Κρίσεις πανικού

zoe καλησπέρα :) και ελπίζω να βρείς τις απαντήσεις που θα σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις το πρόβλημα.
Όπως προανέφεραν και αλλοι, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για τον πανικό είναι να τον αγνοήσεις. Φτύσ\' τον!! Μη του δίνεις σημασία. Μη τον αφήνεις να σε σταματάει από τη ζωή σου. Εγώ νίκησα τις τρεμούλες (που με βασάνισαν μια πενταετία και βάλε).Εμφανίζονται καμμιά φορά- αλλά μόνο τη ώρα της δουλειάς και ειδικα τη στιγμή που δυσκολεύομαι και δε νιώθω σίγουρη γι αυτό που κάνω. Ακόμα το πολεμάω. Ευτυχώς διαθέτω υπάλληλο στο ινστιτούτο που αναλαμβάνει τις πιο δύσκολες περιπτ[ωσεις . Εγώ ασχολούμαι πιο πολύ με την προώθηση της επιχείρησης -που μου ταιριάζει καλύτερα.
Για τον πανικό τώρα.... δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές έχω βγεί στο δρόμο τρέχοντας, μη μπορώντας να ανασάνω- ακόμα και σχεδόν γυμνή. Το πάλεψα όμως. Η λύση δεν είναι εύκολη - βασικό είναι να μην αφήνεις τον πανικό να κουμαντάρει τη ζωή σου π.χ. να σε αποκλείει από πράγματα που σου αρέσουν (σινεμά, φίλους, ταξίδια κλπ). Εμένα με βοήθησε πολύ η ύπαρξη στόχων στη ζωή μου - στόχων που ήθελα πολύ να τους κατακτήσω. Όταν άνοιξα το ινστιτούτο και δούλευα full time (με σκοτωμένες τιμ.ες προς άγραν πελατισσών) δεν είχα ούτε μία τρεμούλα, ούτε έναν πανικό!! Όταν γέννησα τα παιδιά μου (άλλος στόχος αγαπημένοσ) δε μ ένοιαζε πιά γιά μένα-μη πεθάνω μη πάθω κάτι- πιό πολύ νιαζόμουνα γι αυτά. Έτσι ο πανικός που εμφανίστηκε μια δυό φορές, δε βρήκε πρόσφορο έδαφος και εξαφανίστηκε.
Επίσης πιστεύω πως είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. ʼλλοι αντέχουν περισσότερο στην πίεση,στο άγχος άλλοι λιγότερο (σαν εμένα). Προσπαθώ να μη εκθέτω τον εαυτό μου σε περιττό άγχος - αλλά δεν κάνω και εκπτώσεις στην ποιότητα ζωής μου. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ. Κι αν καμμιά φορά ο πανικός μου ξυπνάει (γιατ\'ι πιστε\'υω πως δεν ξεπερνιέται απλώς κοιμάται) του βγάζω τη γλώσσα και τον κοροιδεύω. Μαζί με τον άντρα μου, βλέπουμε τα συμπτώματα και γελάμε. Κι ό πανικός ε-ξα-φα-νί-ζε-ται!!
Ολόψυχα σού εύχομαι να τα καταφέρεις. Είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις γιατί το θέλεις πολύ:)

Επίσης ζοε, με ρώτησες πως ήμουνα όταν είχα το χοντρό πρόβλημα με τις τρεμούλες. Ήμουνα ΧΑΛΙΑ. Τα χέρια μου έτρεμαν σε σημείο που τα έκρυβα να μη τα βλέπουν οι άλλοι.Παγωμάρα σε ολόκληρο το σώμα -ακόμα και μεσα στο κατακαλόκαιρο να φοράω μάλλινα και να μην υποχωρεί.Και μια διάθεση να φύγω μακριά. Έλλειψη αυτοπεποίθησης πιστεύω. Όλοι περίμεναν πολλά από μένα- πολύ όμορφη πολύ έξυπνη και ταλαντούχα- έτσι έλεγαν. Δε μπορούσα να ανταποκριθώ.
Και αγοραφοβία ανέπτυξα και κλειστοφοβία και κοινωνική φοβία και απ όλα τα καλά εκείνη την εποχή. Σκέψου ότι όταν έπεφτα το βράδυ για ύπνο ήμουνα ευτυχισμένη- επιτέλους τελείωσε το μαρτύριο!. Μετά με τον πανικό χάλασε και ο ύπνος μου. Ακόμα και στη μέση του ύπνου μ έπιανε.Πήρα λεξοτανίλ xanax και διάφορα άλλα.Επίσης έπινα. Με βοηθούσε να διώξω το άγχος και τον πανικό.Το έκοψα γρήγορα όμως πριν αποκτήσω εξάρτηση γιατί καταλαβα το αδιέξοδο που δημιουργούσα.
Οι στόχοι με βοήθησαν πολύ -το ξανα είπα. Και η ψυχοθεραπεία. Τα φάρμακα περισσότερο υποστηρικτικά- όχι θεραπευτικά.
Όσο για τις εγκυμοσύνες- στην πρώτη λίιιγο τρόμαξα - που δε θα μπορούσα να πάρω φάρμακο σε περίπτωση κρίσης. Αλλά επειδή το ήθελα πολύ επικεντρωνόμουνα στο έμβρυο και όχι στον εαυτό μου- αυτό γενικά είναι το μυστικό μου θαρρώ. Κρατώ το μυαλό μου busy , δεν αφήνομαι. Αυτά. Φιλιά και συγγνωμη αν σας κούρασα παιδιά αλλά η αλήθεια είναι ότι μετά από 25 χρόνια πανικών και ψυχοσωματικών διαταραχών έχω τόσα πολλά να πω που δε μου φτάνει όλο το φόρουμ!!:D

κοπελα μου χαρηκα πολυ για το ενδιαφερον και την καταθεση ψυχης...ειλικρινα σε ολα αυτα αναγνωριζω τον εαυτο μου...το καλο με μεν ειναι οτι η τρεμουλα ειναι εντος μου και δε το καταλαβαινει κανεις αν δε το πω ασχετα αν εγω νιωθω χαλια....και εγω θεωρουμε απο ολους πολυ τυχερη...εχω καλη οικογενεια, μια σχεση υπεροχη με εναν κουκλο ,ωριμο και εξυπνο αντρα και φαινομαι για τους αλλους πολυ ομορφη και αξια.ομως αυτο το βασανιστηριο που λεγεται χρονιο αγχος δε με αφηνει να χαρω...προσπαθω αλλα νομιζω οτι δυσκολα θα ξεφυγω..κανω σχεδον τα παντα για να μην εγλωβιστω...πιστευεις οτι οταν παω με τον αντρα μου σε ξεχωριστο σπιτι θα καλυτερευσω?οταν ησουν εγκυος και παθαινες κριση δεν επερνες χαπια ε?πως το αντιμετωπιζες?το δικο σου αγχος και η τρεμουλα δεν επηρεαζε σε τιποτα το παιδι?ευχαριστω...φιλια

Όταν ήμουνα έγκυος σχεδόν δεν πάθαινα κρίσεις. Εφάρμοζα τεχνικές χαλάρωσης μέσω αναπνοών και αυτοσυγκέντρωσης. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήταν πολύ εύκολο. Πιστεύω πως έχει να κάνει α) με την σφοδρή επιθυμία μου να κάνω παιδιά και β) ορμόνες χαλάρωσης που εκκρίνει ο οργανισμός. Γενικά από τότε έμαθα να διαχειρίζομαι τους πανικούς και όλα τα ψυχοσωματικά πολύ καλά και να τα έχω under control

ζοε, κάνε ψυχοθεραπεία. Αν μη τι άλλο, θα σε βοηθήσει να καταλάβεις πράγματα για τον εαυτό σου και να αυτοβοηθηθείς. Έχουμε όλοι πολλή δύναμη μέσα μας. Φιλιά και καλή επιτυχία στον αρραβώνα και στη ζωή σου

btw αν σε πιάσει κρίση στον αρραβώνα... τι έγινε?? θα σε κακοχαρακτηρίσουνε? στα αρχ**** σου!!! Αποδέξου την κατάσταση και προσπάθησε να την κοντρολάρεις. ;)
Α! Δοκίμασε και μεριές εναλλακτικές μεθόδους, γιόγκα πχ σε δυναμική μορφή. Μπορεί να σε βοηθήσει.

κοπελα μου εμενα αυτος ειναι ομονιμος φοβος μου,...μην το καταλαβουν οι αλλοι οτι δεν ειμαι καλα...εκτος απο αυτους που το ξερουν βεβαια.εσυ πως το αντιμετωπιζες οταν σε επιανε και ησουν με παρεα?τι ελεγες?οι γονεις σου τα ηξεραν?οι γονεις του αντρα σου?ευχαριστω για ολες τις ευχες...νασαι καλα φιλια

Έχω βιώσει κρίσεις πανικού αλλά τις έχω νικήσει. Με επηρέαζε πάρα πολύ άσχημα ο καφές. Απο τότε που τον σταμάτησα σταμάτησαν και οι κρίσεις. Φυσικά δεν δέχτηκα εκπτωση της ποιότητας ζωής μου. Έκθεση και πάλι έκθεση.. Βέβαια παρά το οτι τα κατάφερνα ο φόβος ήταν πάντα εκέι. Κι εδώ αναλαμβάνει δράση η ψυχοθεραπεία η οποία με έχει βοηθήσει.
Το παρον:
Εργάζομαι κανονικά, μόλις έδωσα το τελευταίο μου μάθημα στη σχολή, έφυγα απο τη σιγουρια της 3χρονης σχέσης μου, βγαίνω, έχω παρέες.
Ωστόσο έχω τρέμουλα, ειδικά αν μου μπει στο μυαλό οτι οι άλλοι μπορεί να το δουν. τα χέρια μου παγώνουν αμα μου μπει η σκέψη και δεν μπορώ όχι απλά να καπνίσω, ούτε το ποτήρι με το νερό να ΄πιάσω. Νιώθω οτι μια ηλίθια σκέψη έχει τόση εξουσία..
Επίσης το τρέμουλο εμφανίζεται και στο στόμα με δυσκολία στονα κάνω εκφράσεις ή και να μιλάω σε άλλους πολλές φορές. Αυτό το θεωρώ σύμπτωμα κοινωνικής φοβίας. είναι σαν εφιάλτης όμως όταν σκέφτομαι οτι το έχω καιρό.
Μακαρι να βρώ άλλη λύση απο το να πίνω κρασί κτλ... αμέσως τότε υποχωρούν τα συμτώματα.
nomorepanic μου φαίνεται άξιο θαυμασμόυ το πως κατάφερες να βρεις μια ισορροπία, να γνωρίζεις μέχρι που να τραβάς τα όριά σου. Ούτε υποβαθμίζεις τη ζωή σου αλλά ούτε και πας στο άλλο άκρο της αλόγιστης πρόκλησης.
Φιλιά . Ελπίζω να μην κούρασα:)

καλησπερα weird εσυ νιωθεις αυτη την εσωτερικη τρεμουλα που νιωθω εγω?δηλαδη κατι σαν να κουνιεμαι μεσα μου...σαν νευρικες συσπασεις...παντα εδω και 10 χρονια...ασε...

γειά σου weird

κατ αρχήν να σου ευχηθώ γρήγορα να τα ξεπεράσεις όλα αυτά :)
Οι κρίσεις πανικού και οι τρεμούλες είναι- νομίζω- δύο όψεις του ιδίου νομισματος.Σωματικές αντιδράσεις μεγάλου συναισθηματικού- ψυχικού ζορίσματος. Τα τρέμουλα είναι όντως κοινωνική φοβία και πρέπει να δουλέψεις πολύ με τον εαυτό σου ώστε να καταφέρεις να τα γράψεις όλα στα @@ σου.Εννοώ το αν κάποιος θα δεί το πρόβλημα , θα σε κοροιδέψει, θα το σχολιάσει κλπ.
Πότε σου παρουσιαστηκε πρώτη φορά? Πώς αντέδρασες?
Ψυχοθεραπεία τώρα κάνεις? (βασικό)
Επικέντρωσε το μυαλό σου σε στόχους που σένδιαφέρουν-το πώς θα τουσ πετύχεις και όχι το πώς φαίνεσαι στους άλλους
Επίσης επειδή είσαι νεαρός πιστεύω πως θα εξομαλυνθεί το πρόβλημα συν τω χρόνω.
Σκέψου ακόμα πως μερικοί άνθρωποι είμαστε περισσότερο έυαίσθητοι- βιώνουμε τα πάντα πολύ πιο έντονα. Δεν είναι κατ ανάγκη κακό.

Ζωή, νομίζω πως εσύ έχεις ανάγκη να πείσεις τον εαυτό σου πως δε χρειάζεται να σαι τέλεια. Καμμιά μα..ακία έκανες τελευταία στη ζωή σου? καμμιά τρέλα? κάτι μη σωστό αλλά απελευθερωτικο?
Στις ερωτήσεις σου τώρα :Οι γονείς μου το ήξεραν και με βοήθησαν στέλνοντάς με για ψυχοθεραπεία. Δεν κατάλαβαν ποτε το μέγεθος του προβλήματος αλλά και δεν τους κατηγορώ. Προσπάθησαν. Τα πεθερικά μου όχι- δεν υπήρχε λόγος. Οταν παντρεύτηκα ήμουν ήδη πολύ καλύτερα.

Παιδιά, όσες φορές κάθομαι και σκέφτομαι πως περαστικοί είμαστε σ αυτή τη ζωή, όλοι μόνοι μας και σ εκατό χρόνια ούτε που θα μας καλοθυμούνται πιά , απελευθερώνομαι απ όλα αυτά. Σημασία έχει τι είσαι , όχι τι νομίζουν οι άλλοι πως είσαι. Εσύ εξακολουθείς να είσαι πάντα το ίδιο.

Α! weird! Εμένα με βοήθησε πολύ-πολύ στην \"κοινωνική φοβία\" η ανάληψη δουλειάς με πολύ κόσμο στην αρχή της καριέρας μου -δίδαξα 4 χρόνια σε σχολές αισθητικής. Στην αρχή μου κόπηκαν τα πόδια, μια δυο φορές τρομοκρατήθηκα και στράφηκα στο ουισκάκι αλλα τελικά συνήθησα τόσο να μιλάω σε πολύ κόσμο και αγνώστους που τώρα έχω περάσει στο αντίθετο άκρο!! μόνο σε μεγάλο ζόρι στη δουλειά δεν έχω καταφέρει να το ξεφορτωθώ τελείως το προβλημα- έλλειψη εμπιστοσύνης... αλλα anyway ... το διευθέτησα, όπως είδες παραπάνω.
Ελπίζω όλα να σας πάνε καλά παιδιά.:):) Φιλιά από μιά φλύαρη (όπως διαπιστώσατε) παλιά καραβάνα στα ψυχοσωματικά:D

monorepanic ειλικρινα μας δινεις πολυ θαρρος...ψυχοθεραπεια δεν εχω κανει...στα σωματικα θα βοηθησει λες...?εκει ειναι το προβλημα μου...απο διαθεση ολα καλα στη ζωη μου δοξα το θεο

Quote:

---

Originally posted by LightBlue
Ξεκινησα αυτο το θέμα για να γραψουν οσοι πασχουν απο κρισεις πανικου τους τροπους με τους οποιους τις αντιμετωπίζουν.Σκοπος αυτης της κινησης ειναι να ανταλλαξουμε τροπους αντιμετωπισης του προβληματος ωστε οσοι ψάχνουν να βρουν διαφορετικες λύσεις να τις βρουν εδώ.
Εγώ πιστευω πως δεν ειχα σοβαρο προβλημα με τις κρισεις πανικου.Βρήκα οτι αυτο που εφταιγε ηταν καποιες αντιληψεις που είχα .Οταν τις απομακρυνα σταματησα να το σκεφτομαι οτι εχω προβλημα και ετσι δεν αντιμετωπισα με το καιρο προβλημα ποτε ξανα.Επισης ως δια μαγειας οταν επαψα να φοβαμε επαψα να εχω πονοκεφαλο...

---

Εκτός τον πονοκέφαλο lightblue δεν είχε κάποιο άλλο σύμπτωμα; Την κρίση πανικού μόνος τη διέγνωσες ή τη διέγνωσε κάποιος ψυχολόγος ή ψυχίατρος; Τι αισθανόσουν όταν είχες μία κρίση πανικού; Θα βοηθούσε σε όλους μας η εμπειρία σου όταν αισθανθείς έτοιμος να την καταθέσεις.
Φιλικά
Αλέξης

nomorepanic πρώτη φορά μου παρουσιάστηκε πριν σχεδόν ένα χρόνο. ενώ έπινα το καφεδάκι μου πάγωσα. αδυνατούσα να μιλήσω, άρχισα να τρέμω γι αυτό πρόσπαθούσα να μέινω ακίνητη. Στην παρέα κανέις δεν κατάλαβε τίποτα. το κακό είναι οτι απλά σηκώθηκα κι έφυγα.
Μετά πελάγωσα και θεωρόυσα οτι μου συνέβη κατι ανεξήγητο. Ένιωσα ντροπή. Οτι κάτι πάει στραβά με εμένα. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά οτι την επόμενη μέρα απο τον πρώτο μου συνειδητό πανικό, (είχα κάποιες κρίσεις και στο παρελθόν αλλά δεν με ανησύχησαν ως κάτι ξαφνικό και ανεξήγητο ωστε να μπώ στο λούκι του ψαξίματος και της αυτο υποβολής)με χτύπησε ένα έντονο κύμα κοινωνικής φοβίας που φυσικά τότε δεν ήξερα τι ήταν ακριβώς.
Αδυνατούσα να κοιτάξω τους άλλους στα μάτια ή να πω σε κάποιον μια φράση και να την ολοκληρώσω! και όλα αυτά με χτύπησαν έτσι ξαφνικά!
βέβαια το πλαίσιο είναι οτι είχα χωρίσει με τον φίλο μου και βρισκόμουν σε βαθειά απόγνωση, μοναξιά και οργανικά δεν ήμουν καλά εφόσον σχεδόν δεν έτρωγα. Φυσικά υποστήριξη απο πουθενά. Τότε κατάλαβα οτι απο φίλους ήμουνα μόνη.
Με τον καιρό ξεπέρασα το σοκ του πρώτου πανικού και τα κρούσματα κοιν. φοβίας υποχώρησαν σχεδόν.
Το μόνο ανεξήγητο ενόχλημα που είχα ήταν πως ένιωθα σαν ένα μουδιασμα- τσίμπημα στο κατω δεξί μέρος του κάτω μου χείλους. Ανησυχόυσα αν οι άλλοι το καταλάβαιναν απο τις εκφράσεις μου. Επίσης μετά απο καφέ με έπιανε πάλι έντονο τρέμουλο στα χέρια και θυμάμαι την πρώτη φορά απλά καθόμουν σε πλήρη ακινησία. Τι έχεις με ρώτησαν. Καλά είμαι. Απάντησα αδιάφορα. Είχα μια τέτοια ψυχρότητα που δεν άφηνε τους άλλους να ασχοληθούν παραπάνω. Έτσι όμως αποξενώθηκα πλήρως.
Βιώσα ένα μεγάλο κλείσιμο στον εαυτό μου το οποίο κάθε άλλο παρά επιλογή μου ήταν.
Εκείνη πρέπει να ήταν μια περίοδος κατάθλιψης, όταν με χτύπησε για πρώτη φορα.
Εντωμεταξύ με το φίλο μου τα βρήκαμε και πήγαμε πέρσι το καλοκαίρι σε ένα νησί. Φτάνουμε, και μου φαίνεται τόσο ονειρικό και όμορφο.καθήσαμε αποκαμωμένοι να φάμε, με τις βαλίτσες στο χέρι. Εκεί έγινε ένας υπόγειος καβγάς μεταξύ μας.
Λοιπόν αμέσως μόλις ένιωσα την δυσφορία απο την κατάσταση με τον φίλο μου, με χτύπησε ο πιο μεγάλος πανικός της ζωής μου. Ξαφνική νιώθω έντονο άγχος. Το όμορφο νησάκι γίνεται κόλαση και φυλακή στο μυαλό μου. Σηκώνομαι απο το τραπέζι κατάχλωμη. Πάρε με τώρα να φύγουμε απο το νησι!! ʼρχισα να φωνάζω. Δεν έβλεπα ούτε άκουγα τίτοτα. Ένιωθα μόνο εγκλωβισμένη.
Πήρα τηλ την ψυχολόγο μου διότι μετά την πρωτη κρίση είχα ξεκινήσει ψυχοθεραπεία. Ηρέμησε μου λέει δεν ήθελες εν ουσία να πας στο νησί γι αυτό σε έλουσε το άγχος. Μπόρεσα να συνέλθω και χωρίς να βάλω μπουκιά στο στόμα μου υπέμεινα τις μαρτυρικές εκείνες διακοπές.
Για να μην γίνω υπέρ αναλυτική μετά με χτύπησε πιο έντονη η κοινωνική φοβία. Ντρεπόμουν να βγω, να μιλήσω, ένιωθα άλλου είδους άνθρωπος. Μια αίσθηση οτι βρίσκομαι εκτός αυτου του κόσμου, οτι δεν ανήκω. Εφιαλτικο κλείσιμο..Κάποιο καιρό μετά και τη δεύτερη κρίση άρχισα να συνέρχομαι.
Έφυγα εξωτερικό για ένα πρόγραμμα. Έκατσα 5 μήνες.
Στην αρχή τα ξέχασα όλα. Ποιά είμαι, τι μου έχει συμβεί. Παρέες, κάθε μέρα έξω κτλ.Τρομερά κοινωνικη. Μετά τους δύο μήνες και αφού έχω πιεί καφέ παθαίνω κι άλλη κρίση. Ξανα μανά. Αρχίζω να κλείνομαι, να μη βγαίνω απο το΄σπίτι, να κατηγορώ τον ευατό μου γι αυτο που έπαθα. Και τότε άρχισα να βγαίνω με το ζόρι. Να το παλεύω. Πήγαινα στη λέσχη κι αδυνατούσα να φάω μπροστά σε τόσο κόσμο. Με έπιαναν μικρές κρισεις αν και ήξερα οτι είναι επειδή το είχα στο μυαλό μου.
Τότε ήρθαν τα έντονα σωματικά ενοχλήματα: νευρικότητα και τινάγματα στον αυχένα, και ένα τρομερό σφίξιμο στο στόμα. Με δυσκολία το άνοιγα ή το κουνούσα. Φυσικά πιστευω πως όλα ήταν θέμα άγχους.λίγο η θέλησή μου, λίγο κάτι φυτικά φάρμακα κατά της νευρικότητας, λίγο το ποτό την πάλεψα.Το κόστος ήταν οτι έγινα τρομερά σκληρή, δεν άφηνα τα συναισθήματα να με επηρέάζουν διότι πάλευα για την επιβίωσή μου κι αυτά με έκαναν ευάλωτη.Απορρούσα πάντως με το πως ενώ τους δυο πρώτους μήνες ήμουν καλά μετα την κρίση, την επόμενη μέρα με έλουσε και κοινωνικη φοβία και κάποια ενοχλήματα αγοραφοβίας(ούτε στα μέρη πουήδη πήγαινα δεν ένιωθα άνετα).
Όταν γύρισα στην Ελλάδα η θεραπέυτρια μου με βοήθησε. Είμαι περήφανη γιατί και τραίνα κι αεροπλάνα πήρα μόνη. Ειδικά μέσα στο τραίνο ήμουν με κομμένη την ανάσα. Μου είχε μπει η έμμονη σκέψη οτι θα θέλω να βγώ η να τσιρίξω. Και φυσικά άρχισα να διαβάζω κάτι όποτε γρήγορα ηρέμησα.
Με τον καιρό \"έμαθα\" καλύτερα να ερμηνεύω τις αντιδράσεις μου. Κρίση δεν ξαναέπαθα, μόνο ηθελημένη΄κι αυτό με βοηθάει στο να κατανοώ τη διαδικασία κι αφού μπορώ να την προκαλέσω μπορώ και να την σταματήσω.
Πλέον η ζωή μου είναι όμορφη και παρότι είμαι λιγότερο \"κοινωνικη\" με θεωρώ σαφώς πιο συνειδητοποιημένη.
Το παρόν πρόβλημα είναι κάποιες χαζες έμμονες σκέψεις: πως θα πιάσεις τώρα τσιγάρο? αν προλαβει να μου μπει η σκέψη, θα χω προβ, συνήθως το σβήνω, αν είμαι κουρασμένη ή ανέμελη ούτε καν με απασχολει.
Επίσης κάποιες σκέψεις σε σχέση με την ορκομωσία μου έχουν αρχίσει να προσπαθούν να μπουκοτάρουν αυτό το κοντινό στο μέλλον γεγονος. Πως θα εμφανιστώ σε τόσο κόσμο? Σκέφτομαι να πάρω κανένα ηρεμιστικό πιο πριν..
Το αρχικό μούδιασμα στο στόμα έχει μετατραπεί σε τοπική υπερένταση και τρέμουλο. Πως το αντιμετωπίζω.. Καταρχάς προσπαθώ να αδιαφορώ για το τι εικόνα δίνω στον άλλο. Αφρόντιστη δε βγαίνω αλλά δε δίνω τόση έμφαση στην εξωτερική μου εμφάνιση όσο παλιά. Μετά προσπαθώ να επικενρώνομαι βαθειά σε αυτό που λέω ωστε να μην αφήνω χώρο στη σκέψη(τώρα θα τρεμουλιάσει το στόμα σου).
Συνήθως πιάνει. Αν δω οτι το πρόσωπο έχει παγώσει τελείως όπως έγινε στη γιορτή μου που είχα καλέσει κόσμο, αρχίζω το κρασακι....
Κατάφερα να δουλέψω και να πρέπει να μιλάω καθημερινά με πολύ κόσμο κοιτώντας τους κατάματα και προσπαθώντας να τους πέισω...Τελικά η συνήθεια βοηθάει. Απλά με νευριάζει το οτί πριν απο ένα χρόνο δεν θα αντιμετώπιζα την ίδια δυσκολία στο να το κάνω.
γενικά όσο πιο ουσιαστική επαφή έχω με τον άλλο ή όσο πιο οικεία νιώθω, τα τρέμουλα δεν έρχονται.
Έχω κλεισει ραντεβου με μια νευρολογο. Φυσικά θα χρειαστεί να περιμένω διότι ζούμε στο κράτος που λέγεται ελλάδα......
Πάντως όσο πιο πολύ ασχολούμαι με τα σωματικά μου, τόσο επανέρχονται.
Θεραπεία κάνω ακόμα. Θεωρώ οτι με γεμίζει, μου ταιριάζει και με ωφελει.
Ελπιζω να μην είναι η πιο μεγάλη καταχώρηση που έγινε ποέ στο site!
zoe τα τρεμουλά μου είναι ορατά εξωτερικά.
Nomorepanic μου δίνεις ελπίδα οτι όλα θα πάνε προς το καλύτερο. Πολλά φιλιά

Zoe se pio simeio tou somatos niothis tin esoteriki tremoula pou mas anafereis?Μαγικη λυση δεν υπάρχει ....
Αυτο που χρειαζεται σε οποιοδηποτε προβλημα ειναι πιστευω το ΘΑΡΡΟΣ.Πιστη και απολυτη βεβαιοτητα οτι μπορουμε να κανουμε αυτο που φοβομαστε και ας νιώθουμε νευρικοτητα κτλ.Και αντι να επικεντρωνομαστε στις οποιες αρνητικες σκεψεις και στις οποιες ενοχλησεις καλυτερα ειναι να προσπαθουμε να κανουμε οσο καλυτερα αυτο που δεν εχουμε συννηθισει να κανουμε λογο του φοβου χωρις να μας ενδιαφερει τι γνωμη θα εχουν οι αλλοι.Με το καιρο θα απλουστευουν τα πραγματα και θα γινονται πιο φυσικα.
Αυτο ειναι το συμπερασμα μου υστερα απο τα μερικα προβληματα ειχα περασει...

Lightblue,την νοιωθω σε ολο το σωμα μου την εσωτερικη τρεμουλα. Κυριως στο αυχενα. Κατι σαν μυηκες συσπασεις παντου μεσα μου. Οσο και να προσπαθω να αποβαλω αυτες τις αρνητικες σκεψεις, αυτο το αισθημα μαζι με την μονιμη κοπωση που νοιωθω με εγκλωβιζουν στο προβλημα. Παιδια, μπορει καποιος αν επισκεπτεται νευρολογο ή ψυχιατρο να ρωτησει τι μπορει να ειναι αυτο? Εγω δεν εχω βρει ακρη...

Δεν ειμαι ειδικος,απλα σου λεω την υποκειμενικη μου γνωμη φιλικά.
Το προβλημα σου το συζητας με αλλα ατομα;Και εγώ ενιωθα παλαια αυτη τη κοπωση και την εξαντληση.Με το που ξυπνουσα ενιωθα κουρασμενος και το βραδυ ενιωθα καπως ξεκουραστος.Ολοι γυρω μου ειχαν διαθεση δεν κουραζονταν ,εκαναν χιλιες δυο δουλειες,μιλουσαν και δεν καταλαβαιναν τπτ.Τωρα που η κοπωση δεν ειναι το προβλημα μου(παροτι εχω αστατο υπνο).Αν με ρωτησεις τι εκανα για αυτο ,δε θυμαμαι να σου πω ,μονο του περασε καθως προσπαθουσα να γινω καλυτερα...
ΠΟτε ξεκινησες να εχεις προβλημα;Και απο μικρη τι χαρακτηρας ησουν;

Ολα τα ψυχοσωματικα μου ξεκινησαν απο τα 13 μου και με ακολουθουν μεχρι και τωρα ακαταπαυστα.Εσυ τι συμπτωματα εχεις σε καθημερινη βαση και ποσα χρονια? Οσο για τον χαρακτηρα μου,ειμουν και ειμαι πολυ ευαισθητη, αγχωδης και λιγο απαισιοδοξη.