
Αγαπάει κανείς πραγματικά όποιον δεν τον αφήνει λεύτερο να υπάρξει δίχως φόβους και έλεγχο?
Δεν ξέρω, όμως έχω απομυθοποιήσει τέτοιες "αγάπες" και δεν τις θεωρώ αγάπες πια.
Για να έχετε μία σχέση ισότιμη και αληθινή, που να πάει και τις δυο σας μπροστά, θα πρέπει να είστε γυναίκες και οι δύο, αυτή μητέρα στο ρόλο της και σκέτα αυτό κι εσύ κόρη και σκέτα.
Betty, πριν λίγο καιρό πέθανε μία γυναίκα, η Isabelle Caro. Αυτή ήταν ένα κοριτσάκι που ανέπτυξε νευρική ανορεξία γιατί η μητέρα της φοβόταν μήπως μεγαλώσει. Όταν πέθανε από τις συνέπειες της anorexia nervosa που πάλευε χρόνια (μάλιστα με ακτιβιστικό τρόπο, ως σύμβολο σε καμπάνια για την ενημέρωση πάνω στην ασθένεια) η μητέρα της αυτοκτόνησε ένα μήνα μετά. Δεν άντεξε κι εκείνη τις ενοχές της για την αρνητική και θανατηφόρα όπως αποδείχτηκε επίδραση στην πορεία της κόρης της. Έτσι περιέγραφε κι η ίδια τη σχέση με τη μάνα της. Αγάπη αλλά όχι υγιή.
Αγάπη αλλά μπλεγμένη και με φορτία φόβου, ελεγκτικά φορτία.
Δε θέλω να σε τρομοκρατήσω,ε? Αλλά πολλές φορές ό,τι βαφτίζεται ως αγάπη μπορεί και να έχει θάνατο μέσα...έστω και συμβολικό, όχι φυσικό, υπάρχουν διάφοροι τρόποι να θανατώνεις μία αγάπη. Και να μην ξεμπλέξει ποτέ το κουβάρι. Εκτός αν κάποια σας κόψει τον λώρο, σου εύχομαι να το κάνεις!
Να ανεξαρτητοποιηθείς, να μη σε κρατάει δέσμια το χρέος.