Originally Posted by
RainAndWind
Αποστόλη, έχοντας όμως βάλει στους ώμους σου τέτοιο βάρος, να νιώθεις εσύ πως σηκώνεις την ευθύνη για να είναι καλά όλοι όσοι είναι στο περιβάλλον σου, σε γεμίζει τρόμο η πιθανότητα να τους απογοητεύσεις. Όμως είσαι άνθρωπος, όχι κάνας σούπερμαν. Ένας άνθρωπος όπως όλοι και χρειάζεσαι κι εσύ να αποδεχτείς πως δε γίνεται να είσαι πάντα ίδιος. Ακλόνητος, άφοβος, ακούραστος, δεν είσαι μηχανή μάτια μου, άνθρωπος είσαι, με τα πάνω και τα κάτω σου. Θα έρχονται και στιγμές που κι εσύ θα χρειάζεσαι στήριξη, δεν πειράζει. Σε φοβίζει και το κατανοώ αλλά οι φόβοι σου δεν είναι παρά φόβοι. Δε σε απειλούν.