ΑΣ ΠΕΣΟΥΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ..........

Εγώ πέρασα μια πολύ σοβαρή καταθλιπτική φάση τα τελευταία 2 χρόνια και τον τελευταίο μήνα βρίσκομαι υπό φαρμακευτική αγωγή. Μπορώ να πω ότι αισθάνομαι λίγο καλύτερα. Πέρασα μέσα από διάφορες καταστάσεις οικογενειακά προβλήματα, προδοσίες φίλων, έλλειψη επικοινωνίας και μοναξιά... Αυτό που ήθελα να τονίσω είναι ότι οι υπαρξιακές ανησυχίες που έχουν όλοι οι άνθρωποι φυσιολογικά δεν είναι αυτές καθ αυτές το πρόβλημα. Οι ρίζες του βρίσκονται αλλού και σε τέτοιες περιόδους οξύνονται. Ψάξτο μαζί μ' έναν ειδικό και προσπάθησε να μην σκέφτεσαι κάνοντας πράγματα που σ' ευχαριστούν.

gypsy cello,αυτο που με προβληματιζει δεν ειανι οι ανησυχιες απλα αλλα το οτι μου γινοτναι εμμονες..δηλαδη εκει που μπορει να βλεπω και μια ταινια δεν την χαιρομαι..εχω παντα την αισθηση οτι οι ανθρωποι γυρω μου δεν ειναι πραγματικοι..μπαινουν συνεχεια στο μυαλο μου σκεψεις του τυπου"ειμαστε απλα οργανισμοι,τιποτα το ιδιαιτερο,τι υπαρχει πανω απο μας??ποιο ειναι το νοημα της ζωης μας κλπ"..μπορει να παρατηρω τους ανθρωπους γυρω μου και να τους επεξεργαζομαι σαν να ειναι ξενοι..σαν να βλεπω ανθρωπο πρωτη φορα..σαν να εχουν χασει αυτο το "αυτονοητο" στοιχειο τους..με αποπραγματοποιηση μοιαζει αλλα δεν εχει σημασια πως λεγεται..σημασια εχει οτι με βαζει στη διαδικασια να αμφισβητω την υπαρξη μου..ειναι δυνατον ολα αυτα να προερχονται μονο απο αγχος και ανασφαλεια??βεβαια δεν ειναι τυχαιο οτι ολα αυτα ξεκινησαν με μια κριση πανικου..φοβαμαι μηπως δεν επανελθει το μυαλο μου..μηπως η σκεψη μου εχει φτασει σε τοσο μηδενιστικο επιπεδο που δεν εχει γυρισμο..αφου φοβαμαι μηπως δεν εχω συναισθηματα πια..χαρακτηριστικη μου σκεψη ειναι οτι αν παθαινε κατι η μητερα μου δεν θα στενοχωριομουν??πιο πολυ με φοβιζει οτι μπορει να μην στενοχωριομουν παρα το να παθει ακτι..καθε φορα που κανω αυτη τη σκεψη ομως κλαιω..γιατι να σκεφτομαι ετσι??ειναι λες και συνεχεια μπροστα απο καθετι στη ζωη μου μπαινει σαν ασπιδα αυτο το πραγμα..αυτα τα "συμπτωματα"..κ δεν μπορω να αντιληφθω την πραγματικοτητα..καθε φορα που ακουω οτι καποιος αλλος νιωθει τα ιδια ανακουφιζομαι προσωρινα..φοβαμαι πολυ μηπως η κατασταση μου ειναι πολυ προχωρημενη..γενικως για ολα φοβαμαι..λειτουργει με ενα περιεργο τροπο το μυαλο μου και δεν με αναγνωριζω..συγνωμη που μιλαω για τον εαυτο μου αλλα και οι 2 σας αντιμετωπιζετε κατι αναλογο κ θελω τη γνωμη σας..νομιζα οτι ειμαι η μονη με τετοιες σκεψεις..αλλα το οτι υπαρχουν ατομα που αντιμετωπιζουν παρομοιο θεμα ειναι παρηγορο..

μην ζητας συγγνωμη εδω ειμαστε για να ανταλλασουμε τις εμπειριες μας και μεσα απο αυτα να βοηθιομαστε...αυτο που λες το εχω σκεφτει και γω για το αν θα πεθαινε καποιος πως θα αντιδρουσα κ.λ.π και το αν η σκεψη αυτη θα στενοχωριομουν..και η αληθεια ειναι οτι μου ειχε περασει και σαν ιδεα και παλιοτερα οταν ημουν καλα,και μου φαινοταν πολυ περιεργο οτι μονο και μονο στη σκεψη αυτη δεν ειχα τα αναλογα συναισθηματα...πιστευω οτι επειδη συνεχεια αναρωτιομαστε τι μας συμβαινει,γιατι τα σκεφτομαστε αυτα,που θα οδηγησει αυτο εχουμε βαλει τον εαυτο μας σε ενα τετοιο σταδιο αμφισβητησης που πλεον αυτο που φοβομαστε(π.χ τις σκεψεις μας) εχει επικυρισρχισει των συναισθηματων μας!αυτη τη στιγμη στο επικεντρο ειναι το εγω μας,δηλαδη στο πως σκεφτομαστε,στο πως θα αντιδρουσαμε στην εκαστοτε περιπτωση γεγονος που μας απομακρυνει απο το γεγονος αυτο καθε αυτο(π.χ αν συνεβαινε ο θανατος καποιου δικου μας προσωπου χτυπα ξυλο)με αλλα λογια οπως δεν εχουμε αφησει ελευθερο τον εαυτο μας να βιωσει κατι απο τις πιο απλες,(π.χ μια συζητηση μια βολτα)ετσι συμβαινει και για τις πιο σοβαρες( π.χ θανατος) ! ειναι αυτος ο φοβος που μας μπλοκαρει,ο φοβος για τον ιδιο μας τον εαυτο

Γνώριμα μου ακούγονται αυτά και πολύ ενδιαφέροντα. Και 'γω πολλές φορές παρατηρώ τους ανθρώπους σαν να είναι ξένοι και πολλές φορές αισθάνομαι και 'γω ξένη ανάμεσα τους. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο των σχιζοειδών προσωπικοτήτων (μην τρομάζεις!) και πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν ανήκω και 'γω σ' αυτήν την κατηγορία χωρίς ωστόσο να μπορώ ν' απαντήσω με ακρίβεια. Και 'γω πολλές φορές αισθάνομαι μεγάλη αδιαφορία για το τι θα μπορούσε να συμβεί στους γονείς μου αλλά η σχέση μου μαζί τους είναι υπήρξε πολύ ταραγμένη οπότε δεν είναι το ίδιο. Εσύ πως τα πηγαίνεις με τους δικούς σου; Γενικά τι άνθρωπος είσαι; Η συρρίκνωση του συναισθήματος είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό των σχιζοειδών προσωπικοτήτων. Μην τρομάζεις, δεν θα χάσεις το μυαλό σου. Μπορούμε ν' αναλύσουμε μαζί αυτό που συμβαίνει και να συνεισφέρω και 'γω με τις γνώσεις μου.

απο τοτε που μου συνεβη αυτο εχω απομακρυνθει...κλεινομαι στο δωματιο,δεν θελω να μου μιλανε κλπ..αλλα πιο πολυ γιατι νιωθω τυψεις που δεν ειμαι μεσα μου μαζι τους οπως παλια..σαν αν εχει σπασει κατι..αλλα νιωθω οτι τους αγαπω ακομα πιο πολυ..σαν αν τους αγαπω με μια θλιψη ομως..δεν μπορω να το προσδιορισω...σαν να εχει σπασει ο εαυτος μου και να μην ξανακολλαει..φοβηθηκα λιγο με αυτο που μου ειπες..δεν ξερω αν η σχιζοειδης προσωπικοτητα εμφανιζεται ξαφνικα ομως..συνηθως το ατομο παντα ειναι ετσι..εγω παντα ημουν ευαισθητη,ευσυγκινητη..με εντονα συναισθηματα και εντονη αναγκη για παρεα και συντροφια...μετα απο αυτο τα επαθα ολα αυτα...και δεν ειναι τοσο στην προσωπικοτητα μου οσο στις αισθησεις μου..σαν να βλεπω τον κοσμο αλλιως..παντως εχω δει αρκετους ειδικους αλλα κανεις δενε χει κανει αναφορα σε αυτο που ειπες...τι ειναι ακριβως??

Είναι ένας από τους 7 τύπους προσωπικοτήτων (δεν έχει καμιά σχέση με την σχιζοφρένεια, μην φοβάστε). Πρόκειται για ανθρώπους μοναχικούς χωρίς πολλές κοινωνικές επαφές και φίλους και αρέσκονται σε μοναχικές δραστηριότητες. Δεν εξωτερικέυουν εύκολα συναισθήματα ενώ μπορούν εύκολα να ψυχολογήσουν τους άλλους. Έχουν πολύ πλούσιο εσωτερικό κόσμο και έντονη φαντασία μέσα στην οποία χάνονται αρκετά συχνά. Είναι υπερπαρατηριτικοί και μοιάζουν περισσότερο με θεατές της ζωής και όχι με συμμετέχοντες. Το συνειδητό εγώ τους είναι υπερανεπτυγμένο. Για κάθε τύπο προσωπικότητας υπάρχει ένα φυσιολογικό πλαίσιο και ένα πλάισιο διαταραχής. Σε φυσιολογικό πλάισιο είναι υπερευαίσθητοι αν και φαινομενικά ψυχροί και διαφοροποιημένοι από το κοινωνικό σύνολο. Υπάρχει μια κλιμάκωση και στα τελευταία επίπεδα (τα διαταραγμένα) χαρακτήριζονται από πολύ έντονη ψυχρότητα, απουσία συναισθημάτων και έλλειψη ενσυναίσθησης. Θυμήσου είναι τύπος προσωπικότητας όχι ασθένεια που έρχεται και φεύγει.

ααα ναι καταλαβα εχω διαβασει σχετικα..αλλα απο οτι κοιταξα και τωρα καποιοι το συνδεουν με τη σχιζοφρενεια και φοβαμαι :( παρολα αυτα η περιγραφη αυτη δεν μου φαινεται να ειναι τοσο μια διαταραχη οσο ενας τυπος προσωπικοτητας..συγκεκριμε να μου θυμιζει πολυ ενα πολυ σημαντικο ατομο για μενα..δεν τα πηγαινε καθολου καλα με το συναισθημα..ακομα και οι κινησεις του ηταν ψυχρες και ακαμπτες και δεν εκφραζοταν ποτε..ενα ατομο πολυ δυναμικο και ανεξαρτητο που θεωρουσε τα συναισθηματα ψευτικα κλπ..αυτο το ατομο το ερωτετυηκα παντως :p...ασχετο αυτο..υπαρχει ομως περιπτωση αυτο να εκδηλωθει ξαφνικα??θεωρειται ασθενεια δηλαδη η απλα ενας τυπος προσωπικοτητας που τον εχεις παντα??μπορει να το παθεις και ξαφνικα να αλλαξει η προσωπικοτητα σου??γιατι ας πουμε εγω με αυτο που μου συμβαινει τα βιωνω ολα αυτα...παντα ειχα εντονη αναγκη απο ανθρωπους γυρω μου,εκφραζομουν και ημουν πολυ συναισθηματικη..

Σου είπα έιναι τύπος προσωπικότητας και μπορεί να εμφανίζει και διαταραχές. Πάντως σαν ερωτικοί σύντροφοι είναι δύσκολοι και αποστασιοποιημένοι.. Αυτό που αισθάνεσαι εσύ μου μοιάζει περισσότερο με υπαρξιακή υπερκρίση ή απότομη σύγκρουση με τον συνειδητό εαυτό. Οι ειδικοί τι σου λένε;

αυτο που μου λενε ειναι οτι αυτο που εχω ειναι νευρωση,με στοιχεια απο πολλες νευρωσεις..και για καταθλιψη μου εχουν πει και για ιδεοψυχαναγκαστικη(εμμονε� �) και για κρισεις πανικου..λιγο απο ολα..εκει που εχει εστιασει ο ειδικος που με παρακολουθει ειναι η αδυναμια μου και η αρνηση μου να μεγαλωσω.μολις καταλαβα οτι πηγα 20 και πρεπει να αναλαβω τις ευθυνες της ενηλικης ζωης(δουλεια,σπουδες,μεταπ� �υχιακα) επαθα σοκ..και η αληθεια ειναι οτι η πρωτη κριση πανικου εκει πανω ηρθε..μια περιοδο που σκεφτομουν εντονα και με ανησυχια το μελλον μου..ηθελα να πιασω δουλεια και φοβομουν οτ θα απρατησω τη σχολη,ανησυχουσα οτι δεν θα καταφερω να ακνω μεταπτυχιακο γιατι οι γονεις μου δεν εχουν μια ενω ολοι οι αλλοι θα καταφερουν να μορφωθουν..και ολα αυτα μαζι με τρελαναν..θυμαμαι το τριημερο πριν εκδηλωθει η πρωτη κριση ηταν τραγικο..πονουσε το στομαχι μου και ολη μερα εκλαιγα...ημουν στο πανεπιστημιο και με θυμαμαι να λεω στη φιλη μου διπλα"ειναι αδικο να πρεπει να μεγαλωσω απο τωρα..δεν θελω να παρατησω τις σπουδες μου για να εχω τα χρηματα που για ολους εσας ειναι αυτονοητα επειδη εχετε φραγκατους γονεις"..ενιωθα τοση αδικια μεσα μου εκεινη τη στιγμη..και αδυναμια να αποδεχτω οτι πρεπει να παλεψω μονη μου..δεν ενιωθα ετοιμη..ολα αυτα εχουν ξεχαστει πια ομως...εχουν αντικατασταθει απο το φοβο συγκεκριμενων συμπτωματων...ολο μου το αγχος παει εκει κατευθειαν..ισως ειναι και μια ασπιδα προστατιας ολο αυτο..ρωτησα τον ψυχολογο σημερα παντως για διαταραχη προσωπικοτητας και μου ειπε πως δεν εχω καμια σχεση με αυτο..

αυτο που μου λενε ειναι οτι αυτο που εχω ειναι νευρωση,με στοιχεια απο πολλες νευρωσεις..και για καταθλιψη μου εχουν πει και για ιδεοψυχαναγκαστικη(εμμονε� �) και για κρισεις πανικου..λιγο απο ολα..εκει που εχει εστιασει ο ειδικος που με παρακολουθει ειναι η αδυναμια μου και η αρνηση μου να μεγαλωσω.μολις καταλαβα οτι πηγα 20 και πρεπει να αναλαβω τις ευθυνες της ενηλικης ζωης(δουλεια,σπουδες,μεταπ� �υχιακα) επαθα σοκ..και η αληθεια ειναι οτι η πρωτη κριση πανικου εκει πανω ηρθε..μια περιοδο που σκεφτομουν εντονα και με ανησυχια το μελλον μου..ηθελα να πιασω δουλεια και φοβομουν οτ θα απρατησω τη σχολη,ανησυχουσα οτι δεν θα καταφερω να ακνω μεταπτυχιακο γιατι οι γονεις μου δεν εχουν μια ενω ολοι οι αλλοι θα καταφερουν να μορφωθουν..και ολα αυτα μαζι με τρελαναν..θυμαμαι το τριημερο πριν εκδηλωθει η πρωτη κριση ηταν τραγικο..πονουσε το στομαχι μου και ολη μερα εκλαιγα...ημουν στο πανεπιστημιο και με θυμαμαι να λεω στη φιλη μου διπλα"ειναι αδικο να πρεπει να μεγαλωσω απο τωρα..δεν θελω να παρατησω τις σπουδες μου για να εχω τα χρηματα που για ολους εσας ειναι αυτονοητα επειδη εχετε φραγκατους γονεις"..ενιωθα τοση αδικια μεσα μου εκεινη τη στιγμη..και αδυναμια να αποδεχτω οτι πρεπει να παλεψω μονη μου..δεν ενιωθα ετοιμη..ολα αυτα εχουν ξεχαστει πια ομως...εχουν αντικατασταθει απο το φοβο συγκεκριμενων συμπτωματων...ολο μου το αγχος παει εκει κατευθειαν..ισως ειναι και μια ασπιδα προστατιας ολο αυτο..ρωτησα τον ψυχολογο σημερα παντως για διαταραχη προσωπικοτητας και μου ειπε πως δεν εχω καμια σχεση με αυτο..

Quote:

---

Originally Posted by chesire

αυτο που μου λενε ειναι οτι αυτο που εχω ειναι νευρωση,με στοιχεια απο πολλες νευρωσεις..και για καταθλιψη μου εχουν πει και για ιδεοψυχαναγκαστικη (εμμονες) και για κρισεις πανικου..λιγο απο ολα..εκει που εχει εστιασει ο ειδικος που με παρακολουθει ειναι η αδυναμια μου και η αρνηση μου να μεγαλωσω.μολις καταλαβα οτι πηγα 20 και πρεπει να αναλαβω τις ευθυνες της ενηλικης ζωης (δουλεια, σπουδες, μεταπτυχιακα) επαθα σοκ..και η αληθεια ειναι οτι η πρωτη κριση πανικου εκει πανω ηρθε..μια περιοδο που σκεφτομουν εντονα και με ανησυχια το μελλον μου.. ηθελα να πιασω δουλεια και φοβομουν οτ θα απρατησω τη σχολη, ανησυχουσα οτι δεν θα καταφερω να ακνω μεταπτυχιακο γιατι οι γονεις μου δεν εχουν μια ενω ολοι οι αλλοι θα καταφερουν να μορφωθουν..και ολα αυτα μαζι με τρελαναν..θυμαμαι το τριημερο πριν εκδηλωθει η πρωτη κριση ηταν τραγικο..πονουσε το στομαχι μου και ολη μερα εκλαιγα...ημουν στο πανεπιστημιο και με θυμαμαι να λεω στη φιλη μου διπλα"ειναι αδικο να πρεπει να μεγαλωσω απο τωρα..δεν θελω να παρατησω τις σπουδες μου για να εχω τα χρηματα που για ολους εσας ειναι αυτονοητα επειδη εχετε φραγκατους γονεις"..ενιωθα τοση αδικια μεσα μου εκεινη τη στιγμη..και αδυναμια να αποδεχτω οτι πρεπει να παλεψω μονη μου..δεν ενιωθα ετοιμη..ολα αυτα εχουν ξεχαστει πια ομως...εχουν αντικατασταθει απο το φοβο συγκεκριμενων συμπτωματων...ολο μου το αγχος παει εκει κατευθειαν..ισως ειναι και μια ασπιδα προστατιας ολο αυτο..ρωτησα τον ψυχολογο σημερα παντως για διαταραχη προσωπικοτητας και μου ειπε πως δεν εχω καμια σχεση με αυτο..

---

να το ολοκληρο !! βαζε κενα αναμεσα στις λεξεις για να μην στο κοβει !

αυτο που μου λενε ειναι οτι αυτο που εχω ειναι νευρωση,με στοιχεια απο πολλες νευρωσεις..και για καταθλιψη μου εχουν πει και για ιδεοψυχαναγκαστικη(εμμονε� �) και για κρισεις πανικου..λιγο απο ολα..εκει που εχει εστιασει ο ειδικος που με παρακολουθει ειναι η αδυναμια μου και η αρνηση μου να μεγαλωσω.μολις καταλαβα οτι πηγα 20 και πρεπει να αναλαβω τις ευθυνες της ενηλικης ζωης(δουλεια,σπουδες,μεταπ� �υχιακα) επαθα σοκ..και η αληθεια ειναι οτι η πρωτη κριση πανικου εκει πανω ηρθε..μια περιοδο που σκεφτομουν εντονα και με ανησυχια το μελλον μου..ηθελα να πιασω δουλεια και φοβομουν οτ θα απρατησω τη σχολη,ανησυχουσα οτι δεν θα καταφερω να ακνω μεταπτυχιακο γιατι οι γονεις μου δεν εχουν μια ενω ολοι οι αλλοι θα καταφερουν να μορφωθουν..και ολα αυτα μαζι με τρελαναν..θυμαμαι το τριημερο πριν εκδηλωθει η πρωτη κριση ηταν τραγικο..πονουσε το στομαχι μου και ολη μερα εκλαιγα...ημουν στο πανεπιστημιο και με θυμαμαι να λεω στη φιλη μου διπλα"ειναι αδικο να πρεπει να μεγαλωσω απο τωρα..δεν θελω να παρατησω τις σπουδες μου για να εχω τα χρηματα που για ολους εσας ειναι αυτονοητα επειδη εχετε φραγκατους γονεις"..ενιωθα τοση αδικια μεσα μου εκεινη τη στιγμη..και αδυναμια να αποδεχτω οτι πρεπει να παλεψω μονη μου..δεν ενιωθα ετοιμη..ολα αυτα εχουν ξεχαστει πια ομως...εχουν αντικατασταθει απο το φοβο συγκεκριμενων συμπτωματων...ολο μου το αγχος παει εκει κατευθειαν..ισως ειναι και μια ασπιδα προστατιας ολο αυτο..ρωτησα τον ψυχολογο σημερα παντως για διαταραχη προσωπικοτητας και μου ειπε πως δεν εχω καμια σχεση με αυτο..

ναι γαμωτο μου το εκοβε συνεχεια :/ ευχαριστω!!

Φυσικό είναι να σου αποκλείσει το ενδεχόμενο διαταραχών προσωπικότητας. Είναι κάτι αρκετά σοβαρό και σε αντίθεση με άλλα προβλήματα σε συνοδεύει για όλη σου τη ζωή.. Πάντως και εγώ με την κατάθλιψη είχα άγχος με διάφορες αφορμές και πολύ έντονο όταν έπρεπε ν' αποφασίσω για το σπουδαστικό-επαγγελματικό μου μέλλον γιατί η σχολή στην οποία ήθελα να δώσω κατατακτήριες έχει μηδανικές επαγγελματικές προοπτικές παρόλο που μ' αρέσει και όλο αυτό με πιέζει πολύ ψυχολογικά. Δες ομοιότητες..Δεν μπορώ να καταλάβω όμως τις σχέση έχει με τ' άλλα μας προβλήματα τα οποία έχουν μια φιλοσοφική χροιά θα έλεγα. Όπως και να έχει σου εύχομαι να συνεχίσεις τις σπουδές σου γιατί πραγματικά θα είναι πολύ κρίμα να παρατήσεις κάτι τόσο σημαντικό για σένα.