Printable View
οι συγγενεις της μανας μου αρνουνται οτι εχει προβλημα και θα μας κανανε μυνηση.λενε οτι εμεις δεν της φερομαστε σωστα για αυτο και πινει.
και ο αλκοολισμος δεν ειναι ασθενεια
ειναι επιλογη.ξερει τι κανει.τωρα π.χ. μολις εφυγε απο το σπιτι μας κοιταξε εμενα και τον μπαμπα και λεει ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΡΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΕ ΤΗΝ ΖΩΗ? και μετα πηγε γυμναστηριο
αυτο δεν ειναι κακη συμπεριφορα?
wow η μητερα σου πρεπει να ναι πολυ τσαντισμενη! μεσα της στανταρ θα πιστευει πως εσεις της κατασρεψατε την ζωη! βαζω στοιχιμα πως μες στο μυαλο της ισως παιζει και μια τηλεταινια που δειχνει εσας να της δινετε το μπουκαλι στο χερι. γιατι να το πιστευει αυτο? ειμαι πολυ περιεργη.....επειδη αφου λες φερεται ασχημα και δεν την νοιαζει για σας, καπως της καρφωθηκε στο μυαλο οτι φταιτε! την εχετε ρωτησει? φυσικα ΔΕΝ φταιτε αλλα εκεινη αυτο πιστευει μαλλον επειδη ειναι ευθυνοφοβη
Οι συγγενείς κάνουν αυτό που έκαναν τόσα χρόνια. Βοήθησαν να φτιαχτεί μία αλκοολική.Quote:
Originally Posted by shadow4
Και συμφωνώ ότι ο αλκοολισμός δεν είναι ασθένεια. Αρχικά είναι επιλογή και στάση ζωής. Μετά γίνεται ασθένεια.
Και η στάση ζωής είναι: δεν θέλω να αντιμετωπίσω τίποτα, δεν έχω ευθύνη για τίποτα, η ζωή είναι σκληρή, η ζωή μου χρωστάει,οι άλλοι φταίνε για όλα. Κοινώς, δεν θέλω να μεγαλώσω.
Κι εγώ δεν δικαιολογώ αυτόν που έχει επιλέξει αυτή τη στάση ζωής και αρνείται να μεγαλώσει. Αλλά, δεν δικαιολογώ και αυτόν που έχει επιλέξει να μένει δίπλα σε έναν αλκοολικό και να ανέχεται τα καπρίτσια του. Όταν μάλιστα υπάρχουν παιδιά, τα οποία δε φταίνε σε τίποτα.
Και ο εξαρτημένος και ο συνεξαρτημένος χρειάζονται θεραπεία.
Καλησπέρα Shadow,
Bασικά θέλω να σου πω ότι πρώτη φορά γράφω σε κάποιο φορουμ. Με συγκινούν τα όσα διάβασα γιατί μου θυμίζουν προσωπικές εμπειρίες. Μεγάλωσα με μητέρα αλκοολική στα επίπεδα που περιέγραψές (γυμνή μες το σπίτι, να φωνάζει, βίαιη, ένας απόλυτος παραλογισμός). 'Ένα κοινό στοιχείο με τη μαμά σου είναι ότι δε ζητάει ποτέ συγνώμη. Ποτέ όμως. Άρχισε να πίνει όταν πέθανε ο πατέρας μου για να ξεπεράσει το πόνο ή καλύτερα επειδή φοβόταν να πενθήσει. Αλλά οι λόγοι που την οδήγησαν στο ποτό δεν έχουν τόση σημασία. Ήθελα να σου πω ( να πω και στις δύο μας βασικά) ότι ο θύμος δεν είναι λύση. Το μίσος είναι βούρκος!!!
Σίγουρα η μητέρα σου θα έχει πολύ ακραίες συμπεριφορές, θα είναι δραματική, παράλογη, βίαιη. Ωραία τι θα κάνεις εσύ γι αυτό; Είναι πλέον δικό της θέμα τι είναι. Δικό σου θέμα τώρα που είσαι ενήλικη είναι τι είσαι εσύ. Θες να είσαι για πάντα θυμωμένη με τα λάθη της; Μπορείς. Θες να σε ορίζει ο χαρακτηρισμός "παιδί αλκοολικής μάνας;". Με λίγα λόγια σου λέω πως πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου, να γιατρέψεις τα τραύματα σου και αν καταφέρεις να τη συγχωρέσεις. Οτάν είναι μεθυσμένη να της λες δεν μιλάω μαζί σου είσαι μεθυσμένη. να την επαναφέρεις όσο μπορείς στη πραγματικότητα. Και να δίνεις όλη σου την ενέργεια να βοηθάς εσένα. Τότε θα βρεις λύση και με τρόπο που σχετίζεσαι με τους άλλους ανθρώπους.Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να σου ακούγομαι διδακτική. Η λύση αυτή που σου λέω δεν είναι καθόλου εύκολη άλλα είναι φωτεινή. Καταλαβαίνω πως μπορεί να νιώθεις. Εγώ πριν μερικά χρόνια ήμουν πολύ πιο σκληρή με τη μητέρα από εσένα. 'Ήμουν ακόμα πιο σκληρή και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Και ακόμα παλεύω να μην συνδέομαι εξαρτητικά με το άλλο φύλο και να πιστεύω πιο πολύ σε εμένα και πολλά άλλα.Φυσικά αυτή η τραυματική παιδική ηλικία μου έχει αφήσει τα κατάλοιπα της. Αλλά είμαι πλέον της άποψης ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Ελπίζω να μη κούρασα και εύχομαι να είσαι καλά : )
εχετε σκεφτει να την πατε στ κεντρο απεξαρτησης?
απο οτι καταλαβαινω ειναι σε ακραια περιπτωση οποτε και το ψυχιατρειο για ενα χρονικο διαστημα..(απλα μια αποψη)
δεν μπορω να δικαιολογησω, δεν ξερω και γι αυτο δεν 8ελω να εκφερω γνωμη λογω του οτι δεν ξερω τι περασε στην ζωη της αλλα σιγουρα πρεπει να παρετε καποια μετρα..
ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σασ...
κατερινα τωρα εσυ με την μητερα σου πως ειστε?μιλατε?
οσο για το κεντρο απεξαρτησεις θεληση υπογραφη απο την ιδια ή απο τα αδερφια της...κανενασ δεν βαζει
πριν λιγο γυρισαν απο διακοπεσ μετα απο εναμιση μηνα
δεν μου μιλησε καν..πηγε στ αδερφο μου και μετα ανεβηκε στην ταρατσα να δει τα λουλουδια της..
δεν νιωθω καμια αγαπη για αυτην ,μου την σπαει,την αντιπαθω
δεν θελω ομως να παθει κατι
φοβαμαι
θελω να φυγω απο εδω
Είναι αυτονόητο ρε συ. Μην αισθάνεσαι τύψεις γι' αυτό. Αφού δεν βοηθούν και οι συγγενείς ίσως θα ήταν προτιμότερο να μιλήσεις σε κάποια κοινωνική υπηρεσία μαζί με την βοήθεια κοινωνικού λειτουργού και ψυχολόγου θα βρεθεί μια άκρη. Ν' απευθυνθείς στο δήμο που μένεις. Και γράψε μας για νέα. Αν μένεις Θεσσαλονίκη να ξέρεις απέκτησες μια καινούρια φίλη! :) Μπορείς να μου στείλεις πμ και μην διστάσεις να μου πεις ότι σε απασχολεί!
σε ευχαριστω πολυ..αθηνα μενω..
χτεσ μου εστειλε μηνυμα η μανα μου οσο ημουν στ δουλεια και με ρωτησε "αν παω καλα κ γιατι δεν της μιλαω κανονικα..?" τι να της πω αν δεν καταλαβαινει απο μονη της.....
ναι 2 χρονια μετα, βρηκα αυτο το αρθρο στο γκουγκλ. Η ιστορια μας ειναι 99% ιδια, ακομα και το γυμναστηριο ειναι ιδιο! Σε παρακαλω, στειλε μου ενα μηνυμα να γνωριστουμε. Το τραβαω μονη μου. Δεν ξερω τι να κανω. Θελω να μαθω αν βρηκες λυση.. Ελπιζω να σου ερθει ειδοποιηση και να το δεις..