ωχ..χίλια συγνώμη για το 'φίλε μου'..:)
υπαρχει ποτέ σημείο που να ξέρεις ότι μέχρι εκεί ήταν οι δυναμεις σου?
γιατί καθημερινά το νοιώθω ότι είμαι εκει..
θέλω να πω..υπάρχει το τέλος..?εκεί που δεν μπορεις να προσπαθήσεις αλλο..
λάθος!! το τέλος δεν υπάρχει..απλά..
εγώ αισθάνομαι ότι και μόνο που σηκώνομαι καθε μερα απο το κρεβατι, είναι αθλος..
πολυ προσπαθεια για να ισορροπησω τις εξαρσεις του λυκου(το αυτοανοσο που λεγαμε)
για να φτάσω που...στη μοναξια που με σκοτωνει σιγα σιγα κι αυτη με τη σειρα της :(