Ο σύζυγος είναι πολύ καλό φιλαράκι μου. Θεωρώ ότι είναι πολύ μεγάλη ψυχή και πολύ καλό οικογενειάρχης (γι' αυτό θεωρώ ότι την έπαθε γιατί αν το παιζε λιγάκι ασταθής πιστεύω δεν θα του κουνιόταν). Ο σύζυγος λόγω επαγγέλματος (καθηγητής) έχει πολύ χρόνο και ουσιαστικά μεγάλωσε τα δυο παιδιά. Απλά υποψιάζομαι ότι παίζει και το συμφέρον από μεριάς της συζύγου επειδή είναι βολικός από θέμα ωραρίου. Φοβάμαι μην τυχόν αφού μεγαλώσει και το τρίτο (αν αποφασίσουν να είναι μαζί) αντιμετωπίσει τα ίδια και χειρότερα. Το βασικό είναι να διασφαλίσει νομικά αλλά και οικονομικά ότι δεν θα επαναληφθεί το ίδιο αλλά και να ξεκόψει από τον εραστή.Έχει προβεί στις κατάλληλες ενέργειες εντοπισμού του. Τώρα για τα παιδιά είναι ότι χειρότερο γι' αυτήν την ηλικία να ζήσουν έναν χωρισμό και την γεννηση ενός μωρού από άλλον πατέρα. Ρώτησε παιδοψυχολόγους και είναι από τις πάρα πολύ δύσκολα διαχειρίσιμες καταστάσεις. Προσωπικά θεωρώ αναυθυνότητα από μεριάς γυναίκας την όλη τροπή καθότι θεωρώ ότι δεν έλαβε υπόψη τα παιδιά αλλά μόνο τα θέλω της. Εδώ δε, δεν δέχομαι επιχειρήματα όπως πρέπει όλοι να αισθάνονται καλά κλπ φιλολογίες. Ο γάμος εξ ορισμού αποτελεί συμβιμασμό και ειδικότερα με παιδιά οι γονείς πρέπει να δρούν με σοβαρότητα και ευθύνη. Ειδικά για τις περιπτώσεις όπου μια σαραντάρα ερωτεύεται ένα 8 χρόνια μικρότερό της (άραγε με τι προοπτικές επιβίωσης της σχέσης- σκεφτείται αυτήν 52 και αυτόν 44) θεωρώ ότι πρόκειται για πράξη ανευθυνότητας ως πρός τα παιδιά, την ίδια αλλά και τον σύζυγό της. Δηλαδή όταν μετά από δέκα χρόνια μείνει μόνη της ποιος θα της φταίει? Η ρουτίνα που σκότωσε τον έρωτα?