Αγχος για Μυστικοπάθεια

Γεια σας :) Ούτε ξέρω και εγώ γιατί μου συμβαίνει αυτό... ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθεση ίσως, η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι την κριτική των ανθρώπων και την μνήμη τους, πιο πολύ από το θάνατο. Το πως θα με θυμούνται μια ζωή, Με κάνει να προσέχω τι λέω συνέχεια και να αποφεύγω διάφορες πράξεις, γιατί μισώ να κάνω λάθη, όχι για τους άλλους αλλά για μένα. Με τρελένει και κολλάνε στο μυαλό μου, για αυτό και προσπαθώ να κάνω μία ήρεμη ζωή, που θυμίζει λίγο πολύ απομόνωση αλλά και που δυστυχώς με πνίγει. Δεν με νοιάζει να πεθάνω, αλλά θέλω να έχω καθαρήσει πρώτα και να έχω το μυαλό μου ύσηχω, το πνεύμα μου, καθώς ποτέ δεν θα είμαι σίγουρη, αν θέλω ή δεν θέλω τελικά να δείξω αυτά που γράφω και ας ξεκινάω ενθουσιασμένη με όνειρα. Όμως όλο αυτό με ενοχλεί αφάνταστα γιατί γίνετε κάθε φορά που ξεκινάω κάτι καινούργιο, μόνο και μόνο για να με ξαναστείλει στο μηδέν. Ο θάνατος γίνετε εμμονή και προτεραιότητα και η προσπάθειά μου ανώφελη και εγώ τότε προετοιμάζομε και όταν το πάρω απόφαση αρχίσω διαγράφω. Και τότε γίνομαι καλά. Με απογοητεύει πάρα πολύ να βλέπω το πόσο πολύ με ανακουφίζει το να μένω μόνη χωρίς τίποτα, και αυτό κρατάει λίγο χρονικό διάστημα, μετά πάλι ανυσηχία και άντε ξανά τα ίδια, σαν να μάζευα δυνάμεις για να ξαναζήσω αυτό το πράγμα. Είναι τρέλα. Με μπερδεύει στο να δω τι θέλω τελικά από την ζωή μου, να κλειστώ ή να ανοιχτώ; Να με προστατέψω ή να με εξαφανήσω και να με χαντακώσω. Θέλω να είμαι ασφαλείς ή νορμάλ; Δεν είμαι αόρατη, αλλά το κάνω μια χαρά με το να κρύβομαι συνέχεια. Σαν εγκλωβιζμένη με τάσης φυγείς 0.ο. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι τις σκέψεις για Θάνατο εγώ τις προκαλώ, είναι μία αδυναμία, αφού είναι το μόνο που μπορεί να με σταματήσει και να με εμποδίσει στα σχέδιά μου. Ή έστω απλά μία ακόμα δικαιολογία που χρεισιμοποιώ για να παραμείνω μυστικοπαθείς και να με μπλοκάρω με κάποιο τρόπο, μέχρι να με ξεμπλέξω από αυτά που ξαφνικά θεωρώ "προβλήματα". Δεν εμπιστεύομαι εύκολα τους άλλους. Ούτε το κωδικό του λάπτοπ μου, αλλά ούτε τον εαυτό μου όταν κοιμάμαι, μήπως και παραμιλήσω στον ύπνο μου και πω κάτι που δεν θέλω, αν γινόταν αυτό θα με διέγραφα και μένα λολ. Κάποιες φορές με σοκάρω :D

Αυτοί είναι λίγοι από τους λόγους για τους οποίους δεν θα πήγαινα σε ομάδα, ίσως με πολύ μεγάλη πίεση... αλλά θα τα παρατούσα. Όπως όλα, το άγχος θα με σκότωνε. Αν και καταβάθος καταλάβαινω, πως αυτό είναι που χρειάζομαι, αν θέλω να συνεχίσω!
Είμαι ξεροκέφαλη! :D

Mε τον κοινωνικο περιγυρο πως τα πατε? Εχετε φιλους? Κολλητους? Γκομενους?? Πως βλεπετε τον κοσμο??

Αυτό, γίνετε σε πολλούς, αν όχι όλους τομής της ζωή μου... και δεν ασχολούμε πλέον... τελείωσα με αυτά... Δεν τα κάνω γιατί δεν μπορώ να τα κάνω...
Αλλά το θέμα τους γραψίματος είναι το μόνο που με έχει εκνευρίσει πιο πολύ από όλα... λολ
Έχω καταντήσει το μυαλό μου σα μία τεράστια αποθήκη...

Δεν θα έπρεπε να σε ανησυχεί αν ανακαλύψει κάποιος κάτι για σένα όταν θα έχεις φύγει. Δεν θα έχει νόημα για σένα όπως για τον καθένα. Μαζί με σένα θα έχει πεθάνει και ο κόσμος.
Ακόμα και να ζήσεις πιο μοναχικά δεν σημαίνει ότι θα πεθάνεις νωρίτερα. Μερικοί έχουν ζήσει μοναχοί και μέχρι τα εκατό τους... βρες τρόπους να περνάς καλά και μόνη σου!
κατα τ'αλλα από αυτά που γράφεις φαίνεται να είσαι σε σύγχηση και ότι γράφεις απλά για να γράψεις.
peace lady

Νιώθω αρνητικά πολύ για τους ανθρώπους γύρω μου λολ, αλλά παραμένω ευγενικιά. Η φαντασία μου έχει αντικαταστίσει λίγο, αυτόν τον κόσμο. Όμως δεν είναι αρκετό, δεν με ικανοποιεί, καθότι είμαι ένα ζωντανό άτομο... Λίγα πράγματα μου αρέσουν σε αυτό τον κόσμο και θαυμάζω! Η μουσική, οι τέχνες, οι ταινίες, τα θέατρα και τα βιβλία! Θα ήθελα να είμαι κοντά σε όλα αυτά και αυτά θέλω να ακολουθήσω! Να έχω μια ασχολία... Αφού αυτά με κάνουν χαρούμενη και να μην βαριέμαι όσο θα ζω. Αλλά είμαι ανίκανη έχοντας πάνω μου όλες αυτές τις φοβίες για να δείξω έκφραση. Έχεις δίκιο, κανονικά δεν θα έπρεπε να με ενδιαφέρει αυτό ζωντανή η νεκρή, είναι μεγάλο κόμπλεξ. Αυτό να διορθώσω όλα τα άλλα δεν με ενδιαφέρουν καθόλου.

Quote:

---

Originally Posted by helen25

Γεια σας :) Ούτε ξέρω και εγώ γιατί μου συμβαίνει αυτό... ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθεση ίσως, η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι την κριτική των ανθρώπων και την μνήμη τους, πιο πολύ από το θάνατο. Το πως θα με θυμούνται μια ζωή, Με κάνει να προσέχω τι λέω συνέχεια και να αποφεύγω διάφορες πράξεις, γιατί μισώ να κάνω λάθη, όχι για τους άλλους αλλά για μένα. Με τρελένει και κολλάνε στο μυαλό μου, για αυτό και προσπαθώ να κάνω μία ήρεμη ζωή, που θυμίζει λίγο πολύ απομόνωση αλλά και που δυστυχώς με πνίγει. Δεν με νοιάζει να πεθάνω, αλλά θέλω να έχω καθαρήσει πρώτα και να έχω το μυαλό μου ύσηχω, το πνεύμα μου, καθώς ποτέ δεν θα είμαι σίγουρη, αν θέλω ή δεν θέλω τελικά να δείξω αυτά που γράφω και ας ξεκινάω ενθουσιασμένη με όνειρα. Όμως όλο αυτό με ενοχλεί αφάνταστα γιατί γίνετε κάθε φορά που ξεκινάω κάτι καινούργιο, μόνο και μόνο για να με ξαναστείλει στο μηδέν. Ο θάνατος γίνετε εμμονή και προτεραιότητα και η προσπάθειά μου ανώφελη και εγώ τότε προετοιμάζομε και όταν το πάρω απόφαση αρχίσω διαγράφω. Και τότε γίνομαι καλά. Με απογοητεύει πάρα πολύ να βλέπω το πόσο πολύ με ανακουφίζει το να μένω μόνη χωρίς τίποτα, και αυτό κρατάει λίγο χρονικό διάστημα, μετά πάλι ανυσηχία και άντε ξανά τα ίδια, σαν να μάζευα δυνάμεις για να ξαναζήσω αυτό το πράγμα. Είναι τρέλα. Με μπερδεύει στο να δω τι θέλω τελικά από την ζωή μου, να κλειστώ ή να ανοιχτώ; Να με προστατέψω ή να με εξαφανήσω και να με χαντακώσω. Θέλω να είμαι ασφαλείς ή νορμάλ; Δεν είμαι αόρατη, αλλά το κάνω μια χαρά με το να κρύβομαι συνέχεια. Σαν εγκλωβιζμένη με τάσης φυγείς 0.ο. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι τις σκέψεις για Θάνατο εγώ τις προκαλώ, είναι μία αδυναμία, αφού είναι το μόνο που μπορεί να με σταματήσει και να με εμποδίσει στα σχέδιά μου. Ή έστω απλά μία ακόμα δικαιολογία που χρεισιμοποιώ για να παραμείνω μυστικοπαθείς και να με μπλοκάρω με κάποιο τρόπο, μέχρι να με ξεμπλέξω από αυτά που ξαφνικά θεωρώ "προβλήματα". Δεν εμπιστεύομαι εύκολα τους άλλους. Ούτε το κωδικό του λάπτοπ μου, αλλά ούτε τον εαυτό μου όταν κοιμάμαι, μήπως και παραμιλήσω στον ύπνο μου και πω κάτι που δεν θέλω, αν γινόταν αυτό θα με διέγραφα και μένα λολ. Κάποιες φορές με σοκάρω :D

Αυτοί είναι λίγοι από τους λόγους για τους οποίους δεν θα πήγαινα σε ομάδα, ίσως με πολύ μεγάλη πίεση... αλλά θα τα παρατούσα. Όπως όλα, το άγχος θα με σκότωνε. Αν και καταβάθος καταλάβαινω, πως αυτό είναι που χρειάζομαι, αν θέλω να συνεχίσω!
Είμαι ξεροκέφαλη!

---

helen γεια σου :)

Έχω νιώσει και εγώ πολλά από αυτά που περιγράφεις.
Δεν ξέρω αν αυτό το άγχος θα σε σκοτώσει, όπως λες, αλλά σίγουρα σε φθείρει, σου κάνει κακό και δεν είναι τόσο το άγχος όσο οι φόβοι που το κουρδίζουν.
Καταλαβαίνω πώς είναι να νιώθεις σαν ''αποθήκη'' και ξέρω πάρα πολύ καλά πόσο λυτρωτικά βοηθάει το γράψιμο για να ''αδειάσεις'', και να ξεφορτώσεις αλλά και να φέρεις στο φως όσα κρύβονται βαθιά και δύσκολα τα βλέπεις..

Το θέμα είναι ότι τα γραπτά μένουν. Και τα κομμάτια μας που είναι μέσα σε αυτά τα γραπτά μένουν μαζί τους.
Φοβάσαι ότι αν τα διαβάσει ποτέ κάποιος θα εκτεθείς;
Πιστεύεις ότι αυτός που θα τα διαβάσει θα σχηματίσει άσχημη γνώμη για σένα,
θα κοινωνήσει τα μυστικά σου, ή δικά σου που μπορεί εσύ να θεωρείς κακά και λάθη;
Μήπως φοβάσαι ότι έχοντας πρόσβαση κάποιος σε αυτά μπορεί να σε ''βλάψει'';

Μέρος του δικού μου φόβου έκφρασης είχε ριζώσει σε μια προσπάθειά μου να προστατεύσω τον εαυτό μου.
Η προστατευτική μου πανοπλία, η άμυνά μου.
Φοβόμουν ότι αν κάποιος ξέρει πχ κάτι που με πονάει, ή κάποιο ''λάθος'' που έχω κάνει μπορεί όχι μόνο να μου κάνει κριτική, αλλά και να το ''χρησιμοποιήσει'' σε κάποια φάση εναντίον μου.
Είχα βέβαια και μερικά ανάλογα βιώματα. Οπότε αυτό με έκανε περισσότερο ''αμέτοχη'', να αποσύρομαι και να ταμπουρώνομαι μέσα στην αυτιστική μου σαπουνόφουσκα, όπου και ήμουν ασφαλής. Σε μια τετοια φάση βέβαια δεν κατέστρεφα αυτά που έγραφα.. αλλά ΟΥΤΕ καν έγραφα.

Φυσικά έχει να κάνει και με τι εικόνα έχουμε για τον εαυτό μας, πόσο σίγουροι νιώθουμε γι' αυτόν και με το αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να ελέγξουμε αυτό που είμαστε, νιώθουμε, αυτά που συμβαίνουν καθώς και τους άλλους γύρω μας.
Είναι θέμα όλο αυτό. Και όσο περισσότερο φοβάσαι, κλείνεσαι, κλειδώνεσαι τόσο μεγαλώνει το μπούκωμα και το μπλοκάρισμα. Προσωπικά, κάποιες φορές παρέλυα και δεν μπορούσα να ''λειτουργήσω''.

Βοηθάνε μικρά βήματα να ανοιχτείς. Να εκτεθείς.
Εγώ ας πούμε, και μέσα από τη θεραπεία, ανακάλυψα ότι δεν θα καταστραφεί και το σύμπαν αν το κανω :)
Αν ανοιχτώ. Αν εκτεθώ. Και μάλιστα, είχα και ευχάριστες εκπλήξεις, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά μου και τους φόβους μου.
Φόβους τόσο μα τόσο αβάσιμους όπως και αποδείχτηκαν τελικά, τόσο που μετά είχα σοκαριστεί με το πόσο ανελέητα είχα βασανίσει τον εαυτό μου έτσι όπως είχα λουφάξει κάπου χωρίς να βγάζω τίποτα δικό μου προς τα έξω μέχρι να καταρρεύσω, νομίζοντας όμως ότι έτσι προστατεύω εμένα και τους σημαντικούς άλλους γύρω μου.

Εσύ πώς το σκέφτεσαι; Σχετικά με την έκφραση αλλά και την προσέγγιση / επικοινωνία με τους άλλους;
Σκέφτεσαι να ξαναρχίσεις θεραπεία;

Ευχαριστώ για τα λόγια σου. Δύσκολο, έχω πολύ καιρό να μιλήσω, με κάποιον έτσι... Αν χρειάζομαι θεραπεία ίσως και να το ξαναπροσπαθούσα... Μια φορά πήγα σε ψυχολόγο και αυτό ήταν πριν από 5 χρόνια για μένα, για 2 μέρες μονο... αυτό φοβάμαι... ότι δεν θα κρατήσει :)

λολ... τι σκέφτομε τώρα; Αν είναι να πάω σε ψυχολόγο και το πάρω απόφαση... να θυμηθώ, να μην πάω στην ίδια... XD
έλεος!!!

helen,

πώς νιώθεις που γράφεις εδώ;

Έχεις ανοιχτεί εδώ :)
και έγραψες και μας είπες σκέψεις σου, φόβους, δικά σου πράγματα πολύ πέρα από τα κλασσικά..

Μήπως έγινες στο παρελθόν δέκτης κριτικής ή χλευασμού από κάποια άτομα και από εκεί ξεκινά το πρόβλημα;

μήπως είσαι γενικά κλειστός χαρακτήρας, φοβάσαι ή θε θελεις να πεις αυτό που νοιώθεις αλλά όμως το εκφράζεις σε γραπτά κατι που σε ανακουφίζει, αλλά φοβάσαι ότι αυτό που δεν θελεις να πεις στους άλλους περιέλθει σε γνώση τους με το να πεσουν αυτά τα γραπτά στα χερια τους γι αυτό τα καταστρέφεις;

Helen φαινεται πα αυτα που γραφεις οτι εισαι πολυ αγχωμενη και περνας μια περιοδο μεγαλης εντασης....σε βασανιζουν πολλες σκεψεις και νιωθεις πως ειναι δυσκολο να βαλεις μια ταξη..
εφοσον σε ομαδα πιστευεις πως θα ενιωθες εντονη πιεση και δεν θα ηταν καλο για σενα, δεν υπαρχει λογος να κανεις κατι τετοιο....το γεγονος να κανεις ατομικη ψυχοθεραπεια το εχεις σκεφτει?? ισως σε βοηθουσε περισσοτερο...
ψαξε να βρεις αλλον ψυχολογο εφοσον πηγες μια φορα και αισθανθηκες πως το ατομο αυτο δεν μπορεσε να σε βοηθησει....αμα πεσεις σε σωστο ψυχολογο μπορεις να αποκομισεις πολλα και να βοηθηθεις σημαντικα..το γεγονος οτι ειχες μια αρνητικη ας το πω εμπειρια δεν σημαινει πως ολοι ειναι ετσι....
Κeep on!!:)

Έχω ανοιχτεί εδώ μέσα, νιώθω ασφάλεια και μου είναι και πιο εύκολο να μιλώ εδώ μέσα! Αν και συνεχίζω να είμαι επιφυλακτική... Μερικές φορές διστάζω και να μπω στο site...
γιατί δεν ξέρω τι θα δω... αλλά το ότι καταλαβαίνετε μου δίνει σιγουριά.

Έκανα ρεκόρ!!!

Μπλόκαρα... ΔΕν το πιστεύω ότι πέρασαν 14 ώρες για να απαντήσω στον ιοαννι... Είναι απίστευτο το πόσο πολύ χρόνο μου πέρνει η κάθε απάντηση εδώ μέσα, τρομερό... όταν γράφω μόνη μου δεν το έχω αυτό...
αλλά όταν είναι να πατησω ένα σεντ και να το δείξω σε άλλους κολλάωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω ωωωωωωωωωωωωωωωωωωω φαντάσου στην πραγματικότητα... με το τσιγγέλι θα μου τα βγάζουν!!! λολ ιοαννι έκανες και τις απανοτές ερωτήσεις :D θα περιμένεις λίγο.

Ναι είχα προσπαθήσει ατομική ψυχοθεραπεία για 2 μέρες.. η κοπελιά μου είπε ότι θέλω πολύ δουλειά... ναι η αλλήθια είναι ότι το σκέφτομαι πάλι... αν μου έδινε κάποιος λίγη δύναμη από το περιβάλλον μου λολ... Όταν το επιχείρισα την πρώτη φορά πριν χρόνια μόνη μου.. χρειάστικα απίστευτα πολύ κουράγιο... και θάρρος

Μια ζωή αγχωμένη είμαι χωρίς πλάκα :D προχτές προσπάθησα να κάνω διαλογισμό... είναι απίστευτο το πόσα νευρικά τικ έχω που δεν με αφήσαν σε υσηχία λολ... ξυνόμουνα παντου!!! μέχρι που έπεσα ξερή και κοιμήθηκα...

Ναι έχω φάει αρκετή κοροιδία από το σχολείο κυρίως, που άργησα να την καταλάβω... η κοροιδία δεν ήτανε για αυτά που γράφω, αφού κανένας δεν προλαβενε να τα διαβάσει.
Για την ακρίβεια σπάγανε πλάκα. Και πρισσότερο ήταν, για το πόσο απίστευτα Τρομακτικά υπάκοη ήμουνα, το ότι πίστευα εύκολα τα πάντα ακόμα και τα παράλογα, το ότι δεν μιλούσα σχεδόν καθόλου και το ότι δεν μπορούσα να κατανοήσω σχεδόν τίποτα. Περίεργο και σοκαριστικό και δεν ξέρω που οφείλετε! Όταν κατάλαβα τι γινόταν και μεγαλώνοντας έγινα πιο έξυπνη... όλο αυτό με έκανε να αλάξω στην σαν άνθρωπος... στην πορια

Το γράψιμό μου έχει περάσει από πολλές φάσης... παλιά όταν ήμουν μικρή (παιδική ηλικία) σε μία μεγάλη περίοδο της ζωής μου (προηγούμενο μήνυμα), ήταν χειρότερο! και φυσικά μόνο για μένα... αφού αν τα διάβαζε κάποιος θα φρίκαρε και τα τρόμαζε, από τα τέρατα που έγραφα, γεμάτα μίσος, φόβο, απογοήτευση και θλίψη για μένα, τον θεό, τους γύρω μου και την ζωή μου. Ότι πέρναγα στο σχολείο, σπίτι τα έπερνα πολύ σοβαρά και το έβγαζα εκεί μέσα και μετά είχα νεύρα και πανικό όταν κάποιος το πλησίαζε και εγώ τότε έβρισκα νέους τρόπους για να τα φυλάω καλύτερα και αν είχε κάποιος την εμμονή να τα διαβάσει, ή ότι δεν πάει κάτι κάλά με τον εαυτό μου, αφού με έπιανε συνέχεια αυτή η τρέλα ότι και καλά θα αυτοκτονήσω, ή θα πεθάνω τότε εγώ αμέσως το έκαιγα. Πραγματικά εκεί δεν είχα πρόβλημα στο να τα κάψω τα συγκεκριμένα... άλλα έρχονταν τόσο γρήγορα η στιμγή, που δεν γέμιζα βιβλιαράκι λολ. Αυτό είχε γίνει πάρα πολλές φορές, για χρόνια ολόκληρα! Σταμάτησα κάποτε να γράφω τα συναισθήματά μου γιατί με είχε πραγματικά κουράσει και Εξουθενώσει ψυχικά!

Αυτήν την στιγμή, μου αρέσει να γράφω την φαντασία μου, ιστορίες στοίχοι, ότι νά ναι, είναι κάτι που δεν με ανυσηχεί καθόλου στην αρχή. Ήθελα να σκέφτομε ότι είχα αλλάξει επιτέλους σκεπτικό! Δεν θα είχα πρόβλημα να τα κρατήσω για πάντα ακόμα και μέτα θάνατον, ή να τα δείξω ελεύθερα, ή ακόμα και να κάνω κάτι με αυτά, αν κάποτε τελείωνα κάτι. Αλλά το θέμα ήταν ότι ποτέ δεν τελείωνα κάτι... και ποτέ δεν επέζησε τίποτα λολ γιατί πάντα ερχόταν η σκέψη ότι πρέπει ή ότι θα πεθάνω, ή ότι θα τρελαθώ, ή ότι θα μείνω παράλυτη και ανίκανη. Η κατάθλιψη ερχόταν πρώτη και ο φόβος για μεταθάνατον ακολουθούσε και μετά αδιαφορούσα για αυτό που είχα γράψει και το έσβηνα εύκολα μόνο και μόνο για να υσηχάσω. Ένα χάοςςςςςςςς πράγματι. Μάλλον το παρελθόν και η συνήθεια με μπλόκαραν στο παρόν μου υποσυνήδητα... παρότι, οι ιστορίες δεν δίχνουν εύκολα το πια είσαι. κρύβεσαι καλύτερα από ότι όταν γράφεις τα συναισθήματά σου. Για αυτό και ξεκινάω ενθουσιασμένη χωρίς φόβο... αλλά πάντα καταλήγω το αντιθετό... Ότι κατάλαβες κατάλαβα :D

Εγω καταλαβαινω οτι ντρεπεσαι πολυ για σενα.. Συμφωνεις? Μπορεις να το αποωσεις αυτο καπου? Οι γονεις σου καμαρωνουν για σενα? Σε επιβραβευουν? Η σε αποδοκιμαζουν?

Ναι ότι ντρέπομαι συμφωνώ πάντα ήθελα να το ανεφέρω το ξέχασα :D με τους γονείς μου δεν έχω ή είχα θέμα.. μόνο το ότι τους θεωρώ και θεωρούσα ξένους! δεν κάναν τίποτα γενικώς, παλαιότεραν ίσως να με σταματάγαν απότομα, λέγοντας διάφορα αρνιτικά για κάτι που ήθελα να κάνω...