ΟΤΑΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΑΙΔΙΑ......................

θυμαμαι οταν ημουνα μικρη ημουνα πολυ αντιδραστικο παιδι....(τωρα εχω καπως ηρεμησει;)..συνεχως δημιουργουσα προβληματα και μ αρεζε αυτο, το διασκεδαζα πολυ...σκανταλιαρικο οσο δεν παει..ζωακια δεν βασανιζα μονο μελισσες σκοτωνα συνεχεια και τις ζουλουσα μεχρι να βγει το κεντρι οπως και τις καμπιες που τις πατουσα και πεταγονταν το υγρο...(sorry για την ωραια περιγραφη!!) μ αρεσαν πολυ τα σκυλακια και τα γατακια οποιο εβρισκα το εφερνα σπιτι και ηθελα να το κρατησω και οι γονεις μου τα διωχναν και φωναζα και ηθελα να τα ξαναφερω πισω...
επισης μ αρεσε πολυ να καταστρεφω πραγματα πχ κατεστρεφα τις κουκλες της αδερφης μου και της κολλητης μου, εκσιζα επιτηδες καποιο καλο ρουχο που ειχαν..μ αρεσε αλλες φορες να τη σπαω στους γειτονες να φωναζω μερα μεσημερι η να τραγουδαω, να παιζω ποδοσφαιρο μες στο σπιτι και να κλοτσαω επιτηδες δυνατα την μπαλα ωστε να κανει θορυβο, μ αρεσε γενικως να προκαλω και να ασχολουνται οι αλλοι μαζι μου ακομα και με την αρνητικη εννοια αυτο δεν ειχε για μενα σημασια ηθελα απλως συνεχως να κανω κατι δεν μπορουσα να μενω σε απραξια.....

..και γω βασάνιζα έντομα όταν ήμουν παιδί. Θυμάμαι έπαιρνα ένα μικρό κλαδί και μεγάλωνα τις τρύπες από τις μερμιγκοφωλιές. Έβαζα σε βάζα σκορπιούς και αράχνες για να δώ ποιο έντομο θα επιβιώσει, ποιό θα φάει ποιό. Μάζευα με κλαδιά σκουλίκια και τα έβλεπα να τυλίγονται γύρω από τον εαυτο τους. Με τρόμαζαν μερικά έντομα όπως οι κυφήνες η οι μπάμπουρες που έμοιαζαν σαν μέλισσες αλλά πιο άγριες και σωματώδεις. Διάβασα και αυτό μόλις τώρα http://kafeneiokentron.blogspot.com/...post_9174.html . Λέει ότι κινδυνεύουν με εξαφάνιση οι μπάμπουρες. Πάντως δεν με πείραξαν ποτέ και θα λυπηθώ αν εξαφανιστούν.

Εγω ημουν η μονη που δεν βασανιζα ζωα εδω μεσα? :p

Εγω οταν ημουν μικρη κι εβρισκα καποιο μυρμηγκι στην αυλη εριχνα ψιχουλα και μετα απο 3 λεπτα μαζευοταν ολη η μυρμηγκοφωλια και τους ερχινα ολη τη φραντζολα τριμμενη σε ψιχουλα. Επισης οταν πηγαινα κατασκηνωση ειχαμε μια λιμνουλα που πεφτανε μεσα σφιγγες και πνιγονταν, και πηγαινα με κερματα και τις εσωζα.

Τωρα απο πρωτες αναμνησεις θυμαμαι, γιορτες, γενεθλια, σπιτια θειων, κουκλακια, να παιζω μονη μου, ή με τη μανα μου, ή με τον πατερα μου τις κυριακες να με παιρνει καλικουρα. Να πηγαινω εκδρομες με τη μητερα μου και να απολυμαινει με οινοπνευμα το μισο λεωφορειο. Να μου γλιστραει μια πατατα απο το πιατο μου και να γινεται στο σπιτι ο τριτος παγκοσμιος πολεμος και να σκεφτομαι με το παιδκο μου μυαλο, πρεπει να ημουν γυρω στα 4-5, οτι ειναι παραλογο να γινεται χαμος για πατατα. Δεν εκανα ζαβολιες και ζημιες, ήμουν απο τα πιο ησυχα παιδακια που υπηρχαν, και παρολα αυτα καθε μερα ειχα φωνες. Δεν ημουν κοινωνικη και δε μαρεσε να ειμαι με αλλα παιδακια, προτιμουσα την παρεα των μεγαλων, αν και θυμαμαι να παιζω στη γειτονια με αλλα παιδακια και μου αρεσε, αλλα μετα μετακομισαμε, επισης δεν ηθελα οι γονεις μου να κανουν αλλο παιδι και θυμαμαι πολλες φορες το ειχα αγχος τα βραδια οταν επεφτα για υπνο και εκλαιγα μην τυχον η μανα μου ειναι εγκυος. Θυμαμαι να πηγαινω με το ζορι παντα στις 9 για υπνο και να μην ξερω ποτε πως τελειωνουν οι ελληνικες ταινιες μεχρι τα 11 μου. Θυμαμαι ποτε να μην αρεσω σε κανενα αγορακι και στεναχωριομουν γιατι εμενα παντα μου αρεσε καποιο (νηπιο και παιδικο σταθμο και γειτονια).

εγω το μοναδικο ζωο που θυμαμαι να βασανιζα, ηταν μια γερικη γκριζα γατα που ειχαμε, την οποια λατρευαν για το τριχωμα της. αν και δε μπορουμε να πουμε οτι τη βασανιζα ακριβως, οσο οτι "επαιζα" μαζι της κανωντας την να νιωθει βλακας. τι παγιδες της εστεινα με κουτια, πηγαινε να φαει τραβουσα το σχοινι και την καπακωνα, τι σελοτεϊπ κολλουσα πανω της, της φορουσα καπελα κλπ κλπ... σχεδον παντα κρατουσε τη ψυχραιμια της, δε θυμαμαι να με ειχε δαγκωσει ποτε, ουτε καν γρατζουνισει σοβαρα. απο τοτε καλομαθα στα βασανιστηρια και γενικοτερα τα βλεπω σαν παιχνιδι.

Εγω τις γατες τις γιαγιας μου παλι τις εκπαιδευα με ενα κομματι ψωμι δεμενο στην ακρη το κυνηγαγανε και παιζαμε, τους το εδινα και εβαζα αλλο και φτου κι απο την αρχη. Παντα ημουν μονο καλη με τα ζωα και ειμαι. Αν ειχα κανα μικρο αδερφακι ομως θα ημουν απο τα παιδια που θα το ριχνανε κατω απο την κουνια καταλαθος...

που να τις δωσεις ψαρια να δεις πως κανουνε σαν τρελες! κι εγω τωρα δε τα πειραζω τα ζωα. μονο τις κατσαριδες.
κι επειδη εχω αδερφο μικροτερο, θυμαμαι του ειχα βαλει συραπτικο στο χερι και τον τρεχανε στο γιατρο. και τελευταια φορα που πλακωθηκαμε πριν χρονια κοντεψα να του ξεκολλησω το αυτι απ'τα μπουνιδια. μου ειχε κανει κι αυτος καμποσα βεβαια, θυμαμαι κατι χριστουγεννα που χιονιζε κι εκανε πολυ κρυο και λειπαν ολοι απ'το σπιτι, με κλειδωσε εξω και δεν ανοιγε, ειχα παγωσει, κι αναγκαστικα να σπασω τη τζαμαρια για να μπω μεσα. θα μπορουσε να μου ειχε κοπει ολοκληρο το χερι αν επεφταν γυαλια πανω μου...

ούτε εγω βασάνιζα ζωάκια..
μόνο τις κούκλες μου, τους έβγαζα τα κεφάλια πόδια.. κ έκοβα και τα μαλλιά..(αλλά σιγά αυτό ήταν παιχνίδι).

Προσπαθω να θυμηθώ σκέψεις αλλά δε μπορώ να θυμηθώ τα ευχάριστα.
Θυμάμαι στο νηπιαγωγείο (νήπια ήμουν) εκεί που ζωγραφίζαμε χέστηκα (φορούσα πανα) και ένιωθα πολύ άσχημα. αλλά δε θυμαμαι τι εγινε μετα.
Μετά θυμάμαι στη 1η δημοτικού φοβόμουν περίπου για κανα χρόνο έναν δολοφόνο με πριόνι που κυκλοφωρούσε και ήθελε να σκοτώσει παιδάκια. Αλλά σοβαρά μιλάω, δε ξερω που το είχα ακούσει αλλά φοβωμουν να παω σπίτι μόνη μου.
Είχα στο μυαλό μου οτι κρύβονταν πίσω απο τα δέντρα και όταν γυριζα με την αδερφή μου σπίτι κοιτούσα συνέχεια τα δέντρα.
Ακόμη και στο προάυλιο τα διαλείματα.

Θυμάμαι γενικά σε όλο το δημοτικό ήμουν πολύ ντροπαλή και κλειστή (αλλα κ τωρα ετσι είμαι) απλά τότε ήμουν και άβουλη.
πχ αν με κοροιδευε ενα αγόρι δεν αντιδρούσα, ενω τωρα αν με εκνευρίσει κάποιος αντιδρώ.

Θυμήθηκα και κάτι άλλο. ήμουν δημοτικό πάλι μικρή, στη γειτονιά με 2 αγοράκια (ο ένας αδερφός της κολλητής μου κ ο άλλος ξαδερφός της) και είχαμε συμφωνήσει αυτός να μου δείξει το "τέτοιο του" και εγώ το "δικό μου" , δλδ απλά να κατεβάσουμε τη φόρμα και τίποτα άλλο, έτσι μια κλεφτή ματιά.
Και μετά να μη το μάθει κανείς.
Μετά απο χρόνια όμως στο γυμνάσιο ο ένας απο τους 2 (ο ξαδερφος της φίλης μου) έβγαλε φήμη οτι και καλά τότε μικρά που είμασταν εγω το έκανα με αυτους τους 2. Και με κοροιδευαν για χρόνια για αυτό.
Πέραν οτι είναι αδύνατο και ανώμαλο σαν σκέψη, ήταν πολύ ψυχοφθόρο γιατί ήταν στη γειτονιά μου.

Και τωρα θυμήθηκα και ένα αγόρι (απο αυτά τα αλητόπαιδα) που παίζαμε στη γειτονιά (παλι δημοτικό ήμουν) και είχε ενα μπουκάλι και κατούρισε μεσα σε αυτό και εγω καθομουν κατω στο χωμα και μου το έριξε στο κεφάλι.

Μολις συνειδητοποιησα οτι με υποβιβαζαν πολύ σε εκείνη την ηλικία, και δε ξερω γιατί :/

broken_doll έχεις ωραίες ιδέες για θέματα.

εγω μικρη ειχα κανει κανονικο χειρουργειο σε ενα περιστερι(απο μικρη φαινομουν,ειχα σχεση με τα ιατρικα χαχα),εχω χτυπησει με πετρα μια γατα ασχημα,και εστηνα καρτερι στα μυρμηγκια για να τα καψω..αυτα τα ολιγα κατα τα αλλα ημουν ενα νορμαλ παιδι! :P

Quote:

---

Originally Posted by insect

..και γω βασάνιζα έντομα όταν ήμουν παιδί. Θυμάμαι έπαιρνα ένα μικρό κλαδί και μεγάλωνα τις τρύπες από τις μερμιγκοφωλιές. Έβαζα σε βάζα σκορπιούς και αράχνες για να δώ ποιο έντομο θα επιβιώσει, ποιό θα φάει ποιό. Μάζευα με κλαδιά σκουλίκια και τα έβλεπα να τυλίγονται γύρω από τον εαυτο τους. Με τρόμαζαν μερικά έντομα όπως οι κυφήνες η οι μπάμπουρες που έμοιαζαν σαν μέλισσες αλλά πιο άγριες και σωματώδεις. Διάβασα και αυτό μόλις τώρα http://kafeneiokentron.blogspot.com/...post_9174.html . Λέει ότι κινδυνεύουν με εξαφάνιση οι μπάμπουρες. Πάντως δεν με πείραξαν ποτέ και θα λυπηθώ αν εξαφανιστούν.

---

αυτό με τα μυρμήγκια το έκανα κ γω...
ήθελα να δω πως είναι οι αποθήκες τους.
κάτι που δν κατάφερα ποτέ βέβαια.
απλά κατέστρεφα τις φωλιές τους.

Εγώ θυμήθηκα και κάτι άλλο. Όταν ήμουν μικρή το κρεββάτι μου βρισκόταν πολύ κοντά στον τοίχο αλλά δεν ήταν κολλημένο (άφηνε ένα πολύ μικρό κενό). Εγώ φοβόμουν πολύ να αφήσω το χέρι μου κρεμασμένο σε αυτό το κενό γιατί πίστευα ότι κάτω από το κρεββάτι μου υπάρχουν τέρατα. Το γελοίο είναι ότι ακόμη και σήμερα φοβάμαι να αφήσω το χέρι μου κρεμασμένο δίπλα από το κρεββάτι... :S

Χμ κι εγω φοβομουν, τον φρεντυ κρουγκερ! Σε καποιες διακοπες καπου ειχε παρει το ματι μου λιγο απο αυτην την ταινια, κι απο τοτε δε μπορουσα να κοιμηθω καλα για αρκετο καιρο.. Α επισης οταν πηγαινα ενοργανη 1-2 δημοτικου τα αλλα κοριτσακια δε μου μιλαγανε γιατι επειδη εχω χασει χρονια, ειχαν καταλαβει οτι ειχα μεινει στην ταξη, και θυμαμαι λεγανε το ενα στο αλλο μην μιλατε σε αυτην ειναι χαζη, εχει μεινει στην ιδια ταξη!

Χμμμ...Η πρώτη μου ανάμνηση είναι περίπου όταν ήμουν 2μιση-3 χρονών στο σπίτι της γιαγιάς μου λίγες μέρες μετά ή πριν από τον θάνατο του παππού μου...
Θυμάμαι είμασταν στην αυλή,εγώ,ο μεσαίος μου αδερφός και η γυναίκα η οποία φρόντιζε τον παππού μου...Εγώ πρέπει να ήμουν στην κούνια ενώ παραδίπλα ο αδερφός μου με αυτή την γυναίκα να κάθονται σε ένα τραπέζι και να παίζουν ντόμινο...Γενικώς θυμάμαι μερικά πράγματα από αυτή τη γυναίκα αν και ήμουν σε σχετικά μικρή ηλικία για να έχω αναμνήσεις...Γενικώς από την παιδική μου ηλικία έχω πολλές αναμνήσεις...Έχω να θυμάμαι όταν ήμουν γύρω στα 4 και κάτι που έπαιζα με τον αδερφό μου και μου ήρθε σε μια φάση το κουρτινόξυλο στο κεφάλι και με έτρεχαν για ράματα (και ευτυχώς αυτό είναι το μόνο σοβαρό περιστατικό που έχω πάθει :P )
Γενικά θυμάμαι πως ήμουν πολύ ανακατοσούρης όσον αφορά τα αδέρφια μου (2 μεγαλύτερα)...τους πείραζα και καμιά φορά τους χάλαγα τα πράγματα τους και για αυτό ήμασταν συνέχεια στην τσίτα και έτοιμοι να πλακωθούμε ανα πάσα στιγμή...Συγκεκριμένα θυμάμαι μια φορά που είχα χαλάσει το κινητό του αδερφού μου και όταν το έμαθε κλειδώθηκα στο μπάνιο ένα ολόκληρο απόγευμα μέχρι να ηρεμίσει :P και το δεύτερο νόμιζε ο αδερφός μου οτί του είχα χαλάσει ένα χειρηστήριο του playstation (ενώ το είχε χαλάσει ο άλλος,μου αδερφός),εγώ είχα κρυφτεί μέσα σε μια ντουλάπα,είχα χωθεί ανάμεσα σε κάτι ρούχα,εντομεταξύ αυτός με έψαχνε για να με σπάσει στο ξύλο,άνοιξε την ντουλάπα στην οποία ήμουν κρυμμένος,δεν με είδε και συνέχισε να ψάχνει,αφού ηρέμισε πήγα και του παρουσιάστηκ οικοθελώς και τον άρχισα στο δούλεμα :P

χμμμμ...εγώ δεν έχω πειράξει ποτέ ζώο.
Ακόμη και τις κατσαριδες που ειναι το μοναδικο που σιχαινομαι,δεν μπορώ με τίποτα να τις σκοτωσω.
Μυρμήγκια δεν το συζητώ, κάνω στην άκρη μη τα πατήσω.
Είμαι όμως χειρότερος άνθρωπος γιατί όταν ήμουν μικρή μου άρεσε να κλέβω..:ρ

εβαζα την barbie με τον ken να κανουν σεξ ;p

και κανα λεσβιακο με cindy

Ανώμαλη!:P
Ήμουν ήσυχο παιδί overall. Δεν έμπαινα σε καβγάδες, δεν ξυνόμουνα που λένε, εκτός από έναν που μού'μπαινε (και τού'μπαινα) και είχαμε πλακώματα. Μου άρεσε το διάβασμα, αγαπούσα τρελά τα ζώα, γέμιζα το σπίτι με αδέσποτα, ψειριασμένα, ψυλλιασμένα λολ πλασματάκια, τα φρόντιζα και τέτοια. Όταν τα εξαφάνιζαν με τρόπο θύμωνα και σκεφτόμουν πού να τα πήγαν να πάω να τα βρω. Έκρυβα φαγητό για να ταίζω γατιά σκυλιά στο δρόμο, έτρωγα και φάπες γιατί υπήρχαν και φορές που δεν άφησα στην κατσαρόλα φαί για τους ανθρώπους, χαχααα
Από φόβους, επειδή κάποια φορά οι γονείς ήταν αφηρημένοι και χάθηκα μέσα σε πάραα πολύ κόσμο-με όλους άγνωστους, το θυμάμαι μέχρι σήμερα. Με βρήκαν όμως (οι άτυχοι, λολ)
Ήμουν μικρή μαμά όμως και δεν έπαιζα και πολύ.:( Ζωγράφιζα κάτι τεράστιες πεταλούδες και κάτι κήπους με διάφορα χρώματα, θυμάμαι και τα κατάξανθα μαλλιά του αδερφού μου, που του τα χάιδευα για να κοιμηθεί. Καρδούλα μου.:)