Σοβαρο προβλημα με σπαστικο γελιο

Quote:

---

Originally Posted by KENO

σας ευχαριστω που με καθησυχαζεται, γιατι νομιζα πως ημουν πραγματικος καραγκιοζης που χαιρεται με τον πονο των αλλων ανθρωπων και δεν σεβεται τιποτα απολυτως!

ναι αμα ειδες στο πρωτο ποστ αυτο ρωτησα, πως να το συγκρατω λιγακι, γιατι οταν συμβαινει στα ξαφνικα τρομαζω κοσμο και με περνανε για τρελο. αυτοελεγχος δεν υπαρχει καθολου, αφου πιστευω οτι τα παντα πρεπει να γινονται αυθορμητα κι αμεσα, αλλιως δεν ειναι αληθινα! και δε βρισκω λογο να καταπιεζουμε τον εαυτο μας και να τον αναγκαζουμε να μη γελαει καθολου, αντιθετως πρεπει να ειμαστε ελευθεροι και να εκφραζομαστε παντα οπως θελουμε.

---

Εχεις δικιο, πρεπει να μαστε αυθορμητοι, αυθεντικοί, και μου τυχε πολλές φορές, σε περιστατικά που για τους άλλους να μην είναι γελοία εγώ να σκάσω στα γέλια για αρκετή ωρα σε βαθμό να νοιώθω πόνο στην κοιλια και να νομίζω οτι με πιανει ασφυξία και να ξενασυμβαινει το ιδιο για μερες μετα όποτε μου ρχετε στο νου το περιστατικό.
Ίσως σε καποιες ακραίες περιπτώσεις θα πρεπει να συγκρατιόμαστε, κι αυτό όχι σαν καταπίεση συναισθημάτων και υπόκριση αλλά σαν δύναμη, σαν άσκηση αυτοεπιβολής/αυτοελέγχου, σαν να ναι ασκηση από την οποια παίρνουμε δυναμεις τις οποιες αποθηκευουμε και χρησιμοποιούμε αλλού, όπως για υπερβαση εκεί που μας κτυπουν οι φοβιες και η χαμηλή αυτοεκτιμηση.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Εχεις δικιο, πρεπει να μαστε αυθορμητοι, αυθεντικοί, και μου τυχε πολλές φορές, σε περιστατικά που για τους άλλους να μην είναι γελοία εγώ να σκάσω στα γέλια για αρκετή ωρα σε βαθμό να νοιώθω πόνο στην κοιλια και να νομίζω οτι με πιανει ασφυξία και να ξενασυμβαινει το ιδιο για μερες μετα όποτε μου ρχετε στο νου το περιστατικό.
Ίσως σε καποιες ακραίες περιπτώσεις θα πρεπει να συγκρατιόμαστε, κι αυτό όχι σαν καταπίεση συναισθημάτων και υπόκριση αλλά σαν δύναμη, σαν άσκηση αυτοεπιβολής/αυτοελέγχου, σαν να ναι ασκηση από την οποια παίρνουμε δυναμεις τις οποιες αποθηκευουμε και χρησιμοποιούμε αλλού, όπως για υπερβαση εκεί που μας κτυπουν οι φοβιες και η χαμηλή αυτοεκτιμηση.

---

Aυτο ακριβως.

Στα περισσοτερα αρθρα στο σαιτ διαβαζω για ανθρωπους με καταθλιψη και κλάψες,αρα εσυ εισαι τυχερός/ή

Quote:

---

Originally Posted by PurplePuppet(male)

Στα περισσοτερα αρθρα στο σαιτ διαβαζω για ανθρωπους με καταθλιψη και κλάψες,αρα εσυ εισαι τυχερός/ή

---

Σε σαιτ ψυχολογιας βρισκεσαι τι θες να διαβαζεις για γαμους και βαπτησεις ?:)

βασικα αυτο το θεμα ηταν απ'τα πιο χαζα που εκανα, ηταν περασμενη η ωρα και βαριομουν τοτε, λολ. αλλα αφου το ξεθαψες θα απαντησω. σωστα απαντησε το Παστελι, εδω το φορουμ ειναι κυριως για θεματα ψυχολογιας. και δε νιωθω τυχερος οταν με πιανει να χαζογελαω ξαφνικα ενω ο αλλος μπορει να μιλαει σοβαρα ή να θελει ησυχια. για φαντασου πχ να εισαι μεσα σε μια εκκλησια, και να ξεραθεις στα γελια. ή με το που γνωριζεις ενα ατομο, να σε πιασει το ειρωνικο σου και να σκας γελακια χωρις λογο, το ατομο αυτο σιγουρα δε θα σχηματισει και τη καλυτερη εικονα για σενα.

οχι ρε συ ΚΕΝΟ δεν ειναι καθολου χαζο το θεμα που ανοιξες...σε παρα πολλους συμβαινει αυτο με το γελιο....μου χει τυχει κ με ατομα που γνωριζω πρωτη φορα να σκασω στα γελια ετσι στο ακυρο χωρις απαραιτητα να εχουν κατι αστειο η να καναν κατι...ευτυχως συνηθως ειμαι με παρεα οποτε το παιρνουμε ολοι μαζι στο χιουμορ....αλλα εκει που παντα με πιανει συνηθως το σπαστικο γελιο ειναι σε κηδειες, μνημοσυνα κτλ...δεν ξερω γιατι, ακομα κ στου παππου μου την κηδεια γελουσα...δεν το κανω βεβαια εσκεμμενα κ κακοπροαιρετα η οτι χαιρομαι μη τη δυστυχια του αλλου, απλα ετσι μου βγαινει εκεινη τη στιγμη κ δεν μπορω να το ελεγξω...

τελευταια με πιανει κι εμενα εντονα και συχνα σπαστικό γέλιο, στο άσχετο!
μιλαω πχ με την αδερφη μου κ μπορει να μου λεει κατι τελειως ουδετερο και να γελάσω, και μετα παει λεγοντας λύνομαι και φευγω απο μπροστα της για να σταματησω. δε με παρεξηγεί ευτυχως..
αλλα όχι αν δω κατι αστείο :S πχ μπορει να μιλάμε για το τι ταινια θελω να δω, ή να μου εξηγεί κατι.. και μου εχει τυχει τελευταία 3-4 φορες και δε ξερω απο που προέρχεται.

Ρε γελατε αφοβα και χωρις τυψεις,το γελιο κανει καλο! Κι ας ειναι ασταματητο και σπαστικο! Το σπαστικο κλαμα ειναι το προβλημα :P

Δεν ξέρω αν είναι σχετικό το "πρόβλημά μου" με το θέμα, αλλά όταν γελάω πολύ έντονα,όταν ξεκαρδίζομαι τελοσπάντων,αμέσως μετά αρχίζω να κλαίω..όχι απλά δακρύζω από τα γέλια,κλαίω κανονικά και νιώθω στενοχώρια χωρίς να καταλαβαίνω το λόγο και συμβαίνει κάθε φορά!Μπορεί να μου το εξηγήσει κάποιος??Είμαι γενικά πολύ συναισθηματική και εκφράζω έντονα τα συναισθήματά μου,δεν ξέρω αν αυτό έχει κάποια σχέση..

Δεν ξέρω τι παίζει με το γέλιο σου... Πάντως αν γελάς με τις χριστοπαναγίες με προφορά έχω να σου πω ότι αν με ήξερες, το μόνο πράγμα που θα έκανες θα ήταν να γελάς! Οπότε μπορείς να πεις ότι ακόμα είσαι κομπλε :P

Γειά σου ΚΕΝΟ και μένα τον τελευταίο καιρό με έποιασε αυτό το πράμα να λύνωμε στα γέλια σε άσχετες φάσεις εκεί που κάθομαι είμουνα να φανταστείς αρκετές φορές με την μάνα μου εκεί που βλέπαμε κάτι στην τηλεόραση να ξεκαρδίζομαι μέχρι δακρύων κάποιες φορές της εξήγησα βέβαια ότι δέν θυμάμαι κάτι μου βγαίνει αυθόρμημα γιάτι όποτε με ποιάνει αυτό ρωτάει πάντα

Έτυχε μια φορά στα σαράντα ενός συγγενικού προσώπου να ακούσω μια θεια μου να κλαίει και έπεσα κάτω από τα γέλια. Επίσης στο τέλος μιας πολύ κουραστικής ημέρας αν είμαι με κανένα συνάδελφο ή κανένα φίλο με πιάνει η μαλακία και αρχίζει το σπαστικό γέλιο με το παραμικρό και δεν τελειώνει με τίποτα, λες και έχω καπνίσει φούντα.

Το επαναφέρω σκόπιμα, πρώτον διότι κόντεψα να κατουρηθώ από τα γέλια διαβάζοντας αυτά που γράψατε. Δεύτερον για όποιον τυχόν το διαβάσει στο μέλλον.
Να πω λοιπόν ότι κι εγώ αντιμετωπίζω το ίδιο θέμα.

Αρχικά έχω παρατηρήσει τα εξής. Συμβαίνει πολύ περισσότερο όταν είμαι κουρασμένη. Επίσης όταν είμαι πολύ πιεσμένη. Γελάω πολύ κι εγώ με τα παθήματα των ανθρώπων, όμως δεν είμαι χαιρέκακη γιατί πάντα μένω και τους βοηθάω. Γελώντας, ναι. Είναι η άμυνά μου οταν πονάω σωματικά ή ψυχολογικά, όταν δεν μπορώ να διαχειριστώ κάτι κι επίσης μου φαίνεται πολύ αστείο, επειδή συνήθως εγώ είμαι ο ατζαμής, οπότε όταν συμβαίνει σε άλλους ανθρώπους, με ξαφνιάζει ευχάριστα που δεν είμαι η μόνη, Εξάλλου αυτό κάνει και η κωμωδία. Σε ξαφνιάζει.

Ναι είναι πρόβλημα για κάποιους ανθρώπους γύρω μας διότι ο κόσμος είναι γεμάτος ανασφαλείς ανθρώπους. Που νομίζουν ότι τους κοροϊδεύεις και νιώθουν άσχημα.
Έχω βρεθεί πολλές φορές να εξηγώ πως είναι δικό μου "πρόβλημα" και πως δεν το ελέγχω αλλά ούτε σημαίνει τίποτα γι'αυτούς. Έχω βρεθεί σε σημείο να "μου δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία" και παρόλο που δεν μπόρεσα να τους εξηγήσω το γιατί δεν θα έπρεπε να έχω χάσει την πρώτη ευκαιρία, η αλήθεια όσοι εμειναν παραπάνω γύρω μου, κατάλαβαν πως έλεγα την αλήθεια. Δυστυχώς δεν ήταν πολλοί.

Η "θεραπεία" που προτείνω είναι ποτέ να μην φεύγεις, να μην το πνίγεις, να μην νιώθεις ενοχές. Μείνε εκεί και κάνε και τους υπόλοιπους να γελάσουν!!! Πες τους τι σου φάνηκε αστείο! (Καμιά φορά όταν δεν πρέπει να το πω, μπορεί να πω κάτι άλλο αστείο και να αρχίσουν να γελάνε οι γύρω).
Αν οι άνθρωποι παρεξηγούνται είναι γιατί τους τρομάζεις. Όσο δεν ξέρουν γιατί γελάς, νιώθουν περίεργα και θίγονται.
Είναι όμορφο το γέλιο! Αυτό που λέω πάντα στον εαυτό μου είναι ότι μέσα από τη μαυρίλα, έσκαψα μέχρι που βγήκα από την άλλη μεριά!

Και ο κλόουν οταν τρωει τούμπες, γελάνε ολοι.
Και ολοι οταν λενε πιο παλιές ιστοριες με ατυχήματα, το διακωμωδούν και γελάνε.
Επισης λενε μην στενοχωριέσαι για κατι με το οποιο θα γελας στο μελλον.

Αλλα υπαρχει ενα όριο, στη κηδεία ας πουμε δε γινεται να σου ερχεται γελιο. Αν καποιος πεσει και χτυπήσει στο σαγόνι δε γινεται να γελάσεις. Εκει οντως υπαρχει θεμα και χοντρο μαλιστα.

George δεν υπάρχει όριο. Και δεν υπάρχει πρόβλημα για το ίδιο το άτομο όταν δεν υπάρχει όριο. Έχω ρίξει εγώ γέλια σε κηδεία! Από την πολλή ψυχολογική πίεση. Αν δεν το ζεις, δεν ξέρεις αν υπάρχει πρόβλημα ή όχι. Δεν έχει να κάνει με χαιρεκακία. Μην τα βγάζουμε όλα προβλήματα μόνο επειδή εμείς δεν είμαστε έτσι.