Νομίζω οτι έχω κατάθλιψη.

μια απο τα ιδια και για μενα μαζι του ολα ηταν η πρωτη φορα.....αλλα δεν ηταν και για εκεινον το ιδιο...δυστυχως...εγω ευτυχως δεν τον βλεπω...αλλα ειναι παντα εκει...δεν θα φυγει ποτε αυτο το σφιξιμο παντα θα υπαρχει μην περιμενεις να γινει κατι και να ξεχασεις απλα θα συνηθισεις αυτο θα γινει σιγα σιγα θα συνηθιζεις οτι 1.δεν θα σε παιρνει τηλεφωνο 2. δεν θα νοιαζεται αν ζεις ή αν πεθανες 3. δεν θα ξερεις τι κανει στη ζωη της 4. οτι εισαι μονος 5. οτι ισως ειναι με αλλον....και παει λεγοντας...
ολα θα σε πονανε πολυ στην αρχη και μετα ολο και λιγοτερο σιγα σιγα...ετσι εμαθα και εγω να ζω μαζι με τα χαπια μου και τον υπολογιστη μου....
καλο κουραγιο και προσπαθησε να συνεχισεις πριν να εινα αργα

Πολύς πόνος, ώρες ώρες δεν αντέχεται, δεν με χωράει το δωμάτιο δεν ξέρω τι να κάνω και βρίσκω λύση στο αλκοόλ. Αυτό με κάνει χειρότερα, κλαίω , σέρνομαι στα πατώματα και ξεσπάω και έτσι περνάει λίγο πιό εύκολα η νύχτα.

Ώρες ώρες φαίνεται οτι το να την ξεπεράσω είναι κάπως εύκολο, άλλες πάλι μοιάζει οτι δεν θα την ξεπεράσω ποτέ. Οτι θα περάσουν πολλά χρονια και εγώ θα είμαι κολλημένος εδώ, να κλαίω μόνος μου στο σπίτι για εκείνη.

Τελικα, αυτοί που δεν έχουν αισθήματα και δεν τους νοιάζει αν πληγώνουν τους άλλους αυτοί περνάνε καλύτερα. εμείς που είμαστε ευαίσθητοι την παθαίνουμε.....

ξερω πως ειναι να θες να ουρλιαξεις απο πονο και απογνωση ξερω πως ειναι να θες να μιλησεις στον ''ανθρωπο'' ''σου'' και να μην τον βρισκεις πουθενα...ειλικρινα και εγω τα ιδια εκανα μεχρι που κατεληξα στα χαπια και σε μια μιζερη ζωη...ποτε δεν εμαθα το γιατι και ουτε θα το μαθω...1,5 χρονος τωρα και ειμαι με ψυχιατρο ψυχολο και ομαδα ψυχολογικης υποστηριξης...ξερεις τι καταφερα???να γραφω σκεψεις και ονειρα σε ενα χαρτι και να τις βαζω στο συρταρι μου να κλαιω και να παρακαλω για μια κουβεντα που ποτε δεν θα εχω να υπομενω καταστασεις και ψεματα μονο και μονο με την ελπιδα να μου ξαναδωσει μια ευκαιρια...μια ευκαιρια σε τι??σε κατι που δεν εφταιξα???
πηγαινε καπου και ουρλιαξε με οση δυναμη εχεις οποτε το εχω κανει αδειασα απο σκεψεις και συναισθηματα καντο θα νιωσεις καλυτερα...οτι ή οποτε χρειαστεις κατι στειλε μπαινω συχνα ειμαι ολη μερα μονη και σπιτι οποτε θα σου απαντησω το συντομοτερο...αν οχι ισως τα χαπια και ο συνδυασμος του αλκοολ με παρουν μακρυα...κουραγιο

Είναι πολύ άσχημο αυτό, να σκεφτόμαστε έτσι, για έναν ή μία να πονάμε τόσο πολύ, να θέλουμε να βάλουμε τέλος στην ζωή μας. Πολύ άδικο...

Αυτό που μου λείπει είναι μια αγγαλιά, όσο ήμουν μαζί τής ήξερα οτι ότι και να μου συμβεί θα έχω κάποιον να μου συμπαρασταθεί, κάποιον να με καταλάβει, είχα μια ζεστή αγγαλια, τώρα που την έχασα μου λείπει αφάνταστα. Νιώθω πολύ ευάλωτος, νιώθω ένα κρύο ένα απέραντο κενό που τίποτα δεν το γεμίζει.

Όλα αυτά που νιώθω ξαφνικά έχουν γίνει πάρα πολύ δυνατά, δεν νιώθω απλά λύπη νιώθω οτι κάτι μέσα μου μου ρουφάει την ζωή, οτι κάτι δεν με αφήνει να ζήσω όπως θα έπρεπε. Η ζωή δεν τελειώνει έτσι αλλά εγώ νιώθω σαν να έχει τελειώσει.... Πολύ δύσκολη αυτή η κατάσταση που έχω μπεί και δεν ξέρω πως θα καταφέρω να βγώ, απο πού θα βρώ δύναμη να το κάνω...... :/:(:(:(

Θα σου περασει !

Quote:

---

Originally Posted by gfa

Είναι πολύ άσχημο αυτό, να σκεφτόμαστε έτσι, για έναν ή μία να πονάμε τόσο πολύ, να θέλουμε να βάλουμε τέλος στην ζωή μας. Πολύ άδικο...

Αυτό που μου λείπει είναι μια αγγαλιά, όσο ήμουν μαζί τής ήξερα οτι ότι και να μου συμβεί θα έχω κάποιον να μου συμπαρασταθεί, κάποιον να με καταλάβει, είχα μια ζεστή αγγαλια, τώρα που την έχασα μου λείπει αφάνταστα. Νιώθω πολύ ευάλωτος, νιώθω ένα κρύο ένα απέραντο κενό που τίποτα δεν το γεμίζει.

Όλα αυτά που νιώθω ξαφνικά έχουν γίνει πάρα πολύ δυνατά, δεν νιώθω απλά λύπη νιώθω οτι κάτι μέσα μου μου ρουφάει την ζωή, οτι κάτι δεν με αφήνει να ζήσω όπως θα έπρεπε. Η ζωή δεν τελειώνει έτσι αλλά εγώ νιώθω σαν να έχει τελειώσει.... Πολύ δύσκολη αυτή η κατάσταση που έχω μπεί και δεν ξέρω πως θα καταφέρω να βγώ, απο πού θα βρώ δύναμη να το κάνω...... :/:(:(:(

---

δεν υπαρχει πουθενα η δυναμη που ζηταμε οσοι νιωθουμε απογνωση για καποιο λογο οταν οι αλλοι μας βλεπουν ετσι μας πατανε ακομα πιο πολυ....η δυναμη υπαρχει μονο μεσα μας ή την βλεπεις και την αρπαζεις απο τα μαλλια ή σε παιρνει η κατω βολτα....μεσα στον 1,5 χρονο που ταλαιπωρουμαι εχασα συγγενεις, γονεις φιλων, γεννηθηκαν πανεμορφα μωρα που εφεραν τοση ευτυχια, οι γονεις μου πηραν νεο σπιτι ο αδερφος μου βρηκε δουλεια, η αδερφη μου εξελιχτηκε σε μια κουκλα πανεξυπνη και εγω ξερεις τι ημουν σε ολα αυτα ενας απαθης θεατης ουτε γελουσα ουτε εκλαιγα ουτε χαιρομουν ουτε λυπομουν απλα υπηρχα χωρις να ζω...απλα συνεχιζω να υπαρχω χωρις να ζω....μην αφησεις να σου συμβει αυτο....

πραγματικα νομιζω οτι ακουω εμενα να μιλαω. κι εγω εχω βαρια καταθλιψη σχεδον 2 μηνες τωρα. ειναι μεγαλη η ιστορια μου και δεν εχει τελειωσει οριστικα,απλα με παιδευει. σας καταλαβαινω ποναω απιστευτα, ειναι κατι που με τρωει, μου αφαιρει χρονια απο την ζωη μου. ειμαι απιστευτα μονη, μονη με την καταθλιψη μου. αλλα να ξερετε δεν ειστε οι μονοι που τα περνατε. ΔΕΝ ΖΩ. κι ειμαι 26 χρονων. δεν ειμαι καμια παιδουλα που νομιζει οτι ειναι ερωτευμενη. εχω χασει την μιση μου ζωη.

Αυτό ακριβώς, δεν ζώ. Δεν είναι δυνατόν να κάθομαι και να είμαι έτσι τόσο χάλια, να βλέπω την ζωή μου να χάνεται μέρα με την μέρα ενώ εκέινη περνάει καλά. Τα σκέφτομαι και νευριάζω με τον εαυτό μου. Θέλω να βγώ έξω, να φύγουν όλες οι άσχημες σκέψεις να είμαι και πάλι καλά όπως ήμουν πριν. Δεν θέλω να με νοιάζει τίποτα, να ζω για εμένα και μόνο, να περνάω καλά. Δεν μπορώ όμως, δεν γίνεται να περάσει μέρα χωρίς να την σκεφτώ, χωρίς να την δω στον ύπνο μου.

Γιατί πρέπει να είναι όλα τόσο δύσκολα δηλαδή. Μπαίνοντας σε αυτό το φορουμ είδα οτι υπάρχουν και άλλα άτομα με παρόμοια ή και χειρότερα προβλήματα απο εμένα και ένιωσα κάπως καλύτερα που είδα οτι δεν είμαι μόνος, οτι επιτέλους έχω κάποιον να μιλήσω, να πω τον πόνο μου, κάποιον που με καταλαβαίνει. Θέλω να ξαναγίνω καλά , να ξαναγίνω όπως πρίν, το προσπαθώ δεν το αφήνω έτσι, αλλά είναι πολύ δύσκολο οταν έχεις συνέχεια κάτι να σε τραβάει πίσω. Να προσπαθείς να κάνεις ένα βήμα μπροστά αλλά όλες οι σκέψεις και τα συναισθήματα να σε τραβάνε πίσω.

Μακάρι δεν ξέρω, να γίνει κάτι μαγικό και να εξαφανιστούν όλα. Μακάρι να ξυπνήσω μια μέρα και να είναι όλα διαφορετικά. Μακάρι......

Quote:

---

Originally Posted by gfa

Αυτό ακριβώς, δεν ζώ. Δεν είναι δυνατόν να κάθομαι και να είμαι έτσι τόσο χάλια, να βλέπω την ζωή μου να χάνεται μέρα με την μέρα ενώ εκέινη περνάει καλά. Τα σκέφτομαι και νευριάζω με τον εαυτό μου. Θέλω να βγώ έξω, να φύγουν όλες οι άσχημες σκέψεις να είμαι και πάλι καλά όπως ήμουν πριν. Δεν θέλω να με νοιάζει τίποτα, να ζω για εμένα και μόνο, να περνάω καλά. Δεν μπορώ όμως, δεν γίνεται να περάσει μέρα χωρίς να την σκεφτώ, χωρίς να την δω στον ύπνο μου.

Γιατί πρέπει να είναι όλα τόσο δύσκολα δηλαδή. Μπαίνοντας σε αυτό το φορουμ είδα οτι υπάρχουν και άλλα άτομα με παρόμοια ή και χειρότερα προβλήματα απο εμένα και ένιωσα κάπως καλύτερα που είδα οτι δεν είμαι μόνος, οτι επιτέλους έχω κάποιον να μιλήσω, να πω τον πόνο μου, κάποιον που με καταλαβαίνει. Θέλω να ξαναγίνω καλά , να ξαναγίνω όπως πρίν, το προσπαθώ δεν το αφήνω έτσι, αλλά είναι πολύ δύσκολο οταν έχεις συνέχεια κάτι να σε τραβάει πίσω. Να προσπαθείς να κάνεις ένα βήμα μπροστά αλλά όλες οι σκέψεις και τα συναισθήματα να σε τραβάνε πίσω.

Μακάρι δεν ξέρω, να γίνει κάτι μαγικό και να εξαφανιστούν όλα. Μακάρι να ξυπνήσω μια μέρα και να είναι όλα διαφορετικά. Μακάρι......

---

Ναι φίλε μου μια μέρα θα γίνουν όλα καλά. Αλλά μην την περιμένεις από μόνη της να έρθει :p



Προσπάθησε να κάνεις άλλα πράγματα έστω με το ζώρι. Κάνε μια καινούργια αρχή, άρχισε ένα χόμπι, μια γλώσσα κάτι. Σφίξε τα δόντια και σκέψου ότι δεν θα σε σκοτώσει ένας χωρισμός. Όλοι οι άνθρωποι χωρίζουνε. Επειδή παλιά είχα περάσει σχεδόν ίδια φάση με σένα (με "όλο το πακέτο", καθημερινούς εφιάλτες με αυτή, σχεδόν καθόλου φαί, μια "σιδερένια μπάλα" είχε κάτσει στον λαιμό,συν το ότι εγώ είχα και ένα προβληματάκι με άγχος και κρίσεις πανικού τότε λολ) προσωπικά με βοήθησε να κάνω δραστηριότητες και να απασχολώ το μυαλό μου. Να μιλάω με νέα παιδιά, να γνωρίζω κόσμο, να θέσω νέους στόχους, να διαβάζω και να ακούω πολύ μουσική και να προσπαθώ να καταπολεμώ το άγχος μου. Ναι πονούσα για καιρό αλλά όταν τα έκανα αυτά ξεχνιόμουνα κάπως.


Κάποιες φορές, μετά από κάποιο καιρό, έμαθα να μετατρέπω αυτό τον πόνο σε δύναμη και δημιουργικότητα, έγραφα καμια μελωδία στον υπολογιστή ("παίζω" με διάφορα προγράμματα μουσικής) σκεφτόμουνα ότι ίσως αναγεννηθώ από όλο αυτό. Και έτσι έγινε. Οι δραστηριότητες-που έστω με το ζώρι έσπρωχνα τον εαυτό μου να κάνει- καρποφόρησαν. Άρχισα να βγαίνω όλο και πιο πολύ έξω και να γνωρίζω νέο κόσμο. Μέσα σε όλο αυτό γνώρισα και 2 κόπελες. Η μία από αυτές έγινε η επόμενη κοπέλα μου και η περίοδος που ακολούθησε ήταν από τις καλύτερες της ζωής μου. Μετά από λίγο καιρό σκεφτόμουνα τον χαμένο μου έρωτα και γελούσα με τον εαυτό μου! Έλεγα "μαα πόοοσο βλλλάκας είμαι θέεε μου". Σκεφτόμουνα πόσο πολύ άσχημα μπορεί να "στην παίξει" το ίδιο σου το μυαλό!


Φυσικά στον επόμενο χωρισμό πάλι πόνεσα-αν και κάπως λιγότερο. Σκέφτηκα ότι τελικά όλη αυτή η κάπως υπερβολική αντίδραση μάλλον δεν έχει σχέση με τις κοπέλες αλλά με εμένα. Γιατί γινόμουν τόσο ράκος? Μήπως και εγώ κάπως "έπνιγα" τις κοπέλες μέσα στις σχέσεις? Μήπως είχα πολλές ανασφάλειες? Χαμηλή αυτοπεποίθεση? Γιατί ζήλευα τόσο πολύ? Γιατί γινόμουν κουρέλι και έκανα πράγματα που ποτέ δεν θα τα έκανε σε "λογική φάση"? Ήμουν σίγουρος ότι κάτι πήγαινε στραβά με μένα διάολε! Από μικρός (μωρό σχεδόν) είχα διάφορα άγχη, ιδεοληψίες και υποχονδρισμούς. Ίσως να ήμουν γενικά "πιο ευαίσθητος-νευρωσικός" (ίσως βιολογικά) και σε συνδιασμό με κάποιες καταστάσεις που πέρασα κατά την διάρκεια της ανάπτυξής μου να εκτονώθηκαν όλα αυτά στις σχέσεις (και στις κρίσεις πανικού που είχα για κάποια περίοδο). Και νομίζω ότι έτσι ήταν. Άρχισα να υποπτέυομαι πως είχε αναπτυχθεί όλος αυτός ο "εξαρτηκός" μου τρόπος στις σχέσεις και πως ίσως θα μπορούσα να αντισταθώ, να τον αλλάξω. Νομίζω ότι πλέον έχω βγει για τα καλά από όλο αυτό (όπως και από τις αγχώδεις μου διαταραχές) αλλά πάντα αγωνίζομαι και δεν επαναπαύομαι :P.

Κατά την γνώμη δεν είναι κακό να πας σε ένα ψυχολόγο. Ίσως πίσω από αυτή σου την "ευαισθησία" να κρύβονται αντανακλαστικές σκέψεις και συναισθήματα που σαμποτάρουν εσένα τον ίδιο-ίσως και την κάθε σχέση (που μπορεί να έχεις). Και κατά την γνώμη μου, μην μένεις μόνος, φώναξε στην ίδια σου την μαυρίλα, ρίξ'της μια νοερή γροθιά και βγες εκεί έξω για νέες περιπέτειες (αυτό ακούστηκε πολύ hollywoodιανό). Γίνε και λίγο spartan! (δεν βλάπτει) Αυτό είναι η ζωή φίλε μου, εμπειρίες, "πιες την" με τις θετικές και τις αρνητικές.

κανε πραγματα για να ξεχαστεις... ολοι αυτο λενε. και πραγματα να κανεις δεν ξεχνιεσαι. το μυαλο θα πηγαινει συνεχεια εκει...και σιγα σιγα σε τρωει και σε αποδυναμωνει αυτο..

Quote:

---

Originally Posted by katestrammeni

πραγματικα νομιζω οτι ακουω εμενα να μιλαω. κι εγω εχω βαρια καταθλιψη σχεδον 2 μηνες τωρα. ειναι μεγαλη η ιστορια μου και δεν εχει τελειωσει οριστικα,απλα με παιδευει. σας καταλαβαινω ποναω απιστευτα, ειναι κατι που με τρωει, μου αφαιρει χρονια απο την ζωη μου. ειμαι απιστευτα μονη, μονη με την καταθλιψη μου. αλλα να ξερετε δεν ειστε οι μονοι που τα περνατε. ΔΕΝ ΖΩ. κι ειμαι 26 χρονων. δεν ειμαι καμια παιδουλα που νομιζει οτι ειναι ερωτευμενη. εχω χασει την μιση μου ζωη.

---

εχω χασει ολη μου τη ζωη....ευχομαι μονο να κοιμηθω και να μην ξυπνησω ολα μου τα ονειρα καταληγουν χαρτια και υπενθυμισεις στο συρταρι μου δεν τολμω να το ανοιξω φοβαμαι ολα εκεινα τα ονειρα που θα με πνιξουν οταν τα δω....δεν ξερω τι αλλο μπορω ή πρεπει να κανω ξερω μονο οτι το κουραγιο μου χανεται μερα με τη μερα ολο και λιγοστευει....

κοιταω τα χαπια και λεω να παρω 50 η 100????

ιδια σκεψη καμια απαντηση.....
Έχω βαρεθεί να δίνω εξηγήσεις
και να τρέχω στον ψυχίατρο για λύσεις
να πνίγομαι σ' αυτό τον κόσμο το βλαμμένο
κι εσύ να μ' έχεις παραπεταμένο

Φίλε gfa, εφόσον σε βλέπει και καταλαβαίνει ότι είσαι τόσο χάλια ψυχολογικά, (ασχέτως αν θέλεις να φαίνεσαι άνετος όταν την βλέπεις, το βέβαιο είναι ότι καταλαβαίνει τι περνάς, γιατί πολύ απλά ο τρόπος που την παρακάλεσες να γυρίσει, σίγουρα θα ήταν ενδεικτικός του πόσο την γουστάρεις), μήπως να άλλαζες λίγο τον τρόπο που σκέφτεσαι και μάλιστα να της δώσεις ένα άκυρο και μάλιστα βαρβάτο?? Κάτσε και σκέψου μισό λεπτό, δεν μπορεί, θα δεις την πραγματικότητα, όσο κολλημένος κι αν είσαι μαζί της.

Eiri πολύ ωραίο αυτό που έγραψες....

Βασίλη, της το έδωσα το άκυρο, αν μπορεί να θεωρηθεί ακυρο αυτό, πήγα και την ρώτησα, ή θα είμαστε μαζί τωρα ή ποτέ ξανα και μου είπε οτι δεν μπορώ να είμαι μαζί σου τώρα. Και σηκώθηκα και έφυγα και απο τότε ούτε γειά δεν της λέω. Ούτε την κοιτάω οταν την πετυχαίνω ούτε τίποτα, ειδικά οταν είμαστε στο ίδιο μαγαζί το έπαιζα οτι ήμουν πολύ καλά, γελούσα με την παρέα μου και δεν την κοίταξα καν, δεν ξέρω αν με κοίταξε αυτή ή αν έκανε τίποτα.

Απλά απο εκείνη την ημέρα πού και πού με παίρνει κάποιος με απόκρυψη και δεν μιλάει. Δεν ξέρω αν είναι αυτή και δεν ξέρω τι να κάνω.

Σήμερα όλη μέρα έκανα πράγματα και ξεχνιόμουνα, πρίν λίγες ώρες πάλι με έπιασε κάτι και την σκέφτομαι ..... πφφφφφφ δεν μπορώ πραγματικά δεν μπορώ. Δεν αντέχω πάλι να πέσω για ύπνο και να βλέπω εφιάλτες, δεν αντέχω πάλι να ξυπνάω μέσα στην νύχτα, δεν αντέχω να φοβάμαι να κοιμηθώ εξαιτίας της. :(