Χάνω το στήριγμα μου

Σάββα... τι να πω....
Σοκαριστικό να συμβαίνει και αυτό, τόσο ξαφνικό, τόσο ... σπάνιο 1 στο 1000000.
Ελπίζω κι εγώ σε ένα θαύμα. Όσο ζει έστω και μικρές, ίσως υπάρχουν πιθανότητες.

Πραγματικά,δεν έχω λόγια.
Πάντως ο άνθρωπος σε δύσκολες καταστάσεις ανασύρει απίστευτες δυνάμεις κι εσύ πιστεύω θα τις βρεις. Ήδη βρίσκεις τη δύναμη να στέκεσαι και βράχος εκεί που χρειάζεται αλλά να αφήνεις και τον εαυτό σου να αναπνεύσει.

Έχεις την συμπαράστασή μου, κουράγιο, δύναμη. Είμαι σε αμηχανία,ενώ θέλω να γράψω, να μην τελειώσω αυτό το μήνυμα απλά δεν βγαίνουν λόγια, ίσως να μην υπάρχουν κιόλας.

Τι να πω sabb, κουράγιο. Εύχομαι να βρεις την δύναμη να το ξεπεράσεις και να στηρίξεις τα παιδιά. κρίμα.

Στα μέρει μου λένε πως ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με τις δυνάμεις του σηκώνει και τον σταυρό του , και που δυστυχώς επιβεβαιώνετε στην περίπτωσή σου
Μακάρι να μπορούσα να πάρω λίγο έστω απο το φορτίο σου όπως στην περίπτωση του 7χρονο γιό μου όταν πριν από κάποιο διάσημα με είχε ρωτήσει με βουρκωμένα μάτια αν κάποτε θα πάψω να ζώ
Τα έχασα τι του λένε τώρα ?
Του είπα πως ένας άνθρωπος πεθαίνει πρώτα μέσα μας , όταν τον ξεχνάμε , εκτός αν κρατήσει μια θέση στην καρδιά του , τότε θα ζώ για πάντα μέσα του
Με αγκάλιασε με φίλησε και συμβούλεψε και την μάνα του κάποια στιγμή που συζήταγαν

Αλλά τίποτε δεν είναι βέβαιο μέχρι να επαληθευτεί και τα θαύματα υπάρχουν για να κάνουν τα αδύνατα δυνατά , μην φέρνεις στον νού σου την καταστροφή και μην κοιτάς τον γκρεμό , έχεις ένα στενό μονοπάτι μπροστά σου που θα πρέπει να διαβείς και να μεταδώσεις τον τρόπο στην οικογένεια σου και στους γύρο σου

Τίποτε δεν χάνεται απο αυτό τον κόσμο

...δεν υπάρχουν λόγια γι' αυτό που σου συμβαίνει, το βίωσα μέσα απ' τα μάτια του πατέρα μου όταν χάσαμε και μεις τη μαμά τόσο άδικα και τόσο ξαφνικά. Πίστευα πως δεν θα αντέξει, ήταν πολύ αγαπημένοι, από αυτά τα ζευγάρια που λες πως αν φύγει ο ένας, ο άλλος θα φύγει από τη στεναχώρια του.
Δεν έφυγε, έμεινε δίπλα μας και αλληλοστηριχτήκαμε όλοι θέλοντας και μη, γίναμε πιο πολύ οικογένεια, σχεδόν τα καταφέρνουμε να ζούμε χωρίς εκείνη κυνηγώντας ο καθένας τη ζωη του, αλλά πάντα με το μπαμπά δίπλα μας να έχει αναλάβει και τους δυο ρόλους, (ολοκληρα γαιδούρια μεν, αλλά πάντα με αυτή την ανάγκη).
Μπορεί να σου φανεί παράξενο, αλλά αυτή τη στιγμή μόνο τα παιδιά θα σε σώσουν από το να χαθείς μες στον πόνο.
λυπάμαι που σας ήρθε κάτι τόσο σκληρό και άδικο, σίγουρα δεν θα βρεις απάντηση ποτέ στο "γιατί". Δεν υπάρχει.
Θα σου έλεγα το μικρό να μην έρθει σε αυτή την απαίσια τελετή. Δεν νομίζω πως θα το βοηθήσει σε τίποτα, ίσα-ίσα θα μαυρίσει όλη του τη ζωή με αυτή την εικόνα. Δεν του χρειάζεται, δεν υπάρχει λόγος. Μιας φίλης μου το παιδί πήγε στην τελετή της θείας του και από τότε έχει αναπτύξει τεράστιες φοβίες πως θα χάσει τη μαμά του. το τρέχει κάθε εβδομάδα στον παιδοψυχολόγο.
Είσαι άξιος άνθρωπος, ελπίζω να είσαι και αρκετά δυνατός και μέσα σε αυτόν τον απερίγραπτο πόνο να αναπτύξεις τον μηχανισμό δύναμης που απαιτείται για να στηρίξεις τα παιδιά σου.

Δεν χρειάζεται να σου πω, πως όση ώρα γράφω αυτό το κείμενο κλαίω.

Μη χάνεσαι, να μπαίνεις να βγάζεις και συ κάπου τον πόνο σου, καθώς θα σου είναι απαγορευτικό να το κάνεις στη ζωή σου.
Εδώ είμαστε.

κουραγιο σαββα και καλη δυναμη..δεν εχω λογια..

Κουραγιο Σαββα και θα σου ζητησω για πολοστη φορα συγνωμη αν σε εχω πικρανει.Εισαι ο μονος καλος ανθρωπος εδω και δεν σου αξιζει τπτ απο ολα αυτα που παιρνας.Μονο οι καλοι ανθρωποι βασανιζονται τελικα.....

Σάββα, λυπάμαι, λυπάμαι πολύ..
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να καταφέρεις να κάνεις κουράγιο, να βρεις τη δύναμη.. όλοι σας.

Δεν έχω λέξεις. Δεν έχω.
Αφήνω ζεστή σκέψη για σένα και τα παιδάκια σου..

Κουραγιο Σαββα.

Άνοιξα για λίγο τον υπολογιστή κι έπεσα πάνω σ'αυτό. Αν και δεν σε ξέρω, παρά μόνο μέσα από το φόρουμ, δάκρυσα, όπως αν μου το έλεγε ένας φίλος. Δεν έχω λόγια να σου πω. Μόνο κουράγιο.

Σάββα μου, είναι απίστευτα οδυνηρή αυτή η απώλεια και εύχομαι το καλύτερο δυνατό και για εσένα και τα παιδιά σας.

Μου είναι πολύ δύσκολο να γράφω σε τέτοια θέματα, γιατί έχω βιώσει ίδια απώλεια με πολύ ξαφνικό τρόπο πριν αρκετά χρόνια βέβαια. Παρότι στην καθημερινότητα δεν έχω πια συναισθηματικό βάρος, κάθε τέτοιο μήνυμα μου φέρνει έναν πολύ μεγάλο κόμπο, γιατί νιώθω πολύ καλά τι είναι να χάνεις ένα σύντροφο. Ο δικός μου άνθρωπος ήταν επίσης 40+ και πέθανε από καρδιά μέσα σε ελάχιστη ώρα, όπως ο άντρας της boubourina (κι όταν διάβασα το θέμα της, η ανάμνηση των συναισθημάτων εκείνης της στιγμής κι εκείνης της περιόδου, δεν με άφηνε να γράψω). Είχε όμως και παιδιά από προηγούμενο γάμο, στην ηλικία του μικρού σου.

Γι' αυτό, θα ήθελα να σου πω να μιλήσεις στα παιδιά, να πεις την κατάσταση ως έχει και να τα αφήσεις να συμμετέχουν σε όποια διαδικασία συμμετέχετε όλοι, αν το επιθυμούν. Μην παρουσιάζεις την κατάσταση σαν λιγότερο σοβαρή απ' ότι είναι στη μεγάλη σου κόρη. Και το streidi παραπάνω έχει δίκιο, χρειάζεται να προετοιμάσεις και τον μικρό, μην κάνεις την καρδιά σου πέτρα για να φανείς χαρούμενος μπροστά του. Κι ο πόνος και η θλίψη και το κλάμα, κι όλες οι αντιδράσεις ενός θρήνου είναι ανθρώπινες, είναι μέσα στη ζωή και για τα παιδιά σας, έτυχε να είναι στο εδώ και τώρα μέρος και της δικής τους εμπειρίας. Άσε να δουν τα συναισθήματα του πατέρα τους και είναι καλό να μοιραστείτε ο καθένας από την πλευρά του, ως σύζυγος ή ως παιδί, την οδύνη και την έλλειψη. Δώσε τους το μήνυμα του μοιράσματος και της ενότητας, γιατί είσαστε οι 3 σας και θα στηρίζετε ο ένας τον άλλον. Εκφράσου και άστα να εκφραστούν και ειδικά στον μικρό, βοήθησε τον όχι να μην νιώσει την απώλεια και τη θλίψη, αλλά να μη νιώσει ανασφάλεια και αποξένωση.

Ναι, να έρθει και ο μικρός στην όποια τελετή ή διαδικασία αποχαιρετισμού. Θα έχουν προηγηθεί συζητήσεις σχετικά με το τι σημαίνει αυτό που έγινε και το τι θα γίνει. Στις πραγματικές του διαστάσεις όχι σαν ένα 'ταξίδι'. Δεν πρέπει να λείπει τις στιγμές που διαδραματίζονται όλα αυτά, ξέρω ότι είναι δύσκολο όταν υπάρχουν τόσα διαδικαστικά που χρειάζεται να γίνουν, όμως υπάρχει και η κόρη σου, μπορούν να είναι τα δυο τους μαζί με κάποιους άλλους ίσως στο σπίτι σας. Πολλή συζήτηση και έκφραση συναισθημάτων όπως νιώθουν και αγκαλιά, όχι αποφυγή και απομάκρυνση, ούτε εξωραϊσμός. Έτσι δεν αποφεύγονται μεν τα τραύματα, αλλά απαλύνονται, αλλιώς υποβόσκουν γιατί η απώλεια είναι υπαρκτή. Έπειτα είναι η μαμά τους, έχει δικαίωμα (όχι υποχρέωση) κι ο μικρός να ξέρει, να νιώσει, να συμμετέχει σαν μέλος της οικογένειας. Η ανασφάλεια δεν δημιουργείται από τη συμμετοχή σε μια τελετή, είναι κάτι πολύ πιο γενικό σε μια σχέση γονέα-παιδιού ή στα συναισθήματα μιας ευρύτερης οικογένειας. Κι εσύ δεν νομίζω πως έχεις λόγο να ανησυχείς για την αγάπη, τη φροντίδα, τη στήριξη που έχουν λάβει τα παιδιά σου ως σήμερα - αυτή η βάση είναι που θα τους επιτρέψει να αντεπεξέλθουν, μαζί με σένα στο εξής.

Σάββα, έχοντας κι εγώ χάσει αγαπημένους ανθρώπους, θα σου πρότεινα το ίδιο με τη Μαρίνα. Τα παιδιά Σάββα, μην τα απομακρύνεις, ούτε ένα, να μείνουν μαζί, να το βιώσουν, να προετοιμαστούν για το καλύτερο ή -ω μη γένοιτο- για το απευκταίο. Να μείνετε μια γροθιά, ενωμένοι, θα παίρνεις κι εσύ δύναμη απ' αυτά κι αυτά από σένα. Κι εσύ Σάββα μου, δε χρειάζεται μάτια μου να κάνεις τον καραγκιόζη. Δείξε τον πόνο σου, δεν πειράζει, δεν είναι αυτό που θα τα κρατήσει στα ζόρικα, είναι απλά και μόνο η κατανόηση της ένωσης, η ουσία της τρυφερότητας. Εύχομαι τα καλύτερα για όλους σας, δεν ξέρεις πόσο το εύχομαι...

στο θεμα των παιδιων, θα συμφωνησω με τα κοριτσια, Σαββα.
δεν ειμαι ειδικη οπως ξερεις και δεν ξερω ποσο θα επρεπε να συμμετεχουν στις επιπονες και περιεργες διαδικασιες, νομιζω οσο αντεχουν , δηλαδη, οσο το ζητανε τα ιδια...

αλλα με το να βρεθουν στο απυροβλητο μεχρι το απευκτεο και μετα να εχουν να αντιμετωπισουν την απουσια της μητερας τους, δεν θα συμφωνησω.
πιστευω οτι θα τα μπερδεψει και θα τα φοβησει πολυ.
φοβαμαι μαλιστα οτι θα νοιωσουν προδοσια απο εσας. οτι τα κοροιδεψατε για να φυγει η μαμα τοπυς οταν δεν θα κοιτανε προς τα εκει.
μη το κανετε, αφηστε τα να ξερουν... θα πονεσουν ετσι κι αλλιως, δεν θα απαλυνει τον πονο απο την απουσια της μανας τους το να μην ξερουν πως εφυγε...

δεν θα ξερουν απο που τους ηρθε. θα νοιωσουν μεταφυσικη αυτη την απουσια, θα πιστευουν ισως οτι ετσι φευγουν οι ανθρωποι , απο την καλη χαρα στο τιποτε, στην εξαφανιση κι αυτο θα τους προκαλει αγωνια και φοβο και για σενα και για τα ιδια ισως...
ειναι καλυτερα να μπουν στο θεμα ξεροντας οτι κατι δεν πηγε καλα με την υγεια και γι αυτο η μαμα ισως δεν τα καταφερει....
και νομιζω οτι και για σενα θα ειναι καλυτερο να το βιωσεις με την οικογενεια σου, που ειναι αυτα τα παιδια, παρα να το ζεις τοσο μοναχικα και να επιστρεφεις στο σπιτι και να κανεις οτι δεν τρεχει τιποτε...

Σάββα πώς πάνε τα πράγματα; Είμαστε εδώ αν θέλεις να μιλήσεις...

Σας ευχαριστώ από καρδιάς όλους...

Υπάρχει ένα μικρούλι φως....

Οι ελπίδες από μηδενικές γίνανε "ίσως", "μπορεί και να δούμε , αν μείνει σταθερή όλο το βράδυ" , σταματήσανε σχεδόν απότομα να μνημονεύουν τον Θεό σε όλες τους τις ενημερώσεις , κάποιοι εργαστηριακοί δείκτες βελτιώθηκαν, η αρτηριακή πίεση από μη βιώσιμη έφτασε κοντά στο 90 / 70 . ένας πυρετός από ενδονοσοκομειακή λοίμωξη που την ταλαιπωρούσε γύρω στο 39 έπεσε στο 37,2, θα δοκιμάσουν να της δώσουν ανοσοσφαιρίνη μήπως κι ανακάμψει το ανοσοποιητικό της σύστημα ....
Η κατάσταση συνεχίζει να είναι κρίσιμη , συνεχίζει να είναι μη αναστρέψιμη, αλλά εμένα κάτι μέσα μου μου λέει πως κάτι μπορεί ν'αλλάξει προς το καλύτερο...
Μπορεί εγώ να τα βλέπω απλά έτσι γιατί οι γιατροί είναι κατηγορηματικοί πως δεν πρέπει να τρέφω φρούδες ελπίδες - ήδη παρουσιάζει από χτες νεφρική ανεπάρκεια...

Έμεινα να της μιλάω και να της λέω διάφορα...

Είναι σε καταστολή αλλά δεν ένοιωθα πως μιλούσα σε άνθρωπο που δεν άκουγε. Απλά εγώ δεν μπορούσα ν' ακούσω τις απαντήσεις....

Το επόμενο 24ωρο είναι κρίσιμο...

ΥΓ Μια κυρία γύρω στα 70 που έχει τον άντρα της στην εντατική με οξύ έμφραγμα στο παραδίπλα κρεβάτι, άκουσε την χαρμόσυνη είδηση πως σήμερα ο άντρας της θα βγει και θα μπει σε θάλαμο. Ήρθε δίπλα μου την ώρα που μιλούσα στην γυναίκα μου και μου λέει "πάρε..."
Ένα μπουκαλάκι με λάδι και βαμβάκι και την κοίταξα με απορία ...
"Λάδωσε την στο σχήμα του σταυρού" μου λέει "στα ποδαράκια και στο μετωπάκι της να σωθεί, είναι κρίμα, είναι νέα γυναίκα...Παρακάλεσε τον Θεό και θα την σώσει"....
Την κοίταξα με αγάπη και την χάιδεψα στα μαλλιά...
Αλλά δεν το πήρα το λαδάκι ...
Δεν το πήρα γιατί αν ένας γιατρός για να σώσει έναν άνθρωπο πρέπει απλά να σεβαστεί τον όρκο του Ιπποκράτη και να κάνει σωστά τη δουλειά του, δεν ξέρω γιατί ένας θεός πρέπει να ικανοποιηθεί με ένα μπουκαλάκι λάδι....

σαββα!!!!
....:) :)
Όσο και να σου κάνει εντύπωση, η σκέψη μου δεν έχει φύγει από σένα όλη μέρα.
Εύχομαι μέσα απ' την καρδιά μου να ανατραπούν όλα και κάποτε να μας κάνει η γυναίκα σου ένα μεγάλο τραπέζι για να το γιορτάσουμε, (ακόμη και αν είναι διαδικτυακό).

Να σαι καλα, να είσαι δυνατός και να μας φέρνεις ευχάριστες ειδήσεις.

θα κάνω μια προσευχή στο δικό μου Θεό για σένα...για εκεινη....για σας :)