Αγχώδη διαταραχή...μια ζωή

Πέννυ και εγώ είχα φοβίες μετά τις κρίσεις πανικού ότι μπορεί να τρελλαθώ. Και εγώ έχω πόνους στο στήθος λόγω άγχους πολύ πιο έντονους από ότι παλιότερα.Τα αντικαταθλιπτικά και η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθήσουν είναι σίγουρο. Μην ανησυχείς η κατάσταση θα καλυτερέψει. Δεν πρόκειται να τρελλαθείς, αντιμετωπίζεις ούτως ή άλλως δύσκολες καταστάσεις και τα καταφέρνεις. Όσο για τον άντρα σου μη δίνεις και πολλή σημασία σε αυτά που λέει, ίσως το κάνει λόγω αδυναμίας να βοηθήσει ή ίσως νομίζει ότι με να το "υποτιμήσει" το πρόβλημα σε βοηθάει. Θελω να πω ότι μπορεί να νομίζει ότι βοηθάει, απλά το κάνει με λάθος τρόπο.
Λυπάμαι πολύ για το θάνατο του πατέρα σου, είναι σίγουρο ότι πυροδότησε την κατάστασή σου. Να μου φιλήσεις το γιο σου, τον άγγελό σου.

Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι σε ανθρώπους που δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτά τα πράγματα, (κρίσεις πανικού, φοβίες ή ακόμα και τις απλές επισκέψεις στον ψυχίατρο/ψυχολόγο), καλό ίσως είναι να μην ανοίγουμε και πολλές κουβέντες - πάντα αναφορικά με αυτά τα συγκεκριμένα - γιατί το μόνο που γίνεται, είναι να μας χαλάνε την ψυχολογία.
Πέννυ και Deep Purple, κουράγιο και το κεφάλι ψηλά.

Deep Purple και Βασίλη73 ευχαριστώ για την ενθάρρυνση. Σίγουρα δεν πρέπει να λέμε πολλά σε ανθρωπους που δεν κατανοούν αυτά τα πράγματα, αλλά σε στιγμές αδυναμίας όταν δεν μπορώ να είμαι καλά αλλά ούτε και να προσποιηθώ γίνεται φανερή η κατάσταση και αναγκάζομαι να πω κάποια πράγματα. Σήμερα είμαι καλύτερα και μετά και από τις δικές σας απαντήσεις ακόμα καλύτερα. Για να δούμε για πόσο. Deep Purple τα φιλάκια στον άγγελό μου τα έδωσα. Πραγματικός άγγελος και ήρωας.

Πεννυ λυπάμαι για τον πατέρα σου..Οσο για τα άγχος πίστεψέ με τώρα έτσι νιώθεις, φυσικά και δεν θα είσαι έτσι μια ζωή...χαίρομαι που είσαι καλύτερα και θα γίνεις ακόμα καλύτερα..!!! Αντλησε κουράγιο και δύναμη απ τον γιο σου, σε χρειαζεται και τον χρειαζεσαι...ολα θα περασουν, θεμα χρονου ειναι εγω εχω ξεπερασει (πιστευω) τις κρισεις πανικου μετα απο 1,5 χρονο και ηδη νιωθω πολυ καλυτερα...με το αγχος συμβιβαστηκα και εμαθα να προσπαθω να το ελεγχω αλλα οσο παει θα υποχωρει κι αυτο ελπιζω..

Πέννυ μου σε ευχαριστώ για τα φιλιά που έδωσες στο γιο σου εκ μέρους μου!!!!!!!

Μην ανησυχείς, φάση είναι θα περάσει. Και δε χρειάζεται να "κρύβεσαι" μέσα στο ΄σπίτι σου. Ανθρωπος είσαι, και σου συμβαίνουν τόσα πολλά. Όποτε θέλεις να μιλάς, εδώ θα είμαστε!
ΥΣ Να ανάβεις κεράκια στον πατέρα σου. Για την ψυχούλα του.

Βασίλη σε ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά λόγια.Να 'σαι καλά

Οι πόνοι στο στήθος έχουν γίνει πολύ ενοχλητικοί. Και αυτο που με προβληματιζει ειναι ότι κάποιες φορές είναι σα να λειτουργεί το σώμα μου αυτόνομα, με πιάνουν πόνοι χωρίς να ειμαι αγχωμένη ή να σκέφτομαι κάτι δυσαρεστο. Καλά αν στεναχωρηθω για κάτι, δεν το συζητώ....

Σε λίγες ημέρες θα επισκεφτώ και τον ψυχίατρο για να τα πούμε απο κοντά, ίσως χρειαστεί να αυξηθεί η δόση του αντικαταθλιπτικού.

Quote:

---

Originally Posted by Deep purple

Οι πόνοι στο στήθος έχουν γίνει πολύ ενοχλητικοί. Και αυτο που με προβληματιζει ειναι ότι κάποιες φορές είναι σα να λειτουργεί το σώμα μου αυτόνομα, με πιάνουν πόνοι χωρίς να ειμαι αγχωμένη ή να σκέφτομαι κάτι δυσαρεστο. Καλά αν στεναχωρηθω για κάτι, δεν το συζητώ....

Σε λίγες ημέρες θα επισκεφτώ και τον ψυχίατρο για να τα πούμε απο κοντά, ίσως χρειαστεί να αυξηθεί η δόση του αντικαταθλιπτικού.

---

Να αυξηθεί η δόση του αντικαταθλιπτικού λες..... εσύ κατέβαλες προσπάθεια με τις δικές σου δυνάμεις να το νικήσεις ή έχεις υποκαταστήσει τις δικές σου δυνάμεις με τα φάρμακα;

η ψυχολογία έχει εφεύρει μεθόδους τρόπου σκέψης με τις οποίες μαθαίνεις καπως να ελέγχεις τις φοβίες και το άγχος. Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο στη ζωή σου που σε αγχώνει πχ κάτι με δουλειά ή ερωτική σχέση ή πρόκειται για μια γενική κατάσταση της σκέψης σου;

Προσπάθησε να κάνεις πράγματα που σε βοηθούν να ξεφεύγεις από το άγχος και τη φοβία. Σίγουρα μέσα από τη δική σου εμπειρία στη ζωή υπήρξαν πράγματα με τα οποία ασχολήθηκες ή άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεσαι, όπου έστω και για ελάχιστο χρόνο το άγχος κλπ αποδυναμωνόταν ή εξαφανιζόταν και έδινε έστω και στιγμιαία τη θέση του στη χαρά. Θυμήσου αυτές τις στιγμές και αυτές τις δραστηριότητες ή επαφές με ανθρώπους, προσπάθησε να τα ενδυναμώσεις και να τα κάνεις όσο πιο συχνά γίνεται. Έτσι απαλύνεται η κατάσταση και αποκτάς δυνάμεις, οι οποίες σταδιακά θα δεις να εκτοπίζουν όλο και περισσότερο αυτό το άγχος. Μην κανεις ποτε το λαθος να κλεινεσαι ερμητικά στον εαυτό σου ή να παραμένεις σε χώρους΄που σου προκαλούν αυτή τη ψυχική κατάσταση. Μην αφήνεις τις σκέψεις να σε παρασύρουν. Βάζε τα δυνατά σου όποτε αυτές βρίσκονται σε εξέλιξη να αποδυναμώνεις την ένταση τους και να τις εκλογικεύεις.

Σου συστήνω να επισκεφθείς και ένα ψυχολόγο με θεμα μεθοδοι ελέγχου της σκέψης σε αυτες τις καταστάσεις, θα βοηθηθείς.

Συμπέρασμα, βάλε με τους πιο πάνω τρόπους τις δικές σου δυνάμεις στο να ξεπεράσεις το πρόβλημα, οι οποίες υπάρχουν μέσα σου αλλά το άγχος κλπ τις κρατά στην αδράνεια και στο περιθώριο, βρες τις και βγαλε τις στην επιφάνεια. Τα φαρμακα υποκαθιστούν τις δυναμεις αυτές, δεν μπορείς να τα παίρνεις για πάντα. Όσο βάζεις τις δικές σου δυνάμεις τόσο λιγότερα φαρμακα θα χρειάζεσαι. Μην στηριζεσαι αποκλειστικά πάνω τους.

Συμφωνω με το γιαννη...τα φαρμακα δεν σε απαλλασουν απ τα ψυχοσωματικα ουτε "θεραπευουν"..απλα απο εκει που εισαι χαλια κ ανημπορος να κανεις οτιδηποτε, σε βοηθανε κ σου δινουν το εναυσμα να σηκωθεις κ στη συνεχεια να ενταξεις κ τις δικες σου δυναμεις, να προσπαθησεις να τις αξιοποιησεις προκειμενου να αντιμετωπισεις πιο αποτελεσματικα το προβλημα...η ψυχοθεραπεια βοηθαει πολυ σ αυτο το καμματι, σε βοηθαει να αντιληφθεις πραγματα που δεν τα ειχες καν υποψιν κ σου ανοιγει "πορτες" ωστε να δεις πιο συνολικα το προβλημα κ να εντοπισεις τις αιτιες που το προκαλουν γιατι τιποτα δεν προκυπτει αναιτια...

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Εννοείται ότι δεν πιστεύω ότι τα φάρμακα λύνουν τα πάντα. Αλίμονο. Και ψυχοθεραπεία έκανα για χρόνια.
Στην παρούσα φάση της ζωής μου και στην έξαρση του προβλήματός μου, τα φάρμακα είναι απαραίτητα. Αν αυξήσω τη δόση θα το κάνω μόνο αν το αποφαφίσει ο γιατρός τον οποίο εμπιστεύομαι απόλυτα.

Θα προσπαθήσω να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου όσο πιο γρήγορα μπορώ. Σαφώς και δε θέλω να παίρνω για πάντα φάρμακα

Γιαννη, αυτη τη στιγμή δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που με αγχώνει. συνέβη κάτι σοβαρό στη ζωή μου που πυροδότησε το άγχος που πάντα έχω, με κρίσεις πανικού. Οι κρίσεις έφυγαν, αλλά φαίνεται ότι ειμαι ευάλωτη, γιατί όπως έγραψα, οι πόνοι στο στηθος ερχονται στο άσχετο, είναι σα να λειτουργει το σωμα μόνο του. Ελπίζω να τα καταφέρω να φύγουν σιγά σιγά

deep purple, θα φύγουν αν τους αγνοήσεις κι εσύ λίγο. οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πονάκια, αλλά δεν δίνουν τόση σημασία όσο ένας αγχώδης και ολίγον αρρωστοφοβικός. σημασία έχει να εκλογικεύσεις αυτό που νιώθεις και να μην το φοβάσαι, να μην το αφήνεις να σου χαλάει τη μέρα. όλα θα πάνε καλά! :)

claire δεν είμαι αρρωστοφοβική, δεν φοβάμαι ότι θα πάθω κάτι από τους πόνους αυτούς.

Πάντως και ο ψυχίατρος μου είπε το ίδιο με σένα, ότι αν τους "αφήσω" τους πόνους θα με αφήσουν και αυτοί. Οπότε προσπαθώ όσο μπορώ να αδιαφορώ

Αχ βρε παιδιά τα ίδια και τα ίδια. Εχω βαρεθεί. Από χθες είμαι πολύ χάλια. Βέβαια και λόγω του καιρού ποναει το κεφάλι μου και ο αυχένας μου και όλο μου το σώμα. Αυτό που με ανησυχεί και με έχει κουράσει ταυτόχρονα είναι η ψυχική μου διάθεση. Νιώθω ότι είμαι μόνο σώμα, καθετί μου φέρνει φόβο και δε θέλω να κάνω τίποτα. Την περασμενη βδομάδα ήμουν καλά αλλά αρρώστησα με αμυγδαλίτιδα και μετά έπεσα πολύ ψυχολογικά. Παίρνω ένα αγχολυτικό μια φορά την ημερα αλλά με την αντιβίωση δεν το πήρα δυο τρεις μέρες. Πήρα το γιατρό μου τηλέφωνο σήμερα και μου είπε να τα συνεχίσω. Ολα αυτά που νιώθω λέει είναι από την αλλαγή του καιρού. Νιώθω τελείως διαφορετικά και αισθάνομαι πολύ αδύναμη. Θα μου πείτε μηπως πυροδοτησε κατι την υπαρχουσα κατάσταση. Ε προέκυψαν κάτι προβλήματα στη δουλειά του συζύγου μου και είναι όλο άγχος και κακή διάθεση και προβληματιζόμαστε έντονα για αλλαγή καριέρας. Και βέβαια το πιο σημαντικό η απουσία του πατέρα μου που πεθανε πριν δύο μήνες εν όψει του Πάσχα. Ελα όμως που εγώ δεν ανακουφίζομαι με τις αιτίες αυτές της υποτροπής μου. Πιστεύω να είμαι καλύτερα αύριο.

Quote:

---

Originally Posted by Deep purple

claire δεν είμαι αρρωστοφοβική, δεν φοβάμαι ότι θα πάθω κάτι από τους πόνους αυτούς.

Πάντως και ο ψυχίατρος μου είπε το ίδιο με σένα, ότι αν τους "αφήσω" τους πόνους θα με αφήσουν και αυτοί. Οπότε προσπαθώ όσο μπορώ να αδιαφορώ

---

Όλοι σχεδόν οι γιατροί αυτό λένε, αλλά είναι μερικές φορές που ενώ αδιαφορούμε - μη σου πω σφυρίζουμε κι αδιάφορα - αυτά μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα.
Ένας γιατρός μου είχε πει, όταν έρχονται αυτοί οι πόνοι ή οι φοβίες, να τους υποδέχεσαι λέει, είτε με θυμό, (δηλαδή "άντε και γ@μ@θ@τε ρε πόνοι), είτε με καλή πρόθεση, (δηλαδή καλώς τα παιδιά..), αλλά να μην τους φοβάσαι, να μην τους δέχεσαι με φόβο, λέει ο ντόκτορ. Αυτό βέβαια στα λόγια είναι εύκολο αλλά στην πράξη όχι και τόσο.

Συμφωνώ και με αυτήν την άποψη Βασίλη.Κυρίως με το δεύτερο σκέλος της υποδοχής και της αποδοχής. Θα πρέπει όσο μπορούμε να αποδεχόμαστε την κατάσταση και τα συμπτώματα, γιατί με "βίαιες" σκέψεις δεν πρόκειται να απαλλαγούμε από όλα αυτά.

Πέννυ πιστεύω ότι όλα αυτά που περιγράφεις όντως πυροδότησαν την κατάσταση. Γιατί λες ότι δεν πείθεσαι; εσυ τι πιστεύεις ότι γίνεται;