Printable View
Penaki έχεις δίκιο, σε ευχαριστώ για την απάντηση! Αυτή που πρέπει να αλλάξει είμαι εγω. Βρίσκει και τα κάνει. Προσπαθώ όμως πολύ πίστεψε με να την κάνω πέρα. Μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο αυτή η γυναίκα και πάντα για να μην πάθει κάτι χειρότερο είμασταν πάντα εκεί. όμως τώρα πεντρέυτηκα δεν τα περνάω μόνη μου και ο άντρας μου δεν τα ανέχεται. Είναι ακριβώς όπως το γράφεις πάντα τσιμπάω.
lou lou μου γλυκεια μου κοπελα ποσο σε καταλαβαινω...και εμενα η μαμα μου παντα ηταν η καταθλιπτικη το θυμα κααι εμεις παντα επρπε να κανουμε πισω.να σου πω και κατι στην τελικη τι θα παθει οτι και να παθει δεν μπορεις να το αναστρεψεις εσυ δικο της προβλημα και του μπαμπα σου καταλαβε το.κοιτα τον αντρα σου και την παρτη σου και μεσα απο ολο αυτο κοιτα ναα γινεις εσυ καλυτερη μαμα απο την δικη σου.τωρα ειναι η ευκαιρια σου και η χαρα και η δημιουργια σε πειμενουν εκει εξω...
Penaki εσυ είσαι παντρεμένη? Έχω να της μιλήσω απο την Δευτέρα που μου έκλεισε το τηλέφωνο και έτσι πήρα την απόφαση να μην της ξαναμίλησω. Την Παρασκευή με πήρε "100" τηλέφωνα και δεν το σήκωνα και μου έστειλε μύνημα να το σηκωσω γιατί θέλει να ακούσει το παιδί. Θα προσπαθήσω να αντέξω και αυτή την εβδομάδα. Για να δούμε.
Σίγουρα θα γίνω καλύτερη μανούλα μετά απο αυτά που έζησα.
καλησπερα,δεν ειμαι παντρεμενη αρραβωνιασμενη ειμαι...το να πηγαινεις στο αλλο ακρο ξαφνικα απο μονο του σαν πραξη διχνει ποσο την αφηνεις να σε νευριαζει...ξεκοψε την με τροπο και μαθε σιγα σιγα να εισαι απλα απαθης....
Αυτό ακριβώς κάνει ο αδερφός μου εδω και ένα χρόνο. Αδιαφορεί και κρατάει αποστάσεις και δεν τον νοιάζει τίποτα. Εγω το παλεύω ακόμα. Αυτή η γυναίκα έχει καταφέρει και μου έχει γίνει κακια εξάρτηση. Ακόμα και τώρα που κρατάω αυτή τη στάση στεναχωριέμαι. Προσπαθώ να το παλέψω μέσα μου.
καλημερα και σου ευχομαι καλο μηνα και να ερθεις ενα βημα πιο κοντα στον στοχο σου της αναισθησιας προς την μαμα...φιλη μου εγω το πρσπαθω εδω και 2 μηνες και σε πληροφορω τα παω μια χαρα με πολλη δουλεια μεσα μου φυσικα και κλαμα του τυπου μου λειπει η μανα μου κλπ.μην παραιτηθεις λεπτο απο την στιγμη που πηρες αποφαση να φτιαξεις την ζωη σου και να βαλεις τα πραγματα σε σειρα...πιστεψε με θα φτασει ωρα που θα σου κλαιγεται η θα σε ειρωνευεται και απλα θα γελας και θα την δουλευεις...στο λεω γιατι μου συμβαινει ηδη.
Penaki η δική μου μάνα έχει προβλήματα. και η δική σου έτσι είναι?
Ακριβως! Πρεπει να σταμτησουν οι χειρισμοι τους να πιανουν τοπο, ανταποκρινομενες σε αυτες αφου μας δημιουργωνουν ενοχες και αισθηματα ευθυνης! Ειναι υπευθυνες για τη ζωη τους και να ναι ευτυχισμενες, οπως κι εμεις για τη δικη μας ζωη κι ευτυχια! Την τελευταια φορα που η μανα μου εβαλε τα κλαμματα επειδη και καλα δεν εκτιμουσα την ζωη που μου προσεφεραν, της ειπα, κλαψε οσο θες, δε με νοιαζει, εγω ετσι νιωθω για τον οικογενειακο μας βιο, δε μπορεις να μου αλλαξεις το πως νιωθω και να μου αρνεισαι τα συναισθηματα μου, δεν σε κατηγορω για τπτ και αντε γεια. Εχει δυο χρονια να κλαψει.Quote:
Originally Posted by PENAKI1986
Άχου carrie πόσο θα ήθελα να το πω και εγω αυτό. Αλλα βλέπεις φοβάμαι και να της μιλήσω γιατί την αυτοκτονία την έχει στο τσεπάκι της. Θέλω να της πω πάρα πολλά, να τις ρίξω εθύνες, να την φέρω στη θέση μου, να την κατηγορήσω, αλλα φοβάμαι γιατί αν καταλάβει τα λάθη της την αυτοκτονία θα την πετύχει σίγουρα. Έχει φτάσει πολλές φορές να αυτοκτονήσει χωρίς επιτυχία απλα για να ρίξει ευθύνες και να την λύπομαστε, να την ακούμε όλο και πιο πολύ και να μην της χαλάμε χατίρι. Αυτός είναι ψυχολογικός πόλεμος και φόβος που θέλω να ξεπεράσω για να μπορώ να μιλάω όπως θέλω.
Μα δεν χρεαιζεται να την κατηγορησεις. Δεν θα κλαιμε πανω απο το χυμενο γαλα και δε θα γινεις εσυ η ψυχαναλυτρια ουτε η κατηγορος της μανας σου. ξερει πολυ καλα οτι εχει κανει λαθη, πιστεψε με. Κι εγω αν την ειχα κατηγορησει θα ειχε παει να φουνταρει. Αλλα της ειπα δε σε κατηγορω, οπως θα διαβασες παραπανω. Και τοτε ηρεμησε! Κανεις δλδ ακριβως το αντιθετο απο αυτο που ειπα, α) την αφηνεις να σου κλαιγεται και μαλιστα την ενισχυεις να κλαιγεται αφου καθε φορα που το κανει δεν της χαλας χατρηρι. Εδω κανεις λαθος, θα της πεις δε με νοιαζει αν κλαις σαγαπαω σε εκτιμαω αλλα δε θα με χειριζεσαι ετσι, και θα εισαι ψυχρη κι απολυτη. και β) δεν θα την κατηγορεις, ουτε θα της ριξεις ευθυνες! Η μανα σου για καποιους λογους ηταν ετσι, το παρελθον περασε, κοτιαμε να φταιξουμε το παρον και το μελλον
Έχετε δίκιο σε ότι και να μου λέτε, στη πράξη μου είναι δύσκολο. Αυτή τι στιγμή έιμαι στη φάση που ο άντρας μου δεν θέλει ούτε να την βλέπει, το ίδιο και τα πεθερικά μου, εγω μιλάω μόνο με τον πατέρα μου γιατι πρόσφατα τσακώθηκα μαζί της και τον αδερφό μου.Αναρωτιέμαι πως θα είναι η ζωή μου πλέον. Τους δικούς μου συγγενείς πως θα τους βλέπω? Σε ένα γάμο-γιορτές συγγενών μου πως θα πάω? Ο άντρας μου δεν πρόκειται να έρθει γιατί θα είναι η μάνα μου. Επίσεις στα γενέθλια του παιδιού μου τι θα γίνει? Θα είναι οι συγγενείς του άντρα μου μόνο? και ο πατέρας μου? Θα τρελωθώ στο τέλος νομίζω...
Τους συγγενείς τους βλέπετε πάντα 'οικογενειακώς'? Αν έχεις καλές φιλικές σχέσεις με κάποιον συγγενή, φαντάζομαι μπορείτε και στο τηλέφωνο να μιλάτε και επισκέψεις να ανταλλάσσετε και έξω να βγαίνετε χωρίς την παρουσία της μαμάς. Όσο για τον όποιο γάμο-γιορτή, αν πραγματικά επιθυμείς να συμμετέχεις μπορείς να πας και μόνη. Εκτός εάν αναφέρεσαι σε 'τυπικές' υποχρεώσεις, όπου σε αυτή την περίπτωση θα χρειαστεί να αναρωτηθείς τι πραγματικά σημαίνουν για εσένα, αν έχουν τόσο σημαντική θέση στη ζωή σου και γιατί. Και στα γενέθλια του παιδιού, πώς το οργανώνετε συνήθως? Γιατί βλέπω παντού 'συγγενείς', άλλοι άνθρωποι δεν υπάρχουν γύρω σας? :)
Υπάρχουν και οι φίλοι. Ποτέ δεν περίμενα να είναι η ζωή μου έτσι. Της είπα αν θέλει να φτιάξει μια κατάσταση και αν πραγματικά θέλει να με βλέπει ευτυχισμένη να ζητήσει συγνώμη απο τα πεθερικά μου και τον άντρα μου και να πάψει να ανακατεύεται. Η απάντηση της ήταν ότι αυτό δεν πρόκειται ποτέ να το κάνει. Κάποιοι άλλη μου λένε ότι μπορεί και να με ζηλεύει. Δεν ξέρω τι να πω. Πάντως απο την περασμενη εβδομάδα έκανα μια αρχή ώστε να την απομακρύνω. Για να δούμε που θα βγει!!!
LOY LOY εχεις προσωπικο μηνυμα
Πόσο να αντέξω? Εχθές έμαθα ότι είναι χαλιά, έχει πέσει σε κατάθλιψη και είναι στο κρεβάτι. Έχουμε να μιλήσουμε 10 μέρες απο τότε που δεν σήκωσα το τηλέφωνο και δεν με έχει ξαναπάρει. Αρχίζω και φοβάμαι για την υγεία της και περίσοτερο σκέφτομαι τον μπαμπά μου που τα περνάει όλα αυτός. Πόσο να αντέξω???????