Σαν την μητέρα ΚΑΝΕΙΣ!!!!!!

Καλημέρα σας. Την ίδια ακριβώς ημερομηνία (31-1-2011) έχασα και εγώ τη μητέρα μου μετά απο διάφορα προβλήματα υγείας και αφού ήταν σε καταστολή στην εντατική. Πόνεσα, έκλαψα , η μητέρα μου ήταν η μεγάλη μου αδυναμία. Πάνω που άρχισα λοιπόν να το "ξεπερνάω" όσω μπορώ, ανήμερα του Πάσχα, έφυγε και ο πατέρας μου απο έμφραγμα, την ώρα που κοιμόταν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το σοκ μου να τον βρώ να "κοιμάται" τον αιώνιο ύπνο. Πραγματικά, έχω παραδώσει τα όπλα. Δεν μπορώ να διαχειριστώ το διπλό αυτό πένθος, νιώθω ότι κάτι θα πάθω και εγώ (είχα και πριν τους θανάτους διάφορες φοβίες, κρίσεις πανικού και ψυχοσωματικά, και μάλιστα αρκετές φορές παλαιότερα είχα γράψει στο φόρουμ και πολύ με είχε βοηθήσει να αντιμετωπίσω τα θέματά μου), νιώθω ότι είναι η σειρά μου , φοβάμαι για το παιδί μου, για τον άντρα μου και ταράζομαι για όλα. Τι να κάνω, βοηθήστε με! Προς το παρόν, δεν παίρνω χαπάκια (στη μαμά μου δεν πήρα ούτε μισό) παρά μόνο neurobion και βαλεριάνα το βραδυ.

liakleo, λυπάμαι πολύ ειλικρινά, δεν ξέρω τι να σου πω!!! Με συγκλόνισε η ημερομηνία πρώτα και μετά όλα τα αλλα που έχεις γράψει...Λυπάμαι πολύ πραγματικά, μόλις διαβασα την ιστορία σου έβαλα στο μυαλό μου την δική μου θέση μην πάθει τώρα κάτι ο μπαμπάς μου. Το ξέρω δεν σου δίνω κουράγιο..... Είναι πολύ σκληρό αυτο που σου συνέβη... Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι να μιλήσεις με κάποιον ειδικό και όσο μπορείς ψυχραιμία!!!!!! Είναι πολύ δύσκολο............

liakleo, marouba. συλλυπητήρια για τις απώλειές σας. είναι πραγματικά συγκλονιστικό να χάνονται από τη ζωή οι πιο αγαπημένοι άνθρωποι, οι γονείς. είναι πολύ νωρίς ακόμη και σίγουρα το σοκ ήταν τεράστιο για σας. αυτό που θέλω να σας πω, και νομίζω ότι θα σας κάνει καλό να το σκεφτείτε, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι που έφυγαν, άφησαν πίσω τους ένα στίγμα στον κόσμο, και ειδικά ένα στίγμα σε εσάς. η ύπαρξή τους σας σημάδεψε και δεν θα τους ξεχάσετε ποτέ. και ό,τι σας δίδαξαν με την αγάπη και την αφοσίωσή τους, μια φροντίδα, έναν σοφό λόγο για σας, θα το μεταδώσετε στα παιδιά σας, και αυτά στα δικά τους και ούτω καθεξής. το ίχνος τους στον κόσμο δεν θα χαθεί ποτέ, ακόμη και αν οι ίδιοι χάθηκαν. πονάει να μην τους βλέπετε και να μην βιώνετε καταστάσεις μαζί τους, όμως σκεφτείτε ότι εκείνοι πια δεν έχουν συνείδηση του τι γίνεται. εκείνοι πια δεν πονούν, δεν υποφέρουν, δεν αγωνιούν. όπου κ αν είναι δεν ξέρουν τι συμβαίνει, είναι ήσυχοι. εκείνοι δεν ξέρουν καν ότι έφυγαν από τη ζωή. το κλάμα και η αγωνία σας είναι για το φόβο που συνοδεύει όλα τα ανθρώπινα όντα (και σε εσάς εντάθηκε, με τα γεγονότα του θανάτου των γονέων σας), το φόβο του θανάτου, αλλά όχι πια του δικού τους.

αναγνωρίζω ότι ο πόνος σας είναι τεράστιος.

είστε όμως νέοι άνθρωποι και θα φροντίσετε τον εαυτό και την οικογένειά σας, θα ζήσετε μια καλή ζωή, στην οποία θα μεταφέρετε κ εσείς τα ιδιαίτερα μηνύματά σας στους ανθρώπους που σας περιβάλλουν, στην οικογένειά σας. έτσι, κατά κάποιον τρόπο, ο φόβος του θανάτου θα απαλύνει, και από δω και στο εξής, θα φροντίσετε να απολαμβάνετε την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή, με τους ανθρώπους που αγαπάτε.

κουράγιο

Quote:

---

Originally Posted by liakleo

Καλημέρα σας. Την ίδια ακριβώς ημερομηνία (31-1-2011) έχασα και εγώ τη μητέρα μου μετά απο διάφορα προβλήματα υγείας και αφού ήταν σε καταστολή στην εντατική. Πόνεσα, έκλαψα , η μητέρα μου ήταν η μεγάλη μου αδυναμία. Πάνω που άρχισα λοιπόν να το "ξεπερνάω" όσω μπορώ, ανήμερα του Πάσχα, έφυγε και ο πατέρας μου απο έμφραγμα, την ώρα που κοιμόταν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το σοκ μου να τον βρώ να "κοιμάται" τον αιώνιο ύπνο. Πραγματικά, έχω παραδώσει τα όπλα. Δεν μπορώ να διαχειριστώ το διπλό αυτό πένθος, νιώθω ότι κάτι θα πάθω και εγώ (είχα και πριν τους θανάτους διάφορες φοβίες, κρίσεις πανικού και ψυχοσωματικά, και μάλιστα αρκετές φορές παλαιότερα είχα γράψει στο φόρουμ και πολύ με είχε βοηθήσει να αντιμετωπίσω τα θέματά μου), νιώθω ότι είναι η σειρά μου , φοβάμαι για το παιδί μου, για τον άντρα μου και ταράζομαι για όλα. Τι να κάνω, βοηθήστε με! Προς το παρόν, δεν παίρνω χαπάκια (στη μαμά μου δεν πήρα ούτε μισό) παρά μόνο neurobion και βαλεριάνα το βραδυ.

---

καταρχήν συλληπητήρια...:(

δεν υπάρχει μεγαλύτερο σοκ, από αυτο που πέρασες με τον μπαμπά σου και αυτή η διπλή απώλεια είναι λογικό να σε έχει τσακίσει.
Μην υπερεκτιμάς τις δυνάμεις σου, είναι λογικό να νιώθεις έτσι και να έχεις φοβίες πως θα χάσεις κάποιον δικό σου από τη στιγμή που βεβαιώθηκες πως ο θάνατος είναι δίπλα μας και πολλές φορές έρχεται τόσο απροειδοποίητα που μπορεί να σε τσακίσει.
Ανάμεσα στη λύση των χαπιών και του τίποτα, είναι να πας σε έναν ειδικό να σε στηρίξει αυτές τις στιγμές.
Σίγουρα θα σου κάνει καλό και θα σε αποφορτίσει απ' ολα αύτά που σου συμβαίνουν.
Κουράγιο...:)

empar, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, το ξέρω οτι κάποια στιγμή θα απαλύνει λίγο ο πόνος, όσο γίνεται βέβαια, όμως η απουσία της θα είναι εκεί και το γιατί θα αιωρείται....... Τώρα όμως είναι πολύ δύσκολα... και μακάρι να αντέξω ψυχικά και σωματικά εννοώ να ανταπεξέλθω στα πρέπει......
Σ' ευχαριστώ πολύ

Σαν την μητερα κανεις, σαν τον πατερα κανεις, σαν το παιδι θα ειναι ακομα χειροτερα. Τι δοκιμασιες, οι περισσοτερες αναποφευκτες, μας εχει η ζωη απο τη στιγμη που γεννιομαστε..

Quote:

---

Originally Posted by marouba

empar, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, το ξέρω οτι κάποια στιγμή θα απαλύνει λίγο ο πόνος, όσο γίνεται βέβαια, όμως η απουσία της θα είναι εκεί και το γιατί θα αιωρείται....... Τώρα όμως είναι πολύ δύσκολα... και μακάρι να αντέξω ψυχικά και σωματικά εννοώ να ανταπεξέλθω στα πρέπει......
Σ' ευχαριστώ πολύ

---

το γιατί μπορεί να απαντηθεί. λόγω προβλημάτων υγείας και -κυρίως- λανθασμένων χειρισμών από τους γιατρούς.. σταθήκατε άτυχοι. γιατί σταθήκατε άτυχοι; αυτό κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει, συμβαίνει όμως παντού γύρω μας.

όσο υπάρχει μέσα σου η αγάπη για τη μανούλα σου, θα είναι ζωντανή. θα τη μνημονεύεις στα παιδιά σου, θα τη σκέφτεσαι και θα συγκινείσαι. θα νιώθεις τυχερή που σε μεγάλωσε μια τέτοια γυναίκα, θα παίρνεις παράδειγμα. πάντοτε θα είναι μέσα σου.

σου εύχομαι να ξεπεράσεις τα πάντα και να βγεις δυνατή, γιατί αυτό θα ήθελε η μανούλα σου!

σου στέλνω τη νοητή μου αγκαλιά και συμπαράσταση

Quote:

---

Originally Posted by carrie

Σαν την μητερα κανεις, σαν τον πατερα κανεις, σαν το παιδι θα ειναι ακομα χειροτερα. Τι δοκιμασιες, οι περισσοτερες αναποφευκτες, μας εχει η ζωη απο τη στιγμη που γεννιομαστε..

---

αχ carrie.. από τη στιγμή που γεννιόμαστε φοβόμαστε τη στιγμή που θα πάψουμε να υπάρχουμε.. αυτό κι αν είναι φορτίο για να κουβαλήσει κανείς..

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα λόγια παρηγοριάς. Η μητέρα μου ήταν 66, ο πατέρας μου 70, ένας δραστήριος άνθρωπος που έτρεχε σε όλα και για όλους και που πάντα είχα γερές αντιπαραθέσεις. Μετά το θάνατο της μητέρας μου τον "ξαναβρήκα" με την έννοια ότι είχαμε γίνει πάλι φίλοι, πίναμε καφέ παρεούλα, τον βοηθούσα και με βοηθούσε.
Την Δευτέρα του Πάσχα με περίμενε για να μου δώσει μαγειρίτσα που είχε μαγειρέψει ο ίδιος. Τον παρακαλούσαμε να κάνει Πάσχα μαζί μας, δεν ήθελε. Ολη σχεδόν την Μεγ. Εβδομάδα είμασταν μαζί, μόνο το ΣΚ έλειψα και ήθελα να τον πάρω μαζί μου αλλά αρνιόταν. Μ' έχουν φάει τα "αν". Αν δεν είχα φύγει, αν τον τραβούσα με το ζόρι, αν, αν....
Θα προσπαθήσω να βρω που να πάω, σε ποιον ειδικό, γιατί δεν γνωρίζω κάποιον ιδιαίτερα. Θα πρέπει να ψάξω, να ρωτήσω.

Quote:

---

Originally Posted by marouba

liakleo, λυπάμαι πολύ ειλικρινά, δεν ξέρω τι να σου πω!!! Με συγκλόνισε η ημερομηνία πρώτα και μετά όλα τα αλλα που έχεις γράψει...Λυπάμαι πολύ πραγματικά, μόλις διαβασα την ιστορία σου έβαλα στο μυαλό μου την δική μου θέση μην πάθει τώρα κάτι ο μπαμπάς μου. Το ξέρω δεν σου δίνω κουράγιο..... Είναι πολύ σκληρό αυτο που σου συνέβη... Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι να μιλήσεις με κάποιον ειδικό και όσο μπορείς ψυχραιμία!!!!!! Είναι πολύ δύσκολο............

---

Τον μπαμπά σου και τα μάτια σου.

Quote:

---

Originally Posted by liakleo

Τον μπαμπά σου και τα μάτια σου.

---

Αχ αυτό κάνω μην νομίζεις και ο αντρας μου οσο μπορεί τον έχουμε απο κοντά γιατί μένουμε και σχετικά κοντά σε σχέση με τα άλλα 2 μου αδέλφια...

Quote:

---

Originally Posted by marouba

Αχ αυτό κάνω μην νομίζεις και ο αντρας μου οσο μπορεί τον έχουμε απο κοντά γιατί μένουμε και σχετικά κοντά σε σχέση με τα άλλα 2 μου αδέλφια...

---

Εγώ δεν έχω αδέλφια, προσπαθούσα να είμαι κοντά του με καθημερινή τηλεφωνική επικοινωνία και όποτε δεν είχα άλλες υποχρεώσεις (καθότι μάνα, με παιδί στη δευτέρα δημοτικού και εργαζόμενη 9-5) ήμουν κοντά του. Αν είχε πάει στον γιατρό ο πατέρας μου ίσως να προλαβαινε την καρδούλα του αλλά δυστυχώς ούτε ντεπόν δεν έπαιρνε, ήταν τελείως αρνητικός στους γιατρούς και τα νοσοκομεία.

Είσαι σε πολύ δύσκολη θέση το καταλαβαίνω απόλυτα!!!! Αυτό το αν και το γιατί μάλλον θα μας πάρει καιρό για να το ΄΄χωνέψουμε΄΄. Ψάξε να βρεις βοήθεια!!!! Απο κάποιον ειδικό, νομίζω πως κάθε Δήμος έχει κάποιες ανάλογες υπηρεσίες ή μετά σε ιδιωτη.....

Την προηγούμενη εβδομάδα έπαθα κάτι το οποίο δεν το έχω ξαναπεράσει ποτέ.... Χάθηκα δεν ήξερα που βρισκόμουν με έπιασε ταχυκαρδία και ένα σφίξιμο στην καρδιά.... Το μόνο που κατάφερα να κάνω είναι να πάρω την ψυχολόγο μου και να της ζητήσω βοήθεια.... Με ήρέμησε τηλεφωνικώς όσο μπορούσε.... Δεν θέλει να μου δώσει χάπια.... Την επόμενη μέρα μου είπε κάτσε και μίλησε με τον άντρα σου και βγάλε τα συναισθήματα σου.... Είναι κάτι που δεν το κάνω δυστυχώς... Κλείνομαι και δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν.... Το έκανα βγήκαμε για φαγητό, αρχικά φοβόμουν και ήξερα οτι δεν θα βγεί τίποτα.. Όμως προς μεγάλη εκπληξη είπα πολλά όπως και εκείνος.. Του ζήτησα χρόνο... Απο αυτό το κομμάτι ηρέμησα..... Το Σαββατοκύριακο όμως οι σκέψεις επανήλθαν πιο δυνατές και ειδικά την Κυριακή λόγω της γιορτής της μητέρας μου ήρθαν εικόνες απο το νοσοκομείο και ειδικά τις τελευτείες μέρες στην εντατική.... Δεν ξέρω τελικά είναι πολύ σκληρό...........

marouba δεν έχω χάσει κάποιο τόσο κοντινό πρόσωπο...
Σαν παιδί έχω ζήσει μια σειρά από παράπλευρα πένθη...
Είναι σημαντικό το ότι δοκίμασες να εκφράσεις τα συναισθήματα σου στον άνθρωπο σου και ακόμη σημαντικότερο το ότι είδες στην πράξη ότι η εξομολόγηση "δούλεψε"... έστω και λίγο... ένιωσες κάποια αποφόρτιση έστω και για κάποιες μέρες...
Προσπάθησε να συντηρήσεις την επικοινωνία με τον σύντροφο σου. Τον έχεις και σε έχει ανάγκη... μείνε κοντά...
Καμιά φορά εμμένουμε στο να υποθέτουμε για το τι σκέφτεται ο άλλος ή για το πως μας βλέπει, για το αν θα μας καταλάβει ή όχι, για τον αν είναι σε θέση να μας προσφέρει βοήθεια... μπλέκουμε σε μια αλληλουχία σκέψεων που απλά δυσκολεύουν όλο και περισσότερο την κατάσταση... ευτυχώς που πολλές φορές η πράξη μας διαψεύδει...