Γιατι

Αχ,Ελεν! Εγώ ε΄χασα τον άνδρα μου πριν από σχεδόν 4 μήνες και βλέπω ότι ο χρόνος δεν γιατρέυει...αλλά σκοτώνει!!
Πολλα από αυτά που λες περνάω κι΄γω. Μόνο δεν είναι κρίσεις πανικού,είναι ότι τον σκέφτομαι κάθε λεπτό,όπου και να'μαι,και με τρομάζει το μελον χωρίς... Και δεν θέλω να ζήσω,αλλά ΠΡΈΠΕΙ γιατί εχω δυο παιδάκια. Κι'γω δουλεία δεν έχω,όπως και εσυ,αλλά δεν είμαι μόνη,έχω δύο στόματα να τα'ι'σω,και είμαι και ξένη σε αυτή τη χώρα-τη χώρα ΤΟΥ.Εσυ έχασεις τη μάνα σου πολύ μικρη-εγώ τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα ποτέ (χωρίσανε) και η μάνα....να μην τύχει σε κανέναν τέτοια μάνα.. Από μικρή βασιζόμουν στον εαυτό μου,δεν γνώρισα αγάπη ως παιδι. Ο άνδρας μου έγινε για μενα τα πάντα...Ηταν σπουδαίος,πραγματικα. Νόμιζα ότι είναι το δώρο του θεου για όλα αυτά που πέρασα...
Και μου τον πήρε και αυτόν!!!!
Σου το λέω για να καταλάβεις,ότι υπάρχουν και χειρότερα. Εσει έχεις τη ζωη μπροστά σου. Τη δική σου ζωη! Οι γονεις μας φέυγουν,κανένας δεν είναι αφάνατος,πρέπει να μάθεις να ζείς μόνη σου.Εγω ουσιαστικά πάντα μόνη μου ήμουν,ποτέ δεν ήταν η μάνα μου δίπλα όταν τη χρειαζόμουν,ποτέ! Ετσι έμαθα να ζω,αλλά τα 12 χρόνια με τον άνδρα μου με άλλαξαν,ήταν πραγματικά κολόνα του σπιτιού,κολόνα της ζω'ης μου....Η αγάπη μου...
Η ζωή είναι σκληρή,κοριτσάκι μου,και επιβιώνουν οι δυνατοι. Εγώ ψάχνω ακόμα το *γιατι*,αλλά δεν υπάρχει απάντηση. Εσένα ο πατέρας σου,εμένα ο άνδρας μου μας φρόντηζαν πάντα...Πρέπει να μάθουμε τώρα μόνη μας.Δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη στάση...
Να ξέρεις ότι ο πατέρας σου σε βλέπει από πάνω.Πως νομίζεις θέλει να είσαι?

.........Να ξέρεις ότι ο πατέρας σου σε βλέπει από πάνω.Πως νομίζεις θέλει να είσαι? .................

το περασες εμεις που ειμαστε σ'αυτη την κατασταση τωρα τι κανουμε και ειμαστε απο νοσοκομειο σε νοσοκομειο?

Δεν ειναι το ιδιο. οπως λες εσεις!! ειστε εσεις και ακομα δεν περνας τιποτα καλη μου. Δεν εχασες τους 2 γονεις σου απο ξαφνικο θανατο χωρις αιτιο??... μην συγκρινεις καταστασεις, καταλαβαινω εχεις θυμο μεσα σου, τελος παντων σου ευχομαι να ειναι ολα παραστικα, αν οχι τοτε να εχεις παντα ανθρωπους διπλα σου να σε στηριζουν.. καλη τυχη...

Δεν μπορω αλλο τη μοναξια ειμαι τοσο μονη προσπαθω να επικοινωνησω με ανθρωπους "δικους μου" αλλα παιρνω συνεχως απορρηψη, ωρες ωρες νιοωθω οτι δεν υπαρχω απλα, οχι οτι δεν ειναι κανενας για μενα διπλα. Δεν το αντεχω αυτο, ψαχνω να βρω που φταιω και δεν καταληγω πουθενα.. η ψυχιατρος μου, μου ειπε εισαι μονη σου παρτο αποφαση και ζησε με αυτο, αλλα δεν παλευεται αυτο το πραγμα, βαρεθηκα να "παρακαλαω" να μου δωσουν σημασια, δεν μιλω σε κανεναν για τα προβληματα μου για να μη φυγουν αλλα δεν εχω και την τρελλη διαθεση προφανως για να με κανουν παρεα, Δεν πριζω κανεναν, δεν γλκρινιαζω σε κανεναν, μονο λιγη παρεα θελω να ξεχαστω να νοιωσω οτι υπαρχω... Υπαρχουν συγγενεις που λενε οτι με αγαπανε αλλα απο πραξεις κανενας τους, με ενα τηλεφωνο στο χερι ειμαι και δεν ξερω ποιον να παρω να μιλησω ολοι παντα κατι αλλο εχουν να κανουν, ναι το καταλαβαινω οτι εχουν τις δικες τους ζωες, μα αν δεν εχουν χωρο για μενα τοτε πως με αγαπουν, ωραιος τροπος, σε αγαπαμε αλλα μην μας "ενοχλεις"... Δεν ξερω τι να κανω αν τους πω πως πνμιγομαι θα ειναι σαν να ζητω ελεημοσυνη ,αν απλα παιρνω για να παω για ενα καφε δεν μπορει κανεις... Ακομα και δω στο forum που υποτιθεται οτι ολοι εχουν προβληματα, ειναι μονοι σχετικα, και σε καταλαβαινουν περισσοτερο παλι γρεφω και η μου λενε την δικη τους ιστορια [ καταλαβαινω πως διαβαζοντας για προβληματα θα θυμιθεις και τα δικα σου] και παλι νοιωθω σαν να μην ποσταρονται ολα αυτα που γραφω...

Ευχομαι κανεις να μην βρεθει στη θεση που ειμαι τωρα.

elen, πολλοί άνθρωποι είναι μοναχικοί η περνανε φάσεις μοναξιάς. Μερικές φορές συνανταω ανθρώπους και μετά το μετανιώνω που δεν απέκτησα επαφή να έχω μια επικοινωνία να βγαίνω για ένα καφέ. Όχι απαραίτητα για σχέση αλλά και για παρέα. Το ίδιο μπορεί να σκέφτονται και άλλοι. Άλλωστε οι άνθρωποι παντρεύονται περισσότερο από φόβο μοναξιάς, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν δικαίωμα και όσοι δεν παντρεύονται να έχουν ανθρώπους κοντά τους. Άλλωστε λένε πως οι φιλίες κρατάνε περισσότερο αν και εγώ δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής.

Είναι δύσκολο μπορώ να το φανταστώ η κατάσταση που συνέβη με τους γονείς σου και συμβαίνει συχνά. Σε άλλους ανθρώπους συμβαίνει σε πολύ μικρότερη ηλικία, να χάνουν και τους δύο, μπορεί να τους οδηγήσει ακόμα και στο να παρατήσουν το σχολείο η να φύγουν να πάνε αλλού να ζήσουν.
Αν μπορείς να βρείς τρόπους να έχεις μια οικονομική ασφάλεια πιστεύω θα ήσουν σε καλύτερη ψυχολογία. Είναι δύσκολο για τους περισσότερους το οικονομικό.
Αν είχες βέβαια και ανθρώπους με αμοιβαίο ενδιαφέρον θα ήσουν καλά. Έτσι νομίζω είναι, δεν είναι μόνο το οικονομικό είναι λίγο απόλα στη ζωή που χρειάζονται.

Ακομα οικονομικο προβλημα δεν εχω, εχω το σπιτι μου. Αλλα αυτο με τα λεφτα εχω βαρεθει να το ακουω, μου εχουν πει κατα καιρους φαντασου να μην ειχες σπιτι τοσος κοσμος αντιμετωπιζει οικονομικο προβλημα και συ που εχεις το σπιτι σου και διαφορα τετοια. τι να το κανω το σπιτι να μιλαω με τα ντουβαρια??? και το θεμα ειναι οτι και να θελω να βρω μια δουλεια με τις κρισεις πανικου που εχω μενω αυπνη εδω και 11 μηνες δεν εχω καταφερει να κοιμηθω πριν να ξημερωσει. Το οικονομικο ειναι το τελευατιαο που με αποσχολει δεν με νοιαζει αν θα εχω να φαω η οχι, αυτο που με νοιζει ειναι να νοιωθω οτι υπαρχω και μαζι με τον πατερα μου πεθανε και ενα δικο μου κομματι που κανεις δεν μπορει να το αναπληρωσει ακομα και αν ηθελε, και στην προκειμενη περιπτωση κανεις δεν θελει...Δεν εχω να μοιραστω πραγματα συναισθηματα αγαπη... σεν εχω που να τη δωσω και απο που να τυην παρω... και οι φιλοι, ειχα παρα πολλους αλλα ... σε καθε ασχημο δυσκολο γεγονος της ζωης μου το νουμερο μικραινε, μεχρι που εφτασε στο απολυτο μηδεν. Βλεπεις δεν ειχα πολλα να προσφερω πια... Θα με θυμιθουν μονο και εφοσον εχουν προβλημα οτι και να ειναι αυτο αλλα εκεινοι σε μενα ξεχνανε οτι περναω τη δυσκολοτερη φαση της ζωης μου.... η απλα δεν τους νοιαζει! Αλλα τι να κανουμε ετσι οπως εστρωσα θα κοιμηθω, η ψυχιατρος λεει, οτι εφτιαξα φιλιες με λαθος βαση "εσυ ησουν το στιρηγμα σε μικρο κουτακι στο κεφαλι τους, τωρα που δεν μπορεις πια να στιριζεις αλλα χριεζεσαι εσυ στιρηγμα φευγουν ψαχνουν να το βρουν αλλου - παντα ειχες ενα καλαθι με δωρα ολοι θα ερχοντουσαν κοντα σου να παρουν απο αυτο προσφερεις, τωρα το καλαθι ειναι αδειο... δε θα ερχοταν καποιος ποτε να μοιραστει το καλαθι του μαζι σου, αλλα μονο αυτοι που δεν ειχαν δικο τους" αυτα ηταν τα λογια της...

elen d ακριβώς το ιδιο περναω και εγω.Πριν ενα μηνα εχασα την μητερα μου.Σε καταλαβαινω απολυτα. Αν θελεις στειλε μου email

Βρε κοπέλα μου δεν έχω χάσει κανέναν γονιό αλλά συγγενείς και φίλους έχω χάσει πολλούς τα τελευταία χρόνια και ήταν οδυνηρό. Αυτό που εγώ έχω να σου πω είναι πως δεν συμφωνώ και πολύ με τη ψυχίατρο. Άνθρωποι που μας αγαπούν υπάρχουν αλλά ίσως δεν ήταν κατάλληλοι αυτοί με τους οποίους συναναστρεφόσουν. Πάντως πιστεύω ότι ο καλύτερος φίλος παραμένει ο εαυτός μας.

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ, ΕΥΤΥΧΩΣ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ ΚΑΙ 4 ΤΟΙΧΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΩ. ΑΛΛΑΞΑ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ, ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗ...ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΑΤΥΧΗ ΚΑΙ ΗΛΙΘΙΑ, ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΤΕΤΟΙΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ

ε ο, τι δν μας σκοτώνει μας κάνει δυνατότερους. προσωπικά αν κάποιος πει ότι με θέλει για φίλο του δεν τον τεστάρω να δω αν λέει αλήθεια ή
κινείται από συμφέρον. εγώ που στα λέω αυτά είμαι 30 χρ. μα αν μερικοί αποδείχτηκαν παπάρες κάποιος θα υπάρχει που να αξίζει. δν μπορεί να
ήταν όλοι έτσι. μήπως να το αναθεωρούσες? μήπως με τη συμπεριφορά σου τους έδιωξες? (...) ε υπάρχει κ αυτό το forum να μοιραστείς το
πρόβλημά σου. ξαδέρφια?? υπάρχουν?? φίλοι του φίλου σου??

οι συγγενεις ειναι που εξαφανηστικαν πρωτοι απο ολους. οσο ζουσε ο πατερας μου ολοι ηταν μεσα στο σπιτι, μολις εφυγε ξαφνικα ολοι αποφασισαν πως ο φιλος μου επρεπε να μου σταθει. εκεινοι παιραν κανα τηλεφωνο να δουν τι κανω και να μου πουν ποσο πολυ με αγαπουν, αλλα πως δεν μπορουν να ερθουν απο το σπιτι γιατι ξαφνηκα εχουν προβληματα και δεν μπορουν,ξερεις υπαρχει κριση.οι φιλοι προτοιμησαν αλλες παρεες που εχει καλυτερη διαθεση για να βγαινουν.

Σε πιάνω. τώρα πιο είναι το αντικειμενικό πρόβλημα? σ λείπει η παρέα? οικονομικά? τι?

ολα ειναι στραβα κανεισ δεν με βοηθαει, δεν εχω δουλεια, δεν μπορω να κοιμηθω τη νυχτα και κοιμαμαι το πρωι αφου εχει ξημερωσει. Δεν εχω κανεναν να μιλησω, ο φιλος μου τα εχει παιξει γιατι μονο σε αυτον μιλαω και ενταξη περιμενα λιγη βοηθεια απο τους συγγενεις ουλαχιστον λιγη συμπαρασταση,. πριν 10 μερες επεσα και χτυπησα ασχημα το ποδι και τη μεση μου και δεν ηρθε κανενας να με βοηθησει δεν αντεχεται αλλο αυτο το πραγμα, και το χειροτερο ειναι πως ολοι που εχουν εξαφανιστει εχουν παρε βοηθεια και αγαπη και απο μενα αλλα και απο τον πατερα μου. δεν εχω μαθει ετσι, οποιος ειχε προβλημα οτι και να ηταν αυτο εμεις ημασταν παντα διπλα σε οποιον το ειχε αναγκη ακομα και αν δεν το ζητουσε και τωρα τα εχουν ξεχασει ολα αυτα

Quote:

---

Originally Posted by elen d

ολα ειναι στραβα κανεισ δεν με βοηθαει, δεν εχω δουλεια, δεν μπορω να κοιμηθω τη νυχτα και κοιμαμαι το πρωι αφου εχει ξημερωσει. Δεν εχω κανεναν να μιλησω, ο φιλος μου τα εχει παιξει γιατι μονο σε αυτον μιλαω και ενταξη περιμενα λιγη βοηθεια απο τους συγγενεις ουλαχιστον λιγη συμπαρασταση,. πριν 10 μερες επεσα και χτυπησα ασχημα το ποδι και τη μεση μου και δεν ηρθε κανενας να με βοηθησει δεν αντεχεται αλλο αυτο το πραγμα, και το χειροτερο ειναι πως ολοι που εχουν εξαφανιστει εχουν παρε βοηθεια και αγαπη και απο μενα αλλα και απο τον πατερα μου. δεν εχω μαθει ετσι, οποιος ειχε προβλημα οτι και να ηταν αυτο εμεις ημασταν παντα διπλα σε οποιον το ειχε αναγκη ακομα και αν δεν το ζητουσε και τωρα τα εχουν ξεχασει ολα αυτα

---

η αγνωμοσύνη είναι όντως ελεεινή. κοίτα λοιπόν το φίλο σου και τον εαυτό σου και γράφτους αν θες τη γνώμη μου. 2 μέρες είμαι εδώ και έχω διαβάσει τα απίστευτα.