Ανάλογα σε ποια πόλη είσαι, πολλοί και πολλές από εδώ μέσα, έχουμε απευθυνθεί σε πολλούς ψυχολόγους, όλο και κάποια σύσταση θα πάρεις, αυτό είναι το μόνο εύκολο.Quote:
Originally Posted by aggelik
Printable View
Ανάλογα σε ποια πόλη είσαι, πολλοί και πολλές από εδώ μέσα, έχουμε απευθυνθεί σε πολλούς ψυχολόγους, όλο και κάποια σύσταση θα πάρεις, αυτό είναι το μόνο εύκολο.Quote:
Originally Posted by aggelik
αχ αγγελικη...
μαζεψε δυναμεις κοπελα μου,οσες περισσοτερες μπορεις
η ζωη σου θα αλλαξει,δυστηχως,και πρεπει να το παρεις αποφαση...
τα "θελω" τα δικα σου δεν συμπηπτουν με τα "θελω" του πρωην συντροφου σου...
δεν ξερω αν μπορεις να κανεις κατι,πιθανολογω πως τα απωθυμενα του ειναι παρα πολλα και πολυ μεγαλα...
στο διαστημα που θα ακολουθησει πρεπει να σκληρηνεις την καρδια σου αν θελεις να επιβιωσεις ...
κουραγιο αγγελικη...
Ρε παιδιά, αν την αγαπούσε την κοπέλα όπως λέτε κι ας ήταν πολλά χρόνια μαζί, θα την άφηνε έτσι στα κρύα του λουτρού?? Εδώ μιλάμε για ένα βήμα πριν κάνουν παιδιά. Τότε δεν μιλάμε για αγάπη, μιλάμε για ενθουσιασμό, έρωτας που τελείωσε ή δεν ξέρω γω τι άλλο.
Έχω την εντύπωση ότι όταν υπάρχει πραγματική αγάπη, υπάρχει για πάντα. Είναι σαν το ποδήλατο δλδ, αν το μάθεις μια φορά, δεν το ξεχνάς. Και να θέλεις να το ξεχάσεις δεν γίνεται.
Βασίλη, μου λέει συνέχεια ότι μ' αγαπάει πάρα πολύ, όχι όμως ερωτικά. Και επειδή μ' αγαπάει τόσο (όπως λέει) πολύ, γι' αυτό και (υποτίθεται) του είναι και αυτουνού δύσκολη όλη αυτή η κατάσταση, όμως σύμφωνα με αυτόν είναι η μοναδική λύση το να τραβήξει ο καθένας το δρόμο του.Quote:
Originally Posted by Βασίλης73
Εσύ όταν λες "Είναι σαν το ποδήλατο δλδ, αν το μάθεις μια φορά, δεν το ξεχνάς. Και να θέλεις να το ξεχάσεις δεν γίνεται", τι εννοείς;
Αν θεωρήσουμε δεδομένο αυτό (ότι όντως με αγαπάει, αλλά χωρίς έρωτα πλέον) ποια συμπεριφορά από μέρους του θα θεωρούσες εσύ "σωστή"/φυσιολογική/αναμενόμενη;
Αγγελική, ό,τι και να λέμε εμείς ή οποιοσδήποτε άλλος, απλά εικασίες κάνουμε, βάσει των δεδομένων που μας έδωσες. Αυτό το οποίο έχει στο μυαλό του ο καθένας, δεν το ξέρει κανείς άλλος. Από κει και πέρα, ανάλογα με τα βιώματα και τις εμπειρίες του καθενός, υπάρχουν και οι διαφορετικές απόψεις ή εκτιμήσεις.
Αυτό που είπα με το ποδήλατο, είναι ότι δεν γίνεται να σε αγαπάει κάποιος, για κάποια χρόνια και μετά ως δια μαγείας να τελειώσουν όλα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Δεν γίνεται να κάνεις ποδήλατο π.χ. για 15 χρόνια και μετά ξαφνικά να ξεχάσεις πως να κάνεις ποδήλατο. Αυτό εννοώ. Άρα δεν ήταν αγάπη αυτό. Ήταν αποτέλεσμα είτε συνήθειας, είτε βολέματος, είτε και λύπησης αν θέλεις.
Όσον αφορά το τελευταίο που ρώτησες, θα σου πω το εξής απλό. Αυτό το "μοντελάκι", αγάπη δίχως έρωτα και τα συναφή, χρησιμοποιείται αρκετά στα ζευγάρια, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Έχω την εντύπωση ότι είναι ένα κεκαλυμμένο "σε γούσταρα, σε ερωτεύτηκα, καλά περάσαμε, αλλά τώρα άντε γεια". Οπότε εκ των πραγμάτων, δεν υφίσταται τέτοια κατάσταση, με βάση τα συγκεκριμένα δεδομένα. Αυτό που θέλω να πω εν ολίγοις, είναι ότι αυτός σε έχει βγάλει από μέσα του, πάει και τελείωσε. Και για να σου απαντήσω επ΄ακριβώς στο ερώτημά σου, το σωστό - φυσιολογικό - αναμενόμενο που είπες και συ, είναι ένα και το αυτό, το αντίο.
Επαναλαμβάνω, εκφράζω προσωπική γνώμη, δηλαδή υποκειμενική.
Καλημέρα!
Τα πρωινά είναι πραγματικό μαρτύριο, ώρες ώρες δεν μπορώ να αναπνεύσω...
Και γενικότερα, αυτές τις ημέρες προσπαθώ όλη μέρα να απασχολούμαι με διάφορα πράγματα ώστε και καλά να μην σκέφτομαι.
Δυστυχώς όμως δεν τα καταφέρνω. Τον σκέφτομαι συνέχεια, ακόμη και όταν δουλεύω, όταν μιλάω σε άλλους ανθρώπους, πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μου βρίσκεται αυτός, 24 ώρες το 24ωρο! Είναι η τελευταία μου σκέψη πριν κοιμηθώ και η πρώτη μόλις ανοίξω τα μάτια μου. Και η πρωινή αυτή σκέψη, που συνειδητοποιώ ότι η άσχημη αυτή κατάσταση είναι πραγματική και όχι εφιάλτης, είναι η χειρότερη. Καταβάλλω προσπάθεια για να αναπνεύσω, μου έρχεται να βάλω τα κλάμματα... Προσαπθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι "θα περάσει", αλλά ώρες ώρες απογοητεύομαι, νιώθω να τα παρατάω και πιστεύω πως δε θα περάσει ποτε. :(
Κάνω επίσης και την εξής σκέψη: Εχω ακούσει πολλούς οι οποίοι για χρόνια προσπαθούν να ξεπεράσουν ένα χωρισμό μετά από χρόνια σχέσης, τα οποία είναι λιγότερα από τα 18 δικά μου και ακόμη δεν μπορούν. Εγώ που πρέπει να ξεπεράσω 18 χρόνια (και μάλιστα γεμάτα υπερβολικές ενδείξεις και αποδείξεις αγάπης - όχι άσχημα χρόνια) και δεν είμαι δυνατός χαρακτήρας (ίσα ίσα είμαι πολύ ευαίσθητη, υπερβολικά θα έλεγα) δε νομίζω ότι πρόκειται να τα καταφέρω ποτέ...
αγγελικη
η αληθεια ειναι, οτι μπορει να μην τα καταφερεις να το ξεπερασεις ποτε εντελως...
θα μπορεις να εισαι λειτουργικη ομως, να μην υποφερεις, να σκεφτεσαι και κατι αλλο εκτος απο αυτο, να περπατας στον δρομο χωρις να σε πιανουν τα κλαματα , κι οσο κι αν σου φαινεται περιεργο τωρα, μπορει να ξαναερωτευτεις κανονικα, με παθος και απ ολα, αλλα ακομα και τοτε μπορει να τον θυμασαι...
ισως σου κανει καλο να φευγεις, να εισαι σε κινηση, ετσι κι αλλιως δεν εχεις ησυχια πουθενα...
αν δεν μπορεις να αλλαξεις σπιτι, κανε μια καλη ανακαινιση και οπωσδηποτε αλλαξε κρεβατοκαμαρα..
υπομονη και κυριως μην ανακυκλωνεις ελπιδες οτι θα ξαναειστε μαζι.
προσοαθησε να το δεις σαν οριστικο και κανε οτι σε βοηθαει να το διαχειριστεις, οπως πχ, το να μην εχεις επαφες μαζι του.
Αγγελική,
Από αυτά που γραφεις εμένα μου δίνεται η εντύπωση, αν πέφτω έξω διόρθωσε με, ότι το παιδί αυτό είτε φοβάται το γάμο με όλες τις υποχρεώσεις που ένας γαμος συνεπάγεται, όπως οικονομικά, είναι δηλαδή δηλός, ή στη σκέψη του, στα ενδόμυχα της ψυχής του που μόνο αυτός τα ξερει, εξαρχής δεν ήταν βέβαιος για σενα. Οσο και να τον αγαπούσες, όσο ωραία κι αν αυτός σε έκανε να αισθάνεσαι, ακόμα κι αν στα λογια παραλυρούσε για αγαπη σε σενα, κάπου μεσα του να χε την αμφιβολία για σενα, μεσα του να μην εισαι η γυναίκα της ζωής του.
Και να ξερεις υπάρχουν πολλοί αντρες ξεκινούν μια σχεση χωρίς να είναι γι αυτούς το καλύτερο που θα θελαν, απλά για να χουν σχέση και όπου αυτό βγαλει, μονο που στη συνεχεια συνδεονται περισσότερο και ο καιρός περνά, αλλά όμως η αμφιβολία ότι δεν ειναι και το ότι καλύτερο να ξερεις δυσκολα σβηνει. Ίσως γι αυτό οι καυγαδες;
Αν πραγματικά σε αγαπούσε θα ΄δεχόταν να κανετε παιδί και να παντρευτείτε και μαλιστα θα το αντικρυζε με πολλή χαρά. Μήπως η σχεση σας ήταν ενθουσιασμός και όχι αληθινή αγάπη ή τουλάχιστον λειτουργουσε για τον ένα από τους δυο με αυτό τον τροπο, δηλαδή για εκείνον; εκτός κι αν είναι δηλός ή όντως έχει καποιο ψυχολογικό προβλημα και θελει στηριξη.
Σωστός ο Ιωάννης.
Ιωάννη τι να σου πω... όπως είχα προαναφέρει, τον πρώτο καιρό μετά το γάμο, συνέχεια έλεγε πόσο χαρούμενος ήταν και ενθάρρυνε και τους φίλους του να παντρευτούν. Στην ιδέα του παιδιου όμως οπωσδήποτε δείλιασε και συνειδητοποίησε τότε μάλλον πως όντως φοβάται όχι μόνο το παιδί αλλά και το γάμο τελικά, γι' αυτό και θέλει να φύγει από αυτόν.
Εξάλλου, μου το είπε ξεκάθαρα, θέλει να ζήσει τη ζωή που δεν έζησε, χωρίς ευθύνες. Αν αυτό δεν είναι ευθυνοφοβία (γιατί δεν μιλάμε και για 20 χρονών παιδί αλλά για ολόκληρο άντρα) τότε τι είναι; Σε συνδυασμό και με τα ψυχολογικά που οπωςσδήποτε έχει (πολύ άσχημη παιδική ηλικία) το πράγμα ήρθε και έδεσε με αποτέλεσμα μάλλον να κάνει το μπαμ, εγώ μάλλον σε αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει. Μου είναι πάντως πολύ δύσκολο να αποδεχτώ αυτή την έκβαση των γεγονότων, είχα πραγματικά πιστέψει πως θα δημιουργούσαμε μια ευτυχισμένη οικογένεια, γιατί και αυτός έκανε όνειρα μαζί μου. Όταν του το αναφέρω αυτό, μου απαντάει πως "έκανε λάθος" και πως όταν τα έλεγε αυτα μου έλεγε αλήθεια, ότι δηλαδή εκείνη τη στιγμή τα πίστευε και τα έλεγε, στην πορεία όμως άλλαξε γνώμη, συνειδητοποίησε πως θέλει άλλα πράγματα από τη ζωή του και τα πήρε όλα αυτά πίσω...
Αγγελικουλα ζαχαρη, Αγγελικουλα μελι
σου ευχομαι απο τα βαθη της καρδιας μου δυναμη. Οι μεγαλες αγαπες δεν ξεχνιουνται, όπως και οι ανθρωποι που τις ενεπνευσαν. Αλλα οπως ειπε και Remedy, αυτο δε σημαινει οτι δε θα ερωτευτείς ξανα. Τωρα περνας το δυσκολοτερο σταδιο, αλλα αυτο θα αλλαξει. Ειμαι βεβαιη οτι θα τα καταφερεις
Τελικά συνειδητοποίησα πως η χειρότερη ώρα της ημέρας είναι τώρα, το πρωι.
Μόλις ξύπνησα, έβλεπα όνειρο πως τίποτα δεν είχς συμβεί, είχαμε πάει διακοπές μαζί, με φιλούσε συνέχεια... Και με το που ανοίγω τα μάτια μου, η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό μου είναι η πραγματικότητα και πως όλα αυτά που στο όνειρό μου φαινόντουσαν εντελώς φυσιολογικά είναι απλά ένα όνειρο...
Αντί να ξυπνήσω λοιπόν από έναν εφιάλτη και να πω "ουφ, ευτυχώς ήταν όνειρο", μπήκα στον εφιάλτη αυτόν με το που ξύπνησα. Θα αρχίσω να φοβάμαι να κοιμηθώ ρε παιδιά μην τυχόν και δω πάλι κάτι τέτοιο :(
Πώς μπορώ να το ελέγξω αυτό το πράγμα;;;
Αφού τον αγαπάς τόσο ψάξε να βρεις τον τρόπο, τη δίοδο μέσα στο χαρακτήρα του για να τον φερεις κοντά σου. Όπως λες άλλαξε γνωμη στην πορεία, στην αρχή της σχεσης σκεφτόταν πολύ διαφορετικά. Βρες τον τρόπο να τον κάνεις να νοιώσει τη συνδεση μαζί σου, ότι εισαι ο δικός του άνθρωπος στη ζωή, και για να χεται ζήσει τόσα χρόνια και τόσες όμορφες στιγμές μαζί όλα αυτά υπάρχουν μεσα του, δε σβηνονται ευκολα αυτά από τη μνήμη. Να ξερεις τετοια συναισθηματα λειτουργούν καποιες στιγμές πολύ έντονα στη σκεψη του ανθρώπου και εκεί είναι που νοιωθει την ελλειψη του συντροφου του.Quote:
Originally Posted by aggelik
Από την άλλη μην τον πιέζεις για παιδί, γιατί φαινεται αυτό πολύ να τον αγχώνει, πες του πως αν είναι να κανετε παιδί αυτό θα γινει καποτε και θα ρθει από μόνο του στην πορεία της σχεσης κι όχι κατι που το θελεις κατι άμεσα. Δείξε καποια χαλάρωση, μην του μιλάς για καταστάσεις που τον αγχώνουν και για υποχρεώσεις, οδήγα τα πραγματα εκεί που θες μεθοδικά και χωρίς να σε πιεζει ο χρονος.
Αυτό που χω καταλάβει είναι πως και οι δυο πληρώνεται τα τραύματα της παιδικής του ηλικίας, τις φοβίες και τη δειλία και την ανάγκγη να ζήσει αυτά που στερήθηκε όπως όλοι οι άλλοι νέοι.
Και το κυριότερο μη χανεις τις ελπίδες σου, δεν σου πε φευγω γιατί δε σε θελω, για άλλους λογους σου πε πως φευγει.Αποδειξε του την μεγάλη σου αγαπη γι αυτόν και κανε τον να νοιώσει ότι αυτά που δεν έζησε ως νεος μπορεί να τα ζησει μαζί σου.
Ιωάννη,
ναι, αυτό προσπάθησα να κάνω, μήνες ολόκληρους! Ηθελα να του δείξω πως δεν τον πιέζω για τίποτα, ούτε για παιδί ούτε για οποιαδήποτε ασχολία του. Τον άφησα εντελώς ελέυθερο να κάνει ο,τι θέλει, να ζήσει τη ζωή του. Το αποτέλεσμα; Να έχει μετατρέψει τον τελευταίο καιρό το σπίτι μας σε ξενοδοχείο! Εφευγε το πρωι, επικοινωνούσε όλη την ημέρα ελάχιστα μαζί μου (συνήθως με 2 sms σε όλη τη διάρκεια της ημέρας) και επέστρεφε σχεδόν κάθε μέρα ξημερώματα. Υποτίθεται ότι έβγαινε τα βράδια με τους φίλους του. Εγώ στο μεταξύ υπέφερα, αυτός εκμεταλλέυτηκε την διάθεσή μου να του δώσω "χώρο" και το έφτασε σε σημείο εξευτελιστικό.
Λες ότι δε σβήνονται εύκολα όλα αυτα που περάσαμε μαζί και εγώ συμφωνώ σε αυτό, όμως δυστυχώς για εμένα αυτός φαίνεται να τα έχει σβήσει. Δεν ξέρω πώς τα καταφερε...
Τις ελπίδες μου τις έχω χάσει, γιατί μου είπε όντως κατά εναν τρόπο ότι δε με θέλει, αφού τόνισε τόοοοοσες φορές πως δε με αγαπάει πλέον ερωτικά...
Οπότε πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, νιώθω πως έχω δοκιμάσει τα πάντα, έχω υπομέινει απίστευτες συμπεριφορές εκ μέρους του και έχω ακούσει πολύ άσχημα και σκληρά λόγια, νομίζω πως δε μου μένει πλέον τίποτα άλλο εκτός από το να το πάρω απόφαση...
Να το πάρεις απόφαση και να συνεχίσεις τη ζωή σου. Όταν αρχίσεις να το ξεπερνάς, θα δεις ότι μπορείς μια χαρά και μόνη σου. Δεν το έχεις συνηθίσει ακόμα. Θα έχεις την ευκαιρία να ζήσεις πράγματα που δεν έζησες, αφού δεσμεύτηκες μικρή. Αυτά που θέλει τώρα να ζήσει κι ο πρώην σου, γιατί μάλλον τα στερήθηκε. Όχι επειδή φταις εσύ, συμβαίνει συχνά σε άτομα που δεν "έζησαν τη ζωή τους" και δεσμεύτηκαν νωρίς.