η ομολογια μου!!(περιπου)

Έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση, δημιούργησες μια απαισιόδοξη όψη για τη ζωή σου, κλείνεσαι στον εαυτό σου και είσαι μόλις 17 ετών.

Καταλαβαίνω ότι πέρασες δυσκολίες κυρίως από τα όσα έζησες στο σπίτι. Φαίνεται ότι η άσχημη κατάσταση που βίωνες με τους γονείς, αυτή η σκληρή για σενα πραγματικότητα σε ώθησε στο να δημιουργήσεις με τη φαντασία σου μια ιδανική πραγματικότητα μέσα στην οποία ακόμα και σημερα εξακολουθείς να ζεις. Είναι θετική από την άποψη ότι εμπεριέχει αυτά που θα θελες να κανεις πραγματικότητα στη ζωή σου, είναι η ζωή σου όπως θα θελες να ναι. Δείχνει ότι έχεις δίψα για αλλαγή στη ζωή σου και κρύβεις στο βαθος του μυαλού σου αισιοδοξία που είναι όμως ανεκμετάλλευτη. Από την όμως άλλη σε απομωνώνει από τους γύρω σου, από πολλά άτομα στην ηλικία σου που θα θελαν την παρεα και συναναστροφή μαζί σου, που περιμενουν από σενα να κανεις το βημα και να τους πλησιάσεις.

Γιατί δε ξανοίγεσαι; υπάρχει κάτι χειροπιαστό που σε κρατά ή μήπως αυτό είναι η χωρίς πραγματικό έρεισμα απαισιοδοξία σου; Ξεκίνα να μιλάς με τους άλλους, εκεί όπου συναναστρέφεσαι με ανθρώπους, μίλα έστω για άσχετα θέματα, να αποκτήσεις οικειότητα και μετά αποδοχή από τους άλλους. Και όσο δεν το κανεις θα ρθει μια μερα που θα το μετανόιώσεις, που θα βλεπεις τον εαυτό σου απομωνωμένο, θα εχεις τότε καταλάβει το λάθος και θα τρεχεις να τα μπαλώσεις. Και εκεί είναι θα που θα δεις την πικρία. Εκεί είναι που η απαισιοδοξία δε θα ναι δημιούργημα φαντασίας αλλά η ίδια η πραγματικότητα.

Με το να ξανοίγεσαι θα νοιώθεις καλήτερα, όταν είσαι με άλλους, όταν έχεις καποιους να μιλήσεις, τουλάχιστον ξαλαφρώνεις, γεμίζεις αισιοδοξία για τη ζωή μέσα από την ανατροφοδότηση που παίρνεις. Δεν το προσεξες και συ αυτό; ότι όταν είσαι με άλλους νοιώθεις καλήτερα;

Τη φαντασία θεώρησε τη σα στόχους στη ζωή. Προγραμμάτισε τα πράγματα και κάνε τις κινήσεις που θα σε φερουν πιο κοντά σ’ αυτό που ονειρεύεσαι. Με το να κλείνεσαι στον εαυτό σου το μόνο που κερδίζεις είναι στασιμότητα, περιστρεφεσαι συνεχεια γυρω απ την ίδια κατάσταση και καταδικάζεις τον εαυτό σου στο περιθώριο. Κάνε τα βήματα σου τώρα, πριν ειναι αργά. Αν δεν τα κανεις σε μερικά χρονια θα μετανοιώσεις. Αν νοιώθεις ότι χρει’άζεσαι βοήθεια ειδικού μη διστάσεις να ψάξεις να βρεις.

Καλημέρα Νηπενθές. Και χρόνια σου πολλά (διάβασα στο άλλο θρεντ πως έκλεισες τα 17).
Θα ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση. Η μητέρα σου είναι ευτυχισμένη? Πρόσεξε, όχι αν είναι καλή μητέρα και πετυχημένη στο ρόλο της.
Αν είναι ευτυχισμένη. Έχει σχέση? Έχει ενδιαφέροντα? Έχει φίλες/φίλους, βγαίνει? Γελάει με την καρδιά της? Την έχεις δει ποτέ να γελάει τόσο που να λες "α,θα κατουρηθεί πάνω της?" Την έχεις δει ξέγνοιαστη, ήρεμη, χαλαρή? Ή είναι αγχωμένη στρεσαρισμένη και παλεύει να βγάλει τη ζωή πέρα?

μα η μαμά μου πάντα προσπαθούσε να μας προστατέψει.δεν παίζω το ρόλο του γονιού,αντιθέτως...ποτέ δεν μας μιλούσε άσχημα για τους μπαμπάδες μας κι όταν μιλούσαμε άσχημα εμείς μας έλεγε ότι δεν είναι σωστό...ειδικά για τον μπαμπά της αδερφής μου λέει πως μας μεγάλωσε ως σωστός μπαμπάς άσχετα με το τι γίνεται τώρα. με τον βιολογικό μου μπαμπά αν και είχα κόψει κάθε σχέση αποφάσισα να συναντηθώ πριν 2-3 χρόνια,δεν θυμάμαι ακριβώς. αφού κατάφερε να μου αφιερώσει 5 λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο του,πάλι καλά.δεν θυμόταν ούτε πόσο χρονών είμαι.όταν του είπα τους βαθμούς μου (που τότε ήταν πάνω από 19,ήμουν και παραστάτρια) μου είπε "ε,καλά είναι"...παντρεύτηκε και δεν μας το είπε.ήξερε ότι θα ήμασταν στο ίδιο καράβι και είχε πει πως θα με πάρει τηλ να πιούμε έναν καφέ και εδώ περιμέναμε στην ίδια ουρά και ούτε με χαιρέτησε,ενώ με είδε.περιττό να πω ότι το τηλεφώνημα στο πλοίο δεν έγινε ποτέ και πως σε γενέθλια και γιορτές ούτε φωνή ούτε ακρόαση.
θέλω να γίνω ηθοποιός,αλλά και να τραγουδάω...ίσως σε μικρές σκηνές ή κάτι τέτοιο.δεν έχω ονειρευτεί κάποιο σπίτι.και θέλω να ταξιδέψω παντού.

μπαμπουρινα, δεν έχει σημασία η ηλικία για να πάρεις κάποιον στα σοβαρά...όλοι έχουν κάτι να πουν.
λυπάμαι πολύ για τον άντρα σου και σου εύχομαι από δω και πέρα να πάνε όλα καλά στη ζωή σου. να χαίρεσαι το παιδάκι σου και να είναι καλότυχο..
σ'ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου.
φιλιά και καλή δύναμη και σε σένα.

Ε βεβαια θες να γινεις ηθοποιος, αφου η πραγματικοτητα ειναι ετσι, φυγη στη φαντασια.. Επισης αν το συναισθημα σου εσενα λεει πχ. οτι εισαι θυμωμενη με τον πατριο σου, και η μαμα σου λεει δεν ειναι σωστο, σου στερει το συναισθημα σου χωρις να το θελει. Κανεις δε μπορει να σου αρνηθει τι νιωθεις, ουτε να σε κανει να νιωθεις τυψεις γιαυτο.

τώρα είδα τα ποστ του γιάννη και της ρειν!
γιάννη,δεν ξέρω τι με κρατάει.έχω φίλους (και απ'ότι κατάλαβα πρόσφατα πολύ καλούς) αλλά δυσκολεύομαι να γνωρίσω καινούρια άτομα.δεν είμαι καλή στο να ανοίγω συζήτηση ή ακόμα και να διατηρήσω μια και μέχρι τώρα δεν έχω γνωρίσει κάποιον που να έχει όρεξη να ανοίξει συζήτηση μαζί μου. μισώ την καθημερινότητα και αν είχα την ευκαιρία να κάνω κάθε μέρα κάτι διαφορετικό,θα το έκανα!

ρειν,ευχαριστώ πολύ.
η μαμά μου δεν νομίζω πως είναι ευτυχισμένη...σπάνια...δεν έχει σχέση ενώ θα μπορούσε να είχε κάθε βδομάδα και διαφορετικό αν ήθελε.δεν νομίζω πως έχει χρόνο για ενδιαφέροντα καθώς έχει γίνει 1000 κομμάτια για τη δουλειά της και μας...βγαίνει κάποιες φορές. και την έχω δει αρκετές φορές να γελάει,όμως πάντα είναι απίστευτα αγχωμένη...

καρι,ίσως δεν κατάλαβες τι εννοώ...δεν μου στερεί το συναίσθημά μου...αν θέλω να είμαι θυμωμένη,είμαι! απλώς συμβουλεύει,όπως όλες οι μαμάδες...

Quote:

---

Originally Posted by Nat

Αχ, βρε νηπενθές... Πώς να μη θες να ξεφύγεις σε φανταστικούς κόσμους που πλάθεις με το μυαλό σου, αφού κουβαλάς ασήκωτα φορτία ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ! Έχεις εμπλακεί στις κόντρες των γονιών σου. Εκείνοι έκαναν τις επιλογές τους. Κάποια στιγμή θα κάνεις κι εσύ τις δικές σου. Καλά κάνεις και θαυμάζεις τη μαμά σου, όμως οι ρόλοι μάνας-κόρης πρέπει να είναι ξεκάθαροι. Δεν μπορεί η κόρη να γίνεται το στήριγμα της μάνας, γιατί το φορτίο είναι τεράστιο. Ούτε φιλεναδίτσες μπορεί να είναι, στο στυλ σου λέω τα δικά μου, πες μου τα δικά σου. Πώς ν' αντέξεις αν οι δικές της εξομολογήσεις έχουν να κάνουν με τον πατέρα σου (ή τους πατεράδες σου); Διχάζεσαι μέσα σου. Ο ρόλος της μάνας (και του πατέρα, εννοείται) είναι να προστατεύει και να φροντίζει το παιδί για να το κάνει αυτόνομο και να τραβήξει κάποια στιγμή το δρόμο του. Όταν έγραψες για τον βιολογικό σου πατέρα ότι "είναι καραγκιόζης", αναφέροντας περιστατικό που συνέβη όταν ήσουν μόλις 3 -σε ηλικία δηλαδή που δεν μπορούσες να αξιολογήσεις τον κίνδυνο- με έκανες να σκεφτώ ότι μας μετέφερες απόψεις άλλων. Ναι, ίσως είναι όντως "καραγκιόζης", αλλά να το διαπιστώσεις μόνη σου αυτό (και μάλιστα, να του ζητήσεις το λόγο κάποια στιγμή, όταν θα είσαι έτοιμη), όχι να βασίζεσαι σε διηγήσεις άλλων.
Η μόνη υποχρέωση που έχεις εσύ είναι αποκλειστικά απέναντι στον εαυτό σου: να μεγαλώσεις, να ανεξαρτητοποιηθείς και να σταθείς στα πόδια σου. Η ζωή ξανοίγεται μπροστά σου - και είναι δική σου! Δες την σαν ένα λευκό χαρτί που θα το γεμίσεις με τις δικές σου επιλογές. Μην το γεμίσεις με τα "χρέη" των γονιών σου. Είπαμε, εκείνοι έκαναν τις επιλογές τους - καλές ή κακές. Εσύ μην ασχοληθείς μ' αυτές προσπαθώντας να τις "διορθώσεις". Ξεκίνα από την αρχή με τις δικές σου επιλογές. Με ποιο επάγγελμα θες να ασχοληθείς; Πώς ονειρεύεσαι το σπίτι που θα μένεις αργότερα; Πού θες να ταξιδέψεις με τους φίλους σου; Καιρός να σαλπάρεις προς τα όνειρά σου, νηπενθές!

---

Γεια σου Νατ είμαι καινούρια και θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω μαζί σου για την σχέση της Νηπενθές με την μητέρα της. Καταρχήν δεν μας έχει διευκρινίσει το κορίτσι αν βρέθηκε πότέ στο μάτι του κυκλώνα στην κόντρα ανάμεσα στον πατέρα και την μητέρα της. Ίσως η μητέρα της να κράτησε αξιοπρεπή στάση απέναντι στα παιδιά της, δεν το γνωρίζεις αυτό. Εξάλλου η μητέρα της ξαναπαντρέυτηκε και απ' ότι καταλαβαίνω η περίοδος της διαμάχης ίσως να μην κράτησε πολύ. Είναι θαύμα που το κορίτσι μπορεί και την θαυμάζει, στην ηλικία που βρίσκεται θα μπορούσε θαυμάσια να αναπτυχθεί μια φιλία μεταξύ τους χωρίς να χάνονται τα όρια φυσικά που η μητέρα οφείλει να θέσει. Όσο για τον πατέρα της, η απούσια του νομίζω ότι είναι ενδεικτική της αδιαφορίας του. Παρ' αυτά θα μπορούσε να του ζητήσει το λόγο όπως λές, με ηρεμία για να ξεκαθαρίσει μέσα της κάποια πράγματα.

Αχ gypsy cello πως με καταλαβαινεις.δεν βρεθηκα αναμεσα σε καποια διαμαχη,απλως μπορω να καταλαβω καποια πραγματα.
Με την μαμα μου ειμαστε φιλες μεχρι ενα οριο...παντα το λεει και η ιδια...ειμαστε σαν φιλες,αλλα δεν πρεπει να ειμαστε φιλες...ειναι η μαμα μου,εχει διαφορα...
Οσο για τον μπαμπα μου,οποιον απ τους 2 και να πιασουμε,χαμενη υποθεση...σιγουρα ενα μερος της ευθυνης ανηκει σε μενα,αλλα το περισσοτερο σ αυτους....αυτοι ειναι αλλωστε οι ενηλικες!!

Πώς εξηγείς Νηπενθές την αντίφαση ανάμεσα στις φράσεις "έχω εμπιστοσύνη να της μιλήσω για τις παρέες, τους καθηγητές κτλ" και στο "δε μπορώ να της πω πώς είμαι χάλια" ?
Αν πραγματικά υπήρχε άνετη και ελεύθερη επικοινωνία μεταξύ σας θα μπορούσες να λες ορισμένα και άλλα όχι? Άρα είναι επικοινωνία μεν αλλά με περιορισμούς δε. Όχι με εμπιστοσύνη, αλλά με όρους που πρέπει να κρατάς στην επικοινωνία αυτή.

Ξέρεις πού επισημαίνω τους περιορισμούς? Στο ότι δε θέλεις να προκαλείς κύματα. Προσπαθείς να είσαι το τέλειο "αόρατο" παιδί για τη μητέρα σου, να της κάνεις τη ζωή όσο πιο εύκολη γίνεται, γιατί σκέφτεσαι πως αρκετά έχει περάσει, δε μπορεί να περάσει κι άλλα. Η μητέρα σου πρέπει να είναι αρκετά ενοχική, έτσι? Γιατί μόνο ένας ενοχικός γονέας θα δημιουργούσε τόσες ενοχές στο παιδί του. Μην υπεραμυνθείς της μητέρας σου, δεν έχει νόημα, γιατί δεν την κατηγορώ, είναι αυτή που είναι και μάλιστα είναι έτσι γιατί έζησε ορισμένες καταστάσεις που την έκαναν ενοχική.
Όμως...

Εσύ είσαι το θέμα, δεν πρόκειται για τη μητέρα σου. Όσα έγραψες για τρελή αδυναμία σου σ' αυτήν, θαυμασμό, και τα λοιπά, δεν αναιρεί τον εξής κανόνα. Ο ευτυχισμένος γονιός μεγαλώνει ευτυχισμένα παιδιά. Η μητέρα σου μπορεί να έκανε ό,τι μπορούσε για σας, αλλά δεν αποκλείεται να το παράκανε. Κι έτσι εσύ τώρα φοβάσαι να μεγαλώσεις, γιατί είσαι συγχωνευμένη μαζί της. Ρουφάς τις ενοχές της. Και κάνεις κάτι που δεν έχεις σκεφτεί γιατί πάει έτσι. Η μητέρα σου "θυσιάστηκε" για σένα. Εσύ τώρα "θυσιάζεσαι" για τη μητέρα σου. Με το να λες στον εαυτό σου πως δεν αυτοκτονείς γιατί δεν θα το ξεπεράσει, είναι σα να της ξεπληρώνεις ένα χρέος. Τη βάζεις πάνω από σένα (αυτοθυσία). Notice a pattern maybe?
Και ναι κοριτσάκι μου, το περίμενα πως δεν είναι ευτυχισμένη, όπως μου το απάντησες. Αν ήταν, αυτή, που είναι ο καθρέφτης σου από τα παιδικά σου χρόνια, θα σου έδειχνε κι εσένα ότι η ζωή δεν είναι μόνο αγώνας αλλά και χαρά, ανεμελιά, ξαστεριά, όχι μόνο να παρέχεις στα παιδιά σου τα απαραίτητα για την επιβίωση. Τη συμπονώ, αλλά κι εσύ προσπάθησε να καταλάβεις πως αν τις σχέσεις μας τις θεμελιώνουμε στο χρέος, ε, το ρημάδι το χρέος κάποιος το πληρώνει τελικά.

Λοιπόν νηπενθάκι, να της μιλήσεις προτείνω. Γιατί δεν είστε ένα, αλλά δύο. Και δεν είναι ανάγκη ό,τι αισθάνεσαι να το κρύβεις από ανάγκη προστασίας ενός ενήλικα. Εσύ είσαι που θέλεις προστασία και έμαθες να την παραχωρείς, να την σκουντάς να πάει στην άκρη για να μην τραυματίσεις τη μητέρα σου.
Εξάλλου, εδώ είμαστε και μπορούμε να συζητήσουμε τρόπους να μιλήσεις ώστε αυτά της τα ενοχικά να μη θεριέψουν και να μην αποτελέσουν εμπόδιο στο να ανοίξεις την αλήθεια σου, να περιγράψεις τη δική σου εσωτερική πραγματικότητα δίχως να την ωραιοποιείς κατ' ανάγκην.
Για σκέψου τα, όπως κι αυτά που σου έγραψαν τα υπόλοιπα σεβαστά μέλη και αν θέλεις μας λες τις σκέψεις σου.

Ισως εχεις δικιο...ισως της μιλησω...δεν ξερω ποτε.θελω το χρονο μου,αλλα μπορει να το κανω!
Σιγουρα εχει καποιες ευθυνες,αφου οι αποφασεις της μας εφεραν εδω που ειμαστε.
Εχει μεγαλωσει ομως και ευτυχισμενα παιδια.τον αδερφο μου και την αδερφη μου.
Δεν νιωθω πως της χρωσταω,νιωθω ομως πως δεν θελω να φυγω π.χ. ως φοιτητρια.θελω να μενω μαζι της,κατι που η ιδια δεν θελει.μου ξεκαθαρισε πως και στην ιδια πολη να περασω θα προσπαθησει να μου νοικιασει σπιτι,γιατι πρεπει να μαθω να ζω μονη μου,να μεγαλωσω και να ανεξαρτητοποιηθω!!
Παντα προσπαθουσα να ειμαι το τελειο παιδι,αλλα οχι για να ειμαι αορατη,αλλα γιατι μου αρεσει να ειμαι τελεια.ετσι ειμαι και στις ονειροπωλησεις μου.τελεια σε ολα.υπερανθρωπος!!

μίλησα με τη μαμά μου για κάποια πράγματα.
σας ευχαριστώ πολύ όλους.

Quote:

---

Originally Posted by νηπενθές

μίλησα με τη μαμά μου για κάποια πράγματα.
σας ευχαριστώ πολύ όλους.

---

Πολυ καλα εκανες κ μιλησες !! Ηταν θετικη απεναντι σου?? Πως εξελαβε αυτα που της εθεσες?? Αμα θελεις μας λες..:)
Εσυ πως ενιωσες μετα απο αυτη τη συζητηση??

Της ειπα για τις ονειροπωλησεις κ πως νιωθω την αναγκη να κανω τα παντα για να με συμπαθουν οι αλλοι κ οτι νιωθω πως κατι μου λειπει,χωρις να ξερω τι ειναι αυτο.κι εκεινη μου ειπε πως ολοι οι ανθρωποιο ονειροπωλουμε απλως πρεπει να μαθω να διαχωριζω την πραγματικοτητα απο τα ονειρα και να τα χρησιμοποιω ως κινητρο για να αποκτησω αυτα που θελω και οχι να χανομαι και να επαναπαυομαι μεσα σ αυτα. Οτι δεν χρειαζεται να κανω τα παντα για να με συμπαθουν γιατι ειμαι αρκετα καλη για να με συμπαθουν.μου ειπε πως ισως φταιει η οικογενειακη μας κατασταση και οτι ειναι απολυτα φυσιολογικο να ηθελα μια κανονικη οικογενεια!(αν κ δεν νομιζω πως θελω...γιατι ποιος καθοριζει τι ειναι κανονικο και τι οχι;!) και πως μπορει να μην το παραδεχομαι κι η ιδια στον εαυτο μου,αλλα πολλα παιδια που ο ενας γονιος τους τα "παρατησε" νομιζουν οτι κατι δεν παει καλα με τον εαυτο τους και σκεφτονται "δεν ημουν αρκετα καλη για να με αγαπησει ο ιδιος μου ο μπαμπας;!" και να ξερω πως εγω δεν εχω τιποτα στραβο,αλλα αυτος εχει και πως αυτος εχασε! Και μου ειπε πως πρεπει να πιστεψω στον εαυτο μου και οχι να κανω οτι πιστευω.και αλλα τετοια και μου ειπε και πως το οτι της μιλησα ειναι ενα πολυ μεγαλο βημα!ειπαμε πως θα μιλαμε πιο συχνα!
Νιωθω πολυ καλυτερα.:)

νηπενθες χαιρομαι για την αποφαση σου να της μιλησεις κ για το γεγονος οτι ενιωσες πολυ καλυτερα!!:)
Συμφωνω μ αυτα που σου ειπε η μητερα σου, αυτο που μενει απο την πλευρα σου να κανεις ειναι να τα επεξεργαστεις καλα μεσα σου κ να αρχισεις να τα εφαρμοζεις...
ειναι πολυ σημαντικο που υπαρχει καλη επικοινωνια με τη μητερα σου κ σε καταλαβαινει!!

Ναι...δεν περιμενα να κυλησει τοσο απλα και ηρεμα η συζητηση! Το χαρηκα...και αρχισα να τα εφαρμοζω αυτα που ειπαμε γιατι ειπαμε πως θα μιλαμε συχνα και δεν θελω καθε φορα να της λεω τα ιδια...θελω καθε φορα να ειμαι καλυτερα!:)

Ωραια !! Δουλεψε το επομενως αυτο με τον εαυτο σου ωστε να σημειωνεις προοδους κ να κανεις μικρα βηματακια τη φορα αλλα σταθερα κ καθοριστικα !!