Καινούριο μέλος, αν θέλετε διαβάστε την ιστορία μου...

RainAndWind ο θυμός παραμένει ο ίδιος ναι... σκέφτομαι να επιστρέψω... Και γιαυτό ήρθα εδώ για να πω την ιστορία μου και να πάρω κάποιες προτάσεις, γιατί είμαι σίγουρος ότι κάποιος εξωτερικός παρατηρητής μπορεί να δει τα πράγματα πιο αντικειμενικά, όντας ελεύθερος από τη συναισθηματική φόρτιση που έχω εγώ. Αντιλαμβάνομαι ότι οι πιθανότητές μου είναι μηδαμινές, όμως δεν μπορώ να κάθομαι άλλο ξύπνιος τα βράδια και να σκέφτομαι γιατί εγιναν όλα αυτά. Προτιμώ να προσπαθήσω για μια τελευταία φορά, αν μπορέσω και βρω κάποιο σύλλογο που θα με λυπηθεί και θα με αφήσει να κάνω προπονήσεις. Αν και σε περίπτωση που δε θα με θέλουν, θα το κατανοήσω... Προτιμώ όμως να αποτύχω, έστω τώρα... και μόνος μου...

Καλά κάνεις! και σου εύχομαι όχι μόνο να συνεχίσεις, αλλά να γίνεις και προπονητής! Έχεις σκεφτεί αυτή την εκδοχή? Έτσι θα είχες την ευκαιρία ό,τι δεν έζησες και αισθάνεσαι γι αυτό πικραμένος που στο στέρησαν δίχως να ρωτηθείς, εσύ, που ήσουν αυτός που τον αφορούσε, και να έχεις και την ικανοποίηση ότι με τις γνώσεις σου και την προσπάθειά σου θα βοηθάς άλλα παιδιά να πραγματοποιήσουν δικά τους όνειρα, παρόμοια με το δικό σου. Ίσως να το έψαχνες λιγάκι, όσο γι αυτό που ανέφερες, αν θα σε δεχτεί ομάδα, νομίζω πως θα σε δεχτεί, γιατί όχι? Σκέψου και εναλλακτικούς τρόπους επίσης να πας όπου θες, αν για παράδειγμα δεν μπορέσεις τελικά να πας σε μία ομάδα επαγγελματική, λέω τώρα, να ψάξεις μια ερασιτεχνική. Αν δε μπορείς εκεί, να ψάξεις σε μία δημοτική. Ή σε μία για ενήλικες, για ανθρώπους που και θα είστε πάνω κάτω σε όμοια επίπεδα φυσικής αντοχής, και τα λοιπά.

Εγω νιωθω τον θυμο σου,γιατι προσφατα εμαθα κατι αντιστοιχο!!
Ειναι οι γονεις-θεοι αυτοι που αποφασιζουν τι θα κανουμε στη ζωη μας,ετσι?
ξερεις κατι?παλεψε το,ασε τι εγινε και τι εχασες,κανε κατι τωρα που ξερεις.
εγω θα σου προτεινα να κανεις κατι αντιστοιχο,πχ προπονητης σε παιδικη ομαδα,προπονησου,κανε κονε,μαθε,ρωτα ΑΛΛΑ μην το αφηνεις..

Εγω πηγα σε μια παρεμφερη σχολη με αυτη που ηθελα πριν λιγα χρονια,σχεδον στην ηλικια σου και ειχα τις ιδιες ανασφαλειες,α ειμαι μεγαλη,α δεν θα με δεχτουνε κτλ..αλλα να σου πω?thats life καποιοι θα μας δεχτουν και καποιοι οχι,εμεις θα ασχοληθουμε με τους μεν και θα αγνοησουμε τους δε!!
Σου ευχομαι τα καλυτερα μεσα απο την ψυχη μου!!

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Καλά κάνεις! και σου εύχομαι όχι μόνο να συνεχίσεις, αλλά να γίνεις και προπονητής! Έχεις σκεφτεί αυτή την εκδοχή? Έτσι θα είχες την ευκαιρία ό,τι δεν έζησες και αισθάνεσαι γι αυτό πικραμένος που στο στέρησαν δίχως να ρωτηθείς, εσύ, που ήσουν αυτός που τον αφορούσε, και να έχεις και την ικανοποίηση ότι με τις γνώσεις σου και την προσπάθειά σου θα βοηθάς άλλα παιδιά να πραγματοποιήσουν δικά τους όνειρα, παρόμοια με το δικό σου. Ίσως να το έψαχνες λιγάκι, όσο γι αυτό που ανέφερες, αν θα σε δεχτεί ομάδα, νομίζω πως θα σε δεχτεί, γιατί όχι? Σκέψου και εναλλακτικούς τρόπους επίσης να πας όπου θες, αν για παράδειγμα δεν μπορέσεις τελικά να πας σε μία ομάδα επαγγελματική, λέω τώρα, να ψάξεις μια ερασιτεχνική. Αν δε μπορείς εκεί, να ψάξεις σε μία δημοτική. Ή σε μία για ενήλικες, για ανθρώπους που και θα είστε πάνω κάτω σε όμοια επίπεδα φυσικής αντοχής, και τα λοιπά.

---

αχαχαχαχαχα κι εγω αυτο σκεφτηκα... περφεκτ!

RainAndWind ναι, ο θυμός παραμένει ο ίδιος. Σκέφτομαι να επιστρέψω, παρόλο που οι πιθανότητες που έχω είναι λιγότερες από μηδαμινές. Αν είναι όμως να αποτύχω, θέλω να αποτύχω έστω τώρα και ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ. Απλά ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου και να πάρω κάποιες επιπλέον απόψεις, επειδή οι εξωτερικοί παρατηρητές μπορύν να δουν τα πράγματα πιο αντικειμενικά, όντας ελεύθεροι της συναισθηματικής φόρτισης που νιώθω εγώ. Ελπίζω να βρω κάποιο σύλλογο που θα με λυπηθεί και θα μου επιτρέψει να κάνω έστω προπόνηση. Αν και σε περίπτωση που με απορρίψουν, δε θα μου κάνει εντύπωση, θα το κατανοήσω...

Διπλό ποστ έκανα γ..ώ την τύχη μου. Τέλος πάντων... βασικά αυτό με την προπονητική δεν το είχα σκεφτεί για να είμαι ελικρινής. Θα το έχω υπόψη μου, αν και αυτό που θέλω πάνω απόλα είναι να παίζω. Σε κάθε περίπτωση ευχαριστώ όμως, θα δω αν μπορώ να κάνω κάτι σε σχέση με την προπονητική...

φιλε μου, εγώ θα στο πάω στην άλλη πλευρά.
Δεν δικαιολογώ σε καμία περίπτωση τους γονείς σου ούτε τον καφρο τον προπονητή σου, (σιγά μη του έβαλαν και το μαχαίρι στο λαιμό, έσταξε και λίγο αίμα και σε έδιωξε από την ομάδα).
Επειδή μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που οι δικοί μου ήθελαν τελείως διαφορετικά πράγματα από μένα, (στην πορεία κατάλαβα πως είχαν δίκιο), τους έγραψα στα παλιά μου τα παπούτσια και έκανα οτι ήθελα εγώ, άσχετα αν το μετάνιωσα μετα..:)

Τι θελω να σου με αυτά?
Αν ήταν το όνειρο της ζωής σου, αν ήθελες όσο τίποτα στον κόσμο να γίνεις ακόμη και κλόουν σε τσίρκο, να εισαι σίγουρος πως θα το έκανες με το όποιο κόστος και μπροστά σε οποιοδήποτε εμπόδιο.
Νομίζω πως έκανες κρεμάστρα αυτό το γεγονός και κει πάνω κρέμασες την όποια αποτυχία στην επαγγελματική σου ζωή.
Αυτό το "αν" που σε βασανίζει τόσα χρόνια, στο μόνο που σε βοηθάει, (γιατί δεν θα απαντηθεί ποτέ), είναι να για να δίνεις απαντήσεις στα "γιατί" σου.
Μερικές σκέψεις κάνω....

Δεν έκανα κρεμάστρα τίποτα Θεοφανία. Η επιλογή μου να διακόψω τη σχολή μου ήταν καθαρά δική μου απόφαση και παρόλο που την πήρα εν θερμώ, σε αντίδραση του ότι είχε γίνει εις βάρος μου, δεν το μετάνιωσα ποτέ. Δε μου άρεσε ούτως ή άλλως. Μπορείς να με πεις ρομαντικό, μ...κα, πες με όπως νομίζεις. Αν δε μου αρέσει κάτι, δεν το κάνω. Γιαυτό και ήρθα εδώ για να πάρω κάποιες γνώμες σε σχέση με την απόφασή μου να επιστρέψω. Δε χρησιμοποίησα ποτέ την ιστορία αυτή για να επαναπαυθώ και να πω ότι εφόσον δεν έγινε, δεν κάνω τίποτα στη ζωή μου. Απλά, ήθελα το χρόνο μου να το συνειδητοποιήσω, να παλέψω με τον εαυτό μου και τελικά να πάρω την απόφαση να επιστρέψω, έστω και τώρα, υπό τις αντίξοες συνθήκες της ηλικίας και των παραπάνω κιλών που έτυχε να πάρω

Quote:

---

Originally Posted by oneiro-sto-xrono-xameno

Δεν έκανα κρεμάστρα τίποτα Θεοφανία. Η επιλογή μου να διακόψω τη σχολή μου ήταν καθαρά δική μου απόφαση και παρόλο που την πήρα εν θερμώ, σε αντίδραση του ότι είχε γίνει εις βάρος μου, δεν το μετάνιωσα ποτέ. Δε μου άρεσε ούτως ή άλλως. Μπορείς να με πεις ρομαντικό, μ...κα, πες με όπως νομίζεις. Αν δε μου αρέσει κάτι, δεν το κάνω. Γιαυτό και ήρθα εδώ για να πάρω κάποιες γνώμες σε σχέση με την απόφασή μου να επιστρέψω. Δε χρησιμοποίησα ποτέ την ιστορία αυτή για να επαναπαυθώ και να πω ότι εφόσον δεν έγινε, δεν κάνω τίποτα στη ζωή μου. Απλά, ήθελα το χρόνο μου να το συνειδητοποιήσω, να παλέψω με τον εαυτό μου και τελικά να πάρω την απόφαση να επιστρέψω, έστω και τώρα, υπό τις αντίξοες συνθήκες της ηλικίας και των παραπάνω κιλών που έτυχε να πάρω

---

Εγώ δεν σου μίλησα για τη σχολή σου, αλλά για το ότι δεν το πάψες με το μπάσκετ, γιατί αν πραγματικά το ήθελες πολύ δεν θα το σταμάταγες ποτέ.
Τα κιλά που πήρες δεν "ετυχαν", είναι αποτέλεσμα πραγμάτων που δεν βλέπεις μέσα σου.
Πάντως το να κρύβεσαι πίσω από κάτι που έγινε πριν εκατό χρόνια και έμαθες πριν επτά, θα σε πάει άλλα τόσα χρόνια πίσω.
Και ξέρεις τι γίνεται με τον @@@ το χρόνο?
Δεν μπορείς να τον γυρίσεις με τίποτα πίσω, όταν θα είσαι σαράντα/πενήντα και ανακαλύψεις πως δεν έκανες τίποτα για τον εαυτό σου στο όνομα μιας κατάστασης που αποφάσισαν να κάνουν οι άλλοι για σένα.

Μα αυτό ήταν το θέμα. Ότι κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα κλίμα για να μη θέλω να ξαναδώ μπάσκετ. Και όντως το πέτυχαν. Το θέμα είναι ότι και να μη σταμάταγα και να πήγαινα σε άλλη ομάδα, θα έκαναν το ίδιο. Και πίστεψέ με, το τελευταίο πράγμα που θέλουν οι προπονητές στις ακαδημίες, είναι να έχουν γονείς να τους πρήζουν. Αν οι γονείς τους πουν ότι δε θέλουν το παιδί τους να έρχεται, οι προπονητές δεν έχουν επιλογές, πίστεψέ με...

ναι ειναι αληθεια οτι οι περισσοτεροι εχουμε περασει κατι παρομοιο carrie κ εγω ακριβως το ιδιο με την ενοργανη επισεις
το θεμα ειναι οτι εγινε κ καλοσ η κακος ειναι κατι που δεν μπορεις να αλλαξεις....τωρα τι γινετε?
καθεσαι κ σκεφτεσαι τα λαθοι των αλλων,τα χαμενα σου ονειρα κ οτι σε πλυγωσε?η συνεχιζεις τη ζωη σου κ προσπαθεις να κανεις κατι αλλο απο εδω κ περα που αν οχι να σε γεμιζει απλα να σου αρεσει???νομιζω δεν εχεις αλλη επιλογη

ας αφησουμε το παρελθον κ ας δουμε το παρον ομως...λες νιωθεις αχρηστος χωρις δουλεια, πτυχιο, μπασκετ..καλα οχι οτι αν ειχες πτυχιο θα χες και δουλεια αλλα μπορεις να εστιασεις στο να βρεις κατι για να γεμισεις το χρονο σου, να γινεις παραγωγικος και να μην νιωθεις αχρηστος..και στα 29 θα ελεγα επιβαλεται να βρεις μια δουλεια και να γινεις πιο ανεξαρτητος..καλο ειναι να δεις απο δω και περα τι κανεις οχι τι δεν εκανες και γτ οχι να παι3εισ κ μπασκετ σε μια ερασιτεχνικη ομαδα να κανεις αυτο που σαρεσει και να τονςνεσαι..

Γεια σου Όνειρο! Το ότι τελικά το έμαθες ότι συνέβη όλο αυτό, το αξιολογείς θετικά ή αρνητικά; Δηλαδή αν δεν το μάθαινες πιστεύεις ότι τώρα θα ήσουν καλύτερα, γιατί θα είχες τελειώσει τη σχολή κτλ,ή στην ίδια μοίρα και απλά δε θα ήξερες τι σου φταίει; Βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό τόσο θυμό και πίκρα, αυτό που με προβληματίζει είναι ότι όλο αυτό σε πάει πίσω για τόσα πολλά χρόνια. Δεν είναι δικαιολογία για να μη ζήσεις τη ζωή σου, είναι πραγματικό και πολύ άσχημο και άδικο και όλα αυτά, αλλά το αποτέλεσμα, όπως και να το δεις, είναι το ίδιο: Αυτή τη στιγμή δε ζεις τη ζωή σου! Κάποια στιγμή οι γονείς σου σου έκλεψαν το μπάσκετ και το επέτρεψες γιατί δεν το ήξερες, μην αφήνεις τώρα το μπάσκετ (ή την απουσία του, ή την αδικία σχετικά με αυτό) να σου κλέψει ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή! Να κάνεις κάτι σχετικό με μπάσκετ, εννοείται! Σίγουρα οι δυνατότητες είναι πολύ περιορισμένες τώρα πια και πρέπει να αποχαιρετήσεις ίσως τα όνειρα για καριέρα, αλλά αν θέλεις απλά να έχεις το μπάσκετ στη ζωή σου, μπορείς να βρεις έναν τρόπο για να το πετύχεις. Νομίζω ότι τα όνειρά σου μπορούν να πραγματοποιηθούν, αλλά χρειάζονται μια τροποποίηση ώστε να είναι εφικτά, έτσι όπως διαμορφώθηκαν οι συνθήκες. Μην χάνεις άλλο χρόνο! Ξεκίνα να ασχολείσαι με αυτό που αγαπάς!

Δεν δικαιολογώ καθόλου τους γονείς σου και το ψέμα τους. Και καταλαβαίνω το θυμό, την απογοήτευση και την προδοσία που ένιωσες.
Αλλά σκέψου ότι όλο αυτό μπορεί να το χρησιμοποιείς και σαν άλλοθι. Αν είχα συνεχίσει το μπάσκετ τώρα θα ήμουνα -πιθανόν- επιτυχημένος και κατ' επέκταση, ευτυχισμένος. Αλλά κάποιοι μου το στέρησαν αυτό.
Είναι όμως έτσι? Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί τελικά να μην προχωρούσες και τόσο καλά, να συνέχιζες μεν να παίζεις αλλά να παρέμενες ένας μέτριος παίχτης ή ακόμη και να τα είχες παρατήσει από μόνος σου. Θέλω να πω, ότι ποτέ δεν ξέρουμε πώς πραγματικά θα ήταν αν σπουδάζαμε αυτό και όχι το άλλο, αν παντρευόμασταν εκείνον και όχι αυτόν, αν μέναμε στην πόλη και όχι στο χωριό, αν, αν,αν...
Μπορούμε όμως πάντα να φανταζόμαστε ότι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα και να μετανιώνουμε για τις επιλογές μας ή ακόμα χειρότερα, για την έλλειψη επιλογών -όπως ίσως στη περίπτωσή σου.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι μια επιλογή ή η απουσία επιλογής, μπορεί να καθορίσει ολόκληρη την μετέπειτα πορεία μας.
Έχουμε πάντα τόσες επιλογές όσες επιτρέπουμε εμείς στον εαυτό μας να έχει. Φτάνει να το αποφασίσουμε και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Φτάνει να θέλουμε να ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.

Marian το έγραψα πιο πάνω ότι ποτέ δεν είχα καβαλήσει καλάμι, παρά το νεαρό της ηλικίας μου και ποτέ δεν είχα πει ότι θα γινόμουν σταρ. Είναι ο χαρακτήρας μου να παραμένω προσγειωμένος και αφοσιωμένος σε αυτό που κάνω. Ήξερα και τότε ότι η πιθανότητα να έμενα ένας μέτριος παίχτης υπήρχε, σε περίπτωση εφησυχασμού από μέρους μου. Αυτό που με θύμωσε δεν είναι ότι βλέπω σήμερα τους μπασκετμπολίστες και τους ζηλεύω επειδή έχουν παραπάνω χρήματα και μια καλύτερη ζωή από μένα. Τους ζηλεύω επειδή κάνουν αυτό που τους αρέσει και δεν έγιναν πρωταγωνιστές σε ένα έργο το οποίο γυρίστηκε πίσω από την πλάτη τους. Για να σου δώσω να καταλάβεις, ακόμη και να ΠΛΗΡΩΝΑΝ τους μισθούς τους για να παίζουν, πάλι θα τους ζήλευα, γιατί κάνουν αυτό που αγαπούν. Και αυτό είναι ευτυχία για μένα, να κάνεις αυτό που αγαπάς. Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας, έχω σχηματίσει μια ιδέα για το πώς θα κινηθώ από εδω και στο εξής...